Þjóðviljinn - 30.06.1954, Side 10

JO) ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 30. júní 1854.
INNAN
VIÐ
MÚRVEGGINN
EFTIR A. J. CRONIN
37.
Auðvitað hafði hann eignazt óvini og honum var
kunnugt um það or ð sem af honum fór. Það var sagt
um hann að hann væri tækifærisinni sem skriði fyrir
yfirmönnum sínum; að hann hefði við hvert skref upp
á við stigið í andlit mannsins fyri r neðan sig. Sagt var
að hann hefði unnið fleirum en einum mikið mein. Og
það orö lék á að hann hefði í starfi sínu sem opinber
ákærandi byggt um of á mælsku sinni og sefjunarhæfi-
leikum til að ráða úrslitum mála.
Nú gekk hann eirðarlaus um skrifstofu sína og varð
æ þyngri á svip. Loks viðurkenndi hann fyrir sjáifum
sér ástæðuna fyrir gremju sinni. Já, spurningin sem
óvænt var borin fram í fulltrúadeildinni hafði fyllt hann
sárri gremju. Auðvitað var Georg Birley asni, og hann
hafði fengið alvarlega áminningu hjá flokksformanni
sínum. Ennfremur hafði innanríkisráöherrann veitt
spurningunni viðeigandi svör meö festu og einbeitni.
En samt sem áður hafði þetta komið óþægilega við hann.
Innan viss hóps hafði þetta valdið miklu umtali —
þetta hafði jafnvel borizt til eyrna ástkærri eiginkonu
hans með þeim afleiðingum að hún fór að spyrja hann
fram og aftur um þetta eitt kvöldið þegar þau voru ein
heima.
Þótt Sprott gerði lítið að því að bölva, tók hann sér
nú blótsyrði í munn. Eina sanna tilfinningin sem hann
bjó yfir var ástin á fjölskyldu hans og þá sér í lagi á
konu hans. Hún hafði hvorki fært honum auð né völd
hún var ekki annað en læknisdóttir frá Wortley, og þegar
hann kvæntist henni fyrir ástar sakir hafði hann í fyrsta
skipti gleymt metnaði sínum; En góður félagsskapur
hennar, mildi hennar og aðdáun og elska hafði laun-
að honum það margfaldlega. Hann átti enga vini, og vit-
undin um það að hún stóð við hlið hans og studdi hann,
hafð'i hjálpað honum í- mörgum erfiðleikum. Það var
grunurinn um það að ef til vill félli einhver skuggi á
mannorð hans í hennar augum, sem kom honum til að
taka snögga ákvörðun.
Með snöggu handtaki tók hann upp símann og hringdi
á aðalstöðvar lögreglunnar, Wortley Central 1234.
í þinginu .... um Mathry málið?“
Dale varð undrandi. En hann leyndi undi'un sinni.
„Ég tók eítir því, Sir Matthew."
„Auðvitað er þetta endileysa .... pólitískt skítkast.
En samt sem áður“. Sprott hristi höfuðið. „Yiö verðum
að gæta þess þessa dagana að ekkert loði við okkur.
Dale sneri þungri einkennishúfunni hægt milli hand-
anna og vissi ekki enn hvað segja skyldi.
Sprott hélt áfram hugleiðingum sínum.
„Þessi ungi asni .... sonurinn .... hvað heitir hann
nú aftur .... Mathry .... er hann enn í borginni?“
Dale leit af húfunni og virti nú þykkbotnaða skóna
sína fyrir sér.
„Hann er hér enn. Við höfum haft gætur á honum um
skeið.“
„Já,“ sagöi Sprott. „Hann virðist vera vandræðagrip-
ur. Þér skiljið hvað ég á við — einn af þeim sem eltir
mann á röndum, reynir að fá viðtal við mann á öllum
tímum dags, með þessi venjulegu bænarskjöl .... miður
sín af hugarvíli. Rétt eins og við værum vanir því.“
Það varð kynleg þögn. Svo sló Sprott hugsi í fram-
tennur sínar og bætti við:
„Spurningin er .... hva'ð eigum við aö gera við
harm?“
Lögreglustjórinn þagði í heila mínútu. Nú skildi hann
hvers vegna Sir Matthew hafði hringt til hans og kynleg
efatilfinning, blandin votti af illgirni gerði var við sig.
Hann leit upp með hægð.
„Óskið þér eftir að bera fram ákæru á hann?“
„Nei, fyrir alla muni,“ andmælti Sprott. „Þótt ungi
maðurinn hafi ef til vill misskilið hlutverk sitt, þá er
hann tæplega glæpamaður. Og við verðum að vera
miskunnsamir, Dale. Þín miskunn, ó guð, er sem himinn-
inn há. Ég vona ég fari rétt með.“ Hann leit beint
framaní lögreglustjórann. „En samt sem áður gæti verið,
að þér gætuð fengið þennan villuráfandi vin okkar til
að halda heim til sín aftur.“
„Ég hef þegar sagt honum að hafa sig heim.“
„Kæri Adam, ég veit mætavel hvað orð hafa litla þýð-

Frönsk hversdegslízka
Nítjándi kafli
Tíu mínútum síðar klæddist Dale lögreglustjóri þung-
um silfurbrydduðum einkennisjakká sínum og lagði af
stað samkvæmt beiðni yíir skemmtigaröinn í áttina aö
Grove Quadrant.
Hann kaus heldur að ganga en aka í bílnum. Virðingin
sem hann varð aðnjótandi, þegar hann gekk um göturn-
ar — lótningarfullar kveðjur undirmanna hans, virð-
ingaraugnaráðin, jafnvel skyndilegt, annríki götusóp-
aranna þegar til hans sást — allt varð þetta til að gera
hann ánægðan.
Þegar hann kom að húsi Sprotts við Quadrant, vísaði
roskin þjónustustúlka í dökkum búningi, hcnum inn
í litla einkaskrifstofu til hægri í ganginum. Konan sagði
honum lágri undirgefinni röddu, að Sir Matthew kæmi
þegar í stað. Dale kinkaði kolli í svars stað. Hann vissi
mætavel að hann yrði látinn bíða og honum féll það illa.
Hann lét fallast niður í leðurstól, lagði skialatöskuna
á hné sér og leit kringum sig í herberginu, sem var lagt
ólitaðri furu og í var fjöldi bókaskápa með bókum í fögru
bandi. Hann fann til nokkurrar öfundar og fór að hugsa
um að sjálfur hefði hann getað komið ár sinni jafn vel
fyrir borð, ef hann hefði hlotið nauðsynlega menntun.
Nú varð hann að stinga stórlyndinu í vasann— hann gat
ekki rifizt við sinn eigin mat.
„Þarna eruö þér, Dale.“ Sprott kom inn í herbergið,
rétti fram heita hönd sína og sýndi engin ytri merki
þeirrar gremju sem hafði. gagntekið hann skömmu áð-
ur. „Má ég bjóöa yður einhverja hressingu?“
„Nei, þökk fyrir, Sir Matthew."
Sprott settist.
„Yður líður vel, vona ég.“
„Prýðilega."
„Gott." Sir Matthew þagnaði andartak og strauk á
sér vöring. „Dale .... tókuð þér eftir þessari ntleysu
Oft stynur niaður af hrifn-
ingu 3’fir frönskum flíkum úr
stóru tízkuhúsunum, en því
miður getur venjulegt fóik lítið
gert að því að notfæra sér þá
tízku. Það er óhjákvæmilega
lúxustízka og það er gremju-
legt að mestu nimi tízkublað-
anna skuli vera eytt á þessa
tizku.
Það er nefnilega til önnur
frönsk tizka, hversdagstízkan.
Hún er ætiuð frönsku konunum
sjálfom og hún er oft þannig
að þær flíkur getum við hér
heima notað óbreyttar. Þessi
tízka er ótrúlega óháð lúxus
tízkunni. Þarna er um að ræða
hentugar og fallegar flíkur og
ekkert óþarfa tillit tekið til
tízkuefna og tízkukta, jafnvel
kjólasíddin er frjálsleg. Við
birtum hér mynd af pilsi sem
einmitt er tekið úr franskri
hversdagstízku. Pilsið er saum
að úr rifluðu fiaueli. Það er
ekki lengur á hátindi tízkunnar
cn það lætur hversdagstízkan
ekki á sig fá. Riflað flauel er
fallegt, hentugt og sterkt efni
og þess vegna er það notað
Lúxustízkáu mælir svo fyrir að
pilsin séu ýmist mjög þröng
eða afarvíð. Samt sem áður
hafa Frakkarnir þetta hvers-
dagspils með miðlúngsvídd,
vegna þess að sú vídd er hent-
ugust. Og þetta er snoturt og
hentugt pils með skávösum upp
við beltið, sem er fast á pils-
inu. Það er mjúkt leðurbelti og
einm’tt til hversdagsnota er
hentugast að beltið sé fast við
pilsið, svo að maður losni ekki
sundur í mittið í hvert skipti
sem maður beygir sig.
Annað er það sem alltof lít-
ið er sýnt af og það eru hinir
smekldegu rykfrakkar. Margar
Parísarstúlkur hafa ekki efni á
að e'ga nema eina kápu og
velja sér fallegan rykfrakka
sem kápu til að nota allt árið
og það er vissulega ástæða

Bengtson grafari var kjarkmað-
ur mikill, og vissi enginn til
þess að hann hefði nokkurn-
tíma orðið hræddur. Eitt sinn.
kom prestinum og hringjaranum
til hugar að gaman væri nú að
reyna hann einu sinni til þraut-
ar. Þeir komu þvi til hans eitt
laugardagskvöld síðla, sögðu að
það þyrfti að grafa mann
snemma næsta morgun og báðu
hann að taka nú gröfina í nóttt.
Það var mjög dimmt, og bugðu
prestur og hringjari gott til
g'.óðarinnar. Ganga þeir nú' allir
út i kirkjugarð, og Bengtson
byrjar að grafa. Eftir skamma
stund skjótast tvær vofur upp
með Bengtson þar sem hann
grefur í óðaönn, og fara að
sveima þar um garðinn. Eftir
nokkra stund sfegir prestur við
hringjarann:
Eg held við ættúm að hafa okk-
ur á braut.
Hringjarinn var farinn að titra,
og féllst á til’.ögu prests um-
ræðu'aust. Hörfa þeir nú út úr
garðinum, og segir ekki meira
af þeim, cn það síðasta sem þeir
vissu til Bengtsons var að hann
ávarpaði vofurnar svo mæiandi:
Eg er ekkert hissa á þvi þótt
þið þurfið einstöku sinnum að
fá ykkur hreint loft.
a=5Sas=>
Prófessor i vélfræði:
Til þess að ná þeim árangri
sem vér vélfræðingar höfum
náð á síðustu áratugum, mundu
vélfræðingar á 18. öld þurft
áraþúsundir — svona er fram-
þróunin ör.
til fyrir okkur að athuga þess-
ar kápur. Þótt íslenzkt lofts-
lag sé kaldara, þá eru það á-
reiðanlega engar kápur sem
fienta íslenzkum konum eins
vel allt árið um kring og ein-
mitt rykfrakkar. Á mýndinni
sést rykfrakki í ljósri og
dökkri útgáfu. Hann er gerður
úr efni sem minn;r á apaskinn,
þolir regn og slyddu og er um
leið hlýtt og vindþétt. Frakk-
inn er framleiddur í sterkum
og skærum litum, konjaklit,
vínrauðu, svörtu og grasgrænu.
Sniðið sjálft er þó eftirtektar-
verðast. Á frakkanum er laus
spæll sem sést hnepptur á
ljósu útgáfuna af frakkanum.
Við það verður baksvipurinn
mjög skemmtilegur. Ef maður
vill klæða sig vel undir káp-
una að vetrarlagi, er svo hægt
að taka spælinn af og eftir er
víð og rúm kápa eins og mynd-
in af dökku kápunni sýnir. Að
framan er kápan tvíhneppt og
hægt að hneppa hcnni alveg
upp í háls.
Þetta er fyrirmyndarfrakki
og einkennandi fyrir franska
hversdagstízku, sem því miður
er allt of lítill sómi sýndur.