Þjóðviljinn - 17.02.1963, Blaðsíða 10

10 SlÐA
GWEN BRISTOW:
W
I
HAMINGJU
LEIT
ÞJÓÐVILJINN
Sunnudagur 17. febrúar 1963
SKOTTA
Mér er sama um höggln í vélinni, Jón, en þaö er bílhurðin maður.
Haukur Eínarsson
— Heldurðu að það sé eina
ástæðan? spurðj hún efabland-
in. — Hélt hann að ég gæfist
upp á miðri leið?
— Já, auðvitað hefur hann
haldið það og þú getur ekki láð
honum það. Oliver batt skó-
reimamar oS leit upp alvarleg-
ur á svip. — Þetta verður eng-
inn dans á rósum, skaltu vita.
Þú verður að iifa frumstæðu
lífi og borða lélegan mat og
stundum er vatnið skammtað í
bollum. Éjj veit að þú ert fær
um það í rauninni þykir mér
gaman að öllu nýju og óvæntu,
'já, kannski nýturðu beinlínis
ferðarinnar. En þú getur ekki
ætlazt til þess að John viti það.
— Ég held hann hafi verið
með bréf til þín.
— Var það? Frá Charles?
— Það veit ég ekki. Hann
vildi ekki skilja það eftir Hún
sagði honum að John hefði á-
varpað hana á spænsku og hvað
hann hefði sagt og svo hefði
hann neitað þvi að hann væri
með bréf.
Oliver fór að hlæja. — En
hvað þetta er likt John. Hann
treystir ekki nokkrum manni.
Sennilega er þetta bréf frá
Charles, þar sem hann segir mér
hvað gerzt hafi á ranchoinu þetta
árið. Auðvitað veit ég að þú
hefðir ekki lesið það. En John
hefur búizt við að þú stæðist
ekki þá freistingu að athuga
hvort það væri frá einhverri
stúlku. Hann strauk henni um
hárið og kyssti hana: 1— Ég fer
aftur í búðina núna og kem
aftur fyrir myrkur.
Garnet fylgdi honum niður
þrönga sundið sem lá út að göt-
unni. Hann gekk burtu og hún
stóð kyrr og horfði á fólk-
ið sem gekk framhjá Það var
alitaf eitthvað skemmtilegt að
sjá á götunni. Allt gerðist í
móðu af tóbaksreyk. Heimamenn
í Santa Fe, konur og karlar og
stundum böm líka. reyktu án
afláts. Þau höfðu með sér tó-
bakspunga ’ og litla pakka með
þunnum. brúnum pappir og úr
þessu rúlluðu þeir Htia ströngla
sem þeir köliuðu cigaritos. Hefð-
árkonur héldu um þessa cigar-
jtos með litlum gullklemmum.
Svo að reykurinn blettaði ekk}
'fingur þeirra Reykurinn steig
j smásúlum yfir höfuð þeirra
þegar þær spjölluðu saman á
^öífunni og myndaði biátt
gris'jumynztur vfjr marglitum
kjólunum.
Garnet sá Flörindu koma nið-
ur götuna í fylgd með Bartlett.
Silky, Penrose og fleirum. Öll
hlógu þau og töluðu glaðlega.
Karlmennirnir hneigðu sig fyr-
ir Garnet og Florinda stanzaði.
— Ó, herra Bartlett. hafið þér
nokkuð á móti því að ég skreppi
inn til Gametar og sýni henni
þessa yndislegu silfurhnappa
sem þér gáfuð mér? Ég kem eft-
ir andartak. ef þið viljið bíða
á meðan
— Auðvitað, auðvitað. yndið
mitt, farðu bara.
Eins og venjúlega var brenni-
vínslykt a.f Bartlett. Hann brosti
ánægjulega til Gametar. Hann
var hreykinn af því. að frú
Hale skyldi hafa áttað sig á
hinum göfugu eiginleikum Flor-
indu, þrátt fyrir það að siðgæð-
ið væri kannski svolítið götótt.
Florinda skauzt inn í sundið og
masaði meðan hún dró Garnet
með sér inn í húsið.
— Sjáðu Garnet, ósvikið silf-
ur! Barnett sagði. að ef ég vildi
málmhnappa. þá mættu þeir
eins vera verðmætir. Hann er
dæmalaust örlátur.
— Á ég að geyma þá fyrir
Þig? spurði Garnet. — Þú get-
ur týnt þeim ó götunni.
— Já, vjltu ekki taka við
þejm. Ég get sótt þá seinna. Hún
lokaði dyrunum og lækkaði róm-
inn: — Gætir þú ekki litið inn
á Fonda í kvöld. Gamet? Það
gæti orðið gaman.
— Fiorinda. hvað eftu eigin-
lega með á prjónunum? Þú hef-
ur ekki talað við mig í heila
viku.
— Ég hef átt annríktj vina
mín, ég er að gera mitt ,til að
auka á frægð Sant'a Fe En nú
verð ég að fara. Herrarnir ætla
að spila monte. Hún opnaði og
fór út. — Þakka þér kærlega
fyrir að ætla að geyma hnapp-
ana. Jæja, komum þá. herra
Bartlett.
Garnet hafði fylgt henni út
sundið. Florinda gekk af stað
með fylgdarmönnum sínum.
Garnet heyrði þá segja: „Hæ,
John,“ og andartaki síðar sá hún
John Ives á leið til búðar Oli-
vers til að hitta hann þar. Garn-
et hafði ónotalegt hugboð um
að þeir myndu tala um hana.
Hún fór aftur inn í húsið og
sagði við sjálfa sig að hún væri
óttalegur kjáni. Oliver var ekki
vitund órólegur og Oliver þekkti
John miklu betur en hún. Hér
á lestaslóðunum gerðist svo
margt nýtt, að það var ekki að
undra þótt hún væri taugaó-
styrk. Hún tók fram kragann
sem hún var að búa tfl handa
Florjndu og fór að sauma.
Þegar hún sá Oliver aftur um
kvöldið, virtist hann engar á-
hyggjur hafa Hann sagði að
John hefði meðferðis úrvals
múldýr og annan vaming sem
MissQurikaupmennimir myndu
kaupa. Oliver hafði keypt ull-
arteppi í Taos og hann áttj
von á fleiri teppum frá indíán-
unum umhverfis Santa Fe og
ferðin til Los Angeles myndi
gefa mikið í aðra hönd. Þeir
höfðu mikið að gera, en útlitið
var ijómandi gott og nú var
hann soltjnn eins og sléttu-
úlfur.
— Var hann með bréf til
þín? spurði Gamet.
— Nei, sagði Oliver. — Ekk-
ert bréf. Hann hellti vatni í
þvottafatið
— Mér þætti gaman að vita
hvað það var sem hann sagði,
sagði hún.
Oliver fór að þvo sér í fram-
an. — Ég spurði hann. en hann
man ekki vel, hvaða orð hann
notaði — ,,ég ætia að finna
Oiiver,“ eða eitthvað þess hátt-
ar. Þú mátt ekki láiia mig tala.
Garnet, ég fékk sápu upp í mig.
Framhald af 4. síðu.
til að ná mér á suðurleiðinni
því ég varð hennar aldrei var,
og leitinni hætt þegar ég kom
til baka!
Drangeyjarsund
Þrátt fyrir það að ég hafði
mest gaman af hlaupum stund-
aði ég mikið sund, en það
merkilega var að ég hafði
aldrei gaman af sundi. Þó tók
ég mig til og synti úr Viðey
og inn á Reykjavíkurhöfn 1931.
Og 1939 synti ég úr Viðey og
einnig úr Engey. Þá tók Jón
Ingi Guðmundsson að eggja
mig á það að synda úr Drang-
ey. Lét ég til leiðast og kom
hann með mér í það ferðalag.
Við urðum að bíða 1 viku á
Sauðárkrók vegna óhagstæðs
veðurs og notaði ég tímann til
þess að æfa mig þar sem Hér-
aðsvötnin koma í Skagafjörð-
inn. Synti ég þar í IV2 tíma,
og var satt að segja að því
kominn að hætta vegna kulda.
Karlamir þar héldu því líka
fram að sjórinn úti í firðinum
væri ekkj heitarj, svo mér lejzt
ekki á blikuna og var að því
kominn að gugna.
En svo kom góðviðrisdagur,
og aðfaranóttina hafði mig
dreymt að ég væri fastur í
fjóshaug, en læknirinn á Sauð-
árkrók ætti að fylgja mér.
Þetta þótti mér góður draumur,
en þegar ég ætlaði til hans að
taka um morguninn var hann
allur á bak og burt. Þá segja
menn að ómögulegt sé að fara
án læknis. Eg var nú ekki á
sama máli og var haldið ef
stað til Drangeyjar.
Þaðan var svo la'gt i sundið
kl. 7 um kvöldið. Það sem að-
allega kvaldi mig á leiðinni var
kvalasviði í augum vegna mar-
glyttunnar sem var þarna að
kalla má í haugum. Veðrið var
gott en nokkur undiralda, og
sjávarhiti um 8 stig. Það sem
ég hugsaði fyrst og fremst um
var að komast alla leið í land,
og gekk það vel þó að sund-
leiðin myndaði S á leiðinni frá
Drangey til Reykjastrandar, og
tíminn var 3,20 klst. Var ég þá
algerlega óþreyttur.
Drangeyjarsundið verður allt-
af sögulegt sund í vitund Is-
lendinga, það gæti því verið
gaman að til væri gripur sem
bæri nafnið Drangeyjarbikar,
þar sem sá væri handhafi er
síðast hefði synt vegalengdina.
án tillits til tírna.
Árið 1940 hafði ég í hyggju
að synda frá sandinum og út
í Vestmannaeyjar, en sjómenn
í Eyjum töldu það vonlaust
vegna strauma, og gerði ég því
ekki tilraun til þess. Svo kom
stríðið, og þá fór ég til sjós
eins og fyrr sagði.
Síðasta keppni mín í hlaup-
um var 1941, en þá hljóp ég 10
km og á sama ári tók ég þátt
í hnefaleikamóti Islands. Ég
hafði gaman af hnefaleikum,
þó ég væri enginn snillingur
í þeirri grein, en úthaldið
hjálpaði mér þar.
Ég er algerlega á móti banni
á hnefaleikum, því léttir hnefa-
leikar „sipp“, slá sandpoka og
knött eru góðar hreyfjngar og
hollar.
Stakkasund
Árið 1926 gaf Sjómannafélag
Reykjavíkur sérstakan bikar til
að keppa um í stakkasundi, en
keppnin var á vegum ÍSl. Var
það keppnisgrein þar sem
keppendur voru íklæddir sjó-
stakk og uppháum stígvélum.
Oftast var keppt um bikarinn
við sundskálann í örfirisey
nema 1933 var keppt um hann
á Akureyri og 1934 í höfninni
ír Hafnarfirði.
Ég keppti um hann í fimm
skipti og vann í öll skiptin.
Þetta var mjög erfitt sund. Var
um að gera að reyna að ná
lofti í stakkinn þannig að hann
bæri mann eiginlega uppi. Mað-
ur stakk sér því ekki eins og
venjulega heldur stökk maður
út í með fætuma niður, og
reyndi að fá loft í stakkinn.
Var ég orðinn laginn með þetta.
Fyrsti sigurvegarinn var Jó-
hann Þorláksson jámsmiður, en
sundið lagðist niður 1935 vegna
ónógrar þátttöku. Með tilkomu
sjómannadagsins var bikarinn
þá tekinn í keppni, en af ein-
hverjum ástæðum hefur ekki
verið keppt um hann síðustu
árin.
Hliðra sér hjá
erfiðum íþróttum
Mér finnst áberandi að menn
reyna að hliðra sér hjá að æfa
erfiðar íþróttir og eru mér þá
fyrst í huga lengri hlaupin. Ég
minnist þess að þegar ég var
að æfa hlaup í KR, að 20—30
menn komu á hlaupaæfingar
kl. 2 eftir hádegi á sunnudög-
um. Þess vegna virðist mér að
mest sé nú hugsað um það auð-
velda, og það sem minna reyn-
ir á. Meira sé hugsað um ut-
anfarir, og að verða í fyrstu
sætunum, en að vera með
virðist mér ekki vera hið al-
menna áhugamál. Og er ekki
sorgarsaga glímunnar eitt dæm-
ið um þetta?
Ef^ til vill á það sinn þátt
í því að nú virðast allir ungir
menn vilja elta bolta. Eg er
ekki að hafa á móti boltaleikj-
um, en mér finnst sem þeir
telji að í flokkaleiknum geti
þeir komið ábyrgðinni af æf-
ingarleysi yfir á hvem annan,
en við vitum að árangur næst
ekki nema með sjálfsaga, vilja
og skyldurækni. Þessvegna vildi
ég segja við unga menn að
beygja sig ekki fyrir erfiðleik-
unum, heldur mæta þeim með
karlmennsku. Það er fþrótta-
mennska.
Frímann.
§;®gfgpg||

.... .
Þetta er svefnsófinn sem hentar yður
, Þægileg hvíla á nóttunni — Glæsilegur sófi á daginn
Húsgagnaverzlun
Austurbæjar
Skólavörðustíg 16 — Sími 24620
Nei, sko, hvað berst nú hingað á reka? — Þetta er frá Girðirgastaurafélaginu, ha!