Þjóðviljinn - 22.10.1953, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Firmntudagur 22. október 1953
##^#####################**
elmllisþáttnr

Piis og hlússu
Pils og blússa hefur sjaldan
verið utbreiddara en einmitt
nú. Stúikan á myndinni hefur
: saumað sér lausrykkt pils úr
þunnu, gráu ullarefni, sem hún
; notar ýmist við flegna biússu
að kvöldlagi eða við langerma
blússu eða peysu í. virmuna á
daginn. Við búninginn notar
j hún svart silkibelti, sem hún
í hefur fest í dálitla nál. Gætið
þess að svona rykkt pils má
■ ekki sauma úr of stinnu efni:
' þá er hætt við að það verði
of fyrirferðarmikið og það cr
varla nema handa hinum alira
grennstu.
Falleg Mtissa
Hér er mynd af rcndóttri
liaustblússu, sem er ákaflega
glæsileg. Um leið er hún hent-
ug og þar að auki hlý, svo a'ð
jpetta er að öllu leyti fyrir-
myndarblússa. Það má sauma
hana úr mjúku ullarefni eða
jsvottaull, sem er blanda af ull
og bómull. Blússan er fallegust
ef hún er saumuð úr röndóttu
ef.ni — þá verða línurnar skýr-
astar. Takið eftir skemmtilega
þríhyrnda berustykkinu. Það
er hægt að bretta upp kragann
svo að hann verði hár að aftan.
Emamar eru víðar skyrtuerm-
ar og rendurnar í þeim snúa
jþversum. Bakið á blússunni er
alveg slétt og ekkert beru-
stykki nema að framan. Fyrir-
myndin er úr Jardin des mod-
es.
Lítum við einhvern
tíma svona út

Nú er talað svo mikið um
nýju tízkuna, að það sakar
ekki að líta sem
snöggvast um
öxl. Hér er
mynd frá árinu
1949, þegar
new look var
upp á sitt
bezta. Falleg er
dragtin ekki,
hún er næstum
hlægileg, og
maður spyr ó-
sjálfrátt: , Lit-
um við ein-
hvern tíma
svona út?“ Nei,
eiginlega ger'ö-
IJiii bónduft
Heimilisþættinum hefur bor-
izt eftirfarandi:
Ég hef nýlega komizt upp á
að nota íslenzka strábónið éða
toónduftið frá Stjörnu, og mig
laagar til að mæla með því við
húsmæður. Til skamms tíma
hef ég notað útlent bónduft og
líkað það ágætlega og eigin-
lega var það fyrir misskilning
sem íslenzka bónduftið komst
5 hendur mínar. En nú er ég
alveg hætt að nota annað bón.
IÞað er ekki nóg með að það
eé eins gótt og útlenda bónið
«— það er lika ca. 20% ódýr-
um við það ekki; það var ein
ungis í tizkublöðunum sem new
look bar sigur af hólmi; að-
eins örfáar konur fylgdu þess-
ari tízku, og kona sem var
klædd eins og myndin sýnir
vakti jafnvel hlátur á þeim
árum líka. Takið eftir liattin-
um, sem er beint ofaná höfð-
inu og pilsinu sem er svo sítt
og klunnalegt. Svoná flíkur
urðu aldrei algengar þrátt fyr-
ir allar auglýsingarnar.
ara. Við húsmæður ættum að
gera okkur áð reglu að taka
innlenda framleiðslu framyfir
þá útlendu, þegar hún stendur
fyllilega á sporði og er þar að
auki ódýrari. :
Með þökk fyrir birtinguna.
v - Húsmóðir.
Viliigœsir
eftir MARTHA OSTENSO
71. dagur
Elín virti hana tortryggnislega fyrir sér,
en forðað:st öll samskipti við hana. Caleb var
ánægður með hana og var þess fullviss að hann
væri búinn að kúga hana. En Amelía hafði
straagar gætur á henni og lét ekki blekikjast.
Linda reyndi að ná tali £if Júdit livenær sem
tækifæri gafst. Hún minnti hana sífellt á að
frelsið væri skammt undan, hún yrði að vera
hughraust og grípa tækifærið þegar það gæfist.
Júdit hallaði sér feginsamlega að Lindu, hugsaði
um liana allan daginn meðan hún var úti á
akrinum, leitaði návistar hennar þegar færi
gafst, þótt ekki væri neira vegna yndisþokka
hennar.
Loks lá allt kornið í gullnum flekkjum og
þornaði á akrinum. Caleb gekk um akurinn,
skoðaði hveitið og rúginn með hjartnæmum inni-
leik og tólc ákvarðanir um, hvaða skikar skyldu
hvílast næsta ár. Júdit vissi aldrei hversu lengi
hann yrði í þessum rannsóknarferðum, svo að
hún þorði ekki að fara nema rétt út fyrir
garðshliðið ef hún brá sér eitthvað frá. Og
Amelía hafði strangar gætur á henni og að
sumu leyti var Amelía strangari vörður en
Caleb.
Elín, Júdit og Amelía fóru inn á skóglendið,
frm Caleb hafði Ikeypt af Fúsa Aronssyni og
tindu villivínberin sem uxu þar. Vínviðurinn
vvfðist utanum álminn eins og þéttriðið net,
0/7 greinarnar voru þéttsettar bláum, safamikl-
um klösum. Eonurnar báru heim marga fulla
hveitisekki og blár safinn litaði hvítt léreftið.
Svo þurfti að búa til berjamauk og saft og
vín handa Caleb. Og verkefnin voru næg á hverj
um degi og svéfninn var kærkominn á hverju
kvöldi.
Linda fylgdist með þeirri óhemju vinnu, sem
ikonurnar á Gareheimilinu lögðu á sig, og hún
velti því stundum fyrir sér, hvað þær myndu
gera, ef þær hættu allt í einu að þurfa að sinna
þessum óendanlegu skyldustörfum. Hún gerði
sér Ijóst að það var starfð sem hélt þeim heilum
á sönsum þrátt fyrir kúgun Calebs. En samúð
hennar með Júdit óx með hverjum degi sem
leið. Hún sá, að Caleb linaði alls ekki á tökun-
um á henni og hún vissi ekki livað hægt var
að gera til að flýta fyrir frelsi hennar. Hlöðu-
dyrnar voru enn læstar og Caleb rannsakaði
þær endrum og eins til að gæta að því, hvort
nokkuð hefði verið hreyft við þeim. Ef Lindu
hefði ekki þótt svo vænt um Júdit, liefði hún
ekki haldizt við á Gareheimilinu. Þegar hún
hitti Mark á kvöld'n var eins og þungri líkam-
legri byrði væri af henni létt.
Það var erfiður tími fyrir Júdit meðan kornið
var að þorna á cikrunum. Hún gat aldrei náð.
fundi Sveins og skilaboðin sem Linda færði
henni juku aðeins á óþolinmæði hennar. Eftir
strangan v:nnudag lá hún andvaka klukkju-
stundum saman og hugsaði um hann og myrkr-
ið lagðist að henni eins og mara. Hún forðaðist
Amelíu og glöggskyggn augu hennar og lagði
lykkju á leið sína til þess að þurfa ekki að
mæta Elínu, sem gekk um með sigurhrós i svipn-
um. Svipur Elínar var oríinn meinfýsislegur
að staðaldri. Júd't virtist systir n gleðjast með
sjálfri sér yfir niðurlæglagu hennar. — eins og
hún væri að óska sjálfri sér til hemingju með
það að hafa afsalað sér því, sem hefði fært henni
sömirþjáhingar og Júdit varð nú að þola.
Marte:nn missti sjónar- á draumunum, sem
hafði birzt honum aftur meðán hann lá veikur.
Með hverri stundu sem leið færðist hann nær
moldinni og moldin færði hann fjær 'draumn-
um. Herðar hans urðu aftur lotnar eins og
.ekkert hefði orðið til að rétta úr þéim. Og þegar
hann leit yfir akrana að.loknu starfi, liugsaöi
hann um ,það eitt,. að. Caleb gæti ekki fundið
neitt að starfi hans. ..
Þreskivélin kom og með henni þrír karlmenn,
stórvaxnir og sterklegir bændur úr norðurhér-
uðunum. Þeir sváfu í nýju viðbyggingunni við
hlöðuna, þar sem Amelía ■ og Marteinn liöfðu
búið þe'm flet úr hálmi og fjölum. En þeir
borðuðu með fjölskyldunni og á meðan mataðist
Linda hjá Sandbof jölskyldunni.
Júdit vann með bændunum og Marteini. Caleb
hafði ekki ráðið vlnnumann til hjálpar.
Að kvöldi fyrsta þresikidagsins, þegar Linda
kom heim úr skólanum, sá hún hvar Júdit stóð
ofaná kornhlassi. Hún kepptist við að moka
korninu niður í þreskivélina. Marteinn vann
með henni.
Linda gekk framhjá komhlassinu og horfði á
mennina vinna við vélina. Júdit, Elín, Marteinn
og Karl fluttu koraið heim af akrinum og það
var þreskt skammt frá gripahúsunum. Linda
settist niður í grasið og horfði á gulan straum-
inn renna út úr þreskivélinsii. I kvöldsólinni
leit þetta út eins og gullflóð. Kemislukonan fór
að velta því fyrir sér, hvort þetta væri eins
fallegt frá Júdit að sjá. Hún leit á stúlkuna og
sá að andlit hennar var svipíaust, handlegg-
imir hreyfðust reglulega eins og ikólfar á
klukku. Meðan Linda horfði á hana leit hún
upp, eins og hún hefði allt í einu fundið á
sér að einhver horfði á hana. Linda benti á gula
flóðið sem streymdi út úr vélinni. Júdit kink-
aði kolli og brosti og hélt síðan áfram að moka.
Síðasta daginn gekk Caleb yfir Ikornhána og
að líninu, sem stóð nú eitt eftir. Það var sein-
sprottið og viðkvæmt og hver sá sem gat ræktað
það gat verið hreykinn af því. Og eins og hann
gerði meðan línið var í bláum blóma, smeygði
hann sér innfyrir girðinguna og stóð á akrinum
og strauk hendinni yfir hrjúfar krónumar. Og
hann. gekk varlega inn í miðja breiðuna, snerti
toppana öðru hverju og horfði á það ákefðar-
augum.
Þegar hann var búinn að horfa nægju sína
á línbreiðumar, gekk hann heimleiðis jTir eyði-
lega akrana. Það var eitt sem skyggði á ánægju
hans yfir uppskemnni. Mark Jordan hafði sýnt
honum vanvirðingu í augsýn virðulegustu full-
trúanna í sóknamefndinni. Það gæti hann aldrei
fyrirgefið eða gleymt. Hann hafði dulið auðmýk-
ingu sína og látið sem ekkert væri, en hann vissi
að öll sveitin myndi smjatta á þessu atviki. Það
yrði bent á hann þegar hann kæmi til kirkju og
fólk myndi hlæja að honum. Hann hafði hingað
til verið óaðgengilegur,,virtur, kosinn í sóknar-
nefnd með tignustu mönnum innan kirkjunnar.
Og ekki bætti það úr skák, að hann þekkti að-
eins eina leið til 'að hefna sín. Og hann vildi
sjálfur ákveða hvenær hann fletti ofanaf Mark
Jordan. Hann vildi geyma „háspilið" sitt, þang-
að til það kæmi honum að ‘beztum notum, líka
gagnvart Amelíu. Og þess vegna fór hann sér
hægt og beið færis. Hann ætlaði að sjá um að
það færi gæfist áður en Mark færi aftur til
borgarinnar.
CAtMJt OC CAM WM
■:
Ojá, kona góð, sagði flsksalinn sem verWJ
hafði sjóari á yngri árum sínum. Þarna Skoi-
aði mér fyrir borð í veðrinu, og í sama blll
kemur hákarl og bítur í löppina á mér.
Almáttugur, sagði konan, og saup hveljur.
Og livað gerðuð-l»ér?
O, ég 'iét liaun bara iiaifa lapparskámið
Eg gat ekki verið að rífast við hann út af
slikum smámunum. j
Mamma var að brýna fyrir Sigga litla að
frestá. því áldrei til mörguns sem hægt væri
ffnrn’ í /lútr
áð gerá i dág.
Hánn grerp þegar tækifæjjð eins og: ~vera
bar, ■ og fagði .tiL að, hann .fengi að -bo.rða
rjóm:Utökuna, nú þegar. • . .
..........; , . .... , , ... t. ..... , , ...
iíona' máh fýrstá' kössin'n '^ft'ír að-- kSrlmað'urinn
hefur gleymt þeim seinaStá.