Þjóðviljinn - 29.04.1958, Blaðsíða 11
Þriðjudagur 29. apríl 1958
ÞJOÐVILJINN
.. VfWíTf ÍTWKVv
(•11
SRNEST GANN:
381*1
BSííIl
Sýður á keipum
96. dagur.
var eitthvað farin að láta sig — að minnsta kosti hafði
hann aldrei fengið svar En svo sagði einhver úr hafn-
amefndinni honum frá Brúnó, og Barney skildi hvers
vegna Taage lá svona hnípinn.
Venjan var að telja slys á sjó aldrei sök mannsins sem
fyrir slysinu varð. Aðstæðurnar í sambandi við slysið
voru ekki taldar skipta miklu máli Ef formaður bátsins
var góður maður, þá tók hann sökina á sig. Þegar það
kom fyrir, eins og alltaf varð öðru hverju, voru dæmi
til þess aö sumir menn seldu báta sína og fóru í land
árum saman, stundum fyrir fullt og allt. Báturinn
fékk á sig óheillaorð, nafn hans var aldíei nefnt á
sama hátt og nöfn annarra báta. Honum var vantreyst.
Hún var óréttlát þessi tilfinning sem gengið hafði að'
erfðum gegnum margar kynslóðir sjómanna; það var
ekkert vit í henni, en hún var. staðreynd engu aö síður.
Hamil var t dökkbláitói fötum. Brúni hatturinn, sem
Barney vissi að yfirgaf næstum aldrei kassan sinn í
skápnum á Taage, var þráðbeinn ofaná höfðinu á
honum. Hann var með hálsbindi og nýrakað andlit
hans var í samræmi við gljáburstaöa svarta skóna.
Gullúrfestinn, sem Hamil hafði eitt sinn sagt honum
að faðir hans í Noregi hefði átt, glóði framan á vestinu.
Barney beið þess að hann kæmi um borð og þóttist
vera niöursokkinn í að athuga smáskemmdir á neti.
Daginn áður hafði hann fest það í skeri rétt hjá Farall-
one eyjum, skeri sem var þar sem það átti ekki að vera.
f rauninni stóð honum alveg á sama um netið, það tæki
aðeins fáa tíma að bæta þaö, en það var þó-eitthvað
til að horfa á auk gargandi mávanna, eitthvað að
blístra yfir, meöan vinur hans bjó sig undir samtalið
við hann.
„Sæll vertu, Barney Schriona ” sagði Hamil lágt.
Barney leit upp frá netinu og brosti.
„Hamil. Ég var einmitt farinn að vonast eftir þér.
Komdu um borð.” Hamil gætti þess aö óhreinka ekki
fötin sín þegar hann klifraöi niður á þilfarið, og
þegar Barney virti hann fyrir sér fannst honum sem
hann hefði elzt um mörg ár á þessum fáu vikum.
Auðvitað gat þaö verið fötunum og hattinum að kenna
eða tandurhreinum höndunum, en þegar hann talaði,
var eins og krafturinn væri horfinn úr rödd hans og
hann brosti aðeins til hálfs.
„Já, ég sé svo sem aö þú hefur verið að slæpast
rétt einu sinni,” sagði Hamil. „Þú hefur gert þetta
gat á netið með hníf, til þess að geta legið við bryggju
og boröað góða matinn hennar. Rósönnu.”
„Nei, sem ég er lifandi. Þetta gat hérna kemur af
því að halda að ég sé alvitur og vera of gráðugur.
Ég kastaði fyrir tveim árum á þessum sama stað og
fékk fínasta skarkola sem ég- hef séð. Ég merkti staðinn
inn á kortiö með fínan botn. Nú veit ég að svo er ekki ”
Hamil leit upp fyrir sig á mávana og síðan niðm' á
þilfarið_ „Þú hefur sjálfsagt heyrt um Brúnó“, sagði
hann.
„Já, ég frétti það“.
„Hann var að bjarga Carli. . . .“
„Já.“
„Hann var góður náungj hann Brúnó. Di er skrítiö,
ég hugsa um hann alveg eins og son minn“.
„Já. Hvað segirðu um aö við fáum okkur kaffisopa,
Hamil?“ Bamey tók mn handlegg hans og ýtti hon-
um í áttina^að eldhúsinu í Capellu. „Ef þú ætlar að
eltast við túnfiskinn hálfa leið til Kína í allt sumar,
; iáum. við ekki mþrg tækifæri til að talast við“.
Meoan " Bafnéý kveikti uhdir katlinum ög 'úúMaÖí
við að taka upp bollana dg mæla í könnuna, sagði
Itamil. „Ja, Bamey, nú um tíma er ég að hugsa um
aö setjast í helgan stein_ Sem ég er lifandi, þá- datt
mér aldrei í hug aö ég gérði það. Mér fannst alltaf
að maöur ætti að halda áfram að vinna þangað til
hann væri orðinn of gamall til annars en sitja í sólinni
. . . . en nú held ég kannski að maöur ætti að lækka
seglin smátt og smátt og gefa kannski yngri mönn-
unum tækifæri —“
„Ætlarðu að segja mér að þú sért aö hugsa um
að hætta núna meðan allur þessi fiskur er þarna
úti? Nei, heyrðu mig, Hamil Eg veit þú misstir mann
útbyröis og það er ekki gaman, en bað er ekki þar með
sagt að þú eigir að standa í landi og harma það til
eilífðar. Þetta hefur kannski vei’ið dálítið öðruvísi og
þér finnst þú ekki hafa átt að vera svona langt úti í
þessu i'oki. . . .“
„Það var býsna hvasst.“
,,Veöurskýi'slan segir sextíu mílur á klukkustund“.
„Ja Kahnski di hafi verið“.
„Hvenær ætlarðu að ýta frá aftur?“
Hamll,. faw’ðý' sig nær eldavélinni og horfði út um
gluggann. Stórir fingur hans slógu hægt í borðplöt-
una og um stund heyröist ekkert annaö en suðið
í eldavélinni. Barney leið ónotalega. Skollinn hafi þaö,
hann gat ekki munaö eftir neinu til aö segja, sem
kæmi Hamil aftur í eðlilegt skap. Það væri miklu
betra ef Rósanna væri nærstödd. Kvenfólk hafði allt-
af eitthvað aö segja, þegar ekkert var til að segja og
kunni að gefa oi'ðum sínum þýðingarmikinn hljóm.
„Heyrðu, Bamey,“ sagði Hamil án þess að líta úr
Sígildir frúorkióiar
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem á einn
eða annan hátt auðsýndu olckur samúð og vin-
áttu við andlát og jarðarför
MARlU JÓNSöOTTUR
D-götu 4 IBIesugróf.
Eigiumaður og böm lúnnar látnu. : ■
Enda þótt tízkuhúsin enda-
sendist með mittið frá mjöðm-
um og brjósti og halli sér ým-
ist að empiresniði eða beltum
á mjcðmum, erum við senni-
lega flestar þannig gerðar að
undir niðri viljum við helzt
hafa mittið á. isínum, stað —
sem sé í mittið. Sé maður í
holdugra lagi er oft heppilegt
að hafa kjólinn tvískiptan.
, Báðir kjólarnir á myndinni
eru með mjaðmasiðum jakka
og siéttum pilsum. Annar jakk-
inn er með smáum rykkingum
á mjöðmunum, hinn með slétt-
um vösum.
Kjóllinn til vinstri er saum-
aður úr einlitu bómullarefni
sem ekki krypplast, í ljósum,
daufucs lit og kjóllinn til
vinstri úr mynstraðu silki-
ottoman.
Framhald af 6. síðu
flutningur fyrstu orðanna þá
verða.loðinn og óskýr. Stuðuil-
j inn og endarímið ,,í“ er á-
; herzlulaust í laginu. Nú lagði
ég til að í staðinn væri sung-
ið: „Ætíð finn ég ylinn í“.
Þannig -feihtr 'greinilega og
stuðlandi áherzla á „Æ“ og
orðið „Ætíð“ er bindandi og
legato eins og' lagið heimtar,
en orðið „finn“ verður hinsveg-
ar staccato eins og við laglín-
una á. Hljómasamhengi er á
milli atkvæðanna „finn“ og
,,(yl-)inn“, — 'einnig á milli
orðanna „eg“ og „í“, — og er
það laglínunni til stuðnings.
Mér hefur dottið í hug að
syngja mætti: „Einatt er sem
ylur í“, en bæði er að áherzta
á „Ei“ yrði ekki eins greinileg
og svo verða báðir bókstafirnir
„T“ of harðir og of staccato
j fýflV KS^lð"á'"viðeigandi stað.
Þetta eru sjónarmið tón—
smiðsins, en hvorki lagið né
vísan eru í sjá'fu sér það
merkileg að allur úlf aþytur
gagnrýnandans eigi rétt á sér.
Hins vegar mundi ég vilja.
stinga upp á því að neínd
bragfræðinga og tónlistar-
manna ferigí úrskurðarvald um
þetta. Tilefnið cr kærkomið óg
hefur almennt gildi.
Til frekari áréttingar vil ég
leyfa mér að minna á, að hver
einasti bókstafur í sönglagi. þ.
e. hreimur hans, getur haft á-
hrif á flutninginn til gagns eða
ógagns. Við tónskáldin þurfum
að læra bragfræði og eigum að
bera fulla virðingu fyrir Ijóð-
skáldunum, en þau þurfa líka
að læra eitthvað í tónmermt og
eiga að gæta sín þegar tónsetja
á kvæði eða þegar þau yrkja
við lög, -sem oft eru af erlend-
um uppruna og falla engan
veginn að íslenzkri tungu, —
svo að stundum verða til bros-
lega rangar (og franskar) á-
herzlur. Því miður virðast eyru
manna hér á landi vera mjög
farin að sljóvgast fyrir hrynj-
andi og hljómi .íslenzkrar
tungu.
Út yfi/ tekur þó, ef bók-
menn' afrsðingar afneita ger-
sa-niega lögmálum íslenzkra
bjóð aga. F..- ekki starfandi
bér á -lsndi ,.Rím.nafélag“, sena
getur út rí:;rur, án þess að
skeyta hið minrista um rímna-
lögin?. — hóíf- vi-tað sé að lögin
eru éðálátv'ðið og að rímumar
urðu-oít eintómt bókmenntalegt
bull, einmitt ve.gna þess að
finna átti- þá hpóma, þau oft
innantómu orð eða þær áherzl-
ur, sem bezt áttu við lögin.
Reykjavík 23. apríl 1958
Jón Leifs
Myndveínaður
Framhald af 6. síðu.
„búið sé iað segja allt serix
þurfi“.
Benedikt er leikinn málari
og tæknilega þroskaður. Hið
hamraða gler, sem hann hefur
útbúið sumar myndirnar með,
veldur skemmtilegu ljósbroti.
Litirnir eru heitir. Hann er
jöfnum höndum fígúratív og ó-
hlutbundinn.
Þessar tvær tegundir mynd-
listar fara mjög vel saman og
er samsýningin vel heppnöð og
þægilega óvenju'eg, í alla staði
’ ágæt.
D.