Þjóðviljinn - 24.12.1955, Blaðsíða 13

Laugardagur 24. desember 1955 — ÞJÓÐVILJINN — (29
Mamma mamma, sérðu!
Hvað á ég að sjá?
sagði móðirin.
Komdu héma að glugganum
til mín mamma, sko, jólasnjór-
inn er kominn!
Þetta sagði lítil stúlka, um
]bað bil fjögra ára gömul.
Hrifningin geislaði í rödd
liennar, og hún klappaði sam-
an lófunum af einskærri
gleði.
Móðirin gekk til litlu stúlk-
unnar, og strauk yfir kollinn
á henni. Henni varð litið út
um gluggann á snjókornin,
fyrstu snjókorn vetrarins,
sem urðu þéttari og þéttari,
unz bað var eins og hvít,
gegnsæ hula skyggði fyrir
gluggann.
Og sérðu fallegu stjörnurnar,
flýtti móðirin sér að sækja
jólagjöf telpunnar, ef henni
tækist með því að dreifa hug
hennar. Telpan opnaði pakk-
ann, og gleðióp kom frá vör-
um hennar, þegar hún leit
stóra brúðu með ljósgult hár,
og hreyfanleg augu.
Ö, mamma mín! Þú hefur
keypt dýru brúðuna, sem við
sáum í búðarglugganum í gær.
Og hún lagði handlegginn um
hálsinn á móður sinni, og
kyssti hana innilega.
En hvar er jólagjöfin þín,
mamma, færð þú ekkert?
spui-ði litla stúlkan, eins og
hún áttaði sig allt í einu á,
að mamma hennar hafði ekki
fengið neitt.
Hafðu ekki áhyggjur af því,
elskan mín, mælti móðirin
Villur vegar
sem glampar á milli snjó-
konianna, mamma? hélt litla
stúlkan áfram.
Já ástin mín, sagði móðirin
ástúðlega og lét blítt að telp-
unni.
Nú fara jólin að koma, er það
ekki? sagði hún, og horfði á
móður sína eftirvæntingarfull-
um spurnaraugum.
Jú-ú, en við skulum vera þol-
inmóðar, pabbi er ekki kom-
inn.
En hann kemur bráðum, er
það ekki, mamma?
Jú jú, hann kemur beint heim
úr vinnunni elskan mín, svar-
aði móðirin með grunsamleg-
um flýti í röddinni.
Já, ég er viss um það, því
hann lofaði mér í hádeginu,
að koma snemma heim, og
koma með jólatréð með sér.
Traustið á föðurnum lýsti sér
í rödd telpunnar.
Já elskan mín, hann mun ekki
svíkja litlu stúlkuna sína. En
þó var einhver efi í rödd móð-
urinnar, og hún andvarpaði.
Komdu nú, elskan mín, nú
skulum við þvo okkur, og fara
í önnur föt, klukkan er bráð-
um sex, svo við getum verið
tilbúnar þegar pabbi kemur.
Jú, mamma, sagði sú litla
glaðlega, og sté niður af
stólnum.
Móðirin kveikti nú ljós í stof-
unni, og fór að sinna telpunni,
en hún hoppaði og skrikti af
tilhlökkun, svo hún átti fullt
í fangi með að hafa hemil á
henni.
Pabbi kemur bráðum, pabbi
kemur bráðum, sönglaði litla
stúlkan, meðan móðirin var
að þvo henni og klæða hana.
Hún leit af og til kvíðin á
eldhúsklukkuna, sem nú var
alveg að verða sex. Litlu síð-
ar kveikti móðirin á viðtæk-
inu, og innan skamms hljóm-
aði söngur kirkjukórsins.
Litla stúlkan settist fyrir
framan viðtækið, og hlustaði
hugfangin á sönginn. Og litlu
síðar tók skær barnsrödd und-
ir, og mjúk móðurröddin
blandaðist henni.
Meðan litlst stúlkan söng jóla-
sálminn, hvörfluðu augu henn-
ar áköf til dyranna, milli þess
sem þau litu í spum til móð-
urinnar, sem reyndi að sýnast
glaðleg og áhyggjulaus í yfir-
bragði, þrátt fyrir dapurleik-
ann, sem bjó með henni hið
innra, hryggð vegna föður
litlu stúlkunnar, — enn var
hann ókominn.
Jyctrrpy
angurvær, og raunalegt bros
færðist á varir hennar. Pabbi
kemur með jólagjöfina mína.
Og nú skulum við bara byrja
að borða jólamatinn okkar,
þótt pabbi sé ekki kominn, þú
ert orðin svöng.
Jélasaga
efitlr
Guérímii
Jaeobseu
Og hún losaði sig blíðlega úr
örmum litlu stúlkunnar og fór
að leggja á borðið.
Mæðgurnar snæddu matinn í
þögn, meðan presturinn talaði
í viðtækinu, en við hvert
aukahljóð, sem barst að eyr-
um þeirra, litu þær báðar
samtímis til dyranna.
Litla stúlkan varð sífellt dauf-
ari í bragði, hún sagði að
lokum kjökrandi:
Pabbi ætlar ekki að koma,
mamma.
Jú, hann kemur, svaraði móð-
irin, og klappaði henni hugg-
andi á kinnina, hann hefur
bara tafizt eitthvað smá-
vegis.
Og við fáum ekki jólatréð
fyrr en svo seint. Og nú kom
skeifa á varir litlu stúlkunn-
ar.
Það stendur við rúmstokkinn
þinn á morgun, elskan min;
og um leið og þú opnar aug-
un, skal ég kveikja á því.
Má ég ekki heldur vaka eftir
pabba, svo ég geti séð jóla-
tréð strax í kvöld ? spurði
litla stúlkan, og horfði áköf
á móður sína.
Nei, vina mín, það er allt í
óvissu með það hvenær pabbi
kemur, og nú er kominn
háttatími fyrir lítil börn.
En þá get ég ekki boðið hon-
um gleðileg jól, sagði litla
stúlkan raunamædd.
Þú gerir það á morgun, elsk-
an mín, það eru líka jól á
morgun. Og móðirin byrjaði
að afklæða hana. Hún hlúði
henni á meðan hún fór með
hænirnar sínar, sem enduðu á
þessum orðum: Og góði guð!
Fassaðu hann pabba minn, og
gefðu að hann rati heim, ef
hann hefur villzt af réttri
leið. Amen.
Móðirin kyssti telpuna og
bauð henni góða nótt. Svo fór
hún einnig að hátta, hrygg í
bragði, og hugsanir hennar
snerust um manninn, föður
litlu stúlkunnar, sem nú orðið
var allur á valdi áfengisins.
Það var þó í fýrsta skipti sem
hann var ekki heima sjálft
jólakvöldið. Sárast tók hana
til litlu telpunnar, sem var
orðin því vön að horfa upp
á föður sinn koma drukkinn
heim, hávaðasaman, drafandi
í máli — en önugan og fá-
skiptinn, þegar hann var ó-
drukkinn.
Hún vakti lengi fram eftir,
og hlustaði eftir hverju hljóði,
unz svefninum tókst loks að
yfirbuga hana.
Litla stúlkan bylti sér varlega
til í rúminu, henni gekk líka
illa að sofna, því hún hugsaði
líka, þó lítil væri, og hugs-
anir hennar fjölluðu um
pabba, sem ráfaði nú kannski
einn og yfirgefinn í myrkrinu,
og væri villtur í hríðinni. Og
nú var ekkert ljós í húsinu,
sem gæti lýst honum veginn
heim. Og allt í einu tók hún
ákvörðun. Hún reis ofurvar-
lega upp úr rúminu, og berir
fætumir tipluðu hægt og hægt
út úr herberginu, fram í stof-
una, og lítil hönd þreifaði
fyrir sér eftir kveikjaranum.
Ljósið flæddi um stofuna, og
litla stúlkan greip hendi fyrir
augun, þegar það blindaði
hana Svo gekk hún að stóln-
um við gluggann, settist í
hann og horfði út.
Svona sat hún hreyfingarlaus
dálitla stund. Þvínæst tiplaði
hún fram í dymar til að gá,
hvort pabba brygði nú hvergi
fyrir.
Hún kveikti ljós í forstofunni,
opnaði útidyrnar og leit út.
Það var stytt upp, en það
glitraði á nýfallinn snjóinn í
myrkrínu.
Litla stúlkan sópaði burt
snjónum af dyrahellunni, sett-
ist svo niður og breiddi úr
náttkjólnum yfir bera fæt-
uma.
Brátt var hún farin að skjálfa
vegna kuldans — ósköp ætlaði
pabba að ganga illa að rata
heim. Æ, hvað hún var orðin
syfjuð, hún ætti kannski að
reyna að syngja eitthvað til
að halda sér vakandi.
Hún rifjaði upp í huga sínum
fallegt lag og ljóð, sem hún
var búin að læra, og söng
oft í einrúmi, þegar hún
horfði á eftir föður sínum
út í kvöld húmið. Hún hóf
sönginn, þótt hún gæti vart
hreyft varirnar fyrir kulda:

’. C'
Við hliðið stend ég eftir ein,
ó, elsku pabbi minn,
og tárin mín svo heit og hrein
þau hniga á gangstiginn.
En höndin veiflar, veifar ótt, —
þú veizt ég sakna þin.
Æ, komdu aftur, komdu fljótt,
æ, komdu þá til mín.
Telpan var nýbyrjuð að
syngja, þegar maður nálgað-
ist húsið. Hann staulaðist á-
fram, óstyrkur á fótunum.
Hann hélt á jólatré undir ann-
arri hendinni, og lagði sig
sýnilega fram um að það yrði
ekki fyrir neinu hnjaski. Mað-
urinn staðnæmdist andspænis
litlu telpunni og hlustaði and-
artak á söng hennar. Þá brá
hann við, hljóp í áttina til
hennar, og ætlaði að grípa
Gleðileg jól!
Fata- og sportvörubúðin, Laugavegi 10,
Gleðileg jól!
Hilniarsbúð, Njálsgötu 26, Þórsgötu 15,
Gleðileg jól!
Skóverzlun Póturs Andréssonar,
Laugavegi 17, Framnesvegi 2
ileg jól!
Raf lögn s.f., Hafnarstræti 20.
Gleðileg jól!
Skóbúðin Spítalastíg 10
i/i’-'S,