Þjóðviljinn - 22.09.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 22. september 1953

^j^eioi1M
eiiaitllsþáttiir

Það er sama hvað sagt er,
það er alls ekki auðvelt að vera
vel og smekklega til fara þegar
maður á von á barni. Undir
þeim kringumstæðum einum er
hugsanlegt að pokalínunni sé
fagnað, því að þeir kjólar leyna
mittislínunum. En það eru að-
eins fáar konur sem hafa efni á
að fá sér föt, sem aðeins eru
notuð þetta tímabil.
Til eru tilbúnir kjólar og bún-
ingar sem aetllaðir eru verð-
andi mæðrum, sem eru ekki svo
heppnar að geta saumað á sig
sjálfar. Heritugar kápúr er hægt
að fá í hverri kápubúð. Og ný-
tízku kápur eru oft víðar og
vel nothæfar fyrir barnshafandi
konur, og hafa þann kost að
þær má einnig nota eftir á.
Sænska 'kápan á myndiuni
er ekki sérstaklega ætluð barns-
hafandi ,konu? en hún hentar
mjög vel undir þeim kringum-
stæðum, meðal annars Vegna
þess að hún er ekki hneppt
niður að framan og athyglin
•beinist frá maganum og að stóru
hnöppunum undir kraganum.
Sumar konur þurfa ekk; á
kápu að halda en geta látið
sér nægia hlýja stuttkápu og
■gott pils. Þá þarf að gæta þess
að stuttkápan sé svo síð að hún
hylji magann. Víð, útstæð kápa
er hentug og ef á henni eru
vasar, þurfa þeir að vera utar-
lega. Vasamir á stuttkápunni á
myndinni eru skemmtilegir, aft-
ur á móti er jakkinn í stytzta
lagi og ermarnar ekki sérlega
hentugar.
Þær sem eiga yfirhafnir og
Rafmagnstakmörkun
Kl. 10.45-12.30
Þriðjudagur 22. september
hvorfí Hafnarfjörður og ná-
i IIIVIII grenni, Reykjanes.
upp kjólum, geta efaust gert
sér mat úr jakkakjóinum á
teikningunni. Hann má nota sem
göngubúning eftir að barnið er
fætt. Hann væri hentugastur úr
dökkgráu efnj með svörtum
bryddingum; blátt og svart er
einniig fallegt en ekki eins hent-
ugt. Kjóllinn sjálfur er í tvennu
lagi, pilsið með djúpri hliðar-
fellingu sem hægt er að 'grynna
smám saman. Blússan er einnig
með fellingum, sem hægt er að
;opna. Lausi jakkinn er klæðileg-
'ur og leynir öllum vaxtarágöll-
um.
TO
liggur leíSin
Viliigœsir
eftir MARTHA OSTENSO
44. dagur
Malcolm fór út í hlöðuna með Marteini og
Caleb. Elín fór að undirbúa kvöldverðinn, en
Amelía fór út í garðinn til að aðgæta hvbrt
tómatjurtimar hennar hefðu orðið fyrir
skemmdum. Meðan Elín var ein risu langbæld-
ar kenndir upp í huga hennar. Hún átti aðeins
eina minningu — áður en Malcolm fór hafði
hann kysst hana í hálfrökikrinu meðan þau voru
að mjólka og seinna hafði hann beðið hana að
bíða eftir sér. Svo hafði öllu verið lokið og hún
hafði haldið áfram við störf sín eins og ekkert
hefði í skorizt. Því að enginn mátti vita neitt.
Enginn mátti vita neitt. Augu hennar fylltust
tárum, liún flýtti sér að þurrka þau burt um
leið og marraði í útihurðinni.
Það var aðeins Linda sem gelck hljóðlega
innfyrir eins og ævinlega. Hún gekk til Elínar
og lagði handleggina utanum mitti hennar.
„Hver er þessi dökkhærði maður með honum
pabba þínum, Elín?“ spurði hún.
„Ó — það er gamall vinnumaður hans“,
svaraði hún. Linda tók eftir því að hún sagði
„hans“. Allt tilheyrði „honum“, jafnvel vinnu-
fólkið. Henni datt í hug, hvort þetta væri mað-
urinn sem Júdit hafði minnzt á. Hann virtist
hafa sprottið upp úr engu eins og stormurinn.
Liuda leit út um vesturgluggann og sá kvöld-
bjarmann roða skýlaust vesturloftið. Nú lilaut
að vera fallegt á skógarstígnum, trén nýþvegin
og gljáandi.
„Ég vildi að þú mættir vera að því að koma
í smágöngu með mér“, sagði hún við Elínu. „Þao
er svo friðsælt úti eftir óveðrið“.
„Ég verð að taka til kvöldmatinn", sagði
Elín.
„Jæja, þá verð ég að fara ein“.
Þegar Linda var farin, gekk Elín hljóðlega
fram að dyrunum og horfði í áttina að hlöð-
unni. Á stígnum sem lá út í hagann sá hún
Malcolm standa hjá Caleb sem benti yíirlætis-
lega í suðurátt. Hún reyndi að greina hvað þeim
fór á milli. Það bjó eitthvað á bakvið þessa
óvenjulegu kurteisi Calebs. Það kæmi fljótlega í
ljós hvað fyrir honum vakti. Það var einhver
kynleg stórmennska sem kom í veg fyrir að Elín
gerði uppreisn gegn föður sínum. Ef hún gerði
uppreisn myndi hún um leið viðurkenna að
hann hefði beitt hana ranglæti. Caleb var
faðir hennar og henni fannst hún verða að taka
á sig misgerðir hans. Og í huga sínum reyndi
hún að réttlæta allar aðgenáir Calebs. Og nú
kom Malcolm aftur inn í líf hennar og kom
róti á allar hugsanir hennar. Ekkert gat stað-
izt í hugarheimi hennar.
Hún stóð í gættinni, rengluleg stúlka með
rauðar hendur og veikgeðja höku. Stór augu
hennar með þöndum sjálöldrum er gerðu andlit
hennar sérkennilega fagurt, horfðu á eftir mönn.
unum tveimur, þangað til þeir beygðu til suð-
austurs í áttina til línakursins. Henni datt í
hug, hvort Malcolm liti ekki til baka og sæi
hana standa í dyrunum — en svo áttaði hún sig
á því að hún gat ekki greint það úr þessari
fjarlægð. Brátt hurfu mennimir tveir sjónum
í fjarlægaa fölva línakursins. Elín bar hendum-
ar upp að augunum og gekk aftur inn í húsið.
3.
„Glæsilegur gróður", sagði Caleb við Malcolm
sem beygði sig rriður til að þreifa á línplöntun-
um'. „Ef þær halda áfram að vaxa á þnnan hátt,
getum við byggt í vor. Við verðum að byggja,
Maleolm. Stúlkurnar eiga skilið fallegt heim-
ili. Elín er orðin svo gömul að hún fer að fá
biðla og þeir fara að koma í heimsóknir —
ungir bændur og álíka fuglar. Ég vil láta þá
sjá að stúlkurnar eiga gott heimili. Ég verð
að byggja — verð að byggja. Stúlkumar verða
að búa við góð kjör til þess að hljóta góð kjör,
skilurðu. Þær hafa ekki hugsað sér neinn kota-
búskap — þú ættir að heyra til þeirra'1.
Malcolm þagði. Hann horfði aðdáunaraugur
yfir línakurinn og grasslétturnar og komakr
ana. Caleb Gare var ríkur maður. Hann vissi a
hann var nízkur maður, en börnin hans tækji
við af hcnum og gætu lifað góðu lífi alla sín;
ævi á þessu landi — og hann, Malcolm, va
ferðalangur, sem lriaut ævinlega að hlýða kali
vindsins sem boðaði hann til f jarlægra vatna o;
einmanalegra skóga.
Þeir gengu heimleiðis meðfram uppþornað
stöðuvatninu, framhjá mýrunum og fóru yfi
syðstu grassléttuna. Malcolm strauk fingrunur
yfir ræktarlegt grasið og andaði að sér sætun
höfugum ilmi þess. Það var gott að halla sé
út af í slikimjúkt gras undir alstirndum himni.
„Já — það verður ékki hjá því komízt —
ég verð að byggja — Elín og Marteinn vilj;
bæði almennilegt hús — maður verður að spar:
á öðrum sviðum í staðinn".
Það var eins og Caleb væri að tala við sjálfa:
sig. Ea Malcolm gekk við hlið hans og Iieyrð
hvert einasta orð, og Malcolm var hreinlyndu
og trúgjam.
Við kvöldverðinn hélt Caleb uppi samræður
við Malcolm; talaði við hann um uppskeru
horfur í Oeland og spurði hann um útlitið fyri
sunnan; talaði um gin- og klaufaveikifaraldur
inn, sem komið hafði upp í vesturhéruðunur
og gizkaði á að hann myndi orsaka verðhækku)
á nautakjöti; sagði honum frá fyrirætlunum sín
um um að kaupa kalkúna og gæsir næsta ár
talaði lengi um hrossakaup, þar sem einhverj
um hafði tekizt að féfletta hann.
„Já — ójá“, sagði Caleb og hló við. „Alli
látum við einhverti tíma snúa á okkur, er þai
ekki Malcolm? Allir látum við snúa á okkui
Ha, ha, ha“.
Það var eins og eitthvað sérstakt byggi undi
hlátri hans.
„Meðal annarra orða“, hélt hann áfram efti
andartak. „Eru þeir ekki alltaf að byggja
Yellow Post ? Hitturðu nokkurn á leiðinni hing
að? Eitihver var að spyrja mig um þig ur
daginn — það var dóttir Jóns Tóbaks ef ég ma:
rétt. Það var myndarstúlka, af indíánastúlk
að vera. Hún hefur gengið í skóla á trúboðs
stöðinni. Jón gamli sagði mér að hún ætti a
verða kennslukona í Yellow Post, strax og nj
skólinn yrði tilbúinn".
„Ég staldraði aðeins við í nokkrar mínútur'
sagði Malcolm og skotraði augunum til Elínai
„Ég kom beint frá Shell Lake“.
„Jæja. Já — það er eins og gömlu vinirni
vilji gleymast eftir stutta fjarveru. Ég vei
hveraig það er — veit hvernig það er“, sagc
Caleb.
Elín einblíndi niður á diskinn sinn. Hún va
heit í kinnum. Hún skammaðist sín sáran fyri
ósanngimi Calebs — og hún reyndi að telj
sjálfri sér trú um að hann væri aðeins að minn
Malcolm á að hann væri kynblendingur o
mætti því ekki færa sig um of upp á skaftií
Hún reyndi að gleyma því að hann var eir
maðurinn, sem nokkru sinni hafði hleypt ólg
í blóð hennar.
Cittitf OC CAMW4
Framkoma þín er neðan við allar hellur, sagi
maðurlnn við konu sína er var að gæia vi
kjöií uralikann í sófanum: I>ú kyssir tíkina o
kiappar henni, en umgengst mig eins og liun
Lítill drengur mætir roskinni konu, og er
lófana fulla af hnetum.
Segðu mér kona góð, spurði drengurinn fulh
kurteisi, getur þú brotið hnetur með tönnu:
um?
Nei, væni minn, það get ég ekki. Tennur mim
eru flestar fyrir bí fyrir löngu.
Jæja, viltu þá halda á þessum hnetum snögg-
ast fyrir mig. Ég ætla að ná i fleiri.