Þjóðviljinn - 03.09.1957, Page 11

Þriðjudagur 3. september 1057 — ÞJÓÐVILJINN — (11
Mann byrjaði á því að
selja jakkatin
Framhald á 8 síðu.
fundurinn var víst hjá hon-
um Jóni í Skuld. Nauðsynin
var orðin brýn, og það var
lengi búið að tala um þetta.
Hagur okkar batnaði líka
smátt og smátt eftir því sem
Dagsbrún óx fiskur um hrygg,
en það var ekki björgulegt
í byrjun. Já, það mátti nú
segja, það var nauðsynlegt
að stofna Dagsbrún.
=5SS=
Guðmundur Gissurarson er
vörpulegur maður, þar sem
hann situr í sæti sínu og
rifjar upp minningar frá
þeim tíma, þegar Skólavarðan
var langt fyrir utan bæ og
kartöflur voru ræktaðar þar
sem danska sendiráðið stend-
ur núna. Heyrn hann er óbil-
uð, og augu hans sýnast full-
skær — hann er einn þeirra
íslenzku harðréttismanna, sem
virðast að minnsta kosti tíu
árum yngri en þeir eru. Og
byltingar tímanna hafa farið
framhjá bænum hans við
Lindargötuna, hann stendur
með sömu ummerkjum og
fyrir hálfri öld — og þó hef-
ur hallað dálítið á hann:
hann var stór „á þeirra tíma
mælikvarða," en nú er hann
lítill.
Svo ganga þeir niður að sjó,
Sigurður Guðnason og blaða-
maðurinn. Oft hefur hann;
verið ládauður á þessu líðandi
sumri, og enn er hann sléttur
— einnig í Klapparvörinni,
þar sem Guðmundur Gissur-
arson lagði upp afla sinn vor-
ið eftir að hann giftist. Sig-
urður Guðnason segir, að
Guðmundur hafi aldrei látið
að sér kveða á fundum í Dags-
brún; en hann var skapfestu-
maður, enginn veifiskati, lét
ekki sinn hlut — Kveldúlfur
fékk aldrei lóðina hans. Svar,
sem hann gaf mér einu sinni
á Dagsbrúnarfundi, finnst mér
lýsa honum vel. Það var áður
en fundur hófst. Kg sé hvar
hann situr, vík mér að hon-
um og segi: Þú ert mættur,
Guðmundur minn. Já, svarar
hann, það má ekki minna vera
en maður fylli sætið sitt. Það
hefur hann einmitt alltaf gert.

eimiligpáttur

Rafmagnsperur og nælsokkar
Hefur hvort tveggja orðið lakara á síðari árum
Rafmagnsperur og nælsokkar
eru vissulega ólíkir hlutir. Þó
hafa þau ýmislegt sameiginlegt.
í fyrsta lagi er hvort tveggja
næstum ómissandi í daglegu iífi
og auk þess haía bæði nælsokk-
ar og perur rýrnað mjög að gæð-
um á siðari árum. En það er
sannarlega ekki hin rétta braut.
Hin stöðuga framþróun tækn-
inn ætti að bæta vörurnar og
gera þær endingarbetri
En hvað ættu framleiðendur
að gera vi.ð vörubirgðir sínar ef
okkur dygði eitt par af sokkum
árum satnan og þyrftum ekki að
skipta um perur í tíma og ótíma.
Þar liggur sennilega hundurinn
g'rafinn.
Lausn framleiðandans.
Sérfrfieðingar í vefna'ðariðnaði
hafa lýst þvi yfir að ástæðan
til þess að nælsokkarnir endast
nú skemur sé sú að þeir séu
hafðir þynnri. Nýju vólarnar
geta framleitt svo þunna þræði
að sokkarnir þola ekki einu
sinni sáralitla notkun. Og í sam-
bandi við perur er því haldið
fram að neytendur óski eftir per-
um sem lýsi vel en eyði litlu
rafmagni og af því leiði að
þræðirnir í perunum séu svo
þunnir að þeir endist aðeins
takmarkaðan tíma.
Þó er víst sjaldnast sagður
nema hálfur sannleikurinn. Því
er haldið fram að t. d. krepsokk-'
ar hafi orðið ódýrari upp á síð-
kastið, en á hinn bóginn er það
ekki sambærilegt hvað þeir end-
ast ver. Fyrstu krepsokkarnir
sem komu á markaðinn voru
næstum óslítanlegir.
Það þarf sjálfsagt sálfræði-
þekkingu til að framieiða nýjar
vörur sterkar og góðar, en gera
þær síðan smám saman lakari
Það hefur mikinn hagnað í för
með sér. Fyrstu sterku og góðu
nælsokkarnir sem entust árum
saman hafa orsakað mikið um-
burðarlyndi, en það umburðar-
lyndi er senn á þrotum.
Neyténdur þurfa að gera kröf-
Ur um betri og st.erkari vörur
á þessum sviðum og' öðrum og
iáta ekki framleiðendurna s!á
ryki í augu sér.
Stundakemiarar
■ i
■ ■
Matsveina- og veitingaþjónaskólinn óskar eftir
stundakennurum í eftirtöldum námsgreinum. !
5 k
Efna- og eðlisfræði. Sex stundir á viku.
■ a
Teikning. Sex stundir á viku.
Skrift. Þrjár stundir á viku. :
Umsóknir sendist til skólastjóra fyrir 15. sept.
» ■
1 «
Skólastjóri j
Vern Sneider;

AGVSfMAMH
73.
megin sá hann út á svalirnar, þar sem
pappírsljóskerin bæröust mjúklega í gol-
unni. Þar fyrir handan voru garðarnir
og hinum megin aörar álmur hússins
notalega lýstar.
í salnum sjálfum héngu ljósker úr
gegnsæjum pappír ofan úr lofti. Lág
borö — þakin eldrauðum lakkílátum og
sake bollum og stórum bökkum hlöön-
um mat—stóðu meöfram báðum hliöum
salarins. Milli boröanna voru leirker sem
stóöu í sandi, fyllt meö glóö.
Fisby sá fljótlega hvar honum var ætl-
að sæti, því aö hann sá rauöu silkipúö-
ana á mottunni innst í salnum. Enda
leiddi Hokkaido þá þangaö.
Hokkaido gaf þeim merki um aö setj-
ast á púðana, en Sakini sagði í flýti;
„Skildu eftir sæti viö hliöina á þér“. Og
Fisby kinkaöi kolli. Hann settist, dró
baðsloppinn yfir hnén og leit í kringum
sig. „Jæja, læknir“, sagði hann. „Þaö
lítur út fyrir aö við séum hafðir meö
stórmennunum. Hjá öllum borgarstjór-
unum“.
„En læknirinn horfði á bakkann sem
á voru kjötteningar, japanskur matur,
sneiddar gulrætur og hvítkál og baun-
ir. „Sakini“, sagði hann. „Hvar náöuö
þið í allan þennan mat?“
Sakini brosti nreykinn. „Viö veröa eins
og fjandinn sjálfur herra læknir. Fara
í öll hin þorpín. Skipta á salti og fiski og
mottum fyrir grænmeti. Jafnvel hafa út
úr þeim belju.“
Læknirinn kinkaöi kolli. „Tja, eftir
nokkrar vikur fáum viö allt þetta á bú-
garðinum okkar.“
Þjónarnir komu nú aftur með bakka.
Nú voru á þeim litlar postulínsflöskur.
„Hvað er þetta, Sakini?“ spurði Fisby for-
vitnislega.
„Þetta er sake, húsbóndi. Þeir hita það
í eldhúsinu. Nú færa þeir öllum þaö.“
Fleiri voru aö koma í áttina til þeirra,
og Fisby togaði brosandi í ermi læknis-
ins. „Sjáðu.“
Fyrsta blóm og Lótusblóm voru í geis-
habúningi. Fríð andlit þeirra voru dyft
og varirnar rauöar. Hárið á þeim var
ekki innrúllað heldur fagurlega uppsett
og þær gengu smástígar.
„Ja hérna,“ sagöi Fisbv og neri sam-
an höndum. „Góöa kvöldið.'1
Þær brostu og hneigðu sig diúnt. Svo
sá Fisby til hvers aukapúðarnir næst
honum og lækninum voru — geishurnar
sátu næst heVöursgestimum.
„Húsbóndi,“ sa^öi Sakini. „Þær segia
þær aldrei "iá þig í kímónó fyrr. Hann
fara þér vei.“
Fisby dró baðsloppinn yfir hnén. „Tja,
ég er óvanur aö vera í honum." Svo
mundi hann að læknirinn haföi aldrei
liitt stúlkurnar og kynnti þau.
Lótusblóm kraup hjá lækninum og
Fyrsta blóm kraup á púðanum við hliö-
ina á Fisby. Stúlkumar tóku litlu postu-
línsflöskurnar og fylltu lakkbollana af
sake og réttu heiöurgestunum. Og við
öll boröin fóru hinir yngri aö hella á
hjá hinum eldri.
Læknirinn dreypti á bollanum, smjatc-
aöi á víninu og kinkaöi kolli meö ánægju
svip. „Mjög gott. Mjög gott.“ Eftir annan.
sopa leit hann í kringum sig í salnum
„Heyröu, Fisby,“ sagöi hann. „Þetta er
ágætur siöur. Viö ættum aö halda svona
veizlui' oftar.“
Bíddu þangaö til þú heyrir sönginn,
herra læknir,“ sagói Sakini í flýti. „Viff
boröa dálítiö, svo syngja Fyrsta blóm og
Lótusblóm marga söngva. Þær dansa
líka. Við skemmta okkur vel.“
Fisby kinkaöi kolli.' Honum féll vel
þessi, félagsundi. Viö öll boröin vora
mennirnir aö sveifla bollum sínum og'
skála. Þeir héldu hver utanum annan og
hláturinn lá í loftinu. Honum leið vel.
Þegar Fyrsta blóm setti grunna pönnu
yfir gióðarkeriö hjá boröi þeirra og
Lótusblóm braut eitt egg í hverja skál og
fór að þeyta það léttilega meö matprjcn-
um — virtist þaö vera merki fyrir alla.
Viö öll borðin var fariö að hræra og
bauka. „Viö sjóöa sukiyaki núna,“ sagði
Sakini og Fisby horföi forvitnislega á.
Tvö borö virtust hafa sameiginlegt
glóðarker, og þaö virtist mikill heiöur vff
vera útnefndur kokkur. Sá sem elztu* '
var, í mestum metum eða hæstu embætti
var útnefndur; og þessu fylgdu mót-
mæli og hneigingar.
Við þeirra borö kom þetta eölilega t
hlut Fyrsta blóms, sem var yfirgeisha.
Hráu kjötteningunum var dýft niður
í lög úr soya, sætu sake og kjötkrafti.
SíÖan var grænmetinu bætt í, einni teg-
und af annarri og læknirinn hallaöi sér
áfram. „Mig langar til að horfa á þetta,
Fisby,“ sagöi hann. „Ég var stundum að
matbúa heima. Haföi steikarrist í garð-
inum og .þess háttar.“
Viö hin boröin var einnig búið a3
skipuleggja þetta. Mesti viröingamaöur-
inn beygöi sig yfir glóðarkerið og nostr-
aði við matreiösluna.
En viö eitt boröiö virtist ekki veröa
samkomulag. ÞaÖ var þar sem emb-
ættismenn þorpsins voru samankomnir
og Fisby hvíslaði. „Hvað er á seyði, Sak-
ini?“
Sakini lagöi við hlustirnar. „Ég held
þeir eru aö rífast, húsbóndi. Hokkaido
segja forsetinn á aö sjóða sukiyaki.“
,.Nújá.“
„En allir hinir segja Hokkaido ekki
geta soöið neitt. Þeir vilja lögreglustjór-
ann“
Fisby varö órólegur. Hann vonaði aö'
ekki yröi kallað á hann til að útnefna
kokkinn. Og þegar deilurnar uröu hávær-
ari álcvað hann aö reyna að' halda uppi
samræöum til að hugsa ekki um þetta.
„Sakini, viltu segja Fyrsta blómi aö ég
hafi tekiö eftir aö þær nota lakkmunina
hér í kvöld.“
Hún leit upp frá verkinu með mat-
pi’jónana á lofti og bi’osti. „Hún segja
lakkmunir alltaf notaöir í veizlum, hús-
bóndi.“
Um leið datt Fisby í hug að búa í hag-
inn fyrir Seiko. „Ég hélt kannski að þid
mynduö nota málaða diska. Þú veizt.
meö blómum og —“