Þjóðviljinn - 03.03.1954, Síða 10

g.0) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 3. marz 1954
Sélma Lagerlöf:
KÁRLOTTA
LÖWENSKÖLD
35.
'j garðyrkjumaðurinn. ViÖ gætum haft þær í miðjunni,
> Kaft levkoj utanmeð og svolítið brúðarslör á miíli.
En Schagerström fitjaði upp á nefiö.
— Nellikkur, levkoj og brúðarslör, sagöi hann. Þau
tolóm eru til á hverjum bæ. Við gætum alveg eins sent
1 prestakraga og bláklukkur.
Sama sagöi hann um ljónsmunna, riddaraspora og
r gleym mér ei. Hann vildi ekkert af því.
Loks nam Schagerström staöar fyrir framan lítinn
rósarunna í fullum blóma. Knúppamir voru undur-
1 fagrir. Krónublöðin teygðu sig upp úr bikar sem var svo
tenntur í brúnina, að hann niinnti á mosa.
’ — Þetta finnst mér fallegt, sagði hann.
— En verksmiðjueigandi, þetta er mosarósin! Hún
- biómstrar í fyrsta skipti í ár. Það er erfitt að koma
1 henni til svona norðarlega. Svona rósarunni er ekki til á
öllu Vermalandi.
— En þaö er einmitt eitthvaö þessu líkt sem ég vii
fá. Það á aö senda blómin heim á prestssetrið í Kross-
• 'kirkju. Meistarimi veit að þar em öll hin blómin til.
— Já, á prestssetrið! sagði garöyrkjumaðurinn og það
Jkom ánægjuhreimur í rödd hans. Þá er öðru máli að
gegna. Ég vil gjarnan að presturinn sjái mosarósimar
mínar. Hann hefur vit á blómum.
’ Og veslings rósimar voru skomar af og sendar heim
á prestssetrið en þar biðu þeirra óblíð örlög.
En sá sem fékk hlýlegar móttökur, þegar hann kom
• að Stóra Sjötorpi morguninn eftir, var prófastuiimi 1
Krosskirkju.
Smávaxni prófasturinn var dálítið vandræöalegur
• og hátíðlegur fyrst í stað, en í rauninni var hann lát-
’ laus og tilgeröarlaus maöur eins og Schagerström. Þeir
1 íundu báðir aö málskrúð og útúrdúrar var óþarft, og
f iniian skamms vom þeir farnir að tala saman eins
■ og gamlir vinir, frjálslega og eðlilega.
Schagerström notaöi tækifærið og bax fram nokkrar
spumingar um Karlottu. Hann vildi vita deili á for-
• eldmm hennar, ástæðum hennar og tunfram allt spurði
liann um unnustann og framtíðarhorfur hans. Aöstoö-
arprestur haföi víst tæplega nógu mikil laun til þess að
kvænast? Vissi prófasturinn, hvort Ekenstedt gerði sér
einhverjar vonir um bráðlega forfrömun?
' Prófasturinn var mjög undrandi, en af þvi að ekkert
• þaö sem Schagerström spurði um var neitt leyndarmál,
■ g'af hann greið og skýr svör.
„Þetta er framkvæmdamaður' ‘, hugsaði gamli mað-
• urinn. „Hann gengur hi-eint til verks. Æjá, hann er
' elcki af gamla skólánum".
Loks skýröi Schagerström honum frá því, að hann
væri formaður í verksmiðjustjóm í Upplandi og hann
■ hefði rétt til að ráð'a prest þangað. Staðan haföi losnað
íyrir nokkmm vikum. Launin væm að vísu ekki há,
■ en prestssetrið’ var skemmtilegt og presturinn sem var
þar hafði veriö mjög ánægður. Teldi prófasturinn, aö
Ekenstedt ungi gæti þrifizt þar?
• Forsíus prófastur hafði sjaldan orðið eins undrandi
og yfir þessari tillögu, en hann var skynsamur karl og
lét sem ekkert væri.
Hann dró fram tóbaksdósir sínar, fyllti stóra nefið
• af tóbaki, þunkaði sér með silkivasaklút og tók síðan
til máls.
— Verksmiöjueigandinn getur ekki valið nmnn, sem
meiri ástæða væri til aö hjálpa.
• — Já, þá er þetta útrætt mál, sagði Schagerström.
Prófasturinn var búinn aö stinga dósunum á sig
aftur. Hann var í sjöunda himni. Hann kæmi sannarlega
heim með gleðitíöindi! Hann hafði oft veriö kvíðandi út
uf fi-amtíð Karlottu. Hann mat aðstoöarprest sinn mik-
ils, en honum þótti leitt aö hann skyldi ekkert gera til
jþess aö útvega sér sæmilega stöðu svo að hann gæti
kvænzt.
] Allt í einu sxieri gamli maðurinn sér að Schager-
í ström.
/
— Verksmiðjueigandanum þykir gaman áð gera fólk
ánægt. Við skulum ekki láta hér staöar numið! Komiö
með heim á prestsetrið, svo að hjónaefnin fái að vita
um vinsemd yðar! Kömið og horfið' á hamingju þeirra!
Þeirrar gleði get ég unnt verksnúðj ueigandanuni.
Við þessa tillögu breiddist bros um andlit Schager-
ströms. Þaó leyndi sér ekki að hún var honum að skapi.
— Ef til vill stendur illa á, sagði hann.
— Nei, öðru nær. Stendm- illa á! Kemur ekki til
mála! Ekki þegar maður hefm' svona fréttir að færa!
Schagerström virtist vera að því kominn að fallast
á þetta, en allt í einu var eins og hann minntist ein-
hvers.
— Já, en ég get það ekki. Ég er að fara í langferð 1
dag. Vagninn á að vera tilbúimi klukkan tvö í dag.
— Hvað segir verksmiðjueigandinn? sagöi prófastur-
inn dapur í bragöi. Það var nu verri sagan! En áætlun
veröur a'ð halda. Það er skiljanlegt.
— Það er búið að gera pantanir á öllum veitinga-
húsum á leiðinni, sagöi Schagerström og' var þungbú-
inn.
— En væri ekki hugsanlegt, að verksmiðjueigandinn
kæmi meö mér heim á prestssetriö í vagninum mínum,
sem er alveg tilbúinn, og viö gætum farið þegar í stað?
spm-öi prófastmrinn. FerÖavagninn gæti síöan komið á
prestssetrið á tilsettum tima.
pc GAAfÞN
I’rófessorlnn: Nú er hattnrinn
ininn týndur einn sinni ennþá.
l»að er alveg óþolanili óregla
ríkjandi í Jiessu húsi. Ég er
þó ailtaf aó ámlnna tun að hafa
hvem lilut á sínum stað.
Stúllcan: Hér er hatturiun —
iiann var í kolakassamun.
l’róssorinn: Við skuium ekki
taia meira um þetta núna. En
munlð hvað ég hef sagt, og að
ég óska að finna hattinn á
sama stað á morgun.
Lögfrœðingurinn: Skilnaðarmál-
ið er þá svo að segja útkljáð,
frú. Hafið þér nokkrar sérstak-
ar óskir fram að faera?
Frúin: Já. ég heid nú þoð. Gæt-
uð þér ekki komið því þannig
fyrir að maðurinn minn fái
börnin en ég fcnlinn?
Manuna: Viltu gefa mér tíu
aura?
Hvað ætlarðu að gera vlð þá,
viena min?
Við Kall! erum að lelka brúð-
kaup, en hann vill mig ekkl
án helmanmundar.
Um gauge og denier
grammafjölda 9000 metra langs
þráðar í viðkomandi sokki. 9000
metrar af þræði sem er 15 den-
ier vega því 15 grömm og sama
lengd af þræði sem er 30 denier
vegur 30 grömm.
Gágnstætt íínleika vélanna
(lykkjanria), sem verða fínni
því hærri sem gauge-taian er,
verður þráðurinn grófari þvi
hærri sem denier-talan er.
Margar konur hafa snúið sér
til Heimilisþáttarins og spurzt
fyrir um merkingu hinna dular-
fullu orða, sem eiga að fela í
Eins 09 hiífuskait
í>ær sem eru í góðum hold-
iim eru þeirrar skoðunar að
maður geti aldrei verið of grann-
ur, er það er nú misskilningur.
Lítið bara á þennan kjól, sem
er ætlaður þeim sem eru mjög
grannar. Sýningarstúlkan er svo
mjó að það fer næstum framhjá
manni hvað kjóllinn er fallegur.
Það er ullarkjóll frá Fath, kon-
jakbrúnn að lit, en sá litur er
nú mjög í tízku. Bryddingarnar
eru svartar, beltið úr svörtu
lakki, svartur ullarklútur í háls-
inn og mjóar ermalíningar úr
persíanskinni. Hattur, hanzkar
og skór eru líka í vsvörtum lit
og handskjólið sömuleiðis. Bún-
ingurinn er mjög smekklegur og
fallegur á granna stúlku, þó tæp-
lega eins granna og stúlkuna á
myndinni.
sér lýsingu á nælonsokkum
kvenna.
í danskri bók um sokka sem
komin er út fyrir skömmu er
skýrt fró því að smæð lykkj-
unnar sé mæld i „gauge“, en það
er gamalt franskt mál og sam-
svarar 1 tú enskum þumlungi.
Þegar talað um er 51 gauge gef-
ur það til kynna að sokkurinn
sé framleiddur í vél sem hefur
51 nál á 1 M> þumlungi á nála-
borðinu. Því hærri sem „gauge"
talan er, því fínni vél er notuð
Við framleiðsluna.
Fínleiki sokksins byggist að
sjálfsögðu einnig á þræðinum
sem notaður er. Þykkt þráð-
arins úr gerviefnunum er venju-
lega gefin til kynna með orðinu
„denier". Denier-talan sýnir'
Vz kg kartöflur, aalt, pip-
ar, sylrur, edik, salatolía,
vatn, söxuð steinselja.
Kartöflurnár soðnar, flysjaðar,
kældar og skornar í sneiðar.
Ein matskeið olía, ein msk
edik og ein msk vatn er þeytt
saman. Salt, pipar og sykur
hraxrt saman Við. ÍBíði um
stund. Krydd aftur látið í eftir
sipekk. Kartöflunum blandað
gætilega sama.n við. Söxuð stein
seija sett í og henni síðan
stráð yfir í skálina.
Gagnleg!
hjálpartæki
Á ortópædisku sjúkrahús-
unuin í Kaupmaíinahöfn er nú
hægt að fá hjálpartæki handa
fólki sem misst hefur handlegg
til að nota við handavinnu.
Tæki þetta er sknífað fast á
borð og getur með ýmsum til-
færingum koirnð í stað annarr-
ar handarinnar við prjcnaskap,
útsaum og þvíumlíkt. Sérfræð-
ingar telja tæki þetta hafa
mikið gildi, ekki hvað sízt sál-
rænt. Á myndunum sést livern-
ig liægt er að stilla tækið til
á mismunandi hátt.