Þjóðviljinn - 08.12.1956, Blaðsíða 11

Laugardagur 8. desember 1956 — ÞJÓÐVILJINN — (H
59. dagur
Það var dálítill hleri í gólfinu á áhafnarklefanum, hæfi-
lega stór fyrir mann. Dan fór niður um hann og fór að
rétta, ugp farangur og kassa til Milos Buek og Kens Childs.
Það y.oru fleiri farangursrými í flugyélinni, en það var
ómögulegt að komast að þeim meðan vélin var á flugi.
Buck rétti Ken Childs töskurnar og kassana og hann af-
henti þá síðan Flaherty við skilrúmsdyrnar. Fyrir aftan
hann stóðu konurnar í röð, fyrst Nell Buck, þá Lydia
Rice, Sally McKee, Lillian Pardee og Dorothy Chen.
Gustave Pardee stóð aftastur og hlóð farangrinum við
aftari dymar. Ljómandi falíeg taska sem Lydia kannaðist
við fór um hendur hennar. Hún innihélt ýmsa verðmæta
skartgripi og nýjan módelkjól. Hún stundi við og sagði
síðan: „Til fjandans með hana“,, Hún rétti hana aftur
eftir.
Þau unnu kappsamlega nokkra stu«d. of önnum kafin
til að gera sér. fullkomlega ljóst hvað þau voru að gera
og Ioks tilkynnti Dan að geymslan væri tóm. Hann gekk
á undan að aftari dyrunum.
Árangur fyrirhafnar þeirrar var sorglega lítillj hugsaði
Dan. Það voru tæplega nema sjö eða átta hundruð pund
í hlaðanum við dyrnar. En ásamt diskunum og bökkunum
sem Spalding og May Holst höfðu hlaðið upp hinum meg-
in og brakinu úr skápnum sem hlóðst upp í aftari gang-
inum, voru ef til vill komin lum fimmtán hundruð pund.
Einhar eða tveggja mílna hraðaaukning á klukkustund.
Þetta var næstum tilgangslaust.
„Haldið nú í mig“, sagði hann við Pardee. Meðan
stóri maðurinn hélt um mittið á Dan, tök hann í þunga
liurðarsnerilinn. Hann ýtti vaiiega á hahn og þegar
dyrna1' opnuöust með hægð bárust ógnir og drunur
næturinnar inn til þeirra. Þegar öryggi klefans var rofið
var eins og viljaþrek þeirra hyrfi um leið. Þau hörfuðu
til baka, vildu helzt snúa til sæta sinna, fannst skelfi-
legt að standa þannig á brún hinnar beljandi víðáttu.
,,Spárkið þessu út!“ hrópaði Dan yfir veðurgnýinn.
„Og farið varlega. Verið alltaf fyrir aftan mig. Þetta
fyrsta þrep er hættulegt".
Dan hélt hurðinni fastri og þau tóku sig á. f fyrstu
ýttu þau hlutunum varfærnislega að brúninni, en 1 lok-
in urðú þau djarfari og eftir andartak var allt horfið.
Dan skellti hurðinni aftur og læsti. Þögnin á eftir var
eins og mjúk, hlý værðarvoð.
„Þá er það búiö“, sagði Dan og vejti um leið fyrir
sér hvers vegna hann væri að þurrka sér um hendurn-
ar. „Nú er ekki annað eftir en .... bíða“.
13
Ýmis fluglög urðu nú enn meira aðkallandi og tóku
fram fyrir hendurnar á Sullivan. Og vonleysistilfinn-
ingin, sem honum hafði um tíma tekizt að sigrast á,
kom aftur um leið og Dan fór aftur í farþegaklefann.
Fjórir tveir núll var ekki lengur vel virk flugvél og
færar hendur Sullivans gátu ekki gert hana það. Hin
lamandi áhrif frá ónýta hreyflinum geröu æ meir vart
við ,sig og þó var benzínskorturinn erfiðasta vandamálið.
Lögmálin voru illgirnislega erfiö viöfangs. Að við-
bættri byrðinni af ónýta hreyflinum hafði Fjórir-tveir-
núll misst tuttugu og fimm hundruöustu af afl} sínu.
Og til að bæta úr þessu varð Sullivan að fá aukið afl
frá hinum þrem hreyflunum, og þótt þetta væri ekki
alvarlegt í sjálfu sér varð hann aö gera ýmislegt til aö
létta á auknu álagi á þá. Og hvaö eftir annað varð
honum hugsað um það að bilun á öðrum hreyfli vegna
of mikils álags gæti gert flug ógerlegt í hvaða hæð sem
væri.
í hinni upprunalegu hæö hafði Fjórir-tveir-núll getað
svifiö áfram undir stjörnunum. Háloftin voru mjúk og
það var hægðarleikur að halda vélinni beinni. Þar uppi
var hraði og tign; þar var hægt aö nýta mátt vélarinnar
til ftills. En hún gat ekki flogið svo hátt ,uppi nema mik-
ils afls væri neytt, og afl var bensín og sömuleiðis hiti,
svo að Sullivan hafði neyðzt til að lækka • flugið.
Sullivan fékk kaldar kveðjur í loftinu fyrir neðan.
Hann lenti í þykku skýjaþykkni í fjögurþúsund feta,
hæð og um leið voru stjörnurnar horfnar. Regnið skall

á vindhlífunum eins og slökkvidæla í nokkrar mínútur
svo hætti þaö um stund en kom síðan aftur. Hávaðinn
af þvi var eins og í málmsmiðju, og þótt Sullivan
vissi aö hann var meinlaus varð hann ekki til að draga
úr taugaspennu hans.
Ólgan sem mætti honum í þessari hæð var alvarlegri
en regnskúrirnar. Hún var ekki injög mikil/ ekkert í
líkingu viö fárviðri eða nýjan kuldafront, ekki.svamikil
að ástæða væri til að, farþegarnir spenntu. á sig ör-
yggisbeltin — en hún olli þó óvelkomnum breytingum
á flugi vélarinnar. Þessar breytingaf urðu til þess að
draga lítið eitt úr hraöanum, hversu mjög sem Sullivan
einbeitti sér.að flugstjórninni. Og af því leiddi að hann
gat ekki komizt nema hundrað og þrjátíu mílur á
klukkustund.
Stynjandi vélarinnar virtist söngla sama lagið 1 sí-
fellu. Hraði var tími. Tími var vegalengd. Vegalengd
var bensín — og hið síðast nefnda gat engin viöleitni
Sullivans framleitt yfir miðju Kyrrahafi.
AÖstæðurnar gerðu Leonard Wilby mjög erfitt fyrir.
Nú hafði hann ekki lengur stjörnur til að reikna stöð-
una eftir. Hann varð að reiða sig á loranútbúnaöinn
eingöngu. Þegar Leonard bar sarnan hið rétta bensín-
magn og lofthraðann og gerði síðan útreikninga sína
á kortið, varð hann vantrúaður á að þeim tækist að ná
til strandar. Hann setti allt sitt traust á eina von. Það
var hugsanlegt að mótvindurinn yrði ekki eins mikill í
þessari hæð.
En jafnvel i þessari von fólst nokkur hætta. Bæöi
Leonard og Sullivan treystu því að björgunarvélinni
tækist að finna þá; að minnsta kosti ætti þeim að tak-
ast að ná sambandi með samanburði á stöðu þeirra og
breytingum á tíðni senditækjanna. En radarútbúnaður
björgunarflugvélarinnar var ófullkominn og líkurnar til
þess að vélarnar tvær fyndu hvor aðra yrðu mun meiri
ef áhafnirnar gætu komiö auga á ljós vélanna. Undir
skýjaþykkninu var sennilega nægilegt svigrúm til að
tryggja slíkt samband, en Sullivan gat ekki vitaö það
með vissu og hann þorði ekki að fara niður úr þessari
dýrmætu hæð, sem þeim var nauösynleg ef þeir kæm-
ust nokkurn tíma til strandar. Og því yrði skýjaþykknið
að rofna eða létta til ef björgunarvélin ætti örugglega
að finna nauðlendingarstað þeirra og beina nálægupi
skipum þangað. Öll þessi atriði urðu meira aökallandi
og erfiöara að taka ákvarðanir meðan vísirinn í mæla-
borðinu snerist án afláts fyrir þreyttum augum Sulli-
vans.
Sullivan fann aö vísirinn var farinn að dáleiða hann.
Hringsnúningur hans varö svo seiðandi, að hann átti
erfitt með að einbeita huganum að, stjórntækjunum,
þótt þau væru beint fyrir framan augu hans. Hvar í
fjandanum var Dan Roman? Mínúturnar liðu, hver
annarri dýrmætari, og enn var Dan ekki kominn.
Ur i$\^
timjöiseiis
siammaííxraus ott
MhininmrkorílR efa tli nölo
i ðkrifstofa Sósíalistafiokks-
lns, Tjarnargötn 20; afgreiftsia
Þjóðviljans; BókabúS Kroo; ii
Bókabúð Máls og menmngai |
Skólavörðustíg 21; og f Bóka- '
verzlnn Þorvaldar Bjarnason
*r f Hafnarfirði
ou- v
,son- | ,
<
-------1
róttip
Framhald af 9. síðu.
kulnar út í dag í Melbourne
veiti endurskin til allra landa
sem að OL standa, og bægi frá
skuggum tortryggni og ósam-
komulgs sem virðast stöðugt
loka útsýn til friðsamlegs lífs
á þessari jarðkúlu.
Bæjarpéstnrinn
Framh. af 2. síðu
sem kostaði innan við 50
krónur, enda eru 50 krónur,
íslenzkar, ekki stór peningur
núna. Samt fór ekki hjá því,
að þegar ég reyndi að geta
mér til um verðið á bókunui'n
og ,gáði svo að því á eftir, þá
vgr ágizkun mín taisvert
lægri, og kemur það náttúrlega
(a.m.k. í og með) til af þvi,
að mig brestur kunnugleika á
málunum til að geta verðlagt
bækurnar rétt. En þegar ég
gekk út úr einni búðinni eftir
að hafa kynnt mér verð f jölda
bóka, rifjaðist upp fyrir mér
niðurlagserindi gamals kvæðis
um slæmt árferði og hátt
verðlag á öllum hlutum:
,,Já nú er þó hart í heimi,
þótt hórdómi sé nú sleppt.
— Ein lítil klámsaga kostar
krónur fimmtíu — heft".
c
J^einfttli»þátí;Hr

Stofublóm og kaktusar
Það er orðinn allgama]l siður
að hafa jurtir i stofum, og fyrir
fimmtíu til sextiu árum stóðu
jurtir í flestum af þessum litlu
gluggaborum, sem þá voru á
húsum, og döfnuðu vel, ef vel
var að þeim hlúð, en dóu í frost-
hörkum á veturna, og oftast
lifðu þau og dóu í leirpottum,
en þó kom það fyrir að þeim
var stungið niður í pjáturskrús-
ir og vökvaðar i hel.
Þá voru þessar jurtir í tízku:
rósir, pelargóníur, geraníur, hin
illræmdasta af jurtum, fúksíur,
hin fíngerðasta begónía, sem hér
á landi er kölluð skeifblað, þó
að blaðið líkist raunar ekki
skeifu, vafningsjurtir, beinviður,
isplanta. Kaktusar voru ekki
komnir í tízku þá. nema fylló-
kaktus, hann er viss að berá
blóm á hverju ári, ef rétt er
með hann farið, og eru þau
rauð, stór og mjög fögur.
Upp úr fyrri heimsstyrjöld
komu svo kaktusarnir, en kom-
ust ekki Í algleymi fyrr en urn
miðjan þriðja tug aldarinnar.
Þeir voru hafðir í pottum sem
voru á stærð við fingurbjargir
og aldrei vökvaðir eða sjaldan,
enda stækkuðu þeir ekkert. Af
þeim má nefna gaddakaktusa,
sem hafa hvassa gadda og langa,
sem geta stungizt inn í bein og
á hol, þessir kaktusar eru oft-
ast eins og þúst, eða kúla í
laginu, stundum kallaðir kúlu-
kaktusar, og smáþyrnótta kakt-
usa, sem eru mesta illyrmi. því
þyrnarnir sitja eftir á fingri
manns, ef snert er á kaktusnum,
og hafa hak eins og öngull. af
þess.u svíður, og getur orðið illt
úr. Þá má nefna þann kaktus,
sem kallast öldungurinn, en.
hann hefur sítt hár hvítt, sem
likist hærum, verður ekki stór,
en blómgast fallega, en ýmsir
kaktusar hafa enga gadda eða
•brodda, og geta engan mann
meitt, og eru ágæt stofuprýði,
og vona ég að það- sannist, að
kaktusar séu að koma i tizku
aftur en margt bendir til að nú
verði þeir hafðii- stórir ög hvass-
tenntir. Jafnframt kaktusum
koma þykkblöðungar í tízku,
þeirra á meðal alóurnar, sem
sumir halda að heiti kaktusar,
en þetta eru óskyldar jurtir.
pJuÐwllrflPIPl Útgefandl: Bamclnlnnarnokkur alÞíHu — Sóslallstaílokkurlon. — Rltstjörar: Masnfla Klanansaoa
(flb.), Slgurður Guðmundsson. — Fréttarltstjðri: J6n BJarnason. — BlaSamenn: Ásmundnr Slgur-
J6nsson. BJaml Benedlktsscm. OuBmuiidur Vlgfússon. fvar H. Jónsson, Magnús Torfl Ólatsson. —
Auglrsln(tiisU6.rt: JWnatelnn Haraldsson. — Rttstjóm. afsrelffsla, aue&sing&r, prpntsmlffja: Skólavörffustíe 19. -- Síml 7500 d
Unur). ——Á8.1rtttarve,rB kr. 25 6 m&nuffl í Reykjavik oe nóeren cl: kr. 22 anzurrsstaffar. — Lausasöluverð kr. 1. — Prentsmtffja
•■MffvttjBtie