Þjóðviljinn - 24.11.1960, Qupperneq 7

Fimmtudagur 24. nóvember 1960 — ÞJÓÐVILJINN— (7
átti bað að merkja að hætta
nálgaðist. Varðskipið væri
lagt úr höfn. Svo langt gekk
svindiið áður en lauk, að
njósnahringurinn ógnaði sjálf-
um varðskipakódanum.
Þegar hér var komið tók
Alþingi málið í sinar hendur,
samdi ,,ömmufrumvarpið“
fræga í skyndi og tryggði sér
með því ráðningu allra kóda-
lykla ásamt með rétti tii þess
að stöðva öil grunsamleg
skeýti til f'skiskipa.
getur skapað hættur við fram-
kvæmd laga.
Löggæzla hvar sem er i
heiminum byggist á yfirburð-
um í vopnabúnaði. Lögreglan
hefur gas, byssur, kylfur o.
fl. til þess að geta yfirbugað
lögbrjóta.
Varðskipin hafa fallbyssu,
sem nota sprengikúlur og
geta með þeim kafskotið haf-
ræningja þá, er sýna þver-
móðsku. Vopnið auðveldar
löggæzluna.
Löggæzlan á hafinu.
Þau rök hafa verið notuð,
ef, rök skyldi, kalla,
lætingar fiótta í landhelgis-
málinu, að gæzlan væri
hættuieg lífi og iimum þeirra,-
er hafa hana með höndum.
Um þetta atriði vil ég segja
þetta: Öll löggæzla, hvort
heldur er á sjó eða landi,
Að taka skip með áflogum,
er algjörlega úrelt aðferð, og
ég er ekkert hræddur um að
til rétt- forstjóri landhelgisgæzlunnar
Pétur Sigurðsson sjóliðsfor-
ingi láti menn sina gera fleiri
áflogatilraunir. við löggæzl-
unai
Eg óttast heldur ekki, að
hann láti skip sín leggja til
Framhald á 10. síðu.
Ályktun ílokksstjórnarfundar Sósíalista flokksins um landhelgismál:
Landhelgismálið er í meiri
hættn en nokkrn sinni lyrr
I mörg ár hafa Islendingar
barizt fyrir stækkun fiskveiði-
landhelginnar við strendur
landsins.
Samhugur þjóðarinnar í
baráttunni fyrir því máli
hefur verið meiri en í flest-
um öðrum málum.
Öllum landsmönnum er
ljóst, að fiskimiðin við lar.dið
eru meðal dýrmaetustu fjár-
sjóða 'þess og undirstaða
efnahagsafkomu þjóðarinnar.
Stækkim fiskveiðilandhelg-
innar í 12 ejómílur varð
þvi mikið fagnaðarefni öllum
hugsandi Islendingum. Nú
hefur 12 mílna fiskveiðiland-
helgin verið í gildi í rúm tvö
ár. Allar fiskveiðiþjóðir, sem
veiðar stunda við Isiand,
nema Bretar einir, hafa í
frarakvæmd viðurkennt hin
nýju fiskveiðimörk. Tilraunir
Breta til þess að halda uppi
veiðum innan 12 mílna mark-
anna hafa farið út.um þúfur.
Reynslan hefur sannað að
f'skveiðar þeirra undir her-
ekipavernd eru óframkvæm-
UimtCIitmillUIIIIllMtlUIIllllllllIllllllllllllllllllllIiLlltllllllllllltllHlllllllllllllllIlllllllllllllllllllllllllllllltllllllIIIIlIllllllllKlllIllllIillllIlllllllllllllIIIIIIllllllllllllllllIIIIIIIIIIIIIIItlllllIIllllllllllllllUttt.p
anlegar.
Friðun fiskimiðanna hefúr
líka orðið í raun sú sem ls-
lendingar gerðu ráð fýrir,
þrátt fyrir sýr.dar-ve:ði-til-
raunir Breta. Islendingar hafa
því í reynd unnið fu'lan sig-
ur í deilunni um 12 míina
fiskveiðllandhelgina.
Með þessar staðreyndir í
liuga má það teljast ótrfj-
legt, að ríkisstjórn Islaöds
skuli nú hafa tekið upp
samninga við þá einu þjóð,
Framhald á 10 sioxý
Ill
Naucaast var það norðanrokið!
Náiægt dögua var því lokið.
En þakið er af fjósi fokið.
Fólkið bjástrar þreytt og hokið.
Illt er að bíða eftir hausti.
Ekki er líft i þessu nausti,'
Kýrnar ekki kuldann þola.
Karlinu segist lóga bola.
Reynt verður að reisa ko'a.
Rétt er tóm að éta og sofa.
Karlinn er við kofann iðinn.
Keriing á að sækja viðinn.
Nú er af, sem áður var.
Stendur í brekku Brúsaskeggur
og bíður mín þar.
Kaupmaðurinn segir svona:
Sérðu þessa dýrtíð, kona?
Þessar fjalir færðu ekki
fyrir loforð eða hrekki.
Nú er a.f, sem áður var.
Stendur í brekku Brúsaskeggur
og bíður min þar.
Þú tefur mig með tómu bulli.
Er timbrið þitt úr skíru gulli?
Eg kalla svona kúgun ósið.
Kariinn þarf að reisa fjósið.
Nú er af, sem áður var.
Stendur í brekku Brúsaskeggur
og bíður min þar.
Kaupmaðurinn kímir bara: i
Karlinn getur reynt að spara.
En timbrið skal ég skrifa hjá þér,
— skrattann sama, hverjir lá mér.
Þú gerir mér þann greiða á móti,
að gramsa í álnavörudóti
og festa kaup á fataefni
og Beira, sem ég bráðum nefni.
Nú er af, sem áður var.
Stendur í brekku (Brúsaskeggur
og bíður mín þar.
Kerlingin varð hress ’i huga
og hét að sálast eða duga.
Vindur hún sér í vöruskála,
og var þar eitt, sem kom til mála:
Þunnt og mjótt er þetta. klæði.
Þá fer saman verð og gæði.
Kalia-r hún nú á kaupfreyjuna
að kljást við hana um borgunina.
1960
Nú er af, sem áður var.
Stendur í breltku Brúsaskeggur
og bíður m’" þar.
Kerling gengur feti framar
og- furðulostin,. hikstar, stamar:
Er þessi voð úr gulli og gliti, :
með grámórauða sauðaliti?
Segðu’ mér þetta sama tvisvar.
Segðu mér verðið aftur þrisvar.
Nú ei’ af, sem áður var.
Stendur í brekku Brúsaskeggur
og bíður mín þar.
Kaupfreyjan var kát og ræðin,
kvað hún örugg vörugæðin,
læzt hún. fús að lána og bíða, ,
að iokum gerir hún sig bliða:
Nú verð ég að eiga við þig káupin,
en viltu þá taka af mér hlaúpin
og leita mér að leirvarningi ?
Hann lækkar varla á næsta þingi.
Nú er af, sem áður var.
Stendur í brekku Brúsaskeggur
og bíður mín þar.
KerJingin varð hress I huga
og hét að sálast eða duga.
I glugga sá hún glerker ijóma.
Gladdist kaupmannshjartað fróma.
Heilsar kaupmannskempan prúða.
Kerling snýst nú innan búða,
hrósar öllu hátt og lengi
og hélt sig leika á rétta strengi.
Nú er af, sem áður var.
Stendúr í brekku Brúsaskeggur
og bíður mín þar.
Eg var að spyrja um verð á skálum,
v'iðum könnum, pelamálum — — .
Kaupmaðurimi hóstar, hikar
og háleitur um gólfið stikar.
Kerling lætur móðan mása:
Þeim mönnum ferst nú ekki að blása,
sem selja heimskum svona verði.
Það sæmdi tæpast Lyga Merði.
Nú er af, sem áður var.
Stendur í brekku Brúsaskeggur
og bíður mín þár.
Keriing éigrar út á torgið.
Ekki er karli hennar borgið.
Hún fær ekki húsaviðinn
hóti fyrr en gráfarfriðinn.
Nú ei af, sem áðtir var.
Stendur í brekku Brúsaskeggur
og bíður mín þar.
! H
Kerling hét á Guðmund góða,
Gylfa kóng og ármenn þjóða,
Irafellsmóra og alla Thóra.
Ekki dugði nú að slóra.
Nú er af, sem áður var.
Stendur í brekku Brúsaskeggur
og bíður mín þar.
Gengur hún. síðan lengi, lengi,
lyng og hraun og sölnuð engi.
Finnur hún nálægt flæðarmáli
furðuverk úr harða stáli.
Stígur hún upp á stálfley þetta,
stafnbúa segir allt af létta.
Anzaði. kempan frækna, fróða:
Fleytunni er stefnt til Vínlands góða.
Nú er af, sem áður var.
Stendur í brekku Brúsaskeggur
og bíður min þar.
Sjóli Vxnlands sat að borðum.
Sæmdi hann kerlu þakkarorðum:
Þú gerðir vel að ganga hingað.
Með gleði er hér um málin þingað.
Timbur færðu á tíu hesta.
Takt.u af því allra bezta.
Og bundrað daíi hérna færðu,
og heim fyrir morgundaginn nærðu.
Nú er aí, sem áður var.
Stendur í brekku Brúsaskeggur
og bíður min þar.
Þeysireið á þeytispjaidi
þreytti kerling. Enginn dvaldi
hennar ferðir heim í dalinn.
—- Var herjans karlinn orðinn galinn?
Nú or r.f, sem áður var.
Stendur í brekku Brúsaskeggur
og biður mín þar.
Karlinn sat þar suður í móum
með súran sláturbita i klónum.
Nautið var á beit um börðin.
En beljumar? Hafði gleypt þær jörðin?
Nú er af, sem áðttr var.
Stendur í brekku Brúsaskeggur
og bíður mín þar. '
Eg er búinn að éta kýmar,
játaði karl og hleypti í brýmar.
Eg reyndi að bjóða hann bola að láni.
Þeir blóta nautum suður á Spáni.
En enginn vildi við mig tala
um yiðreisnina inn til dala.
Nú er a.f, sem áður var.
Stendur í brekku Brúsaskeggur
og bíður min þar.
*..................N. N. frá Nesi. "

'=
3
«tttiBiiiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii:iiitimiiiimiiiiiiitiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiu iiiiiiiiiiitiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiifiiiiiiiiiiiiutiiiíi