Þjóðviljinn - 21.03.1962, Blaðsíða 7

f
þlÚÐVILIINN
(rtntanðl: BamdnlnsarflokkvT alMBa — Bðgfallataflokknrlnn. — Rltatlðran
Macnúa KJartansson (4b.), Maenúa Torfl Olafsson, BigurCur QuBmundsson. —
Fr*ttarltst36rar: fvar H. Jónsson, J6n Biarnason. — Auglýalngastióri: QuBgalr
Ifaanússon. — Ritstjóm, afgreiBsIa, auglýsingar, prentsmlBJa: Skólav&rBust. 19.
BlmJ 17-500 (5 Unur). AskrlftarverB kr. 55.00 á mán. — LausasðiuverB kr. 3.00.,
FrentsmlBJa PJóBvliJans UJL I
Orð, orð mnantóm
J hinni árlegu skýrslu Seðlabankans sem Jón Marías-
son flutti fyrir skemmstu var skýrt frá því að
heildarverðmæti sjávarafurða hafi á s.l. ári numið um
3.000 milljónum króna en 2.628 milljónum árið áður.
Aukningin á einu ári nemur þannig um 14% og staf-
ar bæði af því að heildaraflinn varð meiri en nokkru
sinni fyrr og afurðaverð erlendis fór hækkandi. Ekki
er þetta góðæri afleiðimg af viðreisnarstefnunni, hún
hefur sem betur fer ‘hvorki áhrif á fiskigöngur né verð-
myndun erlendis; hinsvegar dró viðreisnin úr því að
landsmenn nytu góðærisins til fulls, þar sem hún kom
í veg fyrir að bátaflotinn hæfi veiðar fyrr en talsvert
var liðið á árið og takmarkaði skynsamlega hagnýt-
ingu á síldinni. Engu að síður er 14% aukning á út-
flutningsverðmætum landsmanna mjög veruleg búbót
fyrir þjóðarheildina.
Ijáttur víðreisnarinnar er hins vegar sá að misskipta
* svo þjóðartekjunum að þetta góðæri verður að-
eins til raunverulegra hagsbóta fyrir lítinn minnihluta
þjóðarinnar. Kaupmáttur tímakaups verkamanna er nú
lægri en hann hefur nokkru sinni verið áður síðan
stríði lauk. Þótt þjóðartekjurnar séu meiri en þær hafa
áður órðið er kaupmáttur tímakaupsins 17—18% lægri
en hann var 1945. Verkafólk hefur því orðið að reyna
að ná í hluta af aukninvu bióðarteknanna með því að
leggja á sig meira erfiði en nokkru sinni fyrr, strita
myrkranna á milli, en bessi hóflausa vinnuþrælkun
er smánarblettur á þjóðfélagi okkar og er að gera okk-
ur að viðundri 1 hÓDÍ bjareálna rílkja. Það er fráleitt
öfugstreymi að jafnframt þvi sem þjóðartekjurnar
vaxa í sífellu skuli verkafólk bera minna úr býtum
fyrir hverja vinnustund og neyðast til að bæta það
upp með auknu erfiði.
* ■ •
r
¥Tm síðustu áramót gerðust þau óvæntu tíðindi að
þessair staðreyndir voru allt í einu viðurkenndar
í orði af valdamönnum þjóðfélagsins. Alþingi sam-
þykkti þá tillögu frá Alþýðubandaláginu um undir-
búning ,að ráðstöfunum til þess að tryggja óskert árs-
kaup fyrir átta stunda vinnudag, og formaður Sjálf-
stæðisflokksins notaði meira að segja áramótaræðu
sína til þess að lýsa því í áheyrn alþjóðar hversu ágæta
hann teldi þessa tillögu Alþýðubandalagsins. En því
miður hefur síðan komið í ljós að hér var ekki um
neina hugarfarsbreytingu að ræða heldur orð, orð inn-
antóm. Þótt verklýðssamtökin hafi gengið á ríkis-
stjórnina æ ofan í æ og krafið hana einhverra efnda á
fögru orðunum hafa viðbrögð hennar enn sem komið
er orðið algerlega neikvæð. í staðinn hefur birzt vax-
andi skætingur í stjómarblöðunum, og sú afstaða hef-
ur náð hámarki með þeirri kröfu Morgunblaðsins að
tekinn verði upp 16 stunda vinnudagur á togurunum á
nýjan leik.
Jþað er ástæða til að álýkta sem svo að fagurmælin
um áramótin hafi verið vísvitandi hræsni í því
skyni að blekkja verkafólk. Nú iþegar í ljós er komið
að stjómarflokkarnir fá ekki þau málalok sem makleg
vom í verklýðsfélögunum er talið óhætt að fella hræsn-
ina niður og heimta meiri vinnuþrælkun en nokkru
sinni fyrr. Það hefur enn komið í ljós að stjómar-
völdin fallast jafnvel ekki á hinar óhjákvæmilegustu
réttarbætur nema þau óttist verkafólk og samtök þess.
En fylgi það. sem stjómarflokkamir fá í verklýðsfé-
lögunum er ævinlega notað til þess að standa gegn
sjálfsögðustu umbótum og reyna að spilla árangri
sem áður hefur náðst. — m.
4
M
Íiis
iom

Í50*-
m*
HEILUARAHt
rotAM
SD
sœta árdsirnar
a
fíPIMA
iiW
XARFAAFU
..1 'py- •.
'A-r nsó 53 6o 6I
Línurit, sem sýnir heildaraíla islenzl|ra togara síðan 1956. Á því
má sjá að minnkandi heildarafli stafar fyrst og fremst af minnk-
andi karfaafla á fjarlægum miðum.
ss
S9
T
60
Undanfama mánuði hefur
getið að líta í stjórnarblöðun-
um miklar árásir á stækkun
landhelginnar. Hafa blöðin stað-
hæft með stórum fyrirsögnum
að vandræði togaraflotans stöf-
uðu af stækkun landhelginnar;
togararnir hefðu verið sviptir
hinum fengsælustu fiskimiðum og
af því stafaði minnkunin á afla
þeirra síðan 1958. Og það eru
ekki aðeins blöðin sem hafa
birt slíkar' stáðhæfingar, einnig
þeir menn sem gerst ættu að
vita hafa látið sér slík um-
mæli um munn fara, bæði Jón
Jónsson forstöðumaður Fiski-
deildar Atvinnudeildar Háskól-
ans ,og Davíð Ólafsson fiski-
málastjóri. Og nú síðast, þegar
ríkisstjómin lagði fyrir þingið
frumvarp sitt um aðstoð við
togaraútgerðina, komst Emil
Jónsson sjávarútvegsmálaráð-
herra svo að orði Jað aðal-
ástæðan fyrir erfiðleikum tog-
aranna hefði verið aflatregðan",
sem stafaði af því „að togar-
arnir hefðu misst góð veiði-
svæði við útfærslu-fiskveiðiland-
helginnar“, eins og Alþýðu-
folaðið hefur eftir ráðherranum
13. marz sl.
• Hringsnúningur
Þessar nýju staðhæfingar eru
þeim mun athyglisverðari sem
íslenzk stjórnarvöld hafa áður
lagt áherzlu á það gagnstæða.
Þegar landhelgin var stækkuð
bæði 1952 og 1958, héldu tals-
menn íslands því fram að sú
breyting skipti togaraútgerðina
sáralitlu máli. Þeir bentu á að
íslenzku togaramir fengju að-
eins örlítið brot af afla sínum
á þeim slóðum sem loka ætti
fyrri togurum, en veiddu megin-
hluta aflans utan landhelginn-
ar, mest á fjarlægum miðum.
Var sú röksemd óspart notuð af
íslenzkum ráðamönnum og sér-
fræðingum þeirra, að fyrst ís-
lenzkir tögarar þyrftu ekki að
skarka á grunnmiðum umhverf-
is ísland til þess að fá afla,
þyrftu brezkir togarar það engu
frekar. Þetta var öflug röksemd
— og þeim mun furðulegra er
að nú skuli snúið baki við henni
og í staði&n túlkaður málflutn-
ingur Breta um banvæn áhrif
landhelgisstækkunarinnar fyrir
togaraútgerðina.
• Á fjarlægum
miðum
Þetta er þeim mun kynlegra
sem röksemdin um að minnk-
andi afli togaranna sé stækkun
landhelginnar að kenna er upp-^
spuni frá rótum. Ástæðan fyrir
því að afli togaranna hefur
minnkað er ekki sú að lok'að
hafi verið fyrir þeim veiðisvæð-
um í landhelgi íslands, heldur
'hin að afli hefur brugðizt á
fjarlægum miðum. Og Islend-
ingar eru ekki einir um þá
reynslu, togarar annarra þjóða
sem stunda veiðar í Norður-
Atlanzhafi hafa orðið fyrir hinu
sama jafnt og þétt síðan 1955.
Má m.a. marka það af línurit-
um sem birt eru hér á síðunni
ENSIAND
um afla brezkra og sovézkra
tógara á íjarlægum miðum.
Svo að tekið sé dæmi af ís-
ienzku togurunum hefur heild-
arafli þeirra minnkað úr 199
þúsund tonnum 1958 í 81 þús-
und tonn á s.l. ári. Þar af
hefur karfaaflinn minnkað úr
109 þúsundum tonna í 25 þús-
undir tonna eða um 84 þúsund-
ir tonna. Fallið á heiidaraflan-
um stafar þannig að næstum
því þremur fjórðu af minnkandi
karfaafla, en karfinn veiddist
1958 svo til einvörðungu á fjar-
lægrm miöum. Að nefna stækk-
un iandheiginnar í því sám-
bandi er aigerlega út í hött.
• Miklu minni
nýting
En þetta er ekki það eina sem
hefur breytzt síðan 1958. Það ár
fóru togararnir 57 söluferðir
til útlanda, en á s.l. ári voru
söluferðir. togaranna 222. Sé
reiknað með að ‘hver söluferð
taki 10 daga, sem er lágt áætl-
aöweyddu togararnir í siglingar
570 dögum 1958 en 2220 dögum
í fyrra. Og meðan togararnir
siglá draga þeir að sjálfsögðu
ekki fisk úr sjó.
Við þetta bætist svo að árið
1958 voru aliir togarar lands-
manna að veiðum allan ársins
hring, en á s.I. ári var um það
bil fjórðungur togaraflotans
bundinn við landsteina. Og
togarar sem éru bimdnir við
landsteina veiða ekki fisk.
Nýting togaraflotans til fisk-
veiða var þannig miklu minni
á s.l. en hún var 1958, og kem-
ur það að sjálfsögðu niður á
heildaraflamagninu.
• .Vísvitandi
blekkingar
Þessar staðreyndir sýna Ijós-
lega að stórminnkandi afli tog-
aranna stafar af þremur ástæð-
ur: 1) minnkandi afla á fjar-
lægum miðum, 2) stórauknum
siglingum togaranna og 3) miklu
færri úthaldsdögum togaraflot-
ans. Tal Emils Jónssonar og
annarra um að ástæðan sé
stækkun landhelginnar er vís-
vitandi blekking.
En af hverju stafar þessi
blekking? Ekkí er togaraflotinn
að neinu bættari þó sagt sé
rangt til uhi ástæðumar til erf-
iðleika hans. Þess vegna hljóta
iþessar blekkingar að vera vís-
vitandi árás á stækkun land-
helginnar. Þeir stjórnmálamenn
sem að þeim standa voru á sin-
um tíma andvígir stækkuninni í
12 mílur) þeir hafa síðan veitt
Bretum og Vestur-Þjóðvérjum
leyfi til veiða innan landheig-
innar. Enginn efi er á því að
þess verður krafizt að þau leyfi
verði framlengd. Er ef til vill
verið að undirbúa næstu svik
í Iandhelgismálinu með þessum
áróðri um að stækkun landhelg-
innar hafi verið glapræði sem
sé að leggja íslenzka togaraút-
gerð í rúst? Eru íslenzk stjórn-
arvöld með hringsnúningi sín-
um í málflutningi vitandi vlts
að færa Bretum nýjar rek-
semdir til næstu kröfugerðar á
hendur íslendingum?
ÞAKKARAVARP
ásamt örfáum varnaðarorðum til Málfríðar Einarsdóttur
Hversu hlýt ég ekki að vera
fullur iðrunar og sjálfsmeð-
aumkvunar. Ætti ég ekki að
biðja opinberlega afsökunar á
tilveru minni, þegar um mig
hefur verið upp kveðinn sá
dómur á prenti a'f skáldkonu"
(?) einni, að ég sé að eyði-
ieggja menninguna?
Ég tel sjálfsagða kurteisi að
þakka, því m:g hefur aldrei
órað fyrir að ég yrði svo á-
hrifamikill maður.
Sunnudaginn 18. þ.m. birtist
heils'íðugrein í Þjó(5viljanum
undir fyrirsögninni: „Guð varð-
veiti okkur nú fyrir menning-
unni“, og er tilefnj hennar þýð-
ing mín á söngvum í söng-
leiknum „My fair Lady“. Á
höfundur greinarinnar ekki
nógu sterk orð til að lýsa því,
hve þýðingin sé mikill le'r-
þurðiir, illa stuðluð o.g rímuð
og seg.r að hver sem hefði far-
ið með slíkan skáldskap i
gamla daga „hefði umsvifa-
laust verið rekinn út, en fyrst
spurt hvort hann væri orðinn
alveg vitlaus".
Þetta er þungur dómur, og
frú sú, aem hann hefur kveðið
upp, og getur sjálfsagt staðið.
vjð hann, ætti að hafa margt
til brunns að bera. í fyrsta lagi
hlýtur hún að vera sæmilega
hagorð. í öðru lagi hafa
nokkra málakunnáttu og í
þriðja lagi einhverja þekkingu
á tónlist.
Auk þess má vænta þess að
greinarhöfundur hafi kynnt sér
"söngleikinn gaumgæfilega, bor-
ið íslenzku þýðinguna saman
við frumtextann, ög jáfnvél
þýðingar á öðrum Norður-
landamálum. Réttláfur . dómari
kynnir. sér jafnan málin frá
sem flestum hliðum.
Aumur sakborningur reyn’r
að sjálfsögðu að verja sig
frammí fyrir hinum réttláta
og stranga dómara. Ákæruat-
riði eru mörg, og verða hér
varla öll upp talin. ,
Fyrsta ákæruatriði:
Höfurjdur hefur þýtt þennan
texta þannig:
Loksins ákvað ég að láta hana
kynnast allri hetjugetu hans.
Ég brá mér frá og þá bað ,hann
hana um dans.
Hanji með brögðum hugði snar,
sig hljóta að físka hver hún
var.
Frúnni sem settist í dóm-
arasætið hefur hér örlítið yf-
ársézt, sem sagt sleppt tveim
línum þarna á milli, og sam-
kvæmt handriti Þjóðleikhúss-
ins og þýðanda hljóðar þetta
1950 51 .52 53 54 55 55 57 59 53
U-S.S.R) '
195 0 51 52 53 54 55 56 57 58 59
Línurit sem sýna þorskafla
enskra og sovézkra togara á
fjarlægum miðum, miðað við
úthaldsdaga. Afli þessara tog-
ara á fjarlægum miðum befur
minnkað stöðugt frá 1955 — og
ekki stafar það af ncinni breyt-
ingu á landhclgi!
-leikrit
í smíðum
Fyrir skömmu var Halldór Kiljan Laxness
staddur í Prag í Tékkóslóvakíu. Birtist þá þetta
viðtal í vikublaðinu Bókmenntatíðindum (Liter-
ámí noviní).
•Það er enginn barnaleikur að
fá Halldór Kiljan Laxness til
að leggja spilin á borðið og
Ijóstra upp um helztu áhuga-
mál. sín þessa stundina. Eftir
tveggja stunda viðræður tók ég
eftir því að af öllum þeim orð-
um sem fyrir komu í minnis-
þókinni voru endurtekin með
sérstakri þrákelkni orðin
l,kannski“, „líklega" og önnur á-
líka. Og þó brosir þessi þekkt-
asti rithöfundur á Norðurlönd-
um, sem er 62 ára (!) gamall,
Nóbélsverðlaunahafi, höfundur
'tuga skáldságna ög nokkurra
leikrita, sérlega samkvæmislega
í dag. Rólegur og brosleitur ræð
ir hann um hlutlægni, meira að
segja hámarkshlutlægni, og
iþegar talið berst að hlýlegu
viðtali sem hann veitti Parísar-
blaðinu Le Monde afvopnar
hann mann með vingjarnlegri
setningu: ;,Það er skelfing erf-
itt að eiga við þessa blaðamenn.
‘Þeir- bera frám hinar alvarleg-
ustu og yfirgripsmestu spurn-
ingar rétt eins og iþeir væru
þess fullvissir að viðræðandinn
hafi samning við guð almáttug-
an og eigi lykil að mestu
íeyndardómum veraldarinnar".
— Jæja. Ég komst þó að
minnsta kosti að því að hann
heldur nú til í Vínarborg vegna
þess að hann þarf á kyrrlátum
stað að halda til að ljúka við
leikrit. Á Norðurlöndum ku
hann vera of þekktur og hafa
of mikið á sinum kanna. Hann
er nú í Prag í fjórða sinn en
kærir sig þó kollóttan um þó
nú sé einmitt þorri: „Vor sál-
arinnar byrjar jú stundum ein-
rnitt á þórra“.
Hann er þreyttur á skáldsög-
um. 1 skéldsögum er alltaf of
mikið af höfundinum. Hann er
alnálægur, veltir vöngum yfir
öllu, horfir á allt í gegnum
skráargat, gerir athugasemdir
yið allt. 1 leikriti er efnið tjáð
milliliðalausar. Höfundurinn er
ekki sífellt boðflenna.
| —En' hvaða hugsanir liggja
yður sérstaklega á hjarta?
i — Þjóðfélagsgagnrýnin. Sú er
mín afstaða. Þetta er.skandín-
avísk hefð. Allir góðir skand-
ínavískir höfundar hafa verið
þjóðfélagsgagnrýnendur í anda
Björnsons og Ibsens. Og ég tek
þær bækur fram yfir aðrar sem
eru raunveruleg lesning, sem
fjalla rólega um raunveruleik-
ann — í góðu hófi og af há-
markshlutlægni.
— Svo sem ...?
■— Stríð og friður, mikilfeng-
legar engilsáxneskar skáldsögur,
amerískar skáldsögur frá
fjórða tug aldarinnar, franskir
rómanar af Balsac-skólanum. Ég
er andsnúinn móðursýkissögum,
taugaveiklunarbókmenntum og
drykkjuskapar. Mér býður við
svonefndum sálfræðirómönum
án allrar sálfræði,
— Og hvað um „anti-róman-
inn“ eða „nýja rómaninn'1 sem
skotið hefur upp kollinum í
París?
— Já, þetta er að mestu leyti
tízku-uppátæki. Ég hef ekkert
á móti neinu formi, en þetta
hentar mér einfaldlega ekki
persónulega. Svo að ég tek fram
yfir epíska skáldsögu sem hef-
ur til að bera lýrik og kímni.
„Anti-rómaninn“ ber vitni um
það að franskar bókmenntir eru
sífellt að einangrast meir og
meir. Það gagnstæða á sér‘ stað
í Þýzkalandi. Þjóðverjar hafa
andstætt Frökkum, Rússum og
Bretum enga skáldsagnahefð.
Svo að ég veit ékki almennilega
hvað ég á að segja um þeirra
sköpunarverk.
Laxness lítur á mig hjartan-
lega og er brosleitur. Hvað skal
gera? Svo spyr ég aftur:
— Hvaða hugsanir iiggja yð-
ur á hjarta? Hvað á skáldsaga
að túlka? Eruð þér kannski
hrifinn af Kafka eða Doktor
Zívago?
— Ég tek sjálfkrafa þjóðfé-
lagskritískar sögur fram yfir
aðrar. Kafka er athyglisverður
en hann hæfir ekki mínum
smekk. Hann er kannski gagn-
rýninn en þjóðfélagsgagnrýni
hans er of dulin. Ég skrifaði
formála að indverskri útgáfu á
Doktor Zívago sem kom út í
Kalkútta. Mér' finnst saga Past-
ernaks gamaldags. Ég skil held-
yr ekki hvers vegna hún hlaut
móðursýkislegar viðtökur á
visSum stpííum.
Fyrir utan gluggana við
‘„Þjóðbraut" er nú einmitt
reglulegt Norðurlandaveður.
Þáð hefur snjóað svolítið, ijós-
ið er ekki sem tærast. Og á
þeirri stundu þykir mér loks-
ins sé að því komið, að Laxness
sýni sinn lit.
— Frábær þjóðfélagskritísk
saga er Sveik eftir Hasek.
Kýmni er mikilsverð. Einhver
þýzkur gagnrýnandi sagði ein-
hverju sinni: „Laxness brosir
aldrei". Mér finnst sem þessu
sé ætíð þannig farið i Þýzka-
landi. Hjá þeim þarf allt að
vera út í yztu æsar og í röð og
reglu. Þér akið um fagurt þýzkt
„Skáldsagnahöfundur er
siðapostuli“.
landslag og þér komið upp á
hæð. Þaðan er undurfagurt út-
sýni. Þar er líka skilti með á-
letruninni: „Schöne Aussicht"
— „Fagurt útsýni". Og Þjóð-
verji skilur og dáist að náttúr-
unni.
Þegar öllu er á botninn hvolft
— segir Laxness eftir stundar-
þögn — það eru og verða mörg
svör við spumingunni, til
hvers mannlegar athafnir séu,
og þá líka til dæmis skáldsag-
an. Þær ,eru allar ófullnægj-
andi. Skáldsaga á að skemmta
fólki eða hrífa það. Ég er ekki
bókmenntaprófessor, frekar er
ég siðapostuli.
Og Laxness hórfir á mig.
— Skáldsagnahöfundur er
siðapostuli og ég tel að höfund •
ur sem ekki er þjóðfélagsgagn-
rýnandi sé siðlaus maður.
Ivo Fleishmann.
svo, tekið innan úr miðjum
söng:
Loksins ákvað ég að láta hana
kynnast hetjugetu hans.
Ég brá mér frá, og þá bað
hann hana um dans.
Ásýnd hans var æst og rjóð
eftir gólfj svitaslóð.
sig hljóta’ að fiska hver hún
var.
Hann með brögðum hugði snar
Það er ekki mitt að finna
að því þótt greinarhöfundur
gerist nú háyfirdómari, og geri
lítjð úr því, sem ritdómarar
blaðánna 'sögðu um þýðingu
mína. Telur hún sig sjálfsagt
þess umkomna. og hafa meiri
þekkingu á þessu efni, en þeir
allir til samans.
Annað ákæruatriði:
„Söngtextinn, sem prentað-
ur var í Sunnudagsblaði Mbl.
fyrir rúmri viku (?) er all-
mjög írábrugðinn því, sem
hann er í sérprentun, sem leik-
húsgestum var úthlutað". Síð-
an er látjð að því liggja, að
þýðandinn hafi farið „með
textann í smiðju á síðustu
stundu“.
Sakborningur játar; í fyrsta
lagi. Siðan ég hóf þýðinguna á
söngleik þessum, hef ég gert
ótal breytingar, og meira að
segja brotið svo mikið af mér
að gera mörg uppköst að sum-
um söngvunum, þótt ekkj hafi
tekizt bétur t:l. Svona er
mannskepnan ófullkomin.
Sakborningur játar: í öðru
lagi. Að hafa breytt orðum og
jafnvel heilum setningum, á
stöku stað frá því slitur úr
þýðingunni birtist í Sunnu-
dagsblaði Mbl„ og jafnvel eft-
ir að æfingar voru hafnar.
Hvílíkt afbrot.
Ég vil alls ekk: efast um, að
greinarhöfundur sé það betur
af guði gérð en ég, að bún
þurfi aldrei að breyta stafkrók
í þeim þýðingum sem hún hef-
ur gert, frá fyrsta uppkasti'.
Sakbomingur neitar að hafa
farði með texta í aðra en sína
eigin „smiðju“.
Þriðja ákæruatrjði:
Bragarhættixium er ekki
haldið.
Sakborningur játar:
í fyrsta lagi. Að hann sé
ekki svo veí að sér í bragfræði
að hann geti gert sér grein
fyrir undir hvaða bragarhætti
ýmsir söngvanna í „My fair
Lady“ eru ortir á frummálinu,
en vjll til upplýsingar gre'nar-
höfundi, sem sé dómaranum,
benda á að nótur eru mismun-
andi merki, sem géfa , til
kynna lengd tóna, áherzlur,
hraða o.fl. og afmarka þvi al-
gjörlega, að hægt sé að nota
annan bragarhátt á íslenzku
en á frummálinu.
Sakborningur játar: í öðru
lagi. Að sér hafi láðst að leit*p»
sér fræðslu um bragarhættina
í „My fair Lady“ t.d. hjá greiiC-¥-
arhöfundi, sem sýnilega veit
lengra en nef hennar nær, þar
sem hún meira að segja getur
upplýst að Vala Kristjánsson
eigi eftir að muna þessa texta
í þau 60 ár, „sem hún kann að
eiga ólifuð". Þrátt fyrir mikla
aðdáun á hinum frábæra dugn-
Framhald á 10. síðu.
Ty^) — ÞJÖÐVILJINN — Miðvikudagur 21. marz 1962
Miðvikudagur 21. marz 1962 — ÞJÓÐVILJINN —
m