Þjóðviljinn - 04.12.1954, Blaðsíða 7

Ásmundur Sigurðsson:
Vinstri samvinnan á
Alþýðnsambandsþingi
muii valda straumlivörfuin í
fslenzkum stjórnmálum
Yfirgnæfandi meiri hluti
verbalýðsins skilur nauðsyn
vinstri samvinnu.
Fátt hefur verið meira rætt
s. 1. vikur, en samfylkíng
sú, er tókst á síðasta Alþýðu-
sambandsþingi, þegar algjör
eining tókst á milli Sósíalista-
flokksins og vinstri arms Al-
þýðuflokksins, um samvinnu
á þinginu og kosningu sam-
bandsstjórnar. Fullkunnugt
var það þá, að samvinna þessi
hafði um nokkurn tíma verið
undirbúin í verkalýðsfélögun-
um víðsvegar um landið.
Höfðu ýms stærstu félög-
in gert ákveðnar samþykktir
í þessa átt og falið fulltrú-
um sínum að starfa ákveðið
í samræmi við þær. Aftur á
móti gengu pólitískir erind-
rekar borgaraflokkanna allra,
berserksgang til þess að fá
fulltrúa verkalýðsins til að
bregðast trúnaði við stéttar-
samtök sín, og svíkja þau
loforð^ sem i þeir höfðu gefið
umbjóðendum sínum um að
styðja vinstri samvinnuna.
Svo langt gengu þessi af-
skipti, að framkvæmdastjór-
ar stjómarflokkanna beggja,
sem aldrei hafa nálægt verka-
lýðsmálum komið, gengu um
á þinginu eins og gráir kettir,
til að ógna fulltrúum og
hræða þá frá því að fylgja
eftir samþykktum félaga
sinna. Þrátt fyrir þetta allt
saman reyndust þeir nægilega
margir, sem skildu hve mikla
þörf þjóðin hefur fyrir vinstri
samvinnu einmitt nú, og létu
engan hlut aftra sér frá að
fylgja sannfæringu sinni eftir.
Sósíalistaflokkurinn einn
með hreinan skjöld í höfuð-
máli þjóðarinnar.
Hvað er það, sem því veld-
ur, að slik vinstri samvinna
gat tekizt mi fremur enáður?
Við þá spurningu er vert að
staldra lítið eitt. Ekki er það
vegna þess, að hún hafi ekki
verið á dagskrá fyrr. Sósíal-
istaflokkurinn hefur barizt
fyrir henni meira en áratug,
jafnframt því sem hann hef-
ur varað við þeirri geigvæn-
legu hættu, sem þjóðinni staf-
ar af þróun þeirri, er nú fer
fram. Þeirri þróun, að inn-
lenda fjármagnið tengist æ
sterkari böndum við ameríska
hervaldið, svo hvorttveggja í
sameiningu nær meiri og meiri
tökum á framkvæmda- og
menningarlífi þjóðarinnar. En
öllum viðvörunum Sósíalista-
flokksins hefur verið mætt af
stjóniarvöldunum og Alþýðu-
flokknum með einum samæfð-
um öskurkór, Rússagaldri, sem
galinn hefur verið í tíma og
ótíma, galinn í sífellu til að
breiða yfir þeirra eigin ó-
happaverk, til þess að beina
huga þjóðarinnar frá þeim
verkum og því sem gerist
með henni sjálfri, galinn í því
hærri tóntegund, sem óhappa-
verkin voru stærri, örlaga-
ríkari og hættulegri, svo sem
beiðnin um hernám íslands
vorið 1951. Og því miður hef-
ur þessi galdur haft sín áhrif,
því í skjóli hans eins hefur
tekizt að fremja slík verk,
og sætta nokkurn hluta
þjóðarinnar við þau.
En það sem gerzt hefur á
síðustu tímum er það, að þjóð-
in hefur í verulegum mæli
losað sig undan áhrifum þessa
galdurs. Sívaxandi hluti henn-
ar sér hver tilgangur hans
var og er. Sívaxandi hluti
hennar sér nú hvílík klækis-
verk hafa verið framin í skjóli
hans. Og sívaxandi hluti henn
ar sér þá jafnframt að Sósí-
alistaflokkurinn er sá eini
af stjómmálaflokkunum, sem
hreinan skjöld hefur í þess-
um málum. En afleiðing þessa
getur engin önnur orðið en
sú, að allt það hejðarléga
alþýðufólk í öðrum flokkum
sem sér að það hefur verið
blekkt á þennan hátt, krefst
nú vinstri samvinnu við Sósi-
alistaflokkinn, til þess að
forða þjóðinni frá allri þeirri
hættu, sem síðari ára þróun
hefur skapað. Þessi viiji befur
brotizt fram í síðustu kosn-
ingum tíl Alþýðusambands-
þingsins og félagasamþykkt-
um þeim, er fyrr getur.
Milljónamæringarnir í
stjórnarflokkunum nota
ríkisvaldið i eigin þágu.
Hver er þessi hætta?
spyrja þeir, sem ekkert skilja
eða vilja skilja af þjóðlífs-
þróun okkar hin síðari ár.
Hinir vita að hún er tvenns-
konar. Annar þátturinn er sá
sem veit að efnahagsafkomu
alls almennings í landinu. Þar
kemur fyrst og fremst til
greina eigna- og tekjuskipt-
ingin í þjóðarbúinu, og áhrif
hennar á afkomu einstaklings-
ins. Það er síður en svo leynd-
armál að s.l. hálfan annan
áratug hefur auður safnazt
hér á fárra hendur svo slíks
eru engin dæmi fyrr í sögu
þjóðar vorrar. Milljónamær-
ingar eru hér fleiri en í
nokkru öðru landi veraldar
miðað við fólksfjölda og þjóð-
arauð. Nokkrir hinna auðug-
ustu halda uppi heilum st jórn-
málaflokki sem þeir kalla
Sjálfstæðisflokk, ráða stefnu
hans og starfsemi. Á síðustu
árum hefur starf þessa flokks
færst meira og meira i það
horf, að vernda hagsmuni
brasksins og kaupmennskunn-
ar á kostnað framleiðslunnar.
Annar hópur þessara auð-
manna hefur hreiðrað um sig
innan Framsóknarflokksins,
sem í eðli sínu ætti þó að
vera flokkur heilbrigðrar sam-
vinnustefnu. Úr því hreiðri
ÁSMUNDUR SIGURÐSSON
'U . .. - - '
háfa þeir hafið kapphlaup við
aviðkónga Sjálfstæðisflokksins,
m. a. um gróðann af hernámi
Bandaríkjanna á Islandi, og
þar með dregið hugsjón sam-
vinnustefnunnar með sér nið-
ur í svaðið. Báðir ráða ríkis-
stjóm og nota ríkisvaldið til
að tryggja sína hagsmuni, og
er þar m. a. finnanleg skýr-
ingin á því, að meiri hluti
ríkisteknanna skuli tekinn
með tollum og óbeinum skött-
um, sem leggjast á vöruverð
í svo gífurlegum mæli, að
meðalf jölskylda, sem hefur 40
þús. kr. tekjur greiðir milli
15 og 16 þús. kr. til ríkisins i
slíkum tollum. Þegar upp á
vinskapinn slettist í þessari
samvinnu er það ekki vegna
afstöðu til hagsmunamála al-
mennings, heldur aðeins út af
innbyrðis skiptingu gróðans.
Það er þessi þróun, sem
skapar öllum vinnandi stétt-
um í landinu gífurlega efna-
hagslega hættu. Því meiri auð-
ur sem safnast á fárra inanna
hendur, því sterkara sem
bandalag þeirra verður, við
hernaðarj-firvöldin, og því
fastari sem tök þeirra verða
á ríkismldinu, því erfiðara
verður fjTÍr hinn vinnaudi
mann að sækja réttlætið í
hendur þeim. Má þar einu
gilda hvort um, er að ræða
verkamann, sjómann, iðnaðar-
mann, bónda eða smáatvinnu-
rekenda er lifir á að vinna
við sína eigin framleiðslu. Því
fleiri sem milljónamæringarn-
ir verða, og þeim f jölgar nú
með ári hverju, því meiri
hætta fjTÍr efnahagsafkomu
hins óbreytta alþýðumanns.
---- Laugardagur 4. desember 1954 — ÞJÓÐVILJINN — (7
Samsæri herstjórnarinnar
og milljónamæringanna
gegn þjóðinni.
Hin bættan, er stéðjar að
þjóðinni sem heild, er sá
slappleiki, sem hvarvetna
verður vart, gagnvart gildi
þeirra verðmæta, er ein geta
tryggt tilveru okkar sem
sjálfstæðrar menningarþjóð-
ar. Það er hættan á því að
okkur takist ekki að halda
menningarlega velli gegn
þeim ómenningar og afsiðun-
aráhrifum, er yfir þjóðina og
þá ekki sízt æskulj'ðinn er
hellt af völdum hernámsins og
fylgifiska þess. í því sam-
bandi er alvarlegasta liættan
fólgin í þeim fjárhagslegu
tengslum, sem herstjqrnin
hefur náð við fésterkustu
innlenda aðila, eins og fyrr
getur. Á það hefur verið
bent, að þessi tengsli séu
snjallasta herbragðið, sem
herstjórnin hefur beitt til að
hlunnfæra íslenzku þjóðina.
Með því hafi tekizt að tryggja
fylgi þeirra manna, er mest
mega sín vegna fjárhagslegr-
ar aðstöðu. Þegar þessir sömu
menn beita síðan sinni fjár-
hagslegu aðstöðu til að slæva
tilfinningar almennings fyrir
hættunni, þá tvöfaldast sú
ógnun, sem heilbrigðri þjóð-
menningu stafar af ástand-
inu. Og þeir sem fylgjast með
þeirri blaðaútgáfu og bóka,
kvikmyndasýningum og öðru
slí’ u sem rekið er á Islandi
af handhöfum fjárgróðavalds-
ins ganga þess ekki duldir
að ölhun meðulum er beitt til
svæfingar almennum tilfiun-
ingum fyrir þessari hættú.
Blekking um að hernámið
hafi reynzt íslendingimi
gróðalind.
Þá hefur einnig verið mjög
slegið á þá' strengi, áð her-
námsvinnan væri nauðsvnleg
leið fyrir okkur til gjaldeyris-
öflunar og til að bægja frá
atvinnuleysi. Þetta er þó
hvorttveggja í senn van-
traust á landið og möguleika
þess og vantraust á þjóðina.
Nú nýlega hefur viðskipta-
málaráðherra Sjálfstæðis-
flokksins orðið til að hrekja
þessa ósvífnu fullyrðingu.
Það gerði hann- á Alþingi,
með því að upplýsa, að þrátt
fyrir niðurfall Marshallhjálp-
ar og minnkandi gjaldeyris-
tekjur af hernámsliðinu myndi
verzlunarjöfnuður okkar verða
300 millj. kr. hagstæðarí
í ár en hann var s.l. ár. Þetta
gerist þrátt fyrir síldarbrest
og þrátt fyrir það að um há-
sumarið lágu stórvirkustu
framleiðslutækin — togararn-
ir bundnir í höfn. Þetta sýnir
betur en nokkuð annað hví-
lík regin blekking er fólgin
í þeim fullyrðingum að her-
námið hafi verið okkur gróða-
lind.
Stjórnmálabarátta næstu
ára og e. t. v. áratuga mun
því í aðaldráttum snúast um
þetta tvennt.
Hvernig eigum við að
tryggja hin þjóðernislegu
menninganærðmæti fyrir inn-
rás erlendra ómenningarafla,
sem hernáminu fylgja, og
jafnframt þau lífskjör hins
vinnandi fólks, er gerir því
kleift að njóta í viðunandi
mæli þeirra lífsverðmæta og
menningarlinda, er alið geta
með hverjum manni heilbrigða
þjóðernisvitund.
En sem betur fer horíir
nú til þeirra strauinhvarfa.
sem Alþýðusambandsþingið
markaði. Þeirra stratim-
hvarfa, að alþj'ðustéttirnar
láti ekki Iengur halda sér
sundruðum, heldur sameinist
í eina fylkingu til að bjarga
þjóðinni úr jfirvofandi háska.
I Óðum styttist til jólct
Allir purfa að vera í
hreinum og vél
pressuðum fötum
á jólunum. Betri er
krókur en kelda —
komið því með fötin
til okkar.
Við tryggjum yður
beztu fáanlegu
hreinsun og pressun
ratapressa
o
Hverfisgötu 78, simi 1098. — Afgreiðsla einnig á
Sogaveg 112, Langholtsveg 133 og Kópavogsbraut 48
mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmtom