Þjóðviljinn - 02.08.1961, Blaðsíða 4

'4) — ÞJÓÐVILJINN — Miðvikudagur 2. ágúst 1961-- ■ ■ ■
. . ...... ...... ■ ■ - ....................- ■ - ^
Varðar mest til allra orða ...
„Varðar mest til allra
orða, að urdirstaðan rétt
sé fundin,“ kvað Fornólfur.
Þessi orð eru ekki hvað sízt
sannmæli, þegar rætt er
um stjcrnmálaviðhorfin í
landi voru, slíkur sem glund-
roðinn er í þeim efnum. Sá
glundroði stafar einmitt af
því, að almenningur er ekki
nógu minnugur þeirrar und-
ii-stcðu, ei' reisa verður á
slíkar umræður. Þessi uni-
irstaða er sú einfalda stað-
reynd, að þjóðfélag vort er
stéttaþjóðfélag þ.e. samsett
af stéttum með ól'ikum, jafn-
vel gagnstæðum hagsmun-
um. Reyndar er það fyrst og
fremst launþegastéttin, sem
má vara sig í þessu etfni.
Aftur á móti veit atvinnu-
rekendastéttin, langfámenn-
asta, en þó valdamesta
stétt þjóðfélagsins, fullkom-
lega, hva'ð til síns friðar
heyrir. Hún er vakin og
sofin við að hugsa um stétt-
ai-hagsmuni sína, en þeir eru
meðal annars í því fólgnh'
að villa um fyrir launþega-
stéttinni og kljúfa hana,
svo að hún geti ekki að
sinu lej'ti séð stéttarhags-
munum sínum boigið. Til
þessarar starfsemi eyðir
auðstéttin of fjár í blöð og
aðra útgáfustarfsemi, 'í ým-
iss konar ,,fræðslu“starf-
semi aðra, jafnvel trúðleika
á stjórnmálafurdum. Auk
þess hagnýt'r hún sér svo á
ófyrirleitinn hátt stofnanir,
sem kostaðar eru af al-
mannafé svo sem útvarp og
kirkju o. fl. Með þessu móti
einu getuj- í-eyndar stétt,
sem telur innan við 10%
þjóðarinnar, skammtað sér
mrrgfaldan hiut úr þjcðar-
búinu á við aðrar stéttii- og
skipað landsmálum í ótrú-
lega ríkum mæli að vild
s'nni. Síðastliðrn tvo ára-
tugi hefur atvinnurekenda-
stéttinn átt sældardaga. Hún
hefur á þessu tímabili safn-
að miklum auði, bætt skipu-
lag sitt, tygjað sig til kom-
andi stéttaátaka. Launþega-
stéttin hefur reyndar einn-
ig bætt hag sinn á þessu
tímabdi, einkum framan af
því, enda staðið rœgilega vel
saman til að auðstéttinni
þætti rétt að taka nokkurt
tillit til hagsmuna hennar.
Stéttaátök hafa því ekki
orðið nándamærri eins hörð
og t.d. á þriðja og fjórða
áratug aldarinnar og reynd-
ar legið mðri að kalla árum
saman. Þessi ládeyða í stétt-
arbaiáttunni um svo langt
skeið hefur leitt það af sér,
að alþýðan hefur ekki ugg-
að að sér sem skyldi. Milli-
stéttir ‘í bæjunum, einkum
suðvesturlands, hafa veitt
aðalflokki atvinnurekenda-
stéttarinnar, Sjálfstæðis-
flokknum, vaxandi brautar-
■gengi í kosningum eftir
kosningar, og einnig hefur
verulegur hluti launþega-
stéttarinnar látið blekkjast
til að efla þennan flokk til
valda þvert ofan í lífshags-
muni sína. Nú er afleiðingin
að koma fram. Atvinnurek-
endastcttin hefur ráð'zt til
at'ögu við alþýðuna og stór-
skei't nfkomu hennar þrátt
fyrir það, að þjóðarfram-
leiðslan heftir aukizt um
helming sícastl ðinn áratug.
Og af vinnudeilunum und-
arfarna mánuði er gi'eini-
legt, að auðstéttin ætlar að
fylgja þeirri sókn eft'r Hún
stefnir markvíst og einbeitt-
lega að því að knésetja
launþegastéttina til fram-
búðar og ná óskorúðum
vcldum í þjóðfélaginu. Þessi
umskioti tákna tímamót.
Þau tákna alvarlega hættu
fyrir alla launþega. Lífs-
hagsmunum þeirra er ógnað
Nú þurfa þeir, öll stéttin,
að snúast rösklega t’l varn-
ar. Sérhver launþegi, sem
skilur þetta einfalda mál,
þarf að leggja fram lið sitt
til að skapa sterka stéttar-
eirr.ngu. Launþegastéttin er
tíu sinnum fjölmennari en
hin eiginlega auðstétt. Ef
hún stendur sameinuð, er
henni sigurinn vís.
Þ.
BJÖRN BJAKNASON:
UM ALÞJÓBASAMBAND
A'EKKALÍBSINS

Skamma stund verður
hönd höggi fegin
Með klofningnum, sem rætt
var um í síðasta kafla, töldu
afturhaldsöflin sig hafa veg-
ið svo myndarlega að alþjóða-
samtökum verkalýðsins að
þau myndu ekki bera sitt
barr í nánustu framtíð. En
það fór á annan veg. W.F.T.U.
lét sér í engu bregða og
skammur tími leið þar til að
það hafði náð s'nni fyrri með-
limatölu og farið langt fram-
úr henni. Nú hefur það 102
milljónir verkalýðs innan
sirna vébanda.
Þessi mikla aukning með-
limatclunnar hefur einkum
■komið fiá scsíölsku löndun-
um og frá hinum fyrri ný-
lendum, verkalýður, sem ým-
ist er bú'nn að taka völdin
í sínar hendur eða berst
hnrðii baráttu fyrir frelsi
sínu og réttindum.
Káðstefnur um hags-
íminamálin
frelsi, hefur verið eitt höfuðmál Alþjóðasambandsins. Á. mynd- .
með færanlegum gálga í baksýn.
Sk:pulagsleg tergsl Al-
þjóðasambardsins við verka-
lýðinn eru með tvennu móti,
sðild einstakra landssam-
banda og fagsambandanna. Á
, undanfömum árum hefur
sambandið gengizt fyrir
fjölda alþjóðaráðstefna um
sérstök mál, má þar til nefna
Alþjóðlegu öryggismálaráð-
’ stefnuna er haldin var í V'ínr
arborg í marz 1953, hina
I fyrstu er eingöngu var helg-
! uð öryggis- og tryggingar-
málum verkalýðsins. Þá má
nefna ráðstefnuna í Turin
| 2956, um styttingu vinnu-
Barátta nýlenduþjóðanna fyrir
inni sjást fangabúðir í Kenya
vikunnar, er ’haldin var að
frumkvæði verkamanna í Oli-
vetti verksmiðjurium á veg-
um W.F.T.U. Síðan 1950 hafa
veri'ð haldnar 40 ráðstefnur
um liagsmunakröfur einstakra
ihópa innan verkalýðshreyf-
ingarinnar, kvenna, ungra
verkamanna, námumanna,
sjómanna og fleiii og fleiri.
Af þeim má refna Verka-
kvennaráðstefnuna í Búda-
pest 1956, og Ráðstefnu
ungra verkamanna í Prag
1958. Á grundvelli samþykkta
þessara í'áðstefna hafa náðst
þýðingarmiklir sigrar í hags-
munabaráttu þessara aðila.
I samræmi við ákvarðanir
stofnþingsins var þegar haf-
izt handa um að afla sam-
bandinu viðmkenrdngar og
aðildar að hinum ýmsu stofn-
unum Sameinuðu þjóðanna. 1
öllum þeim stofnunum liefur
Alþjóðasambandið verið ör-
uggur málsvari verkalýðsins
og mætti tilfæra ótal dæmi
um það þó að það verði ekki
gert hér.
Baráttan fyrir einingu
En rauði þráðurinn ‘í öllu
starfi Alþjóðasambandsins
hefur verið baráttani fyrir
102 milljónir
4
Óðesvik
• í ofboðinu, sem gripið hef-
nr stjórnarflokkana við að
koma öllum hel/.tu loforðum
sínum fyrir róða, eiga margir
nm sárt að liinda. Fylgjendur
þessara ílokka meðai laun-
]>ega reyndu í lengstu lög að
telja sér trú um að eíttlivað
yrði eftir af því, sem lofalí
var. Og enn eru til menn, sem
blína hvössum auguni í flug-
bratta gljána í von um að
einhversstaðar standl upp úr
nibha, sem hægt verði að fóta
sig á. En það er engin voi»
í augsýn og ekki annað sjáaii-
legt en verðhólguskriðan, sem
ríkisstjórnin hefur hrundið af
stað taki að minnsta kosti all-
an trúnað laiiiiþegastéttarinn-
ar með sér í fallinu.
• Fáir hafa þó ssett slíkrl
meðferð af óðasvikum stjórn-
arflokkaima, sem launþega-
samtök ver/.lunarnianna. Þau
hafa sem kunnujrt er, fyrir at.
heina íhaldsforustunnar í fé-
laginu verið flekuð til að binda
gildistöku nýrra k,jarasnnm-
inga við það að heiIdsaUir og
kaupmenn liækki álagningu og
vöruverð og velti jiannig kaup-
hækkunlnni yfir á almenning.
I.jósari dæmi um loddaraskap
og áformuð svik stjórnarflokk-
anna á loforðuni sínum liafa
ekki enn bir/.t á stjómarferli
þeirra.
• En það er annað og ó-
hugnanlegra, sem bírtist i
þessum atburði. T*að er ljóst
hvert íhaldið er að leiða sam-
tök laimþeganna, þar sem það
hefur stiórnartauniana. JÞað er
verið að gera j)“ssl félög að
algerum handbendum atvinnu-
rekenda, þar sem starf félag-
aniia er fólgið í því að láta
meðliniina s.iálfa sim ða á sig
hýðingartólin.
• Ér hæet að komast hmgra
í vesoldónii á vettvangi kjara-
bará'tuninr. e-» g leunþegar
sttmii "■'■ 1' vl>'"+ijr með
þeim skU.r-fjuTvi -ð þær verði
aftur teknar af or öðr-
lim strax og samningar ganga
í gildi?
• Ekki verður l“ik«rinn með
samtök ver/lunarfóUts bokka-
legri. þegar hugsað er til þeirr-
ar háværu hnevV.slunar. sem
bað olli í herbúðum íhalds og
krgita, er V“r/,lunarmaniiafé-
lagi Revkiávíki'r yar svnjað
um iipiúöl.u í Alliyðusamhaiul-
ið á síðasfa þin“-I bess. Sam-
tökum verzlnn»rfóiks eT ekki
einu sinni af þe>m sem Iilífa
skvldi forðað frá því, að op-
inberuð séu áformin, sem ver-
íð Jiafa iinní n<n þiónustu
þeirfa við a'idstæðinga verka-
lýðssamtakanna.
• Eftir revnsíuna, s»n nú
befur fe-gi/.t. er vissulega
ástæða til biip-Jeiðiiva um
hvaða lágmavltsskilvrði félag
bnrfi að i'npfvjia um stéttar-
Iegan þvoska, í ■! bes.s að vera
hlutgengt í stéttarsamtökum
ísJen/Vra, lannbeva.. Og aJlir
verkalvð«sjnnar menu v»rða á
eini'. málí imi. að frn»v,sViJvrðI
tij bátttöV" sé að féiövin séu
ba gsi""n n f éj ög með,i"VMina,
sem í J'ei’” eru, en eldti at-
vinnurekenda.
st.
einingu verkalýðsins, á vinnu*
staðnum, þjóðlega og alþjóð-
lega. Það hefur geit hveija
tilraunina eftir íiðra t’l a’ö
■koma á stað umræðum milli
alþjóðasambandaxma um sam-
eiginlega afstöðu í ýmsum
þýðingarmiklum hagsmuna-
málum og á þann hátt reynt að
skapa möguleika fyrir skipu*
lagslegri sameiningu, því að
hinar 170 mílljónir skipulags-
bundinna vej-kamanna í heim-
Framhald á 10. síðu.