Þjóðviljinn - 11.03.1956, Blaðsíða 9

%
RlTSTJÓRl: FRÍMANN HELGASON
Sunnudagur 14. rfiarz 1956, — ÞJÖÐVILjmN — (ð
! II!
■ ■ H *
■ ■ u ■
■ ■ B* *
■ ■ M ■
: : b r
:: s:
14 M
: : s :
: : 5:
■ II m •
■ ■ ii ■
| h
■ ■ 5« ■
■ 8 Si ■
:; :::
ÁLFUft UTANa«R*r*l
Gróðavegiirúm
FH vann Víking 28-8 og Ármann Fram 19-12
Á föstudaginn var byrjuðu ís-'
landsmótin í handknattleik. For-
seti ÍSÍ setti mótin með stuttri
ræðu.
Fyrsti leikur kvöldsins var í
III. fl. karla milli Ármanns og
í*róttar. Ármann vann þann leik
með miklum yfirburðum, eða
16:1. Þeir höfðu að sama skapi
yfirburði í þroska og stærð, og
eru sýnilega samæfðir.
Annar leikur kvöldsins var í
meistarafl. milli Ánnanns og
Fram. Lið Ármanns er litið
breytt frá því í fyrra. Léku þeir
i fyrri hálfleik nokkuð létt og
skoruðu þá 13 mörk gegn 6.
Geta Framarar kennt um
önákvæmum gólfköstum þar sem
þeir létu Ármenninga taka af sér
knöttinn og fá upp úr því 6 eða
7 mörk. Snorri Ói„ Sigurður Jör-
undsson og Eyjólfur í markinu
voru beztu menn Ármenninga.
Síðari hálfleikur var jafn 6:6
og hefðu Framarar ekki þurft að
tapa með þessum mun. Fram
tefidi fram mjög ungu liði, fiest-
ir undir tvítugu, og vantar þá
enn keppnisreynslu. Beztir í iiði
þeirra voru Rúnar Guðmanns-
son, sem gerði margt vel svo
ungur sem hann er, og Ólafur
Thorlacíus. Markmaðurinn varði
lika oft vel. Á báðum þessum
liðum mátti eðlilega greina hinn
stutta æfingartíma bæði hvað út-
haid snertir og grip. Valur Bene-
diktsson dæmdi ieikinn með
myndugleika. Síðari leikurinn
var milli Víkings og FH Hafnar-
firði. Var leikurinn frá upphafi
ójafn, svo mikia yfirburði höfðu
Hafnfirðingarnir. Leikur Hafn-
firðinga vakti athygli á s.l. vetri
en sýnilegt er að þeir hafa ekki
haldið að sér höndum. Þeir hafa
fengið meira öryggi í samleikinn
og aukið hraðann einnig. Þeir
voru oft ótrúlega næmir fyrir að
finn-a styztu leiðina að marki og
oftast með góðum árangri. Þeir
hafa öruggt grip og leyfa sér því
skot þeirra af löngu færi og
Skutu stundum of mikið en þeir
gátu líka brugðið fyrir sig línu-
dansi. Auk þessa eru þeir líkam-
lega vel þjálfaðir, betur en hin
þrjú liðin sem kepptu þetta
kvöld. Liðið er nokkuð jafn-
sterkt og er það e. t. v. mesti
styrkur þess. Kristófer í mark-
inu varði oft mjög vel, Bírgir og
Ragnar áttu líka góðan leik og
Sömuleiðis Hörður. Lið Víkings
er ekki komið í þjálfun ennþá.
Með góðri þjálfun gæti liðið
náð mun lengra, flestir þeir
sömu léku í fyrra í liðinu, þó
Saknar maður Axels. Einarssonar
sem ekki má keppa vegna las-
leika. Þeir réðu ekki við hraða
Hafnfirðinga og skorti hreyfan-
Jeik til að rjufa skörð í vörn
þeirra. Sigurður Jónsson og Þórir
Tryggvas. voru beztu menn liðs-
ins. Dómari var Ólafur Árnason
og dæmdi vel.
Byr.jaði heldur illa.
Á s.l. vetri var oft að þvi
fundið að ekkí væri haldið uppi
reglu í húsinu að Hálogalandi
þegar handknattleiksmóí voru.
Hefði mátt gera ráð íyrir að
stjórn ÍBR hefði gert einhverj-
ar ráðstafanir að þetta endur-
tæki sig ekki þegar á fyrsta
kvöldi hins íyrsta móts í hand-
knattleik í húsinu á þessum
vetri, en því var nú ekki að
heilsa.
I hálfleik þustu strákar inná
leikgólfið um 30 íalsins a. m.
k„ þutu þar fram og aftur æp-
and| og kallandi. Sumir notuðu
kókakólaflösku sem fótknött, aðr-
ir tóku húfúr af eigin eða ann-
arra liöfðum og ýmist spörkuðu
þeim um allt gólfið eða köstuðu
í mark. Auðvítað komu þessir
ungu menn með skítugan
fótabúnað inn á gólfið þar sem
leikmenn áttu svó að leika. Á
eftir þurfti svo að tína kara-
mellubréf, eidstókka o. þ. h. af
gólfinu. Engum virtist koma1
þetta við. Enginn kom til að1
skakka leikinn eða a. m. k. gera-^
tilraun til þess. Verður því ekki
trúað að stjóm ÍBR geri ekki'
eitthvað til að kippa þessu í lag.'
Svo er annað. Af hverju koma'
keppendur ekki í eins búningunv
lit og gerð, þeir sem leika í sama'
liði. Þetta er ósmekklegt og við'
það bætist að sjá mátti keppend-
ur í velktum og óhreinum bún-
ingi á fyrst leik sínum í mótinu.
I þessu efni voru Hafnfirðing-.
ar til fyrirmyndar. Þetta er ekk-.
ert aukaatriði, ungt, fallegt fólk(
á að koma í hreinum og snyrti-
legum búningum til leiks, það.
eykur á „steinningu“ kvöldsins,
og gerir allt hátíðlegra. Hitt
hefur gagnstæð áhrif. —
í kvöld heldur mótið áfram og
þá keppa II. fl. A ír
Fram. Meistarafl. Afturelding
KR. Þróttur—ÍR.

Eysteinn Þórðarson
Ágœf frammisfaða Eysteins
ÞórSarsonar á HoEmenkolien
Fimm reykvískir skíðamenn
tóku þátt í hinu áriega Holni-
enkollenmóti sem fram fór í
Oppdal nálægt Þrándheimi.
Holmenkolleh-mótið er
stærsta skíðamót á Norður-
löndirm, og eni yfirleitt margar
þjóðir sem taka þátt í því, á
þessu móti voru td. Bandaríkja-
menn, Finnar, Norðmenn, Svíar
og íslendingar þátttakendur,
beztu skiðamenn hvesTar þjóð-
ar.
íslendingarnír sem þátt tóku
í mötinu voru þeir Eysteinn
Þórðai-son, Ásgeir Eyjólfsson,
Guðni Sígfússon, Þórarinn
Gunnarsson, Grímur Sveinsson,
allir Reykvikingar.
Eysteinn Þórðarson, ÍR varð
12. í bi’uni karla, 11. i svigi
karla, 12. í stórsvigi karla og
kom 8. út úr samanlögðu bruni
og svigi (kombination), sem er
ágætis árangur, og einhver
bezti árangur sem íslenzkur
skíðamaður hefur náð erlendis.
Ásgeir Eyjólfsson, Ánnanni.
varð 16. í svigi karla og 32. í
stórsvigi, og er árangur hans í
svigi góður.
Þórarinn Gunnarsson, ÍR,
keppti í svigi karla en mistókst
illa í miðri braut og hætti.
Keppti ekki í stórsvigi eða
bruni.
Grimur Sveinsson, ÍR, keppti
i svigi kaiia en mistókst frarn-
arlega í svigbrautinni og hætti.
Keppti ekki í stórsvigi eða
bnini.
Guðni Sigfússon, ÍR, keppti
ekki vegna. tognunar í mjöðm
fyrir mótið.
Úrslit í einstökum greinum
eru sem hér segii'.
Brun karla tor fram
2. marz
1. Wallace Waraer, Bandaríkj-
unum 1.36.6.
2. RaJph Miller, Bandarákjun-
irai, 1.42.6.
3. Tryggve Berge, Noregi
1.43.3.
3. Petter Stöle, Noregi, 1.43.3
5. Arvid Röhjell, Noregi,
1.44.1.
5. Sverre Johamiessen, Noregi
1.44.1.
7. KaJlevi Hakkinen, Finn-
Framhald á 10. síðu,
36. dagur
Fjarðakaupstaö sem mundi falt með vildarkjörum og
tvímælalaust gott til síns brúks, þó ekki væri þaö ný-
komiö frá útlandinu. Varö Stjönu vel til fánga í loforðum,
því yfirleitt viöurkenndu menn í Vegleysusveit gagnsemi
bugsjóna. Og loforö eru aldrei nema loforð þángaðtil
kemur aö efndunum, en meö öllu ástæðulaust aö gei*a
sér rellu útaf þeim á meðan þær áttu enn lángt í land.
Einsog á stóö gátu menn yfirleitt verið bjartsýnir og
þaö var jafnvel ekki laust viö aö stöku maöur færi aö
gera gælur við framtíöina uppá eigin reikníng. Ef fén-
aöarhöld yrðu meö betra móti og sumarið án tiltakan-
legra óhappa væri kannski hægt aö fjölga eitthvað á
fóörum næsta baust, og eftilvill yrðu einhver ráð með að
ráöast í minni háttar framkvæmdir, sem víöa voru vissu-
lega aökallandi, án þess aö binda sér nýjar skuldabyrð-
ar. Svo bífræfnir í áformum voru þó tæpast aðrir en
þeir sem tilheyrðu hinni nýju leiguliðastétt sveitpr-
innar. Grunur lék þó á aö Jón bóndi í Bráöagerði ætti
sér einnig sína stórmennskudrauma þó hann flíkaöi
þeim lítt, enda vorkunnarlaust með uppkominn son,
sem launúngarlaust var trúlofaöur útlendri stúlku af
aöli. Töldu sumir aö steigurlæti Jóns ætti rætur sínar
aö rekja til væntanlegra mágsemda við þjóöhöfðíngja
og annaö tignarfólk í útlöndum.
Jón ýngri í Bráöagerði hafði aö vísu ekki ennþá inn-
siglaö trúlofun sína og stúlkunnar Úrsúlu með hinum
rauöa málmi. En athafnir þeirra hjónaleysanna töluðu
sínu máli svo þar var ekki um neitt aö villast. Gömlu
hjónin í Bráöageröi voru hjartanlega sátt við tilver-
una, þó kannski hefðu þau í hjarta sínu kosið tengöa-
dóttur af þeirra eigin þjóðerni aö öðru jöfnu. En fýrst
forlögin vildu hafa þetta svona var sjálfsagt aö gera
eins gott úr öllu saman og auöiö var. Þegar á allt er
litiö er þjóðerniö ekki neitt höfuðatriöi. Stúlkan Úrsúla
virtist semja sig aö sínum nýju lífsháttum vonum fram-
ar, svo þaö var ástæðulaust að hera í brjósti ótímabæran
kvíöboga hennar vegna.
Til skamms tíma höfðu foreldrar Jónsa ekki verið
fyllilega ánægö. Hann haföi veriö dulari og framtaks-
minni en eölilegt gat talist af fulltíða karlmanni, þó
vissulega væri hann atgerfismaður á marga lund. En at-
buröir síöustu vikna höföu rumskaö svo greinilega við
piltinum aö þaö fór ekki á milli mála hvað á hafði skort
til þessa. Hann hafði nánast gjörbreytst viö aö sofa hjá
stúlkunni. í öllu fasi og tali haföi hann öðlast öryggi
og sjálfstraust karlmannsins. Jón bóndi var farinn að
þekkja sjálfan sig 1 viöbrögöum sonar síns, og sú opin-
berun var honum æriö fagnaöarefni. Jónsi mundi áreið-
anlega standa undir þeim kröfum sem lífið geröi til
hans. Væntanlega myndu þau hjónaleysin gifta sig
fljótlega, svo þaö var ekki eftir neinu aö bíöa meö að
búa hann undir þaö aö taka viö jörð og búi uppá eigin
ábyrgð. Þegar hann ræddi viö son sinn um framtíöina
gætti hann þess aö haga oröum sínum þannig aö svni
hans hlyti aö skiljast aö héreftir væri þaö nýi tíminn
sem réöi ríkjum í Braðagerði.
Þau eru mörg verkefnin hér í BráÖagerði fyrir úngan
og dugandi bónda, sagöi hann við son sinn. Ég veit að
þú gerir ]>ér Ijóst hvaö þaö er sem mest kallar að,
svo þaö er raunar ekki mitt aö segja þér fyrir verkum.
En hvaö segii'öu um þaö aö' byggja nýtt stofukorn í
sambandi viö baöstofuna, svo þiö úngu hjónin getiö ver-
iö svolítiö meira útaf fyrir ykkur í framtíöimii?
Ég býst við því aö hún vilji þaö, sagöi Jón ýngri. Það
er aö vísu ekki hrist framúr erminni aö byggja, en ætli
maöur kljúfi þaö eldri.
Ég er ekki smeykur um þaö, sagöi faöir hans. Ég’
tala nú ekki um ef þú heldur aö það megi dragast eitt
ár ennþá aö byggja upp ærhúsin.
Jón ýngri taldi öruggt að ærhúsin myndu lafa eitt
árið enn meö smávegis aöhlynníngu, en hrútakofann
þyrfti nauösynlega aö endurnýja, og þyrfti þar vel að
vanda til efnis. Faöir hans var á sama máli, þó hrútur-
inn Soldán væri ekki leingur til aö brjóta og bramla.
Þegar hlutverki hans var lokiö i þágu framvindunnar
uppúr áramótunum haföi hann orðiö aö gjalda aldurs
og þurftarfrekju, en uppí eldhúsrótinni í Bráöageröi