Þjóðviljinn - 30.01.1963, Blaðsíða 10

IQ SÍÐA
ÞJÓÐVILJINN
Miðvikudagux 30. janúar 1963
GWEN BRISTOW:
W
I
HAMINGJU
LEIT
að velta fyrir sér, hvernig tízkan
myndi breytast meðan þær voru
í burtu. Þetta sem kallað var
kvennahjal Karlmenn skildu
ekki kvennahjal og það var ekki
haegt að aetlast til þess. Garnet
velti fyrjr sér, hvemig Oliver
hefði þótt ef hann hefði þurft
að vera vikum saman samvist-
um við eintómt kvenfólk, án þess
að geta talað við einn einasta
karlmann. Hún hafði aldrei
hugsað um þetta fyrr íhugað
; þennan sérstæða einmanaleik
sem fylgdi því að vera án kyn-
systra sinna. Meðan hún stóð
þama meðal fólksins og beið
þess að Luke vrði tilbúinn með
málsverðinn. hugsaði Gamet
með sér. að nú væri hún orðin
fullorðin í alvöru.
— Gerið svo vel frú, sagði
Luke innilega. — Hér hafið þér
góðan rifjung
Garnef hrökk við og allar
hugsanir hennar ruku burt, þeg-
ar hún mundi. hve svöng hún
var. Kærar þakkir, Luke,
hrópaði hún. Hún horfði á hann
ausa upp matnum með stóru
sleifinni Luke fyllti skálina
hennar og ilmurinn af kjötinu
og sósunnj var svo dásamlegur
að hún titraði.
Luke hellti kaffi í bollann
hennar og tók brauðstöng sem
var að kólna yfir körfu með
þurrkuðu vísundakjöti. Hann
stakk fingrinum í brauðið til
að aðgæta. hvort hægt væri að
taka á því og ýtti því af stöng-
inni. Gamet braut stórt stykki
af því og flýtti sér af stað til
að borða
Hún settist á jörðina og hall-
aði sér upp að hjólinu á einum
af vögnum Olivers. Kjötið var
brennheitt og á því var þykk
sósa með baunum Kaffið var
brennheitt og brauðið var heitt
líka, stökkt utan og mjúkt inn-
aní. f staðinn fyrir smjör, smurði
hún á það vísundamerg og stráði
salti á.
Þetta var allt saman alveg
dásamlegti! Gamet hugsaði um
máltíðirnar heima. framreiddar
á hvitum dúk með postulini og
silfri og kristalli. Þær höfðu
verið augnayndi, en aldrej bragð-
azt eins vei og þetta. Hún borð-
aði hvert. tangur og tetur, hreins-
aði skálina innan með brauð-
bita og gekk aftur að bálinu.
— Luke, ég skammast mín,
sagði hún og rétti fram skálina
— Þvert á móti. frú Hale.
sagði hann — Vísundar eru til
að éta þá.
Hann íyllti skálina aftur og
hló þegar hann hellti meira
kaffj í bollann *— Borðið bara
eins og þér mögulega getið. ég
myndi missa vinnuna, ef eng-
inn hefði lyst á matnum mínum.
Gamet hló og gekk til baka
til að raða í sig Meðan hún
sat þarna við vagninn, kom Oliver
upp frá læknum og gekk til Luke
til að fá matinn sinn. Á leiðinni
gekk hann framhjá bálinu þar
sem mexíkönsku konumar fjór-
ar voru að matreiða Þær horfðu
með aðdáun á limaburð hans og
stóran, vöðvastæltan kroppinn og
hrópuðu ailar í einu: „Buenos
dias. Don Olivero." Þótt svang-
ur væri, nam hann staðar til
þess eins að brosa á móti og
segja: „Buenos dias, senoras.
Cómo está-n ustedes? Oliver
þótti ekkert miður að kvenfólk-
ið sýndi honum áhuga. En hann
hafði samt aldrei gefið Garnet
neitt tilefni til afbrýðisemi Hann
var eldlega ástfanginn aí henni,
og þess vegna naut hún þess
líka að aðrar konur dáðust að
honum. Hún var hreykin af því
að svona aðlaðandj maður skyldi
hafa valið hana En hún hafði
hugboð um að hann hefði unnið
allmarga ástarsigra áður en hann
hittj hana. Hún vissi ekki mikið
um slíka hluti. en hún var nógu
skvnsöm til að vita að maður
gat ekki verið svo fullkominn
elskbugi án töluverðrar reynslu.
Oliver kom með skálina sína
og hann brosti til hennar um
leið og hann settjst. Honum þótti
gaman að hún skvldj kunna að
meta vísundakjötið, rét.t eins og
honum hafði þótt gaman að
hrifningu hennar í leikhúsinu
þegar þau höfðu séð Florindu í
fvrst.a sinn Hann sýndi henni
hennan nýja heim með óbland-
inni eleði og ánægju rétt eins
og drengur sem sýnir nýjum
leikfélaga dótið sitt.
Um stund var hann svo niður-
sokk'inn í að mafast að hann
sagði ekki orð En þegar hann
var búinn að borða og þau sátu
og dreyptu á kaffinu, spurði
Garnef:
— Get ég þvegjð nokkuð i
dag?
— Ég skal sækja vatn. Hann
brosti afsakandi. — Ég er hrædd-
ur um, að það verði ekki mikið.
— Hamingjan góða, sagði
Gamet — Þegar ég kem til
Santa Fe, ætla ég að
leggj a mig í bleytj í
sápuvatn heilan dag og
skrubba fötin min þangað til þau
fara i tsetlur.
— Þú getur lagt þig í bleyti
ejns og þér sýnist, en þú þarft
ekkj að skrubba fötin þfn, sagði
Oliver. — Senora Silva sér um
þvottinn.
— Að hugsa sér, sagði Garnet,
— að fá fötin sín strokin!
Oliver brosti ástúðlega til
hennar. Það voru broshrukkur í
vöngunum fyxir ofan skeggið.
— Þetta er skrambi erfití fyrir
þig allt saman
— Nei, alls ekki. Mér finnst
þetta allt skemmtilegt og ég er
svo hress og mér líður svo vel.
Oliver ætlaði að rísa á fætur til
að sækja vatn en hún hélt í
hann. — Bíddu andartak. mig
langar að spyrja þig um eitt.
— Gerðu svo vel. Líf mitt er
þér opin bók.
— Oliver — þú sagðir um
daginn ,að ég skyldi ekki hafa
áhyggjur af Charles. Verður
hann mjög reiður þegar hann
fréttir, að þú sért kvæntur?
— Ó, Gamet. sagði Oliver.
— Vertu ekkj að hugsa um þetta.
Charles verður undrandi yfir því
að ég skuli hafa gengið að eiga
bandaríska stúlku. það er allt
og sumt. Hann hefur gert sér
vonir um að ég myndi giftast
kalifornískri stúlku af auðugum
landeigendaættum. Charles er
metnaðargjarn.
— En þú hefur rétt tlil að
giftast hverri sem þér sýnist.
Hvað kemur honum það við?
— Nei, það er alveg rétt. hon-
um kemur það ekkert við. sagði
Oliver. Hann reis á fætur.
— Vertu ekki að brjóta heilann
um Charles, endurtók hann.
— Gerðu það ekki.
Hann talaði í léttum rómi en
henni fannst samt sem léttleik-
inn væri ekki óblandinn, Hún
horfði rannsakandi á hann. — Ég
skal ekki gera það — en ertu
ekki svolítið kvíðandi sjáifur?
Bara svolitið?
01iver lét sem hann heyrði
ekki til hennár. H-ann sagði:
— Ég hitti þig hjá vagninum.
Svo fór hann. Garnet horfði á
eftir honum. Það var kynlegt
hvemig Oliver lokaði hug sín-
um þegar minnzt var á Charles.
En að einu leyti hafði hann rétt
fyrir sér. Það var enginn tími
tjl að brjóta heilann um þetta
núna. Hún hafði verk að vinna
Oliver hafði skilið matarílátin
eftir hjp henni. Hún bar þau
niður að læknum þar sem hann
var tær og þvoði þau úr sandi
áður en hún fór aftur upp í búð-
imar. Sumir mennirnir yr»m Ki'm-
ir að teygja úr sér á jörðinni
og ætluðu að fá sér lúr. Gamet
læddi-st á milli þeirra Reynolds
sat hjá vagní sínum og saum-
aði hnapp í skyrtuna sína og
hrópaði eiaðlppa til hennar:
— Þér burfið ekki að fara
svona varlega, frú Hale. Þeir
myridu ekki vakna þótt uxi siSgi
ofaná þá.
Gamet hló og batt upp sól-
hattinn.
— Þér emð sveimér hárprúð.
sagði Reynolds.
Garnet bakkaðj honum fvrlr
og klifraði upp í vagninn Þeg-
ar hún hleypti dúknum niður,
kom 01iver með tvær vatnsföt-
ur.
— Ég gat ekki fengið melra,
sagði hann og brosti afsakandl.
— Notaðu aðra fötuna i þvott-
inn oe sparaðu hina í drykkjar-
vatn. Viltu rétta mér ullarteppl.
Hún gerði bað Oliver brejddi
teppið á jörðina, laeðist endi-
langur á það oe sofnaði sam-
stundis.
Vagninn var ennþá lokaður.
Garnet fór úr kjólnum og opnaði
kistu sem stóð úti í homi. Ó-
hrein föt lágu í haug í kistunni.
Hún þvoði sokka af sér og Oli-
ver og buxur af þeim báðum
og hengdi flíkurnar t:il þerris á
snúm sem fest var upp aftast í,
vagninum. Meira gat hún ekkf
gert við vatnsskammtinn sinn.
Hún leysti niður hárið. Hún
tók sundur dýnuna, lagði hana á
vagngólfið og hallaði sér útaf.
Hún var mjög syfjuð. Það var
gott að losa hárið. Hún velti
fyrir sér hvort Charles þætti
hárið á henni eins fallegt og
Reynolds. Ef Charles litist vel á
útlit hennar, ætti hann kannski
hægara með að fyrirgefa Oliver
að hann skyldi ganga að eiga
bandaríska stúlku í stað kali-
fomískrar. En það korn honum
ekki við. Hún sofnaði.
Klukkan þrjú var lagt af stað
aftur. Síðdegis ók Luke vagn-
inum, svo að Garnet og Oliver
gætu ferðazt ríðandi.
Þau riðu fram með lestinni
til- að forðast rykið. Nú huidu
stóru vagnamir ekki lengur út-
sýnið og nú sá hún móta fyrir
Háafelli. Það var eins og keila
með toppinn skorinn af og það
reis ein-stakt upp af sléttunni.
— Það er ekki eins stórti og
ég hélt. sagðj hún við Oliver.
Hann svaraði hlæjandi; — Jú,
áreiðanlega. Það er þúsund fet
á hæð.
— Nei, Oliver. það getur ó-
mögulega verið!
‘— Hvað heldurðu að það sé
langt í burtu?
— Svona 3—400 metra.
— Það eru þrettán kilómetr-
or þangað. sagði Oliver — Það
er loftið sem villir fyrir manni.
Það er svo þunnt að strax og
þú kemur útúr rykskýjunum,
virðist þér allt vera rétt hjá
þér.
Garnet starði á fellið og trúði
ekki sinum eigin augum. Það
virtist svo nærri Hún gat séð
runnana í skomingunum.
Þegar þau voru laus við rykið.
virtist landslagið næstum óraun.
verulegt. Sólin glitraði framund-
an og myndaði rákir. Rákirnar
líktust vatnstjörnum. Gamet vissi
að þetta voru engar tjamir. En
þótt hún segði við sjálfa sig,
að svo væri ekkj. þá héldu augu
hennar áfram að sjá þær. Þær
sýndust svo raunverulegar. Hún
sá tré hallast útfyrir tinrnirn-
ar og speglast í vatninu. En þeg.
ar þau komu nær, hurfu tjarn-
imar. Trén voru ekki annað en
steinar eða grasbrúskar og þar
sem vatnið hafði verið, var ekki
annað en þurr sléttan. En strax
og hún leit upp, sá hún nýja
tjörn framundan. Hún deplaði
augunum og leit til hliðar og
reyndi að losna við þessa tál-
mvnd. en hún var þarna áfram.
Hún spurði Oliver, hvort van-
ir ferðamenn sæiu tjamirnar
líka. Hann kvað já við því, all-
ir sæju þær, en það kæmist
upp í vana og stundum sást
vaínslausu fólki yfir raun-
verulegt vatn skammt undan.
Allt varð undarlegra og und-
arlegra. Það var eins og allt
væri á iði í sibreytilegu Ijósinu.
Það var ekkj hægt að átta sig
á neinu. Það var hægt að vill-
ast á því, sem var í næsta ná-
grenni: Grasbrúskur eat litið
út eins og vísundur. beinahrúg-
ur eins og indíánar á ferð. Út-
kíksmennirnir vissu þetta og
þeir riðu þögulir og aðgætnir.
Landslagið glapti augað svo
miög að beir urðu að svna ýtr-
ustu gát. Þegar þeir höfðu séð
mörg hundmð jndiána sem
ekkj voru til, gat verið að þeir
héldu að hópur raunverulegra
indíána væri grasbrúskur
Gervitjamimar iðuðu fyrir
aueum þeirra: Garnet spurði:
— Hvenær komum við næst
að vatni?
n1’ver sagði, að næsta vatns-
Afgreiðslustúlkan segir við
Andrés, sem er lengi búitm
að bjástra við peningaveskið
sitt: Ef þér hafið peningana
ekki tilbúna, herra minn,
vilduð þér þá gjöra svo vel
og fara út úr röðinni!
Og Andrés gengur út, án
þess að komast að peningun-
um í veskjinu sinu.
Hann flýtir sér allt hvað af
tekur inn í lcðurvöruverzlun
eina, þar sem peningaveski og
buddur eru auglýstar til sölu
í glugganum.
Andrés við sölumanninn f leð-
urvöruverzluninni: — Þér
vilduð nú ekki vera svo góð-
ur að sýna mér aftur hvernig
opna eigi leynihólfáð.
SKOTTA
— Veiztu bara, Snúlla! Ég held hann Steini sé alvarlega
skotinn í mér! Að minnsta kosti lætur hann mig bera fyrir
sig flekann sinn!
Skúli á Ljófunarsföðum
Framhald af 7. síðu.
— Þú hyggur ekki, að tilver-
an sé að fara afturábak?
— Nei, ég hygg að þetta fari
allt vel; að maðurinn læri að
gera sér jörðina undirgefna, óg
eins og mætti orða það á gam-
aldags vísu: læri að lifa kristi-
lega og skaplega. Það þarf eng-
inn að hrökkva í kút þótt
mannkindin stígi víxlspor, eða
jafnvel afturábak. Maðurinn
hefur gert slíkt áður — en allí-
af rétt sig við aftur.
— En hvað segirðu um sam-
félag okkar mannanna og þjóð-
félagshætti, ertu ánægður með
það?
— Út frá lífsbaráttu minni
hef 'ég "komizr'á "þá_ sköOúh'” áð
það þurfti að jafna lífskjörin
og hef reynt að taka þátt í
þeirri baráttu, og trúi að hún
leiði til árangurs. Ég hef aldrci
getað tekið í sátt þá stétt
manna sem lifa á vinnu ann-
arra, lifir á því að græða á
náunga sínum. Ég hef alltaf
þurft að vinna fyrir mér sjálf-
ur og tel að það eigi allir
menn að gera. — Þetta er
minn kommúnismi, og hvemig
sem stjómmálabaráttan verður
á komandi. árum mun ég varla
skipta um skoðun.
Ég er þeirrar skoðunar að
skynsamleg Iausn á þjóðfélags-
málunum sé að koma á sósíal-
isma. Hitt er svo annað mál
að ég er ekki kominn til að
segja hvernig það verður bezt
gert. Það verður vitanlega að
fara eftir skilyrðum og aðstæð-
um á hverjum tíma.
Ég held að þessi lífsskoðun
hafi búið í mér frá bemsku.
Þetta hefur þróazt yfir 1 minn
sósíalisma eða kommúnisma,
hann hef ég ekki lært af bók-
um.
Meðan ég var yngri hafði ég
gaman af baráttunni. Nú þeg-
ar ég er gamall orðinn vil ég
gjama komast hjá að standa
í stórræðum, en viðhorf hef-
ur ekkert breytzt. Ég vil taka
fram, að þótt ég hafi staðið í
ýmsu hef ég alltaf átt því láni
að fagna að sjá manninn í öli-
um, líka andstæðingum mínum.
Jafnframt hef ég haft næmt
auga fyrir því skoplega í fari
náungans, jafnvel þótt mér
hafi þótt mjög vænt um hann.
Sérstaklega hef ég séð hið
skoplega í fari þeirra sem eru
eitthvað hærra settir, — séð
að þeir eru jafn veikir og ves-
ælir og við hinir.
I raun og veru held ég að
mennimir séu ekki vondir
heldur misjafnlega mikið skrítn-
ir, og verði því skrítnari sem
bilið gerist stærra milli þess
sem þeir eru í raun og veru
og hins sem þeir halda að þeir
séu.
Ef mikið skritnir menn, sam-
kvæmt framansögðu, komast í
þá aðstöðu að hafa í hendi sér
örlög annarra, einstaklinga eða
þjóða, geta þeir, ef illa tekst
til, bcinlínis orðið hættulegir,
og menn í slíkri aðstöðu eru
þeir einu sem geta syndgað að
nokkru ráði. Gildir þetta jafnt
um litla „viðreisnar“stjóm hér
úti á íslandi, sem heldur her
í landi sínu þjóðinni til ó-
þurftar og háskasemda sem om
leiðtoga stórra þjóða er halda
allri mannkindinni i spenni-
treyju skelfingarinnar, óttans
við að verða uppbrennd í kjam-
orkueldi heimsleiðtoganna.
En ég vildi mega trúa því
að þjóðarleiðtogum, innlendum
sem erlendum tækist, með guðs
hjálp, að verða minna skrítnir
héreftir en hingaðtil. Þá mun
allt snúast til betri vegar.
★
Svo færi ég Skúla þakkir
mínar og fjölmargra lesenda
Þjóðviljans fyrir margan
skemmtilegan lestur er við eig-
um honum að þakka og óska
honum langra og ánægjulegra
lífdaga. J. B.

Fálkinii
á næsía
blaðswlu
stað
w
v^AFÞÓR. ÓUPMUNPSSON
/,7iSúnl 23970
fofNNtíEIMTA
fettÉMMI<■ ÖOFBÆprSttfSP*.
Geymsluhúsnœði
Bílskúr eða annað pláss á götuhæð ca. 30
til 40 ferm. óskast nú þegar. Mætti vera í
Kópavogi. Góð aðkeyrsla nauðsynleg.
Upplýsingar í síma 17500.
I