Þjóðviljinn - 23.03.1954, Blaðsíða 6

8) — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjuda-g’ur 23. marz 1954
mwmumm
Útgefandi: Samelningarflokkur alþýí5u — Sósíalistaflokkurinn.
Ritstjórar: Magnús Kjartansson (áb.), Sigurður Guðmundsson.
Fréttastjóri: Jón Bjarnason.
Blaðamenn: Ásmundur Sigurjónsson, Bjarni Benediktsson, Guð-
mundur Vigfússon, Magnús Torfi Ólafsson.
Auglýsingastjóri: Jónsteinn Haraldsson.
Ritstjórn, afgreiðsla, auglýsingar, prentsmiðja: Skólavörðustíg
19. — Sími 7500 (3 línur).
Áskxiftarverð kr. 20 á mánuði í Reykjavík og nágrenni; kr. 17
annars staðar á landinu. — Lausasöluverð 1 kr. eintakið.
Prentsmiðja Þjóðviljans h.f.
ttafðu verií iússar
Það er augljóst aS hernámsblöðin eru feimin við tetn-
issprengjutilraun Bandaríkjamanna í Kyrrahafi. Þau
hafa birt litlar fréttir af henni og ekki hælzt neitt um
fyrir hönd vestrænnar menningar, en þó hafa þau forð-
azt að láta í ljós nokkra vanþóknun sína.
En hugsum okkur annan möguleika. ímyndum okkur
að Rússar hefðu gert hliðstæða tilraun með* eina ai
vetnissprengjum sínum og kastað henni í norðanvert
Atlanzhaf í stað þess að Bandaríkin völdu norðanvert
Kyrrahaf. Síðan hefði komið í ljós að fjölmargir íslenzk-
ir sjómemi hefðu farizt og aðrir skaddazt hættulega.
Einnig hefði komið í ljós að fiskurinn á miðunum væri
orðinn geislavirkur og óhæfur til manneldis, aö geisla-
virkt regn hefði dunið á fjarlægustu stöðurn, matarsait-
ið í sjónum væri geislavirkt á stóru svæði o. s. frv.
Hvemig skyldu fyrirsagnir og frásagnir þessara blaða
þá hafa litið út? Það þarf ekki mikið hugarflug til þess
að ímynda sér þau stóru orö sem þá hefðu verið hag-
nýtt um níðingsverk og fullkomið skeytingarleysi um
hag og velferð annarra þjóða. Og ritsmíðarnar hefðu
aldrei getað orðið hvassari en vert væri.
En dylst þá nokkrum lítilmennska þessara blaða nú,
þegar Bandaríkjamenn eiga í hlut og hinar glæpsam-
íegu tilraunir þeirra bitna á fólki hinum megin á hnett-
inum?
Ennþá heyrist ekkert um samninga þá sem staðið hafa
yfir undanfarið um „endurskoöun“ hernámsins, en þó er
vitað að umræðurnar hafa yfirleitt fjallað um einhver
saurugustu atriði hernámsins: livemig skipta eigi her-
námsgróöanum á milli stjórnarflokkanna. Þó munu ýms-
ir gera sér vonir um einhverjar „lagfæringar", sem geri
hernámið léttbærara, að hinir erlendu merrn vaði ekki
eins uppi og þeir hafa gert o.s.frv.
En eftir þá atburði sem nú hafa gerzt ætti öllum aö
vera ljóst hversu fánýtar og hégómlegar slíkar bollalegg-
ingar eru. Eflaust er hægt að sniöa einhverja annmarka
af framkvæmd hernámsins, en liitt skiptir þá öllu máli
að hemámið leið'ir yfir íslendinga geigvænlegri hættu
en hægt er að gera sér grein fyrir með orðum. Allar fyrri
hugmyndu- um „vopnaða vernd“ eru nú orönar hrein fjar
stæða. Jóhann Sæmundsson prófessor, sem lýsti yfír fylgi
við hernámiö sannaði á eftirminnilegan hátt í ræðu
sinni 1. desember s.l. hversu stórfelld hætta væri leidd
yfir meginhluta þjóðarinnar með því að velja herstöðv-
unum stað í Keflavík og Hvalfirði. Hann rakti þar áhrif
„venjulegrar“ kjarnorkusprengju og krafðist þess síöan
að herstöðvamar yrðu fluttar á afskekktustu staöi lands-
ins þar sem hættan væri leidd yfir sem fæsta íslendinga.
En jalnyel þessar hugleiðingar eru nú orðnar úreltar.
Vetnissprengjutilraun Bandarikjamanna í Kyrrahafi
sa.nnar aö slíkur staður er ekki lengur finnanlegur á ís-
landi. Ein sprungin vetnissprengja myndi hafa tortím-
andi áhrif um land allt.
Ef þeir menn sem nú stunda samninga við Banda-
ríkin eiga einhvern snefil af ábyrgöartilfinningu verða
þeir að horfast í augu við þessar nýju aðstæður. Þeir
veröa að gera sér ljóst að nú er ekki lengur um„Iagfær-
ingar" að ræöa, heldur sjálfa tilveru þjóðarinnar. Þeim
ber tafarlaust að segja hernámssamningnum upp — ein-
mitt með þeim sömu röksemdum um öryggi þjóöarinnar
sem mest heíur verið hampað undanfarið. Og í utan-
ríkismálum geta íslendingar átt þá stefnu eina að stuöla
að friði og vinsamlegum samskiptum allra þjóða, en ein-
angra þá menn sem ástunda djöfullegan leik að tortím-
ingarvopnum.
Morgtinblaðið hefur npp-
götvað nýjan mann til að
leggja að velli í dálkum sin-
um. Sá heitir McCarthy. Á
laugardaginn lýsir b'.aðið því
fagnandi að „bandarísk al-
þýða“ sé að , kveða upp sinn
dcm yfir honum,“ þáð segir:
..... þessi öldungadeildar-
þingmaður, er orðið hefur að
athlægi um heim allnn,"
kveður hann iiggja veikan, og
nú dragi til úrslita í ein-
hverju McCarthy-má'i. Er
blaðið ýkjarúskið jrfir þessum
horfum, og má mikið vera ef
það gengur ekki endaniega
frá kumpána þessum nú í
vikunni.
En hver er þessi McCarthy
sem Morgunblaðinu er svo
mjög í mun að koma fyrir
kattarnef? Það er kjaftxor
og ruddafenginn aólgur, sem
fengið hefur það hlutverk í
útrirki iýðræðisitis, Banda-
ríkjunum, að yfirheyra fólk
um skoðanir þess og heimilis-
líf. Maður þessi viröist standa
á svipuðu þroskastigi'og ýms-
ir nánir vandamenn Morgun-
blaðsins; og hann er minnsta
kosti ekki minni streber en
sumir heiztu bakhjarlar Sjálf-
stæðisflokksins, hvort heldur
þeir fást við kókakóiagerð eða
heildsöiu. Náungi þessi hefur
náð því bráðabirgðamarki að
verða umræddasti maður
Bandaríkjanna um skeið,
hann lætur ráðherra iandsins
Það er lítlð
hægt að
hyg:gja á slík-
uin manui í
baráttiuuii við
kommúnism-
ann. — Hann
stóiar á ræðu-
höld oj sjón-
varp. En það
skal til strið
og- sálnaltaup.
gráta undan sér, og liann
hefur gefið það í skyn að
hann muai ekki láta staðar
numið annarstaðar en í for-
setastóli landsins er harax
losnar árið 1956. Hann lifir
í landi einkaframtaksins, og
hefur notfært sér út í æsar
al'a möguleika þess. Lrfshug-
sjón hans kvað vera að kveða
niður kommúnismann í heim-
inum — og sjaldan hefur
nokkur maður verið í full-
komnari stíl við Morgunblað-
ið: stefnuna sem það byggir
á, óskina sem það elur með
sér.
Hversvegna er þá Morguii-
blaðinu svo mjög í mun að
þessi maður „þurfi að láta í
minni pokann," eins og það
kemst svo undur fallega að
orði á laugardaginn ? Ástæ'5-
an er ofurljós. McCarthy
þessi er heldur en ekki gam-
aldags í baráttuaðferð sinni.
Hann gengur heint, framan að
mönnum; og er haidinn þeim
baniaskap, sem Morgunblaðið
er þó löngu vaxið upp úr, að
niðurlögurn kommúnismans
verði ráðið með einum sam-
an árásum á einstaka menn.
Morgunb'aðið veit að komm-
McCartfw
únlstamir eru orðnir of marg-
ir: aðfeiðin er alltof seinvirk.
Ennfremur þekkja íslendingar
rannsóknarrétt fuilvel úr fyrri
sögu sínni til að hann verði
S tjóriunála r! t-
í'Córn Mbl.
þyklr vissara
að gera iítió
úr dyggS Mc-
Carthys ef
liann skyldi
faíla. — Auk
þess brúlcar
hann kjaft í
staðinn fyrir
mútiifé.
nokkurntíma vinsæll hjá, þeira;
þessvégna þykist Morgun-
blaðið vcra andvígt MeCarthy.
í hinni altæku cg djúphugs-
uðu baráttu gegn kommún-
ismanum er framferð þing-
mannsúis frá Wisconsin eins
og upphrópun fi-á annari'i
öid, tímaskekkja í herförinni.
SUr- Bjarnason
Þetta er nú
karl í krap-
inu: hann
lagði á ráðin
uni Kóreu-
styrjöldina,
ssndlr morð-
vopn á bænd-
ur í Indókína;
kaim yfirleitt
aðferðina í
baráttunni.
Allar líkur benda til að mað-
ur þessi detti upp fyrir einn
góöan veðurdag, þegar auð-
valdi Bandaríkjanna. þykir
ekki lengur haldkvæmt að
láta fulltrúa sinn geisa svo
mjög á opinberum vettvangi.
Þesivegíia telur Morgunblaðið
snjallast að gcr.a ssm minn3t
úr dyggð hans nú þegar. Aft-
ur á móti er hægurinn hjá að
söðla um ef McCarthy skyldi
reynast aigursælli én nú eru
horfur á. Morgunblaðið hnýtti
ti! dæmis stundum í Hitler á
árunurn fyrir 1930 meðan
hann var a<3 koina ár ai.mii
fyrir borð og óvist var hvern-
ig til 'tækist. Svo lukkaðist
honum með égætum — og
Morgunblaðsmenn fengu vatn
í munninn.
Morgunblaðið veit sem er
að bótt McCarthy falli verð-
ur baráttan gegn kommún- *
ismanum engan veginn láthi
niövir fal’a. Hún imm halda
Hann er mað-
ur Morgun-
blaSsins: frum
kvöoull hins
glæsta mútu-
keríis er vest-
rænir forustu-
mcnn hafa
notiS svo veL
— Meira af
fólki er kenn-
ir okkur að
standa á ann-
arra fótum!
áfram með svipuoiun hætti og
nú um skeið. Og þótt vfir-
heyrslur, rógburður og dólgs-
háttur í orðbragði muni enn
sem fyrr setja á hana sitt
mark, verður höfuðaðferðin
fólgin í mútunum annarsveg-
ar og sprengjukasti hinsveg-
ar •— sem fyrr. Opinmvnntir
ruddar eru gagnslitlir í þeirri
herferð. Ménn Morgunbiaðs-
ins — þoð eru hinir skraut-
kiæddu diplómatar sem hafa
ful'a banka af mútufé i bak-
hendinni, cg hinir timgu-
mjúku vopnasalar sein ctja
ríkisstjómum til styrjalda. í
sb'ku samfélagi er McCarthy
vissulega hlægilegur trúður,
eir.3 og Morgunb’aðið segir;
meinlaus sauður sem heldur
að hann sigri heiminn með
sjónvarpi, kommúnismann
með ræðuhöldum.
Menn Morgunblaðsins —•
það er Dulles sem fór til
Kóreu að leggja síðustu hless-
un yfií- árásaru.udirbúriing
Syngmans Rhees gegh norð-
ur’andinú; það er Truman
sem hefur látið 16 „samein-
uðum þjóðum" blæða í þessu
fjarlæga landi; það er Oliver
Lyttelton sem læíur hengja
íbúana í Ke.nva fyrir það eitt
að viija lifa frjá’sir í landi
sínu; það er Pleven sem safn-
að hefur ggjnan uppgjafanas-
istum héðan og handaa úr
heiminum til að myrða fá-
tæka bændur í Indókina.
Menr. Morgunblaðsins eru enn
fremur Marshall sá er b.jó til
umfangsmesta mútukerfi er
um gctur í sögunni, og keypti
ólaf Thors cg aðra brodda
Sjálfstæðisflokksins meS húð
og hári fyrir nokkrar blóðug-
ar milljónir; það cr Eisen-
Þessi aldraöi
niaðui' bersl a£
slíkum móði
fyiir endur-
reisn þvzl:s
herveidis að
margur jmgri
mæfti öí'unda
hann af. —
Haim er mað-
ur Monvun-
ADENAUER blaðshis
hoxver sem kostar nasistana
5 Indókina að fjórum rimmtu
hlutum; nýi krossferðarridd-
arinn í Bonn; það er verk-
lýðsböðullinn í forsætisráð-
herrastó'i ítalíu; — það eru
þeir seni nú veifa vetnis-
sprengjunni yfir höfði mann-
kyr.sins t!l að mknia á að
réttlæti auðvaldsins skuli
verða þótt heLmuri.nn farist.
Það er þetta tnngumjúka og;
mútandi, þetta skrautkiædda
og m>Tðandi auðvald sem
Morgunbiaðið trúir fjTÍr bar-
áttunni gegn kommúsnsman-
um. McCarthy er bara hlægi-
legt fífl —- hann lætur múta
sér í staíinn fyrir að múta
öðrum. Hann hefur heldur
aldrei haft aðstöðu til að
láta Sigurð Bjamason, st.jórn-
málaritst.ióra Mörgunblaðsins,
svíkja föðurland sitt — eins
og þeir Tmman og Acheson
létu haxm gera. Þessvegna læt
ur ha.nn sér fátt. um Mc-
Carthy finnast. Hann hefur
nóg að gera að skríða fyrir
tEisenhovxer og Dulles, eftir-
mönnum þeirra sem keyptu
hann undan merkjum Islands
og ræðunni í Háskólanum 1.
desember 1945.
Framhald ó 11. síðu