Þjóðviljinn - 08.05.1957, Blaðsíða 11

Miðvikudagur 8. maí 1957 — ÞJÓÐVILJINN — (11
FYRIRHEITNA
71. dagur
ur, aö hún gafst upp eftir stutta stund. „Maður þarf
víst að vera fjórtán ára til aö læra þetta“, sagöi hún.
Stan hló. „Já, þaö er sjálfsagt rétt. ÞaÖ er betra. í
Florída“.
Hann kenndi henni aö veiöa silung á flugu í straum-
þungu Hazelfljótinu og henni tókst að fá nokkra smá-
fiska til aö bíta á agniö og varö himinlifandi. Þau
skemmtu sér viö þetta um helgar. Önnur kvöld óku
þau. í útibíóið í Ford Sedan bílnum, sem Stan haföi
fengiö gengum fyrirtækið. Þau sátu í bílnum og horfðu
- á kvikmyndina og meöan ástaratriöin fóru fram, sátu
þau mjög þétt saman. Stöku sinnum sátu þau heima
og horfðu á sjónvarp, en þótt Lairdfjölskyldan væri
full af áhuga og ræddi um sjónvarpsdagskrána viö
nágrannana daginn eftir, gat stúlkan frá Ástralíu ekki
fengið áhuga á þeim og fannst þetta að fara illa meö
kvöldin. En hún gerði eins og hinir.
Hún komst aö raun urn að öllum í Hazel fannst þeir
eiga heima á mörkum auðnarinnar. Dag nokkum þegar
hún var að spjalla viö Sam Rapke í jámvöruverzlutí
hans, þar sem hún hafði verið að kaupa dósahníf
handa Helen, sagði hann: „Yöur finnst sjálfsagt allt
dálítiö frumstætt hér í Hazel, þér sem komið frá Ástral-
íu. Þetta héraö hefur ekki verið byggt ýkjalengi, og við
eigum langt í land aö ná austurríkjunum. Afi minn
kom hingaö meö fyrstu frumfoyggjunum 1859. Þá var
Hazel á mörkum auönarínnar. Og er það eiginlega enn“.
Hún leit út á aöalgötuna meöan hann spjallaöi. Hún
sá flísalagðar gangstéttarnar, umferöaljósin, kvik-
myndahúsiö með loftkælingunni, stóru bílana, bensín-
stöðina, lyfjabúðina á horninu meö rafmagnsrakvélarn-
ar í glugganum, myndavélar og hitapúöa. Hún sagöi
kurteislega: „Já, það' er víst“.
Dag nokkurn, þegar hún var að baka appelsínuköku
méö Claudíu, sagöi hún: „Fólkið í austurríkjunum bak-
ar auövitaö ekki sjálft eins og viö gemm. Þetta var
nefnilega skóglendi fyrir áttatíu árum. Mamma sagði
m.ér, aö þegar hún var lítil, hefði hveitiö veríð flutt á
uxakerru frá Omha við Missouri yfir Nebraska og
Wyoming, og þaö var þrjá mánuöi á leiðinni hingað.
Kvenfólkiö þurfti sannarlega að kunna sitt handverk og
mátti ekki fleygja matnum, og þess vegna gerum við
þetta enn. f austurríkjunum fer fólk bara út og kaupir
appelsínuköku þegar það langar í hana“.
„En svona er þaö enn hjá okkur“, sagöi Mollie. „Hveit-
ið okkar er flutt frá Geraldton á vörubíl — þangaö éru
um þrettán hundruö kílómetrarí',
Claudie frænka starði á hana. „En getið þiö þá ekki
keypt brauö?“
Mollie hristi höfuöiö. „Viö eigurn heima uppi í sveit^
og það er mjög langt til næstu borgar".
Claudiu fannst þetta fullnægjandi skýring. „Já, fólk
sem býr á búgörðum fer líka tii borgarinnar og gerir
innkaui> þar“.
Smám saman, eftir því sem vikumar liðu, hreifst hún
af þessari hugmynd um auönina. Hún fór einu sinni eða
tvisvar riðandi meö Lairdfjölskyldunni upp í fjalllendið
cg hún skildi fljótt gagnsemi bandaiíska hnakksins í
bröttu fjallvegunum. Nokkrum sinnum sá hún reiö-
mann með sexhleypu í beltinu og var hæfilega hrifin.
En þegar hún minntist á byssuna fékk hún aö vita aö
hún væri eiginlega borin af gömlum vana. Henni var
orðiö liést að þarna voru engir ræningjar eöa fjand-
samlegir indíánar sem haldiö væri niðri meö vopnavaldi.
Ef þarna hefð’u veriö ræningjar, hefðu lögregluþjónar á
mótorhjólum fljótlega ráðið niöurlögum þeirra, og indí-
ánarnir bjuggu á friöuöum svæöum og' skattgreiðend-
upjiir héldu þeim uppi. Þeir fengu ööru hverju nokkra
dali, svo að þeir gætu klætt sig í gömlu, skrautlegu
fötin sín og sýnt sig feröamönnum sem tóku af þeim
rnyndir.
Smám saman fékk hún óbeit á kúrekamyndum og
sjónvarpi.
Nokkrum sinnum fór hún meö herra Laird yíir til
Dan Eberharts og þau skoðuðu húsið, sem Dan var aö
gera úr bílskúmum sínum. Hénni féll vel ríö herra Efoer-
hart og yfirieitt líkaði henni vel við flest af því fólki sem
hún hitti í Hazel. Herra Eberhart var gráhæröur, á-
hyggjufullur maður, sem rak dálítiö smíöaverkstæði og'
var þekktur af því aö drekka whisky innanhúss hjá sér.
Hún fylgdist méö byggingunni, þar til henni var lokiö,
og fór síöan með Helen Laird til aö ganga frá glugga-
tjöldunum, því aö frú Eberhart var enn ekki komin frá
Texas. Von var á henni og Ruth í byrjun september, og
Helen Laird og Mollie kepptust viö í heila viku aö sau#na
gluggatjöld á saumavél og hengja þau upp, svo aö hægt
væri að sjá hvernig þau færu.
Koma Ruthar nálagöist og þess varö vart á Stan
Laird. Hann haföi aldrei sagt Mollie frá hinum löngu
liðnu atburðum, því aö sjálfur var hann næstum búinn
að gleyma þeim. Það hafði komið sér bezt fyrir hann.
En nú fannst honum sem útskýring væri ef til vill við-
eigandi. Hennar yröi sjálfsagt krafizt af honum fyrr eða
síöar. Enginn minntist lengur á þessa gömlu sögu,
Hazel var bersýnilega búin að gleyma henni, en samt
sem áöur varö því ekki neitaö aö frumburöur Chucks
var lifandi eftirmynd Stans. Hann geröi ekki ráö fyrir
aö Mollie sæi þaö eða að neinn vekti athygli hennar á
líkingunni, en hún var samt sem áður fyrir hendi,
og þetta yröi hún aö’ fá upplýst áöur en þau giftu sig.
Hann vildi ekki kvænast henni á fölskum forsendum,
og þess vegna varö að tala út um þetta. En samt sem
áöur gat hann ekki fengið sig til að tala um þaö,
því að hann beið alltaf eftir hentugu tækifæri, og því
nær sem leið komu Ruthar, því áhyggjufyllri varð
hann.
í byrjun september fékk Mollie bréf frá Davíð Cope.
Hún hafði nokkrum sinnum heyrt frá móður sinni. Eréf
hennar voni all tyrfin, það leyndi sér ekki aö mikiö
var íyrir þeim haft, og ást móðurinnar á Mollie leyndi
sér ekki heldur. Þó var fátt um fréttir í þeim. Aftur
á móti fræddist hún meira af bréfi unga Englendingsins.
Hann skrifaði:
Kæra Mollie.
Mér skilst að enginn hérna skrifi þér neitt aö
ráöi um þaó sem hér gerist. Þess vegna ætla ég
að taka mig til. Síöustu Bandaríkjamennirnir
eru farnir, ekkert er eftir nema fáeinir steyptir
pallar og svo eru þrír vatnsgeymar sem hver
tekur þrjú þúsund lítra og ég keypti af þeim
ásamt nokkrum rörum og flutti hingað. Ég
fékk þetta fyrir lítilræöi, því aö þeim fannst
ekki svara kostnaði aö flytja þaö burt. Flestir
Bandaríkjamennirnir eru farnir til staðar sem
heitir Camp Hill viö ströndina skammt frá
Broome. Þar bora þeir nýja holu. Ég fékk bréf
frá Ted í vikunni sem leiö. Hann segir að mý-
bitiö sé aö gera útaf við hann, og þeir hafi
reynt að sprauta DDT yfir allt héraðið úr
flugvél.
Þaö voru miklar og góðar rigningar í vetur,
eftir aö þú fórst, og þær hafa bætt upp þurrk-
ana 1 sumar. Allir lækir eru barmafullir og
kindunum líður vel — þeim sem eftir eru. ÞaÖ
er vissulega gott graslendi umhverfis fjórtándu
borholuna vkkar. Þaö bjargaöi mér, og því
mun ég aldrei gleyma.
Clem Rogerson rak „Lucky“ um svipaö leyti

eimilisþáttn r

Hör, strigi og bómull
Góðar vörur úr h':r og'
striga hnökra ekki, þær drekka
vel í sig vatn og þorna fljótar ;
en samsvarandi vörur úr bóm-:
j nll, og það er ekki blandað
| gerviefnum í þær eins og bóm- j
| uliarvörur.
j En hör þolir ekki suðu, hör!
jþolir alis ekki sömu meðferð íl
j þvotti og bómuil. En ytra borð j
! hörsins hrindir vel frá sér I
j venjulegum óhreinindum og'
sýgur auk þess hetur í sig vatn, I
og þvi verður hann fyrr og
auðveldar hreinn en bómull,
sem nauðsynlegt er að sjóða.
Þvi er gott að geta greint þessi
efni að. Þegar }iau eru borin
upp að birtunni má sjá að
þræðirnir í bómullarefni eru
jafnir, í hör allójafnir og í
striga mjög ójafnir. Hör er
kaldur viðkomu og það mnrrar
lítið eitt í honum þegar haldið
er um hann.
Rabbað við
lisfamann
í
Pramhald af 7. síðu. 1
mennings og listfræðinganna.
-— Þetta er skemmtilegt fyi»
irkomulag, en svo við hlaupum
nú úr einu í annað, hver eru
frarhtíðaráförmin?
— Eg alí't' 'mig' nú éigirííega
nýbyrjaðan; rétt að losna við
mestu áhrifin frá skólanuni og
tei að bezt sé að halda sér opn-
uni fyrir öllum áhrifum eins
lengj og mögulegt er. Eg þarf
að læra mikið enn og álít að
þann lærdóm og reynslu fái
ég aðeins erlendis — en ég
er ekki að flytja úr landi eins
og mér finnst hafa komið frara
í blaðaskrifum hér.
— Hvert er þá förínni heit-
ið næst?
— Það getur verið að ég sýni
í London á vetri komanda en
ekkert er afráðið um það enn.
— Svo við snúum okkur aít-
ur að lislinni, þá langar míg
að spyrja þig hvernig þú Vinn-
ur mynd?
— Þegar ég byrja á mynd hef
ég allt efni og verkfæri við
hendina og vinn þær fljótt og
án undirbúnings, því þær hafa
verið að skapast í vitundin’ni á
löngum tíma og standa því skýr-
ar fyrir hugskotsjónum þegar
ég byrja. Þegar ég er að vinna
v.ð stóra mynd finnst jnér gott
að grípa til við mósr.ik — það
róar og getur mér meiri til-
finningu fyrir liiuni og skj&-
ar einnig meiri vandv'rkni.
— Sýningin? r'
— Hefur satt að s'egjá koiViíð
mér mjög á óvart því fólk hefiír
valið sér þær myndir sem ég
áleit að væru ekki við át-
þýðuhæfi, og það sem meirá éí1,
að fólk nennir að horfá'%
myndirnar. — Sumir hafa koói-
ið oft meira að segja. Eg iiyf
leynt að stiila verði mynd-
■anna i hóf, svö að flestum sé
fært að kaupa mynd ef þá
langar til þess. Mér finnst á-
r.ægjulegt að einmitt ungt tolk
hefiir keypt margar myndirn-
ar.
Það er gieðilegt að vita,
en svo við förum enn í aðra
sólma. hvað hyggstu fvrir I
sumar?
Eg ætla að dveija hér
heima og þætti gaman að fá
tækifæri til að gera eitthvað
— til dæmis að iífga upp ein-
hvern steinv’egg.
Við óskuni þess að lokum
að Eerró og aðrir ungir lista-
menn okkar fái hér nóg' verk-
efrii í framtíðinni; fái að blása
lífsanda ■[ margan gráan,
kaldan steinvegginn.
S. J.
hiniHIII llftlftl S»BWlnltiifarnokkuT i»tt» - «6»l*ltítfcnokkurlim. - mutlúrar: M»gnda Joartsnaw*
PlllvVliJlllll 8t*or8w auciotmduoö. FrtM*rlt*t»rl: Mn ainnajoo. - BlttHwnenr.: Xgmucdur HhíHT.
jfoMoP. au»“Mdur_VisfiUjou, H- «00*00, StOBDóa Torfl ólttfseon, Slíurjóo Jóhacnesoo -
Z <kl*r*1Sai*’ »Uttö»lagtto prentsmlBJo: UkólavðrSuetl* 10. - öíml V80Ó -*
Lo* ) - AtkrirVurrarS kr. SS 0 aUo. s aoycJavík ou oOmoubí: kar. 3ít »”ntt»wt. - aausasfiluv. kr. 1.50. - PronUm PjúSvlUttHtt