Þjóðviljinn - 27.01.1962, Blaðsíða 11

F r a n e i s Clifford
32. dogur
að láta lítið á sér bera: þess
an írá sér. Það virtist næstum
ólíklegast aí öllu.
Æ fleiri stjörnur kviknuðu.
Þeir gengu svo sem mílufjórð-
ung í viðbót, drengurinn haltr-
andi, Franklinn dragandi á eftir
sér fæturna, Boog hrópandi ó-
þarfar skipanir. Og Hayden
hélt áfram að leita í huga sín-
um að undankomuleið, snúa
sömu hugsununum til og frá eins
og maður sem flettir bók í sí-
fellu í þeirri trú, að hann finni
það sem hann leitar að ef hann
ílettir nógu lengi.
Eina örugga leiðin var að af-
vopna Boog. Hin leiðin var að
halda áfram og áfram — hann
gat ekki gent sér í hugarlund
hve langt þeir kynnu að kom-
ast — og vona að tíminn færði
þeim lausnina. En ef svo færi
ekki: ef hamingjan væri Boog
hliðholl og þeir kæmust til Mexí-
kó >— kæmuát að Kaliforníuflóa
•— hvað yrði þá um þá, þegar
ætlunarverkí þeirra væri lokið?
I raun og veru var harla ótrú-
legt að þeir kæmust að flóanum
— eins og komið var fyrir lög-
regluþjóninum íog drengurinn
skólaus á öðrum fæti, matarlaus-
ir og ef til vill vatslausir líka
•— en það var ekki aðalatriðið.
Boog myndi ekki vilja dragast
með þá að eilifu. Og ef þeim
tækist ekki að ná sambandi við
flugvél eða ná í byssuna, hvern-'
ig færi þá fyrir þeim?
Það fór hrollur um hann við
tilhugsunina. Hann beit á vör-
ina og rölti ■ áfram miHi Frank-
linns og drengsins og hugsaði
notaði tunguna til að dreifa hug-
anum og notaði hana á þá alla,
og hugsaði.
Eyðimörkin var undarlega fög-
ur í stjórnublikinu. En ekki í
augum hans.
„Við erum ekki að fara í skóg-
arferð, lögga.“
Boog hélt áfram að reita af
sér illkvitnina. Hálsbindið skarst
djúpt inn í bólginn framhand-
legg hans og nú var eins og
sársaukinn hefði breitt úr sér
um allan líkamann. Nú gat hann
séð niður fyrir sig, forðazt
lausagrjót og berar rætur, en
heitur bólguverkur gagntók
hann frá hvirfli til ilja. Hann
en einkum varð Franklinn fyrir
barðinu á honum. Hann virtist
njóta þess að hella sér yfir hann.
,,Var þér aldrei kennt að
ganga, lögga? Eða keyra gömlu
fuglarnir alltaf um í bílum? Er
það svoleiðis?“ Hann hló milli
samanbitinna tanna. „Hvað seg-
irðu um það, ha? Er það þess
vegna .sem þeir þeyta þessar
djöfuls flautur — til þess að fá
alla burt af götunum, svo að
gömlu mennirnir þurfi ekki að
fara út og nota lappirnar þegar
þeir eru að flýta sér?“ I-Iann
bjóst ekki við svari, þótt hann
þegði við eftir hverja spurn-
ingu. ,,Ég þori að veðja að þú
hefur aldrei labbað bæjarleið á
ævinni. Heyrirðu til mín, lögga?
Ég þori að veðja að þú hefur
aldrei labbað bæiarleið á þinni
eymdarævi. . . Hvað heldur þú,
strákur?“ — hann rak byssu-
I hlaupið í bakið á drengnum. —
,,Þú hefur séð þá sitja í mak-
indum i glampandi bílunum með
sirenurnar vælandi — þú hefur
séð þá, er það ekki? Auðvitað,
maður. Hvérn fjandann sem
maður fer. . .“ Hann spýtti.
.,Þú hefðir átt að vera í liern-
sum, lögga. Á Ítalíu. þá hefðirðu
lært að ganga — það hefði ver-
ið séð um það. ha! En þú varst
of gamall var það ekki, ha?
Já, auðvitað, ég gleymdi því.
Þú varst orðinn of gamall, meira
að segja þá. Þú varst á spani
um New Orleans í löggubíl og
hélzt þú værir guð almáttug-
ur, var það ekki? . . . Jæja, nú
ættirðu að reyna að húkka bil-
far, gamli minn.“ I-Iatur og
fyrirlitning heillar ævi bjuggu
í síðustu setningunni. „Já,
reyndu það. Vittu hvernig það
gengur.“
Hann starði á eymdarlegt
bakið á lögregluþjóninum,
horfði á rykkjótt göngulagið og
reiðin svall í honum til allra
þeirra sem báru einkennisbún-
ing eða merki lögreglunnar.
Eintómir skíthælar og drullu-
háleistar!...
Franklinn heyrði varla til
hans. HÖfuð hans var fullt af
súði eins og frá ótal býflug-
um og rödd Boogs var dauf og
óskýr eins og hún kæmi úr
mikilli fjarlægð. Hann reyndi
ekki heldur neitt til þess að
heyra hvað hann sagði. Hann
hafði ekki lengur áhuga á því
sem sagt var. Einu sinni hafði
Hayden hreyitt útúr sér athuga-
semd næstum í eyrað á honum,
en sjálfur hélt hann á.fram, án
þess svo mikið sem líta við.
Síðan hann missti tennurnar
var eins og einhvers konar elli-
sljóleiki hefði gripið hann.
Tungan þvældist ókunnuglega
um munninn milli innfallinna
gómanna. Áfallið, auðmýking-
in og þreytan höfðu lamað
þrek hans, en tannmissirinn
hafði gersamlega bugað hann.
Síðan flóðið hafði rekið þá upp
úr árfarveginum, hafði hann
ráfað áfram eins og hann
væri undir áhrifum lyfja, ó-
næmur fyrir öllu nema suð-
andi hávaðanum í höfðinu og
ómi fjarlægra radda. Öðru
hverju kviknaði líf í heila hans
og hann komst í uppnám þeg-
ar hann hugsaði um Boog og
það sem gerzt hafði og á hvern
hátt það hafði orðið. En ekki
höfðu þessar hugsanir fyrr orð-
ið til, en þær slitnuðu sundur
aftur. Hann var ringlaður eftir,
Fa.sti.r ’iðir eins os' venjulega.
12:55 ÖFka.'ög suiklinga.
14.30 Lausa rdags’ögin.
15.20 S-kákihá'W.ur:
16.00 Veðurfregnir. —- Bridge-
þáttur.
16 20 Danskennsla.
17.00 TTréttir. —■ Þetin vil ég
heyra: Dr'fa, Viðar vclur
sér hi’iómþlötur.
17.40 Vikan frámundon: ICvnning
á dngskr'irefni úfcye.rþsins.
18.C0 ITt.varnssa.gá batnanna: —
N'vi.n, hélrnilið.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga:'
30.30 Frét+ir ibrótTn'Ttiall.
20.00 Tjr.. p.inji,.í.. annnð: , (‘fuðmund-
ur .Tóni-'mn hrenður ýrnis-
konnr h’.ir’nnlötrhn á fóninn.
20.45 Leikrit: l''römmudrengur éft-
ir Haro'.d Pinter, í þvðingu-
Gissurar Ó. Er’ingssnnn.r, —1'
Leikstjóri: • Gunnar Eyjólfs-
son. — Letkendur: —
- • Gísli jMfreðsspn. 'Rneina
ÞórðardóH.in Besh Biarna-
snn. Steindór Hiörleifsson,.
Onðrn. Há'wton. Indriði
Waage, Þorsteinh ö.
hnn.sen, PV’i HaUdnrsson,-
Onðrú:n Ásmundsdóttir.
Hrléa Löve’, .Tó>híqnrin,' Norð-
fiörð, . Þórn Friðriksdóftir,
Erlinei'r Gi'fason og Jó-
hann PáTsson.
22 10 Dans’öc. —
24.00 Dagskrárlálfi
Hugheilar þakkir til allra þeirra vina, fjær og nær, sem
auðsýndu okkur samúð við fráfall eiginmanns míns,- föð-
ur okkar og tengdaföður
IIANNESAR JAKOBSSONAR málarameistara
frá Húsavík.
Hansína Karlsdóttiv.
Hrtfdís Arnórsdottir, Karl Hannesson. ■
Helcn Haiinesdóttir. Ölafur Erlcndsson.
Þökkum auðsvnda samúð og hluttekningu við íráfal-1 og
jarðarför rnóðúr okkar ,og tengdamóður .
KRISTlNAR HARALSDÓTTUR
frá Ratréksfirði:
Anton Emndberg. Sigurborg EjfJólfsdÓttir.
Elín Guðhrandsdóttir. Árni Jönsson.
Ilaraldur Guðbrandssoh. Jóca Samsonardóttir.
Eára Guðbrandsdóttir. Jón Sigurðsson.
Herbert Guðbrandsson. Málfríður Einarsdóttir.
Kristinn Guðbrandsson. Gyða Þórarinsdóttir.
Jónatan Guðbrandsson. Guðmunda Guðmundsdóttir;

Hwcsiær ver |ii?
Varla er hægt að opna svo
Morgunblaðið, Vísi eða Al-
þýðublaðið að ekki blasi við
fullyrðingar um vonda komm-
únista og vonda menn í Dags-
brúnarstjórninni sem vilji
ekki með nokkru móti að
verkamenn á íslandi fái
„raunhæfar kjarabætur“. At-
vinnurekendur og Sjálfstæðis-
ílokkurinn hafi gert allt sem
í þeirra valdi stendur til að
veita verkamönnum „raun-
hæfar kjarabætur“, en þeir
hafa bara ekki fengið þessu
brennandi áhugamáli sínu
framgengt, vegna þess að
verkamenn hafi ekki viljað
nýta raunhæfar kjarabætur,
það hafi t.d. ekkí verið nein
leið til þess að fá þá til þess
að þiggja kjarabætur: án
verkfalla!
Minni mitt hlýtur að vera
farið að bila og verð ég því
að biðja félaga mína, reyk-
viska verkamenn, að koma
til liðs við mig og minna mig
á: Æ, hvenær var það nú
aftur sem Vinnuveitendasam-
bandið var siðast að baks?
við að troða upp á Dagsbrúá
kjarabótúTrf' o^ þhð raunháír-*
um kjarabótum? Og hvenæS;
í skr'atnbanum var 'nií
aftijr 'að Sjálfstæáisílokkúriníl
bar*'frám á Álhirtgi''frumviarþ>
eftir frumvarp um kjarabætur
fyrir verkamenn, og það raun-^,
hæfar kjarabætur? Er þa??
misminni mitt að Vmnuveit»
endasambandið hafi barizt á
móti öllum tilraunum verka-
manna til kjarabóta? Er það
líka misminni mttt að Sjálf ’
stæðisflokkurinn hafi ásam!)
Alþýðuflokknum beitt þing-
fylgi sínu nú eins og jafnarS
áður til þess að framkvæmsÉ
hverja kjaraskerðinguna aij
annarri gagnvart verkamönn-
um? Er það misminni að nú-
verandi stjórnarflokkar. Sjálfv
stæðisflokkurinn og Alþýða.
flokkurinn, hafi misnotað AI«
þingi hvað eftir annað þessi
siðustu ár fil þess að lækka
kaup verkamanna og stór'
lækka kaupmátt verkamanna.
launanna?
Vilja vérkamenn ekki lítr
í eigin barm og rifja þettsi
upp með mér. Og skyldu þei*.
ekki heyra holan hræsni?
hljóminn í skrifum Morgun*
blaðsins, Visis og Alþýðu*
blaðsins um löngun aftur*i
halds á íslandi til að veftS
verkamönnum „raunhæfa'C
kjarabætur“, að lokinni þeirri
upprifjun?
Í1
Undirrit .......... óskar að gerast áskrifandi
að Tímaritinu RÉTTI
Nafn ..................................
Heimili
Viijum ráða

strax
PRENTSMIÐJA ÞJÓBVIUANS
! Hver
|; il ii mun geta
| staðist?
| nefnist
erindi, sem
JÚLÍUS GUÐMUNDSSON fíýtur i Aðvcntkirkjunni,
sunnudaginn 28. janúar kl. 5 c.fi.
Blandaður kór og tvöfaldur k^rlakvartott syngja.
Söngstjóri; JÓN H. JÓNSSON.
AI/I.IR VELKOMNIR
ALLIR VELKOMNIR.

Latj^avdagur 27,.f janúar 1962 — ÞJÖÐVILJINN —