Þjóðviljinn - 14.04.1955, Blaðsíða 11

Fimmtudagur 14. apríl 1955 — ÞJÖÐVILJINN — (11
Erich Maria REMARQUIS:
Að elska . . •
... og deyja
101. dagut
ákva'ö aö fara og hitta Alfons. Hann vantaði líka ein-
hverjar vistir fyrir kvöldiö.
A'öeins þetta eina hús haf'öi oröiö fyrir sprengju.
Gar'öarnir friösælir í morgunbirtunni, birkitrén sveig'ö-
ust til í golunni, páskaliljurnar vögguðu fagurgulum
krónum, fyrstu trén yoru farin að blómstra eins og fjöl-
mörg hvít og bleik fiðrildi hefðu setzt á þau — aðeins
hús Bindings var ólögulegt hrúgald á brún gígs þar sem
gruggugt vatn endurspegla'ði himininn.
Gráber stó'ð um stund og starði fram fyrir sig eins og
hann try'ði ekki sínum eigin augum. Hann vissi ekki
hvers vegna, en hann hafði aldrei gert ráð fyrir að neitt
gæti komiö' fyrir Alfons. Hann gekk hægt nær. Fugla-
baðið var mölbrotið. Útidyrnar lágu yfir runnabeðinu.
Dádýrshorn stó'ðu upp úr grasinu eins og dýr væru
grafin undir því. Gólfteppi hékk efst 1 trjánum.eins og
litskrúöugur fáni. Konjaksflaska stóð upprétt í blóma-
beði eins og hún hefði sprottið upp um nóttina, Gráber
tók hana upp, virti hana fyrir sér og stakk henni í vas-
ann. Sennilega hefur kjallarinn haldið, hugsaði hann og
Alfons hefur veriö grafinn út.
Hann gekk bakviö húsiö. Eldhúsdyrnar stóðu enn.
Hann opnaði dyrnar. Inni fyrir heyrðist hreyfing. „Frú
Kleinert?" sagöi hann.
Hávært kjökur barst að eyrum hans. Konan reis á
fætur og kom fram úr hálfhrundu herberginu og út
undir bert loft. „Veslings húsbóndinn! Hann var svo
góöur“.
„Hva'ð kom fyrir? Meiddist hann?“
„Hann er dáinn. Dáinn, herra Gráber! Og hann naut
þess svo a'ö lifa! “
„Dáinn?“
„Já. Það er óskiljanlegt, finnst y'ður ekki?“
Gráber kinkaöi kolli. Þa'ð var aldrei hægt aö átta sig
á dau'ðanum, jafnvel ekki þótt hann væri oröinn daglegt
brauð. „Hvernig vildi þa'ö til?“ spur'öi hann.
„Hann var í kjallaranum. En kjallarinn hélt ekki“.
„Kjallarinn var of veikbyggöur til aö standast þungar
sprengjur. Hvers vegna fór hann ekki yfir í byrgiö við
Seideltorg? Þaö er hérna rétt hjá“.
„Hann hélt að ekkert kæmi fyrir. Og auk þess —“
Frú Kleinert hikaði. „Þaö var kona hjá honum“.
„Nú jæja? Um hádegi?“
„Hún var hérna ennþá, skiljið þér. Frá því kvöldið
áöur. Stór, ljóshærö stúlka. Húsbóndinn var hrifinn af
stóru, ljóshærðu kvenfólki. Ég var nýbúin að bera fram
kjúklinga, þegar loftárásin var gerö“.
„Fórst stúlkan líka?“
„Já. Þau voru ekki einu sinni búin að klæ'öa sig. Herra
Binding var í náttfötum og stúlkan í þunnum silki-
slopp. Þannig fundust þau. Ég gat ekkert aðhafzt. Aö
hann skyldi þurfa a'ö finnast þannig! En ekki í einkenn-
isbúningnum sínum!“
„Þa'ö skiptir engu máli. Og sennilega hefði hann ekki
geta'ð fengiö betri dau'ödaga, fyrst svona átti að fara“,
sagði Gráber. „Var hann búinn aö borða hádegisverö?"
,,Já. Ríkulegan. Me'ö víni og eftirlætisábætinum. Epla-
köku með þeyttum rjóma“.
,,Þarna sjái'ö þér, frú Kleinert. Þá hefur þetta veri'ð
góður dauðdagi. Þannig vildi ég sjálfur fá aö deyja, þeg-
ar rö'ðin kemur að mér. Þér ættuð því ekki a'ð gráta
svona, frú Kleinert".
„En það er of fljótt“.
,,Þa'ö er alltaf of fljótt. Jafnvel þótt menn séu orðnir
níræðir. Hvenær á að jarða hann?“
„Ekki á morgun, heldur hinn, klukkan níu. Þa'ö er
búiö a'ö kistuleggja hann. Langar yöur a'ð sjá hann?“
„Hvar er hann?“
„Niöri í geymslukjallaranum. Þar er kalt. Þa'ö er búið
aö loka kistunni. Þessi hluti hússins skemmdist ekki
mjög mikiö. Aðeins framhliöin eyðilagöist alg;erlega“.
Þau gengu gegnum eldhúsið og niður í kjallarann.
Hrúgu af glerbrotum haföi veri'ö sópa'ö út í eitt horniö.
Þa'ö var þefur af víni og vistum. Á gólfinu í miðju her-
berginu var líkkista úr hnotutré. Á hillunum allt í kring
voru flöskúf og niðúrsúðúglöS 'ög* dósir á 'fffigúlreið.
„Hvemig var hægt að ná i líkkistu svona fljótt?“ spur'ði
Gráber.
„Flokkurinn sá um þa'ð“.
„Verður hann jar'öa'ður héðan?“
„Já. Ekki á morgun, heldur hinn, klukkan níu“.
„Ég ætla a'ð koma“.
„Húsbóndinn mun fagna því“.
Gráber staröi á frú Kleinert. „Hinum megin“, sagöi
hún. „Honum þótti alltaf svo vænt um yður“.
„Já. Ég skil satt að segja ekki hvers vegna“.
„Hann sagði a'ð þér væruð sá eini sem aldrei ætlaöist
til neins af honum. Og einnig vegna þess að þér voruö
alltaf á vígvellinum“.
Gráber stó'ö um stund fyrir framan líkkistuna. Hann
fann votta fyrir eftirsjá en engu öðru, og hann skamm-
aðist sín líti'ð eitt í návist þessarar grátbólgnu konu.
„Hvað ætlið þér nú a'ð gera viö allt þetta?“ spur'öi hann
og horfði á birg'ðirnar.
Frú Kleinert tók sig á. „Taki'ð eins miki'ð af þessu og
þér getið notað herra Gráber. Annars fer þetta í hendur
ókunnugra“, sag'öi hún.
„Notið það sjálf. Þér hafið komið þessu öllu fyrir sjálf“.
Ég er búin að taka frá handa sjálfri mér. Ég þarf
ekki mikið. Takið þa'ð sem þér þurfi'ð, herra Gráber.
Flokksfélagar sem hingað þbmu Jýftú brúAúni ^ýj^r
birgöunum. Þa'ð er betra a'Ö ekki sé of mikiö. Annars
minnir það um of á hamsturi'.
„Þaö er satt“. -
„Þaö er næg. ástæöa. og þegar hinir koma aftur fer
þetta allt í hendur ókunnugra. Og þér voruö sannur
vinur herra Bindings. Hann hefði fremur viljaö aö þér
fengjuð það en hinir“.
„Átti hann enga ættingja?“
„Faðir hans er enn á lífi. En þér vitið hvernig sam-
komulagiö var milli þeirra. Og auk þess er nóg eftir. í
hinum kjallaranum er enn mikiö af. óbrotnum flöskum.
Takið allt sem þér getið notaö“.
Konan gekk meöfram hillunum, tók niöur dósir og
krukkur og lagði þær frá sér. Hún setti þær á líkkist-
una og var í þann veginn aö sækja meira þegar hún
áttaði sig á hvaö hún haföi gert, tók þær af kistunni
og fór með þær inn í eldhúsið.
„Bíðið andartak, frú Kleinert“, sagði Gráber. „Ef ég á

eimilisþáttur
Sýnið höndunum umhyggju
Nauðgunarmálið
Framhald af 4. síðu.
stjóra Þjóðviljans vegna áður-
nefndra skrifa um sig og tel
ég því ástæðulaust að orð-
lengja þetta frekar.
Rvík, 13. apríl 1955.
Guðlaugur Einarsson.
Athugasemd
Þjóðyiljinn sér ekki ástæðii
til að gera miklar atliugasemd-
ir við þessa vörn Guðlaugé
Einarssonar fyrir skjólstæð^
ing sinn. Þar eru fullkomlegá
staðfestir málavextir þeir sem
Þjóðviljinn greindi frá, en lögi-
fræðingurinn reynir auðvitað
að draga fram allt það serri
verða má skjólstæðingi hané
til nokkurrar afsökunar og
heimfæra glæp hans á þær
lagagreinar sem fela í sér vægi-
asta refsingu, eins og þegaþ
hann er að verja mál fyrir
rétti. Þetta er atvinna lögf-
fræðingsins. Af sömú ástæðpm
fellir hann niðúr í endiirsögn
sinrii- allt það sern verða má
Guðmundi Guðjónssyni til
þyngsta dómsáfellis. Þjóðvilj-
anum er fullkunnugt um það
að öll þau atriði sem frá hefur
verið greint í blaðinu hafa ver-
ið^staðfest fyrir rétti af lög-
regluþjónum og öðrum vitn-
um, og samkvæmt því mun ó-
þokkinn verða dæmdur á sín-
um. tíma.
Vert er að vekja athygli á
því að Guðlaugur Einarsson
telur frásögn Þjóðviljans vera
ódrengskaparbragð ,,og ekki
öðrum trúandi til að frernja
slíkt nema þeim sem liafa af
litlum manndómsbrunni að
ausa.“ Lögfræðingurinn telur
sem sé ekkert athugavert við
athæfi óþokkans— það er að-
eins ámælisvert að skýra fr,á,
því opinberlega! Ber það vott
um næsta sérstæða siðgæðis-
kennd og þá tegund af mann-
dómi sem aðstandendur Þjóð-
viljans hafa sizt hug á að til-
einka sér’.
Kuldi', frost, heitt vatn, sápa,
sódi, nýju þvottaefnin og ýmis-
legt annað þurrkar húðina á
höndunum, gerir þær hrjúfar
og hörundið springur. Óhrein-
indi festast fremur í hrjúfum
höndum en mjúkum og velhirt-
um, þessvegna þarf oft að þvo
þær og þvotturinn gerir þær
enn þurrari og hrjúfari. Þá er
hin ömurlega hringrás komin
á og áður en langt líður líta
hendurnar á manni svo illa út
að mann langar mest til að fela
þær, þegar maður er utan eld-
hússins.
En eru áðurnefnd vandamál
ekki aðeins merki þess að
maður sé önnum kafin húsmóð-
ir og þurfi því ekki að skamm-
ast sín fyrir neitt. Því miður
er það ekki gild afsökun, því
margar konur sem eru önnum
kafnar allan liðlangan daginn
geta vel haft velhirtar hendur
ef þær sýna þeim dálitla um-
hyggj^ í tíma.
Til góðrar handsnyrtingar
þarf maður góða, milda og feita
sápu, naglabursta, sítrónubörk,
pimpstein, bórax og góðan
handáburð. Þegar hendurnar
eru þvegnar er ögn af bóraxi
sett í vatnið (það fæst í lyfja-
búðum og er ódýrt). Nagla-
bursta skyldi maður nota við
hvem þvott og gæta þess að
þurrka hendurnar alltaf mjög
vandlega og ýta naglakjötinu
niður með handklæðinu. Pimp-
steinn, sem einnig má dýfa
niður í olíu, er ágætur til að
fjarlægja dauða húð og halda
húðinni sléttri. I hvert skipti
sem hendurnar koma i snert-
ingu við vatn þarf að nota
handáburðinn og hendurnar á
að núa upp úr sítrónuberkin-
um. Líka er hægt að nota
hreint glycerin í staðinn fyrir
handáburð, það er borið á hend-
urnar meðan þær eru blautar
— en þó getur gljæerin ert
húðina og það er því ekki heppi
legt til daglegrar notkunar. Ef
maður þvær sér hendurnar ým-
ist við eldhúsvaskinn og annan
vask, ætti maður að gera sér að
reglu að hafa handáburð til
taks á báðum stöðunurn. Á
kvöldin er sérstaklega vel borið
á hendurnar og hægt er að
sofa með bómullarhanzka til
að hlífa rúmfötunum.
Sumir mæla með því að nota
gúmmíhanzka og segjast hafa
af því góða reynslu, en aðrar
konur eiga erfitt með að nota
þá og einnig er dálítið umstang
við að halda þeim við, helzt
þurfa þeir að þorna útspenntir
og talkúmstráðir. Og ef hend-
urnar fá umhyggju og nægilega
hirðu ættu gúmmíhanzkar að
vera óþarfir.
Ddlííið
eldhússkot
Húsmóðir þarf oft að setjast
niður í eldhúsinu sínu. Oft
hímir maður standandi upp við
eldhúsborð og bíður Jress að
suðan komi upp i einhverjum
pottinum. Þann tíma væri hægt
að nýta betur ef maður hefði
stað í eldhúsinu til að setjast
niður og hvíla sig og gera
eitthvað skynsamlegt um leið.
í mörgum gömlum eldhúsum
er rúmið ekki notað til hlítar,
og ef eitthvert skot er í eld-
húsiriu sem ekkert er notað, er
ágæt hugmynd að útbúa sér
þar dálítinn borðkrók. Þar er
hægt að færa búreikninga,
fletta matreiðslubókunum eða
annast sokkaviðgerðir um leið
ög’maðúr'éldár riiatirin.