Þjóðviljinn - 29.04.1958, Blaðsíða 11

Þjóðviljinn - 29.04.1958, Blaðsíða 11
Þriðjudagur 29. apríl 1958 ÞJOÐVILJINN .. VfWíTf ÍTWKVv (•11 SRNEST GANN: 381*1 BSííIl Sýður á keipum 96. dagur. var eitthvað farin að láta sig — að minnsta kosti hafði hann aldrei fengið svar En svo sagði einhver úr hafn- amefndinni honum frá Brúnó, og Barney skildi hvers vegna Taage lá svona hnípinn. Venjan var að telja slys á sjó aldrei sök mannsins sem fyrir slysinu varð. Aðstæðurnar í sambandi við slysið voru ekki taldar skipta miklu máli Ef formaður bátsins var góður maður, þá tók hann sökina á sig. Þegar það kom fyrir, eins og alltaf varð öðru hverju, voru dæmi til þess aö sumir menn seldu báta sína og fóru í land árum saman, stundum fyrir fullt og allt. Báturinn fékk á sig óheillaorð, nafn hans var aldíei nefnt á sama hátt og nöfn annarra báta. Honum var vantreyst. Hún var óréttlát þessi tilfinning sem gengið hafði að' erfðum gegnum margar kynslóðir sjómanna; það var ekkert vit í henni, en hún var. staðreynd engu aö síður. Hamil var t dökkbláitói fötum. Brúni hatturinn, sem Barney vissi að yfirgaf næstum aldrei kassan sinn í skápnum á Taage, var þráðbeinn ofaná höfðinu á honum. Hann var með hálsbindi og nýrakað andlit hans var í samræmi við gljáburstaöa svarta skóna. Gullúrfestinn, sem Hamil hafði eitt sinn sagt honum að faðir hans í Noregi hefði átt, glóði framan á vestinu. Barney beið þess að hann kæmi um borð og þóttist vera niöursokkinn í að athuga smáskemmdir á neti. Daginn áður hafði hann fest það í skeri rétt hjá Farall- one eyjum, skeri sem var þar sem það átti ekki að vera. f rauninni stóð honum alveg á sama um netið, það tæki aðeins fáa tíma að bæta þaö, en það var þó-eitthvað til að horfa á auk gargandi mávanna, eitthvað að blístra yfir, meöan vinur hans bjó sig undir samtalið við hann. „Sæll vertu, Barney Schriona ” sagði Hamil lágt. Barney leit upp frá netinu og brosti. „Hamil. Ég var einmitt farinn að vonast eftir þér. Komdu um borð.” Hamil gætti þess aö óhreinka ekki fötin sín þegar hann klifraöi niður á þilfarið, og þegar Barney virti hann fyrir sér fannst honum sem hann hefði elzt um mörg ár á þessum fáu vikum. Auðvitað gat þaö verið fötunum og hattinum að kenna eða tandurhreinum höndunum, en þegar hann talaði, var eins og krafturinn væri horfinn úr rödd hans og hann brosti aðeins til hálfs. „Já, ég sé svo sem aö þú hefur verið að slæpast rétt einu sinni,” sagði Hamil. „Þú hefur gert þetta gat á netið með hníf, til þess að geta legið við bryggju og boröað góða matinn hennar. Rósönnu.” „Nei, sem ég er lifandi. Þetta gat hérna kemur af því að halda að ég sé alvitur og vera of gráðugur. Ég kastaði fyrir tveim árum á þessum sama stað og fékk fínasta skarkola sem ég- hef séð. Ég merkti staðinn inn á kortiö með fínan botn. Nú veit ég að svo er ekki ” Hamil leit upp fyrir sig á mávana og síðan niðm' á þilfarið_ „Þú hefur sjálfsagt heyrt um Brúnó“, sagði hann. „Já, ég frétti það“. „Hann var að bjarga Carli. . . .“ „Já.“ „Hann var góður náungj hann Brúnó. Di er skrítiö, ég hugsa um hann alveg eins og son minn“. „Já. Hvað segirðu um aö við fáum okkur kaffisopa, Hamil?“ Bamey tók mn handlegg hans og ýtti hon- um í áttina^að eldhúsinu í Capellu. „Ef þú ætlar að eltast við túnfiskinn hálfa leið til Kína í allt sumar, ; iáum. við ekki mþrg tækifæri til að talast við“. Meoan " Bafnéý kveikti uhdir katlinum ög 'úúMaÖí við að taka upp bollana dg mæla í könnuna, sagði Itamil. „Ja, Bamey, nú um tíma er ég að hugsa um aö setjast í helgan stein_ Sem ég er lifandi, þá- datt mér aldrei í hug aö ég gérði það. Mér fannst alltaf að maöur ætti að halda áfram að vinna þangað til hann væri orðinn of gamall til annars en sitja í sólinni . . . . en nú held ég kannski að maöur ætti að lækka seglin smátt og smátt og gefa kannski yngri mönn- unum tækifæri —“ „Ætlarðu að segja mér að þú sért aö hugsa um að hætta núna meðan allur þessi fiskur er þarna úti? Nei, heyrðu mig, Hamil Eg veit þú misstir mann útbyröis og það er ekki gaman, en bað er ekki þar með sagt að þú eigir að standa í landi og harma það til eilífðar. Þetta hefur kannski vei’ið dálítið öðruvísi og þér finnst þú ekki hafa átt að vera svona langt úti í þessu i'oki. . . .“ „Það var býsna hvasst.“ ,,Veöurskýi'slan segir sextíu mílur á klukkustund“. „Ja Kahnski di hafi verið“. „Hvenær ætlarðu að ýta frá aftur?“ Hamll,. faw’ðý' sig nær eldavélinni og horfði út um gluggann. Stórir fingur hans slógu hægt í borðplöt- una og um stund heyröist ekkert annaö en suðið í eldavélinni. Barney leið ónotalega. Skollinn hafi þaö, hann gat ekki munaö eftir neinu til aö segja, sem kæmi Hamil aftur í eðlilegt skap. Það væri miklu betra ef Rósanna væri nærstödd. Kvenfólk hafði allt- af eitthvað aö segja, þegar ekkert var til að segja og kunni að gefa oi'ðum sínum þýðingarmikinn hljóm. „Heyrðu, Bamey,“ sagði Hamil án þess að líta úr Sígildir frúorkióiar Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem á einn eða annan hátt auðsýndu olckur samúð og vin- áttu við andlát og jarðarför MARlU JÓNSöOTTUR D-götu 4 IBIesugróf. Eigiumaður og böm lúnnar látnu. : ■ Enda þótt tízkuhúsin enda- sendist með mittið frá mjöðm- um og brjósti og halli sér ým- ist að empiresniði eða beltum á mjcðmum, erum við senni- lega flestar þannig gerðar að undir niðri viljum við helzt hafa mittið á. isínum, stað — sem sé í mittið. Sé maður í holdugra lagi er oft heppilegt að hafa kjólinn tvískiptan. , Báðir kjólarnir á myndinni eru með mjaðmasiðum jakka og siéttum pilsum. Annar jakk- inn er með smáum rykkingum á mjöðmunum, hinn með slétt- um vösum. Kjóllinn til vinstri er saum- aður úr einlitu bómullarefni sem ekki krypplast, í ljósum, daufucs lit og kjóllinn til vinstri úr mynstraðu silki- ottoman. Framhald af 6. síðu flutningur fyrstu orðanna þá verða.loðinn og óskýr. Stuðuil- j inn og endarímið ,,í“ er á- ; herzlulaust í laginu. Nú lagði ég til að í staðinn væri sung- ið: „Ætíð finn ég ylinn í“. Þannig -feihtr 'greinilega og stuðlandi áherzla á „Æ“ og orðið „Ætíð“ er bindandi og legato eins og' lagið heimtar, en orðið „finn“ verður hinsveg- ar staccato eins og við laglín- una á. Hljómasamhengi er á milli atkvæðanna „finn“ og ,,(yl-)inn“, — 'einnig á milli orðanna „eg“ og „í“, — og er það laglínunni til stuðnings. Mér hefur dottið í hug að syngja mætti: „Einatt er sem ylur í“, en bæði er að áherzta á „Ei“ yrði ekki eins greinileg og svo verða báðir bókstafirnir „T“ of harðir og of staccato j fýflV KS^lð"á'"viðeigandi stað. Þetta eru sjónarmið tón— smiðsins, en hvorki lagið né vísan eru í sjá'fu sér það merkileg að allur úlf aþytur gagnrýnandans eigi rétt á sér. Hins vegar mundi ég vilja. stinga upp á því að neínd bragfræðinga og tónlistar- manna ferigí úrskurðarvald um þetta. Tilefnið cr kærkomið óg hefur almennt gildi. Til frekari áréttingar vil ég leyfa mér að minna á, að hver einasti bókstafur í sönglagi. þ. e. hreimur hans, getur haft á- hrif á flutninginn til gagns eða ógagns. Við tónskáldin þurfum að læra bragfræði og eigum að bera fulla virðingu fyrir Ijóð- skáldunum, en þau þurfa líka að læra eitthvað í tónmermt og eiga að gæta sín þegar tónsetja á kvæði eða þegar þau yrkja við lög, -sem oft eru af erlend- um uppruna og falla engan veginn að íslenzkri tungu, — svo að stundum verða til bros- lega rangar (og franskar) á- herzlur. Því miður virðast eyru manna hér á landi vera mjög farin að sljóvgast fyrir hrynj- andi og hljómi .íslenzkrar tungu. Út yfi/ tekur þó, ef bók- menn' afrsðingar afneita ger- sa-niega lögmálum íslenzkra bjóð aga. F..- ekki starfandi bér á -lsndi ,.Rím.nafélag“, sena getur út rí:;rur, án þess að skeyta hið minrista um rímna- lögin?. — hóíf- vi-tað sé að lögin eru éðálátv'ðið og að rímumar urðu-oít eintómt bókmenntalegt bull, einmitt ve.gna þess að finna átti- þá hpóma, þau oft innantómu orð eða þær áherzl- ur, sem bezt áttu við lögin. Reykjavík 23. apríl 1958 Jón Leifs Myndveínaður Framhald af 6. síðu. „búið sé iað segja allt serix þurfi“. Benedikt er leikinn málari og tæknilega þroskaður. Hið hamraða gler, sem hann hefur útbúið sumar myndirnar með, veldur skemmtilegu ljósbroti. Litirnir eru heitir. Hann er jöfnum höndum fígúratív og ó- hlutbundinn. Þessar tvær tegundir mynd- listar fara mjög vel saman og er samsýningin vel heppnöð og þægilega óvenju'eg, í alla staði ’ ágæt. D.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.