Þjóðviljinn - 24.12.1955, Side 1

Jólasaga eftir KATRÍNU PÁLSDÓTTUR
jSgstkioin
n
jSeli
Þessi jólasaga eftir Katrínu
heitna Pálsdóttur birtist upp-
haflega í tímaritinu Ungherj-
anum 1936. Teikningarnar eru
eftir Björn heitinn Björnsson,
teiknikennara.
Systkinin á Seli þekktu
engin slík þægindi,
sem mörg nútímabörn
þekkja, t.d. að ekki þurfi ann-
að en þrýsta á hnapp til þess
að ljós ljómi um alla baðstof-
una. Ég er viss um, að börnin
þar hefðu haldið, að slíkt gæti
aldrei átt sér stað, nema í
töfrum æfintýranna og svo
hjá galdranornunum, sem þau
hugsuðu sér að gætu allt. Það
var að vísu olíulampi í bað-
stofunni á Seli, en olíuna
þurfti að spara, svo ljósið var
bæði lítið og látið loga sem
allra stytzt á lampanum í einu
Þau voru ljóselsk, Sels-
systkinin, eins og önnur börn
— þau hlökkuðu því til jól-
anna með alveg sérstakri eftir-
væntingu, allra mest vegna
þess, að þá fengu þau alltaf
kerti, sem þau máttu láta loga
á, hvenær sem þau langaði til,
svo lengi sem kertin entust.
Það var ekki alltaf eins og
það hefði átt að vera, sam-
komulagið hjá systkinunum.
Veiga, sem var 10 ára og elzt
áf hóþnum, eri þau voru 4
alls, lét oft þá skoðun í ljósi,
að leiðinlegri skepnur væru
ekki til á jörðunni en þessir
bræður hennar; sérstaklega
Bjössi, elzti bróáir hennar, sem
var tæplega ári vngri en hún.
Og hún meinti þetta innilega
þá stundina, sem hún sagði
það.
Bjössi var ákaflega stríðinn.
en Veiga var örgeðja, svo bað
var ekki nema eðlilegt, þó upp
úr syði stundum.
En þennan aðfangadags-
morgun, sem hér um ræðir,
voru þau öll sameinuð í sorg
og sársauka. Þau töluðu reynd-
ar ekki margt, en þau hugs-
uðu öll um það sama. Mamma
þeirra hafði sagt þeim það.
að í þetta sinn gætu þau ekki
fengið nein kerti um jólin. Hún
yrði að reyna að spara tólg-
armolann, sem til væri svo að
hann entist með kökubitanum
þeirra þangað til Huppa bæri.
— Ef við hefðum verið svo
lánsöm, að Huppa hefði getað
borið fyrir jólin, en það þýðir
ekki að gera sér rellu út af
því, börnin mín, sagði mamma.
— Ef guð gefur okkur öll-
um líf og heilsu á jólunum
og við höfum nægilegt að
borða, getum við verið glöð og
ánægð.
En Veiga vissi, að það voru
engin jól, ef engin jólakerti
voru. Það voru Ijósin, sem
komu með hátíðina. Öðru
hvoru skaut upp í huga henn-
ar ofurlitlum vonarglampa, um
að eitthvað alveg óvænt gerð-
ist, t.d. að kerti kæmu niður
um eldhússtrompinn eða að
allt í einu kæmi hönd, sem
rétti þeim stóran pakka inn
fyrir dyrastafinn. I pakkanum
væru kannske kerti og spil og
svo sælgæti. Hún hafði lesið
um svipað í æfintýrum og sög-
um. Og svo hafði hún líka okk-
ar á milli sagt, ofurlitla von um
að guð gerði kraftaverk, til
þess að gleðja þau. Hún hafði
beðið g-uð að gefa það, að þau
fengju kerti, og af því að hún
vissi, að guð var svo ríkur og
gat allt, þá hafði hún í allri
auðmýkt bætt því við bænina
um kertin, að sig langaði svo
ósköp mikið að fá spil líka og
svo langaði mömmu sína svo
mikið til að Huppa bæri fyrir
jólin. Hún endurtók bænina
stöðugt í hjarta sinu, því hún
hafði heyrt það í lestrinum, að
guð léti undan þrábeiðni. Og
sannast að segja, þá fannst
henni með sjálfri sér, að hún
gæti vel átt það skilið, að guð
bænheyrði hana. Hún hafði
keppzt við að prjóna leppa
með fallegum röndum handa
öllum bræðrum sínum, til þess
að gleðja þá á jólunum og
það meira að segja handa
Bjcssa, sem þó hafði eyðilagt
brúðuna hennar af eintómri
stríðni. Þet.ta, að Bjössi liafði
brotið og eyðilagt brúðuna
hennar, stakk hana svo í hvert
skipti sem hún hugsaði um það
að hana langaði til þess að
berja Bjössa eins og hún þoldi.
En hún varð að reyna að
gleyma og fyrirgefa, annars
var engin von um kraftaverk-
ið.
Pabbi var úti að gegna og
mamma var frammi í eldhúsi,
Veiga litla var að pukrast með
að skoða eina leppana við
skímuna, sem lagði inn um
hrímaðan gluggann. Strákarn-
ir voru enn í rúminu. Veiga
stakk leppunum laumuiega
undir koddann. Svo sneri liún
sér að bræðrum sínum.
— Snáfið þið og farið að
klæða ykkur, svo ég geti breitt
yfir rúmin áður en mamma
kemur með bitann okkar.
Veiga var myndugleg í rómn-
um, eins og húsmóðir.
Bjössa hefði ekki dottið í
hug að gegna þessum látum í
stelpunni, ef ekki hefði staðið
svona á. En hann var annars
hugar. Hann silaðist letilega
fram á rúmstokkinn og hissaði
upp um sig nærbrækurnar.
— Mér er svo sem alveg
sama, hvort ég fæ kerti eða
ekki, sagði hann allt í einu, án
þess að nokkur hefði minnzt
á kerti. Rómurinn var kæru-
leysislegur og átti að sanna,
að þetta rneinti hann innilega.
En svo bætti hann við rétt á
eftir: — En mér finnst nú
samt, að hún mamma hefði
vel getað búið til kerti, eins
og hún er vön. Hún á stóran
tólgarmola ofan í búrkistu.
— Hún ætlar að hafa það
við handa okkur, þangað til
Huppa er borin.
— Ég held við þui'fum ekki
tólg við kökunni. Sama er
mér, þó ég borði hana þurra.
Nú rann upp ljós fyrir Veigu:
— Eigum við að búa til
kerti úr tólginni, sem við fáum
með bitanum okkar núna?
— Ja-há, sögðu öll börnin
einum rómi.
En hvemig þau áttu að fara
að því, var þeim enn ekki ljóst.
Að steypa kerti, og helzt 4
kerti úr svo litlu. eins og þetta
yrði, hélt Veiga að ekki væri
hægt. Þau bollalögðu fram og
aftur í mesta bróðerni, eins
og aldrei hefði neinn ágrein-
ingur verið milli þeirra.
— Hvaða „rak“ liöfum við,
spurði Siggi spekingslega, til
þess að lá.ta sjá, að hann
hefði vit á, hvað þyrfti til
svona hluta.
— OÉg get haft vefjargam,
sagði Veiga. — Ég veit af
Sosíalistafélag Reykjavíkur
Gleðlleg jól!
Æskulýðsfylkmgin —
samband ungra sósíalista
Gleðileg jól!
Kvenfélag sósíalista
Framhald á 19. síðu.