Þjóðviljinn - 07.03.1957, Blaðsíða 7

Fimmtudagur 7. marz 1957 — ÞJÓÐVILJINN — (7
r»
Sendimenn frönsku sósíaldemókratastjórnarinnar hafa komið fyrir hundruðum líka á
íþróttasvœðinu í Phillippeville í Alsír til þess að reyna að hræða þá sem eftir lifa og
fá þá til að sætta sig við ofbéldi og kúgun mótspymidaust.
Er pefía
vestræní íreM
Ifekkrar spurningar
um viðhori fil alþjóðamála
Morðöldin í Alsír er
orðin einhver hörmu-
legasta og stórfelld-
asta hryðjuverkasaga sem um
getur í sögu mannkynsins.
Fyrir nokkru átti einn af for-
ustumönnum þjóðfi’elsishreyf-
ingar Serkja viðtal við dönsk
blöð, eins og áður hefur verið
skýrt frá hér í Þjóðviljanum,
og sagðist þeim þannig frá:
„Stríðið í Alsír kostar
Frakkland 1,5 milljarð
franka á liverjum degi (um
70 milljónir íslenzkra kr.).
I landi okkar eru meira en
600 þósund franslrfr lier-
menn, og sveitir ór her
Atianzhafsbandalagsins í
V-Þýzkalandi hafa jafn-
vel verið sendar gegn
frelsisliðum okkar. Auk
þess lokar nær allur
franski flotinn ströndum
Alsír og meginhluti franska
fiughersins tekur sem
stendur þátt í bardögum
gegn hersveitum okkar“.
Og enn sagði þessi forUstu-
maður Serkja, Abden’ahaman
Haley, svo frá
að Frakkar hefðu beitt öll-
titm brögðum til að bæla
niður frelsishreyfingu þjóð-
. arinnar og á síðustu tveim
árum hefðu 250.000 serk-
neslrfr Alsírbóar verið
drepnir.
250.000 drepnir — það þarf
ekki að halda þvi fram við
íslendinga að slík glæpaverk
séu ekki þjóðarmorð. Og það
þarf ekki mikið ímyndunarafl
til að gera sér einhverja
hugmynd um hvílíkar þjáning-
ar felast bak við þessa köldu
tölu, þjáningar milljóna
manna, karla, kvenna og
barna. Fyrir hvern myrtan
mann eru tugir sem liðið
hafa sárustu þjáningar og
líða enn. Serkirnir hafa verið
hraktir af öllu bezta landinu
í Alaír; 2,7 milijónir iiektara
eru í eigu Frakka en eyði-
mörkin er eftirskilin þeim
innbornu. Og eins er myndin
af öllum réttindum landsbúa.
Þegar Serkir reyna að mót-
mæla og berjast með verkföll-
um, eru þau brotin á bak aft-
ur með algeru ofbeldi; það er
ekki langt síðan hingað bár-
ust fregnir um það hvernig
Frakkar svöruðu verkfalli
með því að brjóta upp verzl-
anir sem lokað hafði verið
og reka verkafólk á vinnu-
stað með byssustingjum og
láta hermenn standa yfir því
með alvæpni og hótunum um
líflát ef ekki væri unnið.
Serkir hafa því ekki átt ann-
an kost en að reyna að svara
ofbeldi Frakka með vopnaðri
baráttu, en það hefur verið
ójafn leilcur, annarsvegar illa
búið og vopnlaust fólk, hins
vegar nýtízku morðvél frönsku
stjómarinnar.
Pyiftdingai*
Á bak við þessa ofbeldis-
stefnu Frakka í Alsír felst
kynþáttakenning af sama tagi
og sú sem gagnsýrði þýzku
nazistana. Hún birtist m. a.
í því að Serkir sem handtekn-
ir hafa verið eru látnir sæta
misþyrmingum og pyndingum
af svo ógeðslegu tagi að varla
er nokkuð til samjöfnunar.
Um síðustu áramót skýrðu
sænsk blöð frá ýmsum dæm-
um um aðfarir Frakka í Ar-
sír sem vert er að ’rifja upp
aftur og aftur. Eitt kunnasta
borgarablað Svia, Gcteborgs
Handels og Sjöfartstidning
birti þannig viðtal við fransk-
an liðsforingja 29. desember
s.l. og sagðist honum þannig
frá m.a.:
„Við tókum enga fanga
með þegar við færðum okk-
ur um set. Meðan við vor-
um kyrrir á sama stað
voru handteknir uppreisn-
armenn hafðir í snóning-
um fyrir okkur. Þegar okk-
ur var skipað að færa okk-
ur til voram við vanir að
fara með þá nokkur hundr-
uð metra ót fyrir herbóð-
irnar og brytja þá niður
með skothríð ór vélbyssum.
Sögurnar um pyndingar
eru sannar. í minni lxer-
sveit pynduðum við fang-
ana til sagna og stundum
líka án nokkurrar sérstakr-
ar ástæðu. Eg lief sjálfur
horft á t\’o fellagha*
(skæruliða) pínda til
bana.“
Þannig segist 25 ára göml-
um varaliðsfoi’ingja í fallhlífa-
sveit frá:
„I minni hersveit var
það álitinn sjálfsagður
hlxitur að fangarnir væru
pyndaðir. Oft voru síga-
rettur slökktar á þeim
berum og hver sem vildi
mátti koma inn og veita
Jxeim spark eða högg með-
an yfirheyrslurnar stóðu
yfir. Stundum var farxð
með fangana á loft í heli-
kopterflugvélmn. Þegar
koinið var upp í nokkur
hundruð metra hæð yfir
jörðu voru dyrnar opnaðar
og sagt við þá: „Leysið þið
nó frá skjóðunni xmdan-
dráttarlaust, annars verður
ykkur sparlcað ót.“ Venju-
lega var þeim hrint út
hvort sem þeir sögðu allt
af létta eða þögðu.“
Þessi liðsforingi segir, að
fjöldi Frakka í Alsír haldi
því fram í fyllstu alvöru, að
eina færa leiðin sé að útrýma
öllum aröbum og berbum í
landinu. „Ei'tir nokkrar nætur
er enginn vandi að sofa við
kvein og óp pyndaðra fanga
á næstu grösum. Ekkert er til
sem maður lætur sér eins
fljótt á sama standa og
þjáningar annarra manna.“
Annar sænskur blaðamaður
sem verið hefur í Alsír,
Svante Lövgren frá síðdegis-
blaðinu Expressen í Stokk-
hólmi, hefur eftir einum
frönskum liðsforingja í Alsír:
„Yfirleitt tökum við alls
eklrf fanga, því fylgir of
mikil fyrirhöfn og áhætta.
En séum við staddir nógu
nærri herbúðunum getum
við farið þangað með þá
tíl yfirheyrslu. Þá eru raf-
magnstækin sett í sam-
,band, annað skautið sett á
stórutána. og hitt á getn-
aðarliminn. Arabadjöflamir
stcikkva í loft upp eins og
flær og Ijóstra upp öllu
sem þeir vita og meiru til.
Nótímatækni er andskotan-
um áhrifameiri.“
Þannig skýrðu fréttamenn
sænsku borgarablaðanna frá
því sem þeir höfðu orðið vís-
ari um hina vestrænu menn-
ingarbaráttu í Alsír, og fyrir
nokkrum dögum birtust hér í
Þjóðviljanum alveg hliðstæðar
frásagnir úr frönsku blöðun-
um sjálfum.
AHIld íslaitds
Það hefur verið furðu
hljótt um morðöldina í Alsír
í íslenzkum borgarablöðum,
þau hafa ekki séð ástæðu til
að skýra lesendum sinum frá
því þótt fjórðungur milljónar
manna hafi nú verið sviptur
lífi í Alsír fyrir það eitt að
berjast fyrir frelsi og sjálf-
stæði, þótt þar séu ástund-
aðar svo villimannlegar pynd-
ingar að hliðstæður séu vand-
fundnar. Þetta er þeim mun
undarlegra sem íslendingar
hafa verið gerðir beinir aðilar
að atburðunum í Alsir. Alsír
er hluti af landssvæði Atlanz-
hafsbandalagsins sem við
Islendingar erum taldir ráða
yfir meðal annarra. Frönsku
hersveitirnar hafa verið
fluttar til Alsír með sér-
stöku leyfi yfirstjórnar Atl-
anzhafsbandalagsins og Atl-
anzhafsráðsins í Paris, þar
sem fulltrúi íslands á sæti,
Vopnin sem Fralckar beita til
að myrða og pynda Alsírbúa
eru fengin samkvæmt þeirri
„gagnltvæmu aðstoð“ sem ráð
er fvrir gert í Atlanzhafs-
bandalagssáttmálanum. Með
þátttökunni í Atlanzhafs-
bandalaginu bei’um við íslend-
ingar fyllstu ábyrgð á morð-
öldinni í Alsír, þeim glæpa-
verkum sem þar ei-u framin
innan Atlanzhafsbandalagsins
og í nafni þess. Það mætti
þvi heita lágmarkskrafa að
Morgunblaðið, Alþýðublaðið,
Tíminn og Vísir létu lesendur
sína fylgjast með því sem er
að gerast í Norðurafríku. En
þvi fer víðs fjarri að svo hafi
verið, og þá sjaldan að fréttir
birtast eru þær einatt af-
skræmdar til þess að óvirða
og hrakyrða frelsisbaráttu
landsmanna.
Spnrntngar
En ein saman þögn eða af-
bakaðar fréttir nægja ekki
þessum blöðum. Fyrir nokkr-
um dögum spurði Vísir með
nokkrum þjósti hvort mannúð
færi eftir kynþáttum og átti
þá við fréttir Þjóðviljans frá
Alsír, að þær væru birtar í
því skyni að skyggja á át-
burðina í Ungvei’jalandi; sam-
úð Þjóðviljans með Alsírbúum
næði auðsjáanlega ekki til
Ungverja! Nú er hér uin
hreinan þvætting að ræða.
Þjóðviljinn hefur ekki farið
dult með fréttir af atburðun-
um í Ungverjalandi; lesendur
Þjóðviljans hafa sannarlega
ekki þurft að leita til annarra
til þess að fá að vita hvað
þar hefur gerzt. En hitt dylst
engum, hversu alvariegum
augpxm sem hann kann að líta
á það sem gerzt hefur í Ung-
verjalandi, að atburðimir í
Alsír eru margfalt stórfellari
og alvarlegri. Blöð, sem telja
sig endalaust barmafull af
samúð með Ungverjum en
eiga aðeins hrakyrði eða t
bezta lagi þögn um fallna og
pyndaða Serki, þjóna sjónar-
miðum sem eru meira en ann-
arleg. .
En það er vert að íhuga
nánar samanburðinn á Ung-
verjalandi og Alsír. Það er
mikil tízka að kenna kommún-
istum og sósíalistum um allan
heim um hina hörmulegu at-
burði í Ungverjalandi, draga
þá til ábyrgðar og krefja þá
yfirlýsinga. Og það verður
sannarlega ekki kvartað und-
an því að kommúnistar og
sósíalistar um allan heim
hafi ekki tekið þessa atburði
til grandgæfilegrar athugun-
ar, liugleitt þá, rætt þá, deilt
um þá og- reynt að myndo-
sér skoðanir í samræmi við
lífsskoðun sína og samvizku.
Sósíalistar og kommúnistar um
allan heim viðurkenna að í
Ungverjalandi og Sovétríkjun-
um hafi átt sér stað stórfelld
og örlagarík mistök, ósamrým-
anleg sósíalisma, og að slíkir
atburðir megi aldrei framar
endurtaka sig. Og þetta er of-
ur eðlilegt; þannig hljóta
heiðarlegir menn jafnan að
bregðast við vandamálum.
En hvað um fylgismenn
kapítalismans ? Þurfa þeir
ekkert að hugleiða og ræða ?
Eru morð á hundruðum þús-
unda manna, ógeðslegustu
pyndingar og ofbeldi í sam-
ræmi við lifsskoðanir þeirra
og samvizku? Telja þeir þjóð-
armorðið í Alsír aðeins eðli-
legan og sjálfsagðan þátt
auðvaldsskipulagsins ? Eða er
samvizkan orðin gersamlega
sljóvguð eftir tvær heims-
styrjaldir kapítalismans, eftir
kjamorkusprengjumorðin í
Japan, eftir tortímingarstyrj-
aldirnar í Kóreu, Indókína,
Malakkaskaga, Madagaskar,
Marokkó, eftir níðingsverkin
í nýlendunum t. d. á Kýpur,
eftir atvinnuleysið, skortinn
og hungrið sem hvarvetna
hefur verið einkenni auðvalds-
skipulagsins kynslóð fram af
kynslóð? Er þetta allt með
felldu, á þetta svona. að vera,
er þetta það skipulag sem
mannkynið á að búa við? Það
Framhald á 10. síðu.