Þjóðviljinn - 20.10.1957, Blaðsíða 11

(11
$ # e a
Leck Fischer:
• « « • •e®e*o*»u»«®
á undan í röndcttum morgunkjól, sem var sauma'öur úr
efni, sem allir aörir heföu notaö í gluggatjöld í sumar-
bústaö'.
Framan á barminum bar hún logandi rafhjarta greypt
í gulan málrn. Þaó’ virtist sem hjartaö héldi kjólunum
saman að framan. Þaö var ót'talegt aö hugsa til þess
hvaö geröist ef hún tæki þa'ð úr sér.
Frú Baden býr í hliöarálmunni og hefur þrjú her-
bergi, sem eru svo full af húgögnum að hún ver'öur
sjálf að skáskjóta sér þar inni. Hún hefur græna
stofu, kabínett og bor'östofu í eins konar endurreisnar-
stíl. Kabínettiö er í empirestíl og græna stofan er öll
í plussi og dúskum. Ég tók andköf af undrun og mér
er þaö enn ráögáta, livernig hún hefur flutt meö sér
þessi húsgögn á flækingi sínum um landið. Ég neydd-
ist til aö setjast í gestastól meö eyrnahlífum og frú
Baden sótti hressingu og kom aftur meö disk meö
litlum kexkökum og appelsínusafa sem var límkennd-
ur eins og sírop. Hún bar þetta fram með glæ$ileik eins
og þetta væri móttaka í sendiráöi og ég væri hinn sér-
staki heiöursgestur. •
— En hvaö þa'ö gleður mig aö yöur skuli líða betur.
Hún liellti’í glösin hjá okkur báðum og settist: — Ef
þér viljiö reykja, þá skuluö þér endilega gera það. Ég
reyki ekki sjálf en ég á öskubakka. Og hún sótti marm-
araafstyrmi, nokkurs konar vasaútgáfu af gosbrunni
með storkum og svönum og froskum sem horfðu auö-
sveip upp til dýrsins úr Níl.
— Er ekki indælt hérna? Hún spurði og ég varð aö
svara. Ég var aö því komin að segja eins og mér bjó í
brjósti, en ég þarf a'ö læra að þegja cg verða fullöröin.
Ég á a'ö vera kyrrlát og vingjarnleg. Ég á aö vera vin-
kona.
Ég hef aldrei átt neina vinkonu. Þaö voru alltaf
karlmenn sem mér féllu bezt í geö, frá því að ég var
barn. Mads var ekkh vinkona mín. Hún var hjálpar-
vana kvenmaöur sem kom mér til a'ð taka sjálfa mig
taki þegar hún þurfti hjálpar við. É,g hef aldrei hvíslaö
lokkandi leyndarmálum í þakklátt vinkonueyra.
Eina leyndarmáliö' sem ég hef átt á ævinni, varö
ég að eiga ein.
Frú Baden talaöi ekki um Friðsældina. Hún var
gestgjafi og vildi ekki vera óþægileg. Og reyndar sá
ég Ejlersen í morgun koma meö poka af blómkáli.
Hann virtist koma langt að, þótt grænmetisverzlun sé
hérna rétt hjá og blómkálið var ekki fallegt. Ég veit
ekki hvort þetta hefur veriö þýfi, en ég sé fram á gratín
til miðdegisver'ðar á næstunni. Já, maður veröur a'ö
sætta sig við litlu ánægjuefnin, þegar hin stóru eru
meinuö manni.
Aftur á móti sýndi frú Baden mér stórkostlegt úrval
af efnunum sínum. Hún sagö’i sjálf: — Þér þurfiö að
sjá eitthvaö af efnunum mínum, og svo opnaöi hún
vængjaskáp og niður hrundu útsölubútar og léreft,
svo að vi'ð hlupum báöai til aö bjarga því sem bjargað
yrði. Ég náði í þrjú koddaver og bút af glitrandi brók-
aöi sem vafiö var utanum ögn af vóal. Frú Baden tró'ö
inn í skápinn og reif út úr honum og lagði yfir sig
bút af mynstruöu gráu ullarrifsi: Er þa'ö ekki dásam-
legt? Og þetta var reyndar indælt efni. En þaö var
bara ekki nóg í kjól. Síöan var lagöur yfir þa'ö grænn
silkiklútur. Liturinn æpti upp í andlit hennar.
í mi'ðju kafi kom dóttirn. Hún nam staöar fyrr inn-
an dyrnar og horf'öi þreytulega á okkur: — Þær vilja
finna þig í eldhúsinu, mamma. Meii’a sagöi hún ekki.
Svo fór hún samstxxndis að skápnum og fór að tína
fram dulurnar. Frú Baden varð önnum kafin og
kom moð ótal afsakanir. Þaö var eins og eldur og vatn
hefðu mætzt og þaö kraumaöi lágt í öllu saman.
! — Allt. þetta drasl. Stúlkan sag'ö’i það sem mig
hafði lengi langaö til aö segja. Allt í einu lét hún
fallast niður á stól: — Mamma getur ekki komið á
utsölu án þess að kaupa. Viö höfum aldrei haft þörf
fyrir helminginn af þessu. Svona hefur mamma viðaö
að sér í tuttugu ár. Henni finnst dásamlegt aö kaupa.
Það er eitthvað viö ungu stúlkuna, sem mér geöj-
Sunnudagur 20. október 1957 —- ÞJóÐVILJINN —
ast a'ð, þótt framkoma hennar sé furðulega feimnis- [
leg. Hún er skapstyrk og hún er snyrtileg meö sjálfa
sig. Þannig hef ég víst gengiö um sem ung og horft
á heiminn meö hörkusvip. Það var ekki amiaö aö
gera en vinna og loka að sér, því aö hverjum var hægt
aö sýna trúnaö.
Fyrstu árin í Kaupmannahöfn hlýt ég aö lrafa litiö
svona út. En hvaö borgin var eyöileg, grimmúöieg og
dauö á sunnudögum og ég haföi ekki efni á að fará heim.
Til hvevs átti ég líka að fara heim? Mamma haf'öi um
sitt að hugsa og ég mitt. Ég haföi herbergi me'ö mynd -
af Grundtvig yfir sófanum og húsmóöirin gekk alltaf
í tuskuskóm. Eitt sumarkvöld elti ungur maður mig
öftir tveim götum. Ég var bæöi hrædd og eftirvænting-
arfull, ;því aö hann var með fallegan munn, en þaö
varö ekkert úr þessu. Hann hvarf fyrir horn og ég gat
farið upp til Grundtvigs, setið í sófanum og veriö ung.
Það var Hálfdán, sem kom því til leiðar aö ég flutti.
Ég fékk mér íbúð og fór að koma mér fyrir. Hann kunni
aö meta þaö sem vistlegt var og það var sifel.lt hátíö
rneðan ég trúði.
— Finnst yöur við búa skemmtilega? Ebba Baden
spuröi mig og augu hennar voin hörkuleg. Svo reis
hún á fætur, gekk fi'amfyrir og opnaöi dyr á ganginum.
Þær lágu að lítilli skrifstofu. Stórt skrifborð náði yfir
megni'ö af herberginu. Allt var í einni bendu á borðinu,
skjöl, bréf og í'eikningar. Hlaöi af auglýsingapésum
haföi oltiö niður úr glugganum.
— Svona litur út hér. Húnýgekk innfyrir og fór aö
leita a'ö pappírsmiða. Það var mjög þýðingarmikill papp-
írsmiði. Það hafð'i veriö skrifað á hann símanúmer. Mig
langaöi næstum til að hjálpa henni að leita, en hva'ö
kom mér þetta viö.
Skrifstofan hafði áhrif á mig. Ég hef alltaf verið
fyrir röó og i'egiur Karlmönnum finnst dálítiö hiröu-
leysi oft aölaöandi, en þegar staður er fyrir hvern hlut,
þá á hver hlutur aö fara á sinn sta'ð. Þetta er góð
regla. Mig kitlaði í fingurna af löngun til að taka
þátt í leitinni, en ég þorði þaö ekld. ÞaÖ heföi ái'eiðan-
lega sínar afleiðingar. Pappír á aö taka frá, leggja í
snyrtilegan hlaöa eða fleygja. Bréf á ekki a'ö láta liggja
á glámbekk.
Htisgögn
Svefnsófar, einsmanns,
Sófaborð,
Ski'ifborð
Kommóður.
Gúilash, kjötbolliú’
kótelettur, fiskréttir
og ávaxtagrautar.
Hagstætt verð.
Reynið viðskiptin.
Þdislar, Ntsgötu 14 i
Hverfisgötu 74. Sími
1 51 02
1
SháhþdtÉMr
Úramhald af 4. síðu.
41. Hf4 DIi2ý
og hvítur gafst upp.
(Skýringar að mestu eftir
,,Britsh Clxess Magazine“.)
Það vei’ður fróðlegt að
fylgjast með, hvernig þessum
bandaríska fermingardreng
reiðir af í keppni við evróp-
ska stórmeistara á jólamót-
inu í Hastings.
Hversdagsbúningur
Á myndinni er
skemmtileg
samstæða,
kápa og pils
úr köflóttu
efni í brúnum
litum og peysa
í viðeigandi
lit. Bæði kápa
og pils eru
slétt og bein-
sniðin og laus
við allt prjál.
Þetta er sem
sé reglulegur
hversdagsbún-
ingur, sem
hinn lánsami
eigandi lætur
áreiðanlega
ekki hanga
lengi í lata-
skápnum í
einu. — Höf-
uðklúturinn
sem bundinn
er á gamla
mátann, fer
ungu stúlk-
unni ágætlega
og það er eng-
inn efi á því
að þessi að-
ferð við að
binda klút á

kollinn verður sígild, hvað um að það sé „sveitó" eða
sem líður öllum athugasemdum -keriingarlegt.
Venjulegt kvef er algengasti
sjúkdómurinn í öndunarfærpn-
um og er ennfremur sjúkdóm-
ur, sem oft er gert gys að eða
þá að honum er alls ekki sinnt.
Orsakirnar að einföldu kvefi
eru kunnar, en því miður hef-
ur ekki enn fundizt við því
áhrifaríkt meðal. Gert er ráð
fyrir að læknavísindin finni
þetta meðal innan fimm ára.
En fram til þess tíma verðum
við að notast við það sem við
getum tii að draga úr óþæg-
indum þessa hvimleiða sjúk-
dóms, t. d. pappírsvasaklúta,
aspirín, kamfóru o. þ. h.
Bezta lækningin við kvefi er
að Jiggja í rúminu tvo til þrjá
daga, borða létt fæði, einkum
ávexti. Mótstöðuafl líkamans
minnkar mjög meðan á kvefi
stefidur, og einkum verður
slímhúðin í nefgöngunum næm
fyrir smitun.
Vmsir sjúkdómar í öndunar-
færunum svo sem kíghósti,
barnaveiki, skarlasótt, lungna-
bólga, berklar o. fl. get.a á
byrjunarstigi minnt á kvef
og næmið. fyrir t. d. lungna-
bólgu og berklum eykst mjög
meðan á kvefi stendur.
Staðreyndir um kvef:
Börn kvefast oftar en full-
orðnir.
Drengir kvefast oftar en
stúlkur.
Konur kvefast oftar en
karlar.
Kuldl orsakar ekki kvef.