Þjóðviljinn - 28.10.1962, Page 10

20 síða
ÞJÓÐVILJINN
Sunnudagur 28. oktöber 1962
Skáldsaga eftir RICHARD CONDON
um margnefnda þriðjudegi. Hún
fylgdi " augnaráði hans, mest-
megnis af kurteisi.
„Jæja, svo að þú stalst þess-
um málverkum frá mér?“ sagði
hún undrandi. Hún reis á fætur
og gekk að Zurbarán til að að-
gæta það nánar. ,,En sem ég er
lifandi," hrópaði hún. „Þetta er
málverk frá Dos Cortes!" Hún
gekk yfir að Velazquez. „Og
þarna er meira að segja sjálfur
Pickett TroiIus!“ Hún sneri sér
við og horfði á hann stórum
augum. „Þú stalst þeim írá
mér?“
„Var það ekki það sem þú
hélzt?“
,3att að segja hsfði ég um
svo margt að hugsa, að ég tók
alls ekki eftir þessum málverk-
um. Segistu hafa stolið þeim frá
mér?“
„Ég segi ekki orð í viðbót.“
Hún gekk að Greco og sneri
bakinu í markgreifann. „Kf ég
sneri mér við núna,“ sagði hún,
„þá veit ég að ég sæi þennan
sama þrjózka hálfvitasvip, og þú
settir upp sem strákur, þegar þú
varst staðinn að verki en vild-
ir ekkert segja, jafnvel þótt það
gæti bjargað þér út úr vandræð-
unum.“
„Mér þykir það leitt, Blanca,
sagði hann stirðlega.
Hún gekk að arninum og tok
upp skörung.
„Ég veit til dæmis að Pott
ég” réðist að Þér með þessum
hérna myndirðu ekki segja eitt
orð i viðbót um þessi málverk,
vegna þess að þú ert búinn að
að ákveða að þegia. Þannig
ertu.“
„Þannig er ég,“ svaraði Mun-
oz.
„,Þá verður mér ekkert a-
gengt.“
„Ég veit ekki almenmlega
hváð þú hefur í huga, en hvað
myndirnar snertir er munnur
minn lokaður.'*
„Og ég sem bið þig svo vel,“
sagði hún og horfði nánar a
Grecomálverkið.
„Mér þykir þaS leitt. Ég get
það ekki.“
Hún andvarpaði og gekk að
langa borðinu við hliðarvegginn.
Það var saga Spanar í hnotu-
tré. Hún dró fram skúffu og
tók upp stór skæri.
„Viljaþrek þitt gerir mig ráð-
þrota,“ sagði hún og sneri sér
við með skærin í hendinni.
„Það er vel gert af þér að
líta þannig á málið. Klipptu nú
böndin með skærunum og svo
gleymum við þessu öllu saman. ^ ,
Hún dró gullleðurstól út frá j
yeggnum og að Grecomyndinni, ,
sem blasti beint við markgreiG j
mum. Hún steig varlegá upp á
stólinn og sagði: „Ég hef þekkt
járnviljann þinn írá þvi að þú
varst lítill drengur, Victoriano.
Ég megna ekki að brjóta hann
4 bak aftur.“„
„Af hverju stendurðu upp á
stólnum?"
Hún lyfti skærunum og beindi
oddunum að ásýnd helgimyndar-
innar 1 miðið. „Ég hef í hyggju
að ónýta þessi málverk,“ sagði
hún.
„Blanca!" veinaði hann. „Nei!
Hættu! Blanca. Þetta er E1
Greco, hinn mikli og ódauðlegi
E1 Greco!“
Hún lét skærin síga. „Viltu
svara spurningum mínum? Öll-
um saman?“
„Já. Viltu gera svo vel að fara
niður af þessum stól. Leggðu
skærin í skúffuna aftur. Þú get-
ur ekki gert þér i hugarlund,
hvað ég tek þetta nærri mér!“
„Er það svo að skilja, að jám-
viljinn sé brotinn á bak aftur?“
„Já. Farðu niður Blanca!"
„Hvernig má ég treysta þvi?
Ég er annars að hugsa um að
rista dálítið í eina myndina til
að sýna, að mér sé alvara." Hún
sneri sér aftur að Greco.
„Blanca! Elsku bezta! Ég er
alveg og gersamlega búinn að
skipta um skoðun! Flýttu þér
niður af þessum stól!“
Hún steig niður og gekk hægt
að borðinu. lagði skærin í skúff-
una.
„Vinsamlegt af þér að skipta
um skoðun, Victoriano.“
Hann forðaðist augnaráð.henn-
ar. Lausa höndin fitlaði við
þverslaufuna. „Ég vil gera hvað
sem er til að hjálpa þér,“ sagði
hann. „Ég met vináttu þína mik-
ils, það veiztu vel.“
„Hver stal þessum málverk-
um? Þú ert of huglaus til að
hafa sto.lið þeim sjálfur."
Hann roðnaði af skelfingu yf-
ir að leikurinn var orðinn
alvara. Hann hafði þekkt hana
lengi. Hann dró þungt andann,
en gat ekki horft í augu hennar.
„Það er satt. Ég stal ekki
myndunum. Vinir þínir hjálpuðu
mér — Boume og konan hans.“
Um leið og hann var búinn að
slepna orðinu, óskaði hann þess
að hann hefði ekkert sagt.
Hún barði skörunginum í stól-
bríkina hjá honum. svo að flís-
ar hrukku í allar áttir. Hann
dró að sér handlegginn í skyndi.
„Ljúgðu ekki að mér. Ljúgðu
ekki meira en þú hefur þegar
gert!“
„Ég lýg ekki. Það er ótrúlegt,
en það er satt. Hann er atvinnu-
þjófur. Hún hefur verið konan
hans lengi. Hún kom með kópí-
urnar frá Paris — Calbert mál-
aði þær. Hann hafði ekki hug-
mynd um að ég hefði áhuga á
málinu Ég háfði hugsað mér að
fá sérfræðinginn Pickett til að
úrskurða að kópíumar væru
frummyndir'*
Hún var orðin náföl. Hún lok-
aði augunum. Dr. Munoz hélt á-
fram lágri röddu:
„Þegar Bourne hitti þig, hafði
hann enga hugmynd um hve
mikil persóna þú varst og að
honum bæri að þykja vænt um
þig og bera virðingu fyrir þér.
Reyndu að líta á hann frá öðr-
um sjónarhóli, því að orðið þjóf-
ur er villandi. Hann hafði undir-
búið þetta allt saman með teikn-
ingum og hreyfingum og tíma-
töflum og markaðsathugunum.
Þremur árum varði hann í þessi
þrjú málverk. Það hefði aldrei
hvarflað að manninum þeim að
gera þér illt. Honum fannst bara
málverkir. hanga alltof hátt uppi
og i myrkri í húsi sem sjaldan
var búið i. Þau voru enginn
hluti af þér. Hann stal þeim og
ég lét stela þeim frá honum.“
Honum fannst hann býsna göf-
ugur eftir þessar útskýringar.
Hann óskaði þess að Blanca
hefði sig á brott. svo að hann
gæti setið og yljað sér við
sjálfsaðdáun. Það var næstum
eins o.g hún gæti lesið hugsanir
hans.
„Ég er viss um að þú ert
mjög hreykinn af sjálfum þér
núna.“ Hún talaði hægt. Hún
hafði einmitt núna verið að
glata síðustu tveimur vinunum
sem henni hafði þótt vænt um.
„Af hverju sagðirðu ekki. að þig
langaði í þessi málverk? Held-
urðu í alvöru að ég hefði neit-
að þér um þau?“ Hún starði á
hann, en hann forðaðist enn
augnaráð hennar.
„Þú hefðir getað haft þau alla
þína ævi. Af hverju vildirðu
láta stela þeim frá mér?“
„Ég þurfti á þeim að halda.
Þurfti að nota þau til annars."
„Segðu mér hvað þaðvar, Vict-
oriano."
„Ég varð að ná í Dos de
Mayo“.
í þetta sinn mátti greinilega
gréina stoltið í rödd hans. Ætt-
arstoltið. Hann þráði að mega
sitja fyrir framan eldinn og
minnast þessarar stoltu kennd-
ar, þegar harrn gagði þessi orð.
„Dos de Mayo? Úr Prado?”
„Já. Ég vildi eiga þetta tákn
vegna heiðurs ættarinnar.“
Hún strauk sér um augun og
hann notaði tækifærið til að
horfa á hana sem snöggvast.
Hún hafði alltaf haldið yfir hon-
um hlífiskyldi þegar þau voru
lítil. Allt í einu langaði hann
mest til að gráta. Ljósið í aug-
um hennar var slokknað, Sál
hennar var dauð. Hún talaði
við hann eins og viðutan.
„Hann er dáinn. Dáinn. Guð
gaf mér leið til að hverfa til
hans fcg hefði verið þar, ef
tvennt. tvö smáatriði hefðu ekki
geymzt í minningunni."
„Fyrirgefðu mér, Blanca. Fyr-
irgefðu mér!“
,,í augum hans var Signa ell-
efu silfurpollar milli brúnna.
Loftið í London var rakt, sagði
hann, og þvoði burt fortíðina.
Madrid var miðdepill alheims-
ins og þess vegna ekki eins
þýðingarmikil fyrir elskendur og
Sevilla, þar sem hægt er að
vera maður sjálfur. Hann er dá-
inn. Hið fyrsta sem kom í veg
fyrir ákvörðun mína var það, að
ég skildi ekki hvers vegna þú
ætlaðir á nautaat með frú Pick-
ett. Hitt heyrði ég í útvarpinu.
Ég hlustaði vegna þess að nafn-
ið hans var nefnt. Þeir sögðu að
hann hefði dáið nákvæmlega á
sömu stundu og Goya var stolið
úr Prado. Dos de Mayo éftir
Goya. sem þú hefur alltaf sagt
að þú vildir eignast.” Hún horfði
á hann meðaumkunaraugum. „Þú
fékkst ekki málverkið. var það?“
„Nei. ég fékk það ekki. Eða
réttara sagt: Boume fékk það
ekki. Ég var næstum búinn að
fá það í hendurnar. en ég fékk
það ekki.“
„Það hljóta að hafa verið þér
mikil voribrigði.“
„Tja. það er ekki svo margt
annað sem ég hef áhuga á.“
„Þér gefst aldrei annað tæki-
færi.“
„Nei, ég býst ekki við þvi“.
„Þú myrtir Cayetano til að
leiða athyglina frá Prado?“
„Já. Mér þykir það leitt,
Blanca. Þannig var það.“
„Hver var annars með
Bourne?“
„Franski málarinn.”
„Calbert?"
„Já“.
„Ég vil að þú hringir og fáir
þá til að koma hingað. Núna.“
„Hvaða gagn er að því? Það
stoðar lítið að tala og tala.”
„Gerðu eins og ég segi.“ Hún
ýtti símanum að frjálsu hend-
inni. „Tók frú Boume þátt í
þessu?“ spurði hún.
„Nei.“
„Hringdu í Boume núna!”
Margreifinn hringdi í númerið
á gistihúsinu, fékk samband.
„Jaime? Það er Victoriano.”
Hann hrökk við þegar reiðileg
orð helltust yfir hann gegnum
símann. Hann roðnaði í fram-
an. „Gott og vel“, sagði hann
hvössum rómi. „Ef þér er svona
mikið í mun að tala, þá komdu
hingað. Undir eins. Og taktu
Calbert með þér.“ Reiðilega rödd-
in hélt áfram að tala, en mark-
greifinn fleygði tólinu á. 5,Þeir
UNGLINGA
vantar til blaðburðar í eftirtalin hverfi:
Langholt
Meðalholt
Njálsgata
Hringbraut.
Kleppsveg
Langahlíð
Teigar
Bergþórugata
Kársnes I og II
Talið strax við afgreiðsluna — sími 17500.
Sendisveinai óskast strax. Þurfa að hafa hjóL r ■ r' !l'r V!’^W9P*é! 'I
ÞJÚÐVILJINN
ÞJÖÐVILJANN
vantar skiifstofuhúsnæði 1—2 herbergi, i nágrenni við
húsakynni blaðsins, i 2—3 mánuði, vegna breytinga.
Há leiga í boði.
Urval af
VERKFÆRUM
Stjörnulyklar — Topplyklar — Hjöru-
kaliðalyklar — Sextantlyklar — Skrúf-
lyklar — Fastir lyklar — Pinnboltalyklar
— Kveikjulyklar — Rörtangir — Stimpil-
hringjaklemmur — Ventlatangir — Púll-
arar — Bremsugormatengur — Blikkskæri
— Járnklippur — Boddýklippur — Bolfa-
klippur.
AUSTURSTRÆTI
SlMlkR, 130*1 -
V ALVER—15692—V ALVER—15692—VALVER—15692—VALVER —1
&
Við aðstoðum
Ekkert af þvi sem Bob hafði sagt í hljóðnemann hafði
heyrzt því að Homer hafði gripið í hann í fallinu og
gert hann óvirkan. Á meðan vinimir tveir ráðguðust
um hvað gera skyldi kom Homer aftur til meðvitundar
hffZQ
og tókst að skreiðast að slökkvara án þess að þeir tækju
eftir. Og allt í einu slokknuðu öll ljós í byggingunni
sem hafði verið skrautlega upplýst. Á samri stundu
komst allt á ringulreið.
tí
a
>
<
>
yður við
gleðja börnin
Ávallt úrval
VALVEP
Sfmi 15692.
Sendum heim
og i póstkröfu
um land allt.
>
r
is
ta
af leikföngum.
I.
VALVER—15692—VALVER—15692—VALVER—15692—VALVER —1