Þjóðviljinn - 22.08.1953, Síða 10

'tO) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 22. ágúst 1953
Sfutt, sitt, slétt eða /iðað hár
Nýju sundbolirnir eru látnir
fylgja útlinum líkamans af
mikilli nákvæmni og með suma
þeirra hefur veri'ð gengið feti
framar, þvi festir hafa verið
vattpúðar á vissum stöðum
innan á þá en þá er ekki heidur
hægt að kalla þá sundboii leng-
ur, því þeir þola ekki bleytu.
Engir slík’r púðar eru samt í
sundbolnum á myndinni.
Rafmagnstakmörkun
r huprfí Vestui-bærinn frá Að-
Jm IIVCIII alstræti, Tjarnargötu
og Bjarkargötu. Meiarnir, Gríms-
etaðaholtið iiieð flugtvallarsvæðinu,
Vesturhöfnin með Örfirisey, Kapla-
skjól og Seltjamarnes fram eftir.
Hvernig eru nýju hárgreiðsl-
umar. Þær eru svo mismunandi
og ólíkar, að erfitt er að á-
kveða nokkuð um það. Þó
virðist stutta hárið vera að
íiverfa og síða hárið að taka
við, og þess vegna er hálf-
er hálfsíða hárið í öllum út-
gáfum. Lítið bara á þessar
fimm hárgreiðslur, þær eiga að
vera þær algengustu núiaa i
bili. Fyrst er slétta hárið með
nokkrum bylgjum að aftan,
það klæðir vel þær, sem eru
farnar að eldast en hárið þarf
að vera nokkuð sítt til að hægt
sé að nota þessa hárgreiðslu.
Á annarri myndinni er gert
eins mikið úr hárinu og hægt
er en þeirri þriðju eins lítið,
sú hárgreiðsla fer- fáum vel og
aðeins dökkhærðum. Fjórða
hárgreiðslan klæðir einnig ein-
ungis dökkhærðar og er hún
sama hárgreiðslan og kom fram
í vor, þó mikið styttra hár, og
þá var því haldið fram, að
hún væri stæling á hárprýði
ítalskra fiskidrengja en nú er
hún kölluð sígaunahárgreiðsla.
Og að lokum slétta hárið, sem
áreiðanlega mun gleðja margar,
því auðvelt er að halda þvi
við og svo er sama, hvort mað-
ur er dökkhærður eða ljós-
hærður.
Frumlegt
hálsmá!
síða hárið mest i tizku í augna-
blikinu, því eins og allir vita
Nýtfxkii
suudlðoliir
Hér er frumlegt hálsmál.
Maður tekur betur eftir litlu
hökunum á því, vegna svörtu
legginganna, sem líka eru neð-
an á blússunni og á ermumun,
Kjóllinn er ljósgrár með viðu
pilsi.
er auðvelt og fljó'tlegt að
skipta frá síðu hári í stutt en
öllu lengri tíma tekur það, þeg-
ar það er öfugt.
Einmitt núna stendur þessi
breyting yfir, og þess vegna
¥II8igœslr
eftir MARTHA OSTENSO
Caleb hló. ,,Nei, ekki held ég það, Fúsi.
Klovacz fékk beinharða peninga f>TÍr kýrn-
ar sínar“.
Fúsi hrökk við. ,,Hvað áttu við, Gare?“
Caleb gekk nær íslendingnum og lyfti brún-
um íbyggnislega.
„Auðvitað leggur hann peningana aftur í
kirkjusjóðinm Fúsi. Kirkjan þarf á þeim að
halda“, sagði hann blíðlega og'snart mjúk-
lega hlífðarföt stóra mannsins. Hann sneri sér
undan.
„Auðvitað", bætti hann við, „þarftu ekki að
óttast að ég fari að hlaupa neitt með þetta“.
Fúsi stóð á báðum áttum og skildi ekki
fullkomlega hvað hann var að fara. Svo steig
dimmur roði upp í kimnar hans. Hann kreppti
stóra hnefama og æddi í áttina til Calebs.
,,Stilltu þig, stilltu þig", sagði Caleb hæðnis-
lega. „Gáðu fyrst í peningaskápinn. Og þegar
þér lientar að semja við mig um sölu á skóg-
lendinu milli akranna minna, þá læturðu mig
vita. Því fyrr því betra".
Hann steig upp í vagmin*i og ók burt.
FIMMTI KAFLI
t . 1
Svarteygðu Klovacz börnin þrjú voru hætt
að færa Lindu krókusa og fjólur á morgnana.
Faðir þeirra, Anton Klovacz, var alvarlega
veikúr. Og vegna þess að þau voru móður-
laus fóru öll börnin með .honum til borgar-
innar fyrir sumnan, þar sem lærður læknir átti
að annast hann.
Síðasta daginn í skólanum sögðu bömin
Lindu, að pabbi þeirra hefði ráðið mann til
að annast búgarð í fjarvist hans. Þeir sögðu
að það væri góður og sterkur maður, sem
hefði fært þeim sælgæti úr borginni og leyft
þeim að leita í vösum sínum og eiga alla
smápeninga sem þau fundu þar. Fyrsta dag-
inn höfðu þau kynnzt honum svo vel að þau
höfðu farið í áflog við hann og tekizt að
koma homum undir og hamn hafði legið hlæj-
andi í grasinu.
Nokkrum dögum seinna hefði hann farið til
Yellow Post og komið aftur með kassa sem
söng og spilaði. Og hann hafði líka fengið
sendar bækur í skínandi skinnbandi, em börn-
in gátu ekki lesið neitt í þeim að gagni. Hver
sem þessi maður var, þá leyndi sér ekki að
hann hafði unnið hjörtu barnanna.
Kvöldin voru orðin svo yndisleg, að Linda
gat ekki þolað fangelsisblæinn á Gareheimil-
inu. Hún lagði það í vana sinn að fara í lang-
ar gömguferðir eftir skólatíma og kom ekki
heim fyrr en á kvöldverðartíma. Hún rakst
sjaldan á nokkurn mann á þessum gönguferð-
um. Hún hugsaði stundum um borgarbúann
sem kominn var til Klovacz og oftar en einU
sinni hafði hún freistazt til að ganga í þá
átt. Þetta var auðvitað verkamaður sem myndi
ekki hirða um að tala við hana, en útlit hans
eitt gæti fært henni heim samiinn um það, að
hið gamla umhverfi hennar væri enn við líði.
Einn dagiíin skildu Sandbosystkinin eftir
hest handa henni. Það var rigningarúði og
Linda fór í hlífðarföt, steig á bak hestinum og
reið til suðausturs í áttina til Klovacz búgarðs-
ins. Hún reið eftir þrönga, krókótta stignum,
sem Caleb hafði riðið nokkrum dögum áður.
Hún reið framlijá elrirunnunum og þagnað sem
kirsuberjatrén lutu saman höfðum svo að varla
sást til himins.
Á veginum mætti Linda manni sem gekk
berhöfðaður og hélt á hattinum í hendinni í
gráleitu húminu. Hún sá að það var maðurinn,
sem hún hafði séð álengdar þegar hún var á
heimleið frá Þorvaldsson fjölskyldunni.
Hann var hávaxinn og klæddur „litileguföt-
um“ borgarbúans: stígvélum, brúnni skyrtu,
opinni í hálsinn, úlpu og barðastórum hatti.
Þegar Linda sá hann nálgast brosti hún með
sjálfri sér að hinum lýtalausa klæðaburði hans.
Hún vissi samstundis að þetta var kaupamaður
Klovacz.
Þegar þau mættust litu þau hvort á annað
eins og ókunnugt fólk gerir þegar það hittist
á afskekktum stöðum. Linda sá að hann var
útitekinn og veðurbarinn, en óvenjulega fín-
legur um leið; að augu lians voru falleg og
alvarleg. Mark Jordan sá aðeins að þarna
var stúlka á reið úti í rigningu eins og henni
þætti það gaman.
En þau héldu áfram hvort sína leið.
En Linda gat ekki haldið áfram. Hún fyllt-
ist ákafri löngun til að snúa við og fara heim
á Klovacz bæinn undir einhverju yfirskini.
Þetta var enginn venjulegur kaupamaður. Hún
braut heilann um þetta drykklanga stund. Og
þá fór að rigna fyrir alvöru.
Litla íbúðarhúsið og lágreist útihúsin stóðu
þarna í rigningunni eins og utanveltu. Þangað
til fyrir hálfum mánuði hafði þetta verið heim-
ili — griðastaður eftir vinnu á ökrunum, dvöl-
ina í skólanum. Augu Lindu urðu þunglyndis-
leg þegar henni varð hugsað til usigversku
Klovacz fjölskyldunnar.
Hesturinn skokkaði upp að útidyrunum og
Linda flýtti sér af baki og barði að dyrum.
Mark Jordam lauk upp.
„Má ég koma inn úr rigningunni ?“ sagði
Linda brosandi og hristi mestu bleytuna af
augnahárunum. „Ég er Linda Archer, kennslu-
konan í Oeland".
Mark steig isin fyrir, opnaði upp á gátt og
stillti sig um að reka upp undrunaróp. At-
hugul augu hans grannskoðuðu þennan ó-
vænta gest og liann varð dálítið vandræða-
legur.
„Gott kvöld", sagði hann. „Þetta er meiri
demban. Gerðu svo vel að koma inn“.
Linda leit hikandi á hestinn og Mark flýtti
sér út. „Eg skal sjá um hestinn, ungfrú
Areher. Farðu inn fyrir og láttu fara vel um
þig“. Þau stóðu bæði andartak vandræðaleg
á litla þrepinu og allt í einu fóru þau bæði að
hlæja. Mark fór að sinna hestinum og Lánda
gekk inn fyrir.
Hún leit í kringum sig í eldhúsinu sem hún
var komin inn í. Það hafði þegar tekið á sig
svip karlmannsins — ekkert rusl sást, nema
þegar litið var undir eldavélina eða skápana.
Eitthvað mallaði á eldavélinni. Það var lagt
á borð fyrir einn. Regnið lamdi rúðuna ótal
fíngurgómum. Linda dró fyrir gluggann.
Mark Jordan kom aftur inn í liúsið. Regn-
droparnir ljómuðu eins og perlur í dökku hári
hans og andlit hans var rennblautt.
„Þetta er ljóta ferðaveðrið", sagði hann til
að segja eitthvað, en mundi um leið að hann
hafði áðiu’ sagt eitthvað þessu líkt. Satt að
segja hafði koma Lindu lcomið honum úr jafn-
vægi, þvi að hann var búinn að sætta sig við
einveruna.
r ttUlf OC CAMWH
Dómari spyr konu hve gömul hún sé.
Þrját'iu ára.
Þér hafið gefið upp þennan sama aldur hér
fyrir réttinum nú um þrigg'ja ára skeið.
Já, ég er ekki ein af þeim, sem segi eitt i dag
og annað á morgun.
Jón (hittir vin sinn): Af hverju ertu svo ánasgð-
ur á svipinn?
Björn: Ég var einmitt í þesau að koma frá
tannlækninum.
Jón: Var eitthvað skemmtilegt við það? -
Björn: Já, — hann var ekki við og verður
ebki "næstu d.aga, ■- ,