Þjóðviljinn - 11.01.1955, Blaðsíða 4

4) ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagur 11. janúar 1955

im
>að er sannara reynist
Reykjavík, 10. janúar 1955.
Heiðraði ritstjóri.
Morgunblaðinu var send með-
fylgjandi leiðrétting á röngum
fréttaburði þess um starfs-
mannaskipti hjá Alþýðusam-
bandi. íslands. En ekki hefur
þetta stærsta og útbreiddasta
blað landsins viljað gera sann-
leikanum. s,vo hátt undir höfði
að leiðrétta missagnir sínar,
sem þó voru allar sannanlega
á ábyrgð ritstjórans, þar sem
Irær komu fram í forustugrein
blaðsins.
Nú vil ég því biðja heiðrað
blað yðar að sýna mér og Al-
þýðusambandi íslands þá vin-
semd að birta þessa hógværu
leiðréttingu, sem Morgunblaðið
hefur látið sér sæma að stinga
undir stól.
Virðingarfyllst
Hannibal Valdimarsson.
Morgunblaðið á þakkir skild-
ar fyrir þá þögulu hæversku
sem það hefur til þessa sýnt
hinni nýkjörnu stjórn Alþýðu-
sambands íslands.
En þann 5. þessa mánaðar
var brugðið út af þessari venju
og forustugrein blaðsins helguð
Alþýðusambandinu og hinni
nýju stjórn þess, og gætir þar
því miður nokkurra missagna,
sem blaðið er hér með vinsam-
legast beðið að leiðrétta.
f upphafi forustugreinarinnar
í Morgunblaðinu segir: „Um
, Mig langar með örfáum
orðum að senda þér mínar
beztu þakkir fyrir allar þær
góðu samverustundir sem ég
átti með þér, þau fáu ár sem
leiðir okkar lágu saman hér
á jörðu. Það er margs að
minnast og margt að þakka.
Bæði frá ferðalögum, útileg-
um og síðast en ekki sízt
allra þeirra samverustunda,
sem ég átti með þér á þínu
indæla heimili. Öll þau kynni
er ég hefi haft af þár, kæri
vinur, gleymast ekki. Þú
varst þannig maður að aðrir
höfðu ábyggilega gott af nær-
veru þinni. Hafðir fastmótað-
ar skoðanir, og lést þinn hlut
aldrei lausan, þótt deilan
harðnaði. Þéttur á velli, og
þéttur í lund, þrautgóður
á raunastund. Þessi orð
finnst mér lýsa þér bezt vin-
ur minn. Hver sá sem getur
tileinkað sér þessi orð, er
enginn aukvisi.
Enda kom það oft í ljós á
öllum þínum löngu sjúkdóms-
árum, að þú varst þrautgóð-
ur á raunastund. Það þarf
karlmennsku og þrek til að
bera þá ógæfu sem heilsu-
leysi er, þegar það heltekur
mann á bezta aldri sem ný-
lokið hefur að búa sér og
eínum fagra framtíð. En þú
varst sem norðlenzku fjöllin,
fastur fyrir, þéttur á velli.
Ailt þetta barst þú eins og
betja, til síðustu stundar.
Þetta og alla þá hjálpsemi
eem þú gazt látið öðnun í té
Hannibal Valdimarsson,
íorseíi ASÍ, leiðréttir
rangfærslur Morgun-
blaðsins
áramótin var öllum starfsmönn-
um á aðalskrifstofu sambands-
ins sagt upp störfum". Það '
rétta er, að engum starfsmanni
hjá Alþýðusambandi íslands
hefur verið sagt upp störfum.
Fráfarandi sambandsstjórn
hafði hagað ráðningu allra
starfsmanna í skrifstofu sam-
bandsins þannig, að ráðningar-
tími þeirra rynni út af sjálfu
sér við áramót án uppsagnar
það árið, sem alþýðusambands-
þing væri haldið. Af þessu
leiðir þá einnig, að þau um-
mæli síðar í forustugreininni,
að nú hafi verið gripið til þess
að „reka þá starfsmenn, sem
stjórn „lýðræðissinna" hafi
ráðið“ — er röng með öllu.
Sama gildir um þessa máls-
grein í forustugrein Morgun-
blaðsins: „Það hefur þannig
orðið hlutverk Hannibals Valdi-
marssonar, sem enn situr á Al-
þingi sem þingmaður Alþýðu-
flokksins að standa fyrir brott-
rekstri nokkurra alþýðuflokks-
manna af skrifstofum heildar-
samtaka verkalýðsins, en leiða
kommúnista þar til sætis í
staðinn. Kommúnistar munú
nú hreiðra um sig innan Al-
þýðusambandsins að nýju, enda
af þínu brotna lífsfjöri síð-
ustu árin, vildi ég mega
þakka.
Bið ég svo guð að blessa
minningu þána Geiri minn, um
leið votta ég konu þinni mína
innilegustu samúð í sorg
hennar, bið ég einnig guð að
blessa heimiii hennar, sem
hefur veitt mér svo margar
sólskinsstundir. Þú varst
hetja í lífinu, þú varst einnig
hetja í dauðanum.
Guð blessi þig.
ÞAÐ VAR núna rétt fyrir helg-
ina að ég var á leið í vinnuna
og sá dálítið sem ég held að
verði að teljast fremur ó-
venjulegt og fátítt um miðja
tuttugustu öldina. Meðfram
einu húsinu sem ég gekk hjá
var löng gangstétt, meðfram
allri húshliðinni og út á göt-
una. En út við götuna lá göm-
ul kona á hnjánum og var að
þvo steinhellumar. Hún var
búin að sápuþvo og skúra all-
ar hellurnar og var að ljúka
við tvær hinar síðustu. Og
hún var ekki að burðast með
þessar nýmóðins tilfæringar,
svo sem eins og skaftskrúbb
eða þvegil, nei, handskrúbb-
inn einn lét hún sér nægja á-
samt með þvottaklút og sápu.
Það sást ekki af verkinu sem
lokið var hversu langan tíma
það hafði tekið, en aftur á
móti sást hve vel það var
þótt þeir séu í miklum minni-
hluta innan verkalýðssamtak-
anna í landinu".
Við þessa frásögn Morgun-
blaðsins er í fyrsta lagi það að
athuga, að enginn alþýðuflokks-
maður þarf undan brottrekstri
að kvarta af skrifstofum heild-
arsamtakanna. — I öðru lagi:
Um þau mannaskipti, sem
urðu hjá Alþýðusambandinu,
þegar ráðningartíma fyrri
starfsmanna lauk, er þetta eitt
sannleikanum samkvæmt:
Við starfi alþýðuflokks-
mannsins Jóns Sigurðssonar
hefur tekið alþýðuflokksmaður-
inn Hannibal Valdimarsson. Við
starfi alþýðuflokksmannsins
Ástbjartar Sæmundssonar, sem
boðin var endurráðning, tekur
alþýðuflokksmaðurinn Jón Þor-
steinsson lögfræðingur frá Ak-
ureyri. f stað alþýðuflokks-
mannsins Jóns Hjálmarssonar
hefur enginn verið ráðinn. —
En í stað sjálfstæðismannsins,
Sigurjóns Jónssonar, hefur ver-
ið ráðinn sósíalistinn Snorri
Jónsson. Þannig hafa alþýðu-
flokksmenn komið í stað alþýðu
flokksmanna, en sósíalisti í
stað íhaldsmanns, og skil ég
raunar vel sárindi Morgun-
blaðsins út af þeirri breytingu,
þó að það réttlæti engan veginn
að fara svo rangt með stað-
reyndir, sem hér hefur verið
gert.
Ef kommúnistar hafa með
þessu fengið „að hreiðra um
sig“ innan Alþýðusambandsins
umfram fylgi sitt þar, þá hef-
ur Sjálfstæðisflokkurinn áður
verið búinn að hreiðra um sig
miklu meira en góðu hófi
gegndi, miðað við margfalt
niinna fylgi hans innan verka-
lýðsfélaganna.
í niðurlagi forustugreinar
Morgunblaðsins er að því vik-
ið, að ég muni fá starf mitt
sem framkvæmdastjóri hjá Al-
þýðusambandinu allvel borgað
gegn því að kommúnistar fái
í staðinn að móta stefnuna.
Virðist með þessu gefið í skyn,
að hin fráfarandi stjórn lýð-
ræðissinna hafi gengið þannig
frá ráðningarkjörum fram-
kvæmdarstjóra, til þess að
íhaldið fengi að ráða stefnunni.
Má pólitískur ritstjóri Morg-
unblaðsins gerst um þetta vita,
unnið og aldrei hefur sést
hreinni og skírari steinstétt
meðfram nokkru húsi en þessi
stétt sem gamla konan var
búin að hreinsa og fága fet
fyrir fet með berum og vinnu-
lúnum höndum.
★
OG SVO hefur Bæjarpóstinum
borizt bréf um bamatímana.
Þórgunpur skrifar: — „Kæri
bæjarpóstur. — Það er ekk-
Fyrsta vika nýs árs bar ekki
vott um neina timburmenn eft-
ir jólavikuna. Föstu þættirnir
voru hver öðrum betri. Guð-
mundur Kjartansson gaf svör
við spurningum um náttúru-
fræði. Fólkið langar að vita
sitt af hverju um landið sitt og
þar á meðal hvernig hagur þess
var tugþúsundir ára aftur í
tímann, hve jökultarg þess
hafi verið mikið og hve djúpt
það hafi heykzt undir því fargi.
Ágætari maður en Guðmundur
Kjartansson verður ekki feng-
inn til að svara gáfuðum al-
þýðumanni þvílíkum spurning-
um. Önnur fræðierindi voru
einnig hvert öðru betra hvert
á sínu sviði. Jón Aðalsteinn
talaði enn um íslenzku mál-
lýzkurnar og er þess að vænta,
að hlustendur bregði við og
fræði fræðimanninn sem gerst
um það, í hve ríkum stíl enn
muni um sömu mállýzkur að
ræða í einstökum héruðum og
á tíð Árna Magnússonar. Með
því væri meðal annars verið að
safna í enn nýtt erindi á veg-
um mállýzkufræðanna, sem
mjög mörgum mönnum er hug-
þekkt efni. — Fjalirnar i Flata-
tunguskálanum, sem Björn Th.
Björnsson ræddi um í heimi
myndlistarinnar, slógu á líka
strengi og listrænni þó, sam-
kvæmt eðli málsins. Báðir þess-
ir fræðimenn fara viðkvæmum
en ákveðnum handtökum um
þýðingarmestu þættina í sögu
þjóðarinnar, þá þættina, sem
enn gætu reynzt seigasta líf-
taugin í fimbulvetrum þjóð-
lífsins, er framundan kynnu að
bíða. — Þá var erindi Símonar
Jóh. Ágústssonar um franska
heimspekinginn Montaigne eitt
hið allra ágætasta, sem flutt
hefur verið af erlendum vett-
vangi, og væri þó réttara að
segja af alþjóðlegum vett-
vangi, og mættum við íslend-
ingar þá einnig eiga okkar þátt
í glímunni við þau andlegu við-
fangsefni, sem kristallast í rit-
gerðum þessa margra alda
gamla heimspekings, sem tal-
ert álitamál að barnatímarnir
hafa í vetur verið með skásta
móti og finnst því ýmsum ó-
þarfi að finna að þeim. Tímar
systranna Huldu og Helgu
hafa yfirleitt verið mjög
sæmilegir, og það eina sem ég
hef að þeim að finna er að
þeir eru nær eingöngu miðað-
ir við börn innan við skólaald-
ur. Þær þyrftu að skipta efn-
inu, þannig að eldri börnin
verði ekki afskipt og telji það
ar þó enn til okkar, sem glím-
um við viðfangsefnin undir
ógnun kjarnasprengjunnar.
Austfirðingar kynntu tvo
merka héraðsbúa sína í vik-
unni og gerðu það á látlausan
og myndarlegan hátt. Sigfús
Sigfússon á þau ummæli rétti-
lega skilin, að í fræðistörfum
muni hann vera langsamlega
afkastamestur allra þeirra al-
þýðumanna, er við þau störf
hafa fengizt. Ef til vill er það
magni safns hans að kenna, að
það héfúr ekki'náð'þeirrí' hylli
um land allt, sem verðugt er,
enda er þar við sterkan að
keppa, þar sem fyrir sátu þjóð-
sögur Jóns Árnasonar, því að
takmörk eru fyrir því, hvað al-
þýða manna getur innbyrt af
þjóðsögum, sem viija verða
hver annarri líkar, þegár þær
fara að safnast þúsundum sam-
an. En sú mun verða reyndin,
að þegar framtíðin velur úr
þjóðsagnasöfnunum sem sýnis-
horn þess, sem bezt er sagt, og
um leið með tilliti til fjöl-
breytni, þá verður safn Sigfús-
ar ekki skágengið.
Kynning Bjarna Þórðarsonar
á Einari Sveini Frímanns var
með hreinustu ágætum í stuttu
máli, og kom þar hvort tveggja
til: kynni hans af manninum og
nákvæmur skilningur á megin-
atriðum skapgerðar hans og
örlaga. Það skal undir það
tekið, að verkum Einars á að
safna og gefa út, það yrði bók,
sem ekki hyrfi, heldur mundi
hún lifa sem eitt ágætasta
dæmi um þann eiginleika ís-
lenzka alþýðumannsins að
mæta þungbærum örlögum með
listrænum vopnum, beittum og
eitruðum, en mjúkum og fögr-
um. Skap Einars var heitt og
beiskt. Stökur hans voru þess
eðlis, að þær voru ekki aðeins
íþrótt íþróttarinnar vegna,
eins og margt af okkar beztu
stökum, þær eru túlkun mik-
illar lífsreynslu, sem braut sér
þennan farveg.
Lokið er framhaldssögunni
eftir Sigríði Undset, og óx
gengi hennar og vinsældir með
hverjum lestri, og hafi Arn-
heiður þökk fyrir flutninginn.
— Jólaævintýrið eftir Dickens,
sem flutt var í tvennu lagi á
sunnudag og fimmtudag í
barnatíma var ágætur barna-
réttur enda prýðilega flutt af
Karli Guðmundssyni. Þá var
einnig gaman að fá í barna-
ekki fyrir neðan sína virðingu
að hlusta á þá tíma sem þau
kalla smábarnatíma. Það er
líka misskilningur sem stund-
um kemur fram í barnatímun-
um, að börn hafi gaman af að
heyra börn lesa upp. Þeim
finnst ef til vill gaman að
heyra krakka, einkum korn-
unga krakka syngja, en hafa
yfirleitt meiri áhuga á því
HVAÐ lesið er en hverjir lesa
það. Loks langar mig til að
beina þeirri áskourn til út-
varpsins að það hlutist til um
að Hildur Kalman sjái um
barnatíma einstöku sinnum,
því að öllum öðrum ólöstuðum
tel ég barnatíma hennar það
bezta af því tagi sem við höf-
um fengið að hlýða á, því að
í þeim fór saman þjóðlegur
fróðleikur og hin ágætasta
skemmtun. — Með beztu
kveðju. — Þórgunnur.“
Þorgeir Goðnason málarameistarí
f. 13. mai 1913 — d. 1. fanúar 1955
Örfá k'veðjuorð
H. G.
Framhald á 9. síðu.
Gömul kona þvær gangstétt — Engar nýmóðins til-
færingar — Um barnatíma — Eitthvað fyrir alla
Framhald á H. síðu.