Þjóðviljinn - 27.10.1962, Blaðsíða 10

10 SJÓÐA
ÞJOÐVILJINN
Laugardagur 27. október 1962
Skáldsaga eftir RICHARD CONDON
borðað hádegisverð á Commod-
ore, Hún og Eva Boume fóru
upp í lyftunni með litla, frekn-
ótta stráknum. Þetta hafði ver-
ið mjðg ánægjulegur hádegis-
verður. Hennj þótti vænt um
þetta fólk. Ev.a var falleg,
hjartahlý og heilsteypt. Jaime
var tillitssamur, traustur og
greindur. Cayetano hafði einnig
verið hrifinn af þeim. í hugan-
um sá hún Cayetano og heyTði
rödd hans.
Tími kraftaverkanna er ekki
Iiðinn ennþá. Getið þið hver ætl-
ar að horfa á nautaat á þriðju-
daginn? Og hún heyrði sjálfa
sig svara.
Hann frændi minn, doktor
Victoriano Munoz, markgreifi
af Villalba. Hún hafði líkt eftir
rödd hans og allir hðfðu hleg-
íð.
Rödd Cayetanos aftur.
Hann bað mig að bana fyrsta
nauti fyrir framan Tendido tvö
og gera það á sem óhugnanleg-
astan hátt vegna frú Pickett...
Það hafði verið býsna óhugn-
anlegt.
Alls konar spurningar fóru að
myndast í huga hennar. Hvers
vegna hafði Victoriano fallizt á
að vera viðstaddur nautaat?
Hvemig hafði frú Pickett tekizt
að fá hann til að brjóta þessa
meginreglu sína? Hann hafði
fvrirlitningu á frú Pickett og
hafði aldrei talað við hana
nema útúr neyð.
Allt í einu rifjaðist annað
upp fyrir henni. Hið skelfilega
þriðjudagskvöld hafði hátalari
öskrað uPP fréttina um að búið
væri að stela Dos de Mayo úr
Prado. Hún vissi ekki að frétt-
in hafði samstundis verið þögg-
uð niður og borin tn baka í
blöðum og útvarpi.
Jean Marie var lokaður inni
í íbúðinni, þar sem hann hafði
stælt Goyamyndina, og hann
dreymdi að ruddalegur lögreglu-
þjónn rifi í hár honum og ann-
ar í hægri handlegginn, meðan
báðir létu kylfumar ganga á
honum, unz þeir drógu hann
með sér inn um skuggaleg, ó-
hugnanleg hlið, sem hlutu að
vera fanelsishlið.
Klukkan hálftólf hinn fjórða
dag — útfarardag Cayetanos,
sem hefði átt að vera brúðkaups-
dagur hans — sátu tvö af hjn-
um dyggu hjúum hertogafrúar-
innar þögul o.g svipbrigðalaus í
anddyrinu i íbúð dr. Munoz.
Þegar þau heyrðu lykilinn hans
glamra við skrána, reis Pablo
á fætur og opnaði dyrnar. Mark-
greifinn hrökk við.
.R'úha!" sagði hann. Kötturinn
Montes starði óræðu augnaráði
á þjónustufólkið, þaðan sem
hann sat á handlegg markgreif-
ans.
„Nú, ert það þú, Pabló? Af
hverju ert þú hérna? Og þú,
Jósefína? Hefur hertogafrúin
sent ykkur? Það hafa þó ekki
orðið fleiri ógnar tíðindi?“
Jósefína horfði reiðilega á
hann. Pablo sté til hliðar. „Her-
togafrúin bíður yðar í salnum,
markgreifi," sagði hann.
,5alnum? Nújá. Hvað hefur
hún beðið lengi?“
Pablo tók uPP stórt gullúr og
horfði á það góða stund. „Átján
tíma og fjörutíu mínútur, mark-
greifi,“ sagði hann alvarlegur.
„Hvað þá? Hver fjandinn hef-
ur komið fyrir?“ sagði Muno.z
hvössum rómi. Hann leit af
Pablo á Jósefínu, en fékk ekk-
ert svar. Svo flýtti hann sér
yfir ganginn að háu bogadyrun-
um sem lágu að márastofunni.
Hann hikaði ögn fyrir fram-
an lokaðar dyrnar, beit á vörina
og sló saman fingrunum. Loks
tók hann í húninn og gekk inn.
Hertogafrúin sneri að dyrun-
um, böðuð ljósi úr stóru glugg-
unum að baki. Hún sat eins og
líkneskja í stóra. bakháa dóm-
arastólnum. Ósjálfrátt skotraði
markgreífinri* augunúm á mál-
verkin sem héngu uppljómuð á
veggnum.
Fallega, litskrúðuga teppið
undir fótum hans var mjúkt
eins og sandur. Hann hafði
aldrei tekið eftir því fyrr. Allt
í herberginu fékk nýja, fram-
andi dýpt. Það var ógnþrungin
fjarlægð milli hans og hertoga-
frúarinnar. Hann vissi að það
var óviðeigandi að hrópa. en
honum fannst sem 511 hljóð
myndu kafna .{ þessu herbergi
þennan morgun.
Hertogafrúin horfði á hann
döpur í bragði. Hlægilega yfir-
skeggið hans titraði eins og
veiðihús á mús í gildru.
Munnurinn bærðist hljóðlaust.
„Góðan dag, Victoriano. Var
þetta skemmtilegt ferðalag hjá
þér?“
„Ferðalag? Hvað áttu við?‘‘
„Húsvörðurinn sagði, að þú
hefðir verið að heiman í fjóra
daga, þess vegna hringdi ég í
þennan almennilega náunga hjá
lögreglunni. sem heitir Castan-
oz og á augabragði komst ég að
því að þú varst í Santiago de
Compostela".
„Já, jú. Ágætur staður til að
hvíla sig. Kyrrð og næði og svo
framvegis.“
„Það var og.“
„Ég vona Það hafi farið vel
um þig hér.“
„Jú, þökk fyrir, Victoriano“.
„Má bjóða þér eitthvað?“
„Nei, þökk fyrir.“
Hann dró djúpt andann.
„Blanca — ég get útskýrt hvers
vegna þessi málverk hanga hér.“
„Seztu,“ sagði hún. .,Þama!“
Hún benti á háa stólinn við
hbðina á sér. Hann hikaði, svo
gekk hann hægt þangað og
settist.
„Pablo!“ hrópaði hertogafrúin.
Samstundis birtist þjónninn. Hún
sneri sér að dr. Munoz og sagði:
„Þú heldur auðvitað að ég sé bú-
ínn að leggja undir mig heimili
þitt“.
„Mitt heimili er þitt heimili,
hertogafrú,“ svaraði hann ridd-
aralegur, þegar Pablo smeygði
sér bak við hann með sterklegt
reipi og batt hann fastan við stól-
inn. Hann fékk að hafa annan
handlegginn frjálsan. Hertoga-
frúin horfði á með uppgerðará-
huga. eins og hún væri að fylgj-
ast með barni e'nhvers annars
leika glansstykki á píanó. Mark-
greifinn gerði hvorki að and-
mæla né streitast á móti. Þegar
Pablo hafði lokið verklnu, stóð
hann þögull og beið frekari fyr-
irmæla frá húsmóður sinni.
,.Þakka þér fyrir, Pablo," sagði
hún og hann hvarf.
Munoz reyndi að haga sér
eins eðlilega og mögulegt var
undir þessum kringumstæðum,
en umfram allt reyndi hann að
komast hjá því því að horfa á
hana. Hægri handleggurinn var
laus. Hann lyfti honum m?ð
hægð og virti hann fyrir sér eins
og einhvem undragrip, sem hann
hefði lesið um en aldrei séð.
Kötturinn Montes klifraði upp
bundinn vinstri handlegginn, yf-
ir öxlina og niður brjóstið
hægra megin og hreiðraði um
sig í fangj hans til að hvíla
sig eftir erfiða ferð.
Svartklædd hertogafrúin sat
róleg með hendur í skauti. Hár-
ið á henni var eins og kornak-
ur eftir bruna. Sumt var gult,
.sumt var svart. Áköf, svört, út-
stæð augun störðu alvarlega á
hann. Hún bar rúbína við svarta
búninginn. Loksins fóru langir,
hvítir fingurnir að hreyfast og
hún byrjaði að tala lágri röddu.
„Ég hringdi í frú Pickett.
Hún fór ekki á þetta nautaat.“
„Blanca! Leyfðu mér að segja
þér. að ...“
„Ég skil ekki hvers vegna ein-
mitt þessi orð Cayetanos festust
mér í minni ... þegar hann
sagði að þú ætlaðir á nautaat
á þriðjudaginn."
„Sagði hann það?“
„Hann sagði að þú heíðir beð-
ið hann að drepa fyrsta nautið
fyrir framan Tendido tvö, svo
að frú Pickett yrði óglatt. og
hún færi heim.“
Hún horfði á hann harmþrungin.
Hann ók sér til eins og hann
gat vegna bandanna og sagði við
sjálfan sig að hann mætti aldrei
oftar líta í þessi augu, annars
gæti hann aldrei sofnað framar.
„Ekkert er ömggt j þessum
heimi,“ sagði hann. „Frú Pick-
ett sá sig um hönd á síðustu
stundu."
Hertogafrúin kveikti í löngu
sígarettunni sem hún hafði
stungið mi'lli hvítra, sterkra
tanna. Hún blés frá sér heilum
reykhring.
„Þegar ég talaði við frú Pick-
ett sagði hún, að þú hefðir aldrei
boðið henni á neitt nautaat."
„Þetta er fráleitt!"
„Að ég skuli spyrja hana?“
„Að hún skuli Ijúga svona upp
í opið geðið á þér.“
Hertogafrin blés frá sér reyk
og fitlaði við rúbíninn sem hékk
um háls henni. Stöðugt ið hans
hafði þokað vinstri öxlinni all-
langt niður, og það var eins!
og hann gæti ekki rétt úr sér
aftur. en hann var varkár, svo
að hún tæki ekki eftir þessu.
„Hvers vegna fórstu á nauta-
at á þriðjudaginn var, Victori-
ano?“
„Ég ski] ekki fyllilega hvað
þú átt við.“
„Fyrirgefðu. Ég spyr vegna
þess, að alkunnugt er að þú hef-
ur andstyggð á nautaati.“
Munoz snerist til vamar.
„Þú hefur spurt mig hinna
I .
undarlegustu spuminga." Rödd-
in var ásakandi og hann starði
nístandi augnaráði á hægri öxl
hennar til að gefa í skyn að
það væru takmörk fvrir öllu.
„Hvers vegna hefurðu ekki
kvartað yfir því. hvemig þjón-
ustufólk mitt hefur farið að ráði j
sínu gagnvart þér? Þér fannst [
þú kannski eiga það skilið?"
„Blanca .. . ég vissi, að þegar
þú sæir þessi þrjú málverk.
myndir þú halda að ég hefði
stolið þeim frá þér. Ég var viss
um að þú ætlaðir að spyrja mig
um það. Mér.- datt ekki á hug
eitt andartak. að þú færir að
hengja þig í hlægileg smáatriði
eins og það hvort ég hafi farið
með frú Piekett á nautaat fyrir
viku.“
„Ekki fyrir viku. Á þriðju-
daginn var.“
Hann reyndi að sleikja var-
imar, en tungan var þurr. „Að
stela málverkum eins og þessum
þremur, vaeri alvarleg ákæra,“
sagði hann og leit þangað til
að beina huga hennar frá þess-
Þórður og Ross reyndu að komast undan á flótta en
vörðurinn skaut á eftir þeim svo að þeir sáu að þeir
urðu að gefast upp. Þá heyrðu þeir allt í einu að gefið
var merki og vörðurinn hætti að skjóta og lagði við
hlustirnar. Flýttu þér til baka til skipsins, hvíslaði Ross,
ég ætla að gera upp sakimar við þennan náunga héma.
Þórði var óljúft að yfirgefa vin sinn.
UNGLINGA
vantar til blaðburðar í eftirtalin hverfi:
Langholt
Meðalholt
Njálsgata
Hringbraut.
Kleppsveg
Langahlíð
Teigar
Bergþórugata
Kársnes I og II
Talið strax við afgreiðsluna — sími 17500.
Sendisveinar
óskast strax. Þuria að hafa hjól.
ÞJÓÐVILJINN
ÞJÖÐVILJANN
vantar skrifstofuhúsnæði 1—2 herbergi, i nágrenni við
húsakynni blaðsins, i 2—3 mánuði. vegpa breytinga.
W y fc «* J.-4 W& • ■■ ' ’ 1 ■ • .'
Há leiga í boöL
MERKJASALA
Sölubörn, sem vilja selja merki Flugbjörgunarsveitarinnar
á morgun, fá í sölulaun eina krónu af hverju merki, sem
þau selja og auk þess fá fjögur þau söluhæstu VEKÐ-
LAUN — hringflug yfir bæinn.
Merkin verða afhent á eftirtöldum stöðum: Melaskóla,
Austurbæjarskólanum, Mávahlíð 29, Breiðagerðisskóla,
Laugamesvegi 43, Langholtsskóla og Vogaskóla.
Sala og afgreiðsla merkjanna hefst kl. 10.00 á sunnudag.
FLUGBJÖRGIJNARSVEITIN
fiannöa
ALÚMINÍUM
BÍLSKÚRSHURÐIR
• LÉTTAR OG STERKAR
• ENGINN VIÐHALDSKOSTN.
EGILL ÁRNASON
•TJ
Slippfélagshúsinu við Mýrargötu.
Símar 14310 og 20275.
AFGREIÐSLUSTÚLKA
ekki undir 20 ára að aldri óskast nú um mánaðamótin.
Þær, sem áhuga hafa á starfinu, komi til viðtals í
Ninon hf., Ingólfsstræti 8, í dag milli kl. 3 og 4.
v
*