Þjóðviljinn - 19.03.1963, Side 10

|0 SÍÐA
ÞlðÐVILJINN
Þriðjudagur 19. marz 1963
GWEN BRISTOW:
r
!
HAMINGJU
LEIT
komumaður var lægri en Oliver.
Þegar hann stóð uppréttur sýnd-
ist höfuðið á honum enn stærra.
Hann leit út eins og klofin gul-
rót með brúsk i toppnum. Hana
langaði til að hlæja, en stil'lti sig
um það, og þegar hún gekk til
þeirra, neyddi hún sjálfa sig til
að brosa kurteislega. Oliver
sagði dálítið móður, eins og hann
hefði leiðar fréttir að færa:
— Garnet, má ég kynna þig
fyrir Charles bróður mínum?
23.
Charles hneigði sig kurteislega.
Það fór hrollur um Garnetu. Hún
hafði reynt að ímynda sér Char-
les sem hlægilega persónu, en
það var hann ekki. Charles sagði
næstum án þess að hreyfa var-
imar: — Gott kvöld, frú.
Þá sá hún augu hans. Allur
persónuleiki hans byggðist á
augunum, en það bar ekki svo
mjög á þeim í fyrstu, vegna þess
að þau lágu djúpt undir þykkum.
ljósum brúnum sem voru eins og
tvö fiðrildi á enninu á honum.
Augun voru dekkri en hárið og
þykkar brúnimar í djúpar augna-
tóftimar gerðu þau enn dekkri.
En þau voru hörkuleg og níst-
andi, útsmogin og alveg mis-
Hárgreiðslan
P E R M A, Garðsenda 21,
sími 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa
kunnarlaus. Þegar hann beindi
athyglj sinni að einhverjum hlut,
starði hann á hann með þessum
augum. Hann starði án þess að
hvika, unz það var eins og þau
styngjust inn i höfuðjð á manni
og ekki væri hægt að losna við
þau. Hann rak þau inn í höfuðið
á manni og setti sínar eigin hug-
myndir þar. Augu hans sögðu:
gerðu þetta, gerðu það, gerðu
það, og ef ekki var streitzt á móti
án afláts, hvert andartak, varð
maður að hlýða. Sá sem væri
mikið samvistum við Charles
yrði annaðhvort að beygja sig
undir vilja hans eða standa í lát-
lausri baráttu og sá sem ekki
hefði því sterkari vilja, myndi
gefast upp flótlega af ejnskærri
þreytu.
Þegar hann hneigði sig fyrir
Garnet og sagði — Gott kvöld,
skældi hann varimar til eins og
honum væri þvert um geð að
segja það. Garnet vissi að hann
hataði hana. Hún fann andúð
hans eins og múrvegg á milli
þeirra. Charles hélt um hattinn
með báðum höndum, fingumir
beygluðu hattbarðið. Henni
fannst sem það væri honum
mikil áreynsla að sýna henni
einföldustu kurteisi. Vöðvar
hennar hnykluðust eins og vöðv-
ar hans. En hún mundi hve oft
móðir hennar hafði sagt henni að
bezta vörnin væri ávallt rósemi
og góðir siðir. Hún brosti því
eins og bróðir Olivers hefði boð-
ið hana innilega velkomna og
svaraði; — Oliver hefur sagt
mér svo mikjð um þig.
Dömur, hárgreiðsla við
allra hæfi.
TJARNARSTOFAN,
Tjamargötu 10. Vonarstræt-
ismegjn Sími 14662.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEINU OG DÓDÓ,
Laugavegi 11. simi 24616.
Hárgreiðslustofan
S Ó L E Y
Sólvallagötu 72
Sími 14853.
Hárgreiðsiustofa
AUSTURBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Laugavegj 13 sími 14656
Nuddstofa á sama stað
Það var óþarfi að segja Char-
les hvað Oliver hafði sagt hennj.
Hún var fegin því að hann hafði
búið hana undir það að fá ekki
sérlega varmar viðtökur. Hann
stóð þarna með sektarsvip eins
og stráksnáði sem staðinn hefur
verið að því að stela sultutaui.
Garnet fann til reiði í hans garð.
en hún hafði ekki í hyggju að
; láta Charles verða þess varan.
j Charles sagði ekkert heldur, en
j stóð og horfði á hana með kaldri
; fyrirlitningu, eins og hún væri
j léleg vara sem einhver hefði
reynzt að pranga inn á hann.
Gamet reyndi aftur.
— Ég er viss um að það hefur
komið þér á óvart að Oliver skuli
vera kvæntur, sagði hún. — Ég
vona að við verðum vinir.
— Ég verð að játa, að ég varð
undrandi, sagði Charles. Hann
einblíndi ennþá á hana. Þunnu
samanbitnu varirnar vissu niður
í munnvikunum.
— Við förum héðan á morg-
un, sagði hann, — til ranchósins
míns.
Garnet fylltist reiði. Jörðina
höfðu Charles og Oliver fengið
í sameiningu, svo að Charles
hafði engan rétt til að tala um
ranchóið sem sína eign. Sem eig-
inkona Olivers hafði hún fyllsta
rétt á að búa þar. En hún reyndi
að vera alúðleg.
— Á morgun? Það vissi ég
ekki.
— Við förum í fyrramálið, end-
urtók Charles kuldalega. — Við
leggjum af stað í dögun.
Gamet fann að hún kreppti
hnefana. Hún faldi þá í felling-
unum á pilsinu sínu. En hún
minntist þess að hún hafði ágætt
vopn á hann. Charles hataði
hana, á því var enginn váfi.
vegna þess að Oliver hafði verið
að segja honum frá þeirri fyrir-
ætlun sinni að fara aftur til
Bandaríkjanna í stað þess að
verða kyrr og hjálpa Charles við
að koma metnaðardraumum sín-
um í framkvæmd. Það væri rétt
á Charles að hún minnti hann á
það.
— Ég skal verða tilbúin, sagði
hún blíðróma. — En fyrst við
Oliver dveljumst þar ekki nema
til vorsjns, þá er varla vert, að
þú gerir neinar breytingar okkar
vegna.
Charles beit enn fastar saman
vörunum. Svo sagði hinn: — Við
sjáum nú til.
— Ég sé fram á skemmtilega
dvöl, sagði Gamet. Hún brosti
til hans og Olivers.
En Oliver horfði ekki á hana.
Hann hafði ekki mætt augnaráði
hennar síðan þau Charles fóru
að talast við. Hann horfði á
Charles og hann var taugaóstyrk-
ur, já beinlínis hræddur.
Gamet stóð svo teinrétt að
hana verkjaði í bakið. Hún gat
ekki staðið þarna lengur og átt
í þessari baráttu. Hún sagði því
glaðlega:
— Það er svo langt síðan þið
hafið sézt, að Þið hljótið að
hafa um margt að tala. Ég
ætla ég að fara, svo þið getið
skipzt á fréttum.
Nú leit Oliver á hana og opn-
aði munninn. Hann virtist feginn
því að hún skyldi fara. — Við
sjáum þig á eftir. Við kvöldverð-
inn.
Charles hneigði sig fyrir henni.
Gamet sneri sér við og gekk frá
þeim. Hún var með ákafan hjart-
slátt. Hún var reið við Charles,
en hún var enn gramari við Ol-
iver. Af hverju hafði hann ekki
tekið málstað hennar? Þorði
hann ekki að tala þegar bróðir
hans var viðstaddur?
Þegar hún kom að matborð-
unum, valdi hún sér stað, þar
sem tré bar á milli hennar og
Charles, og svo settist hún. Hún
var alveg ringluð.
Hún reyndi að hugsa til baka.
Charles vissi að von var á lest-
inni, svo að hann hafði riðið
hingað ti'l móts við Oliver. Hann
hafði komið í dag. Oliver hafði
sagt að þau myndu halda af
stað næsta morgun. Hann hlaut
að hafa ákveðið það, því að Oli-
ver hafði ekki minnzt á það einu
orði. Hann hafði ekki einu sinni
sagt henni, að Charles myndi
sennilega koma hingað til móts
við hann. Oliver hafði bókstaf-
lega ekki nefnt Charles á nafn.
Þegar hún fór að íhuga það
betur, bá var það í rauninni
mjög furðulegt. í ferðinni hafði
hún haft allan hugann við að
þrauka, svo að hún hafði tæpast
munað eftir Charles. En nú
mundi hún að Oliver hafði ekki
minnzt á Charles síðan þau fóru
frá Santa Fe. Það var eins og
hann hefði viljað gleyma því, að
til værí maður með því nafni
sem biði hans við ferðalok.
Hún reyndi að muna hvenær
Oliver hefði hætt að minnast á
Charles. Það var — það var
býsna skrýtið — það var daginn
sem John hafði hitt hann í Santa
Fe. John hafði komið til að hitta
Oliver og hafði sagt eitthvað á
spænsku, sem hún hélt að þýddi
að hann væri með bréf, en svo
sagðist hann ekki vera með neitt
bréf. Oliver hafði sagt hið sama.
Gamet hrukkaði ennið og
braut heilann. Sama kvöldið og
Oliver hafði sagt að hún hefði
misskilið John í sambandi við
bréfið, hafði hann líka sagt dá-
lítið annað. Meðan þau voru að
borða kvöldverð, hafði hann
sagt: „Þú veizt að ég er engan
veginn nógu góður handa þér,
Gamet. Því að það er ég ekki.“
Hún hafði hlegið að honum
þegar hann sagði þetta. En nú
fór hún að velta fyrir sér hvers
vegna hann hefði sagt það. Hún
hafði ekki gefið sér tíma til að
hugsa um það þá um kvöldið.
Strax eftir máltíðina höfðu þau
farið á Fonda þar sem Florinda
hafði gefið sig fram við Silky
og þá gerðist svo margt að hún
hafði gleymt því sem Oliver
hafði sagt og hún hafði ekki
tekið eftir því að hann hætti
allt í einu að minnast á Charles.
Og nú var Oliver hræðslulegur
og með sektarsvip. Garnet var
miður sín, en þó tók hún ákvörð-
un. Já, hún skyldi leggja upp í
ferðalag á morgun. Hún skyldi
vera alúðleg við Charles og
reyna að milda hann í sinn garð.
En þótt það tækist ekki, þá ætl-
aði hún ekki að taka það nærri
sér, þv£ að hún og Oliver ætluðu
að fara heim aftur í apríl hvort
sem var. Og nú langaði hana
mest til að spjalla við einhvem.
Hún svipiaðist um og vonaði að
hún kæmi einhversstaðar auga á
Florindu.
En hún sá Florindu hvergi.
Garnet sá að Penrose sat að
sumbli með kaupmanni, sem þeir
kölluðu Skrattakoll, en Florinda
var ekki hjá þeim. Garnet mundi
að Oliver hafði sagt við hana,
að Charles myndi ekki kæra sig
um að hún umgengist Florindu.
Ojæja, Charles þurfti ekki að
skipta sér af því sem honum
kom ekki við. Henni líkaði að
minnsta kosti betur 'við Florindu
en hann.
John og Risinn voru á gangi
skammt frá. Þeir sáu hana og
Risinn brosti hýrlega þegar hann
kom auga á hana. Þeir gengu
að bekknum. Þeir virtust hafa
tekið eftir því að hún svipaðist
um, því að risinn sagði:
_ Þú varst að leita að ein-
hverjum. Ég þori varla að vona
að það hafi verið ég?
Garnet brosti til hans. Það
var notalegt að tala við hann
eftir samtalið við Charles. — Ég
var að gá að Florindu, svaraði
hún. _ Hafið þið séð hana?
_ Ö, sagði Risinn alvarlegur.
— Þú vita það ekki?
— Vita hvað? spurði Garnst
kvíðin.
Risinn leit á John.
— Florinda er veik, sagði
John.
_ Veik? endurtók Garnet. —
En ég hélt hún væri orðin hress-
ari.
— Hún sagðist vera hressan,
svaraði John, — en eftir matinn
var henni allri lokið. Eftir and-
artaks þögn bætti hann við:
__ Mér þykir það leitt. Taugar
Florindu em í megnasta ólagi og
hún hefur níðzt of mikið á þeim
í lengri tíma.
_ Hvað kom fyrir? spurði
Garnet áhyggjufull.
John og Risinn settust á bekk-
inn. — Florinda fór til herberg-
is sins eftir matinn, sagði John.
— Seinna fór Penrose þangað og
Ertu að Iemja Iitiu stúlkuna,
Rip?
Ertu orðinn bilaður, Andrés
frændl?
Hermenn leyfa sér aldrei að
berja kvenfólk, þó að þá
Iangi til þess. Það gera bara
skíthælar. Þetta sagðiir þú
einu sinni.
Hún er tuttugu pundum
þyngri en cg.
SKOTTA
Loksins get ég kíkt í bók. Sjónvarpið bilaði í kvöld.
Passíusálmalögin
Framhal daf 7. síðu.
Þórðarsyni hefur tekizt að
finna fegurstu afbrigði allra
sálmalaganna. En mér finnst
þau lög, sem hann hefur valið
og raddsett, hvert öðru fegurra.
og mörg þeirra skínandi perl-
ur. Og þessar dýru perlur era
skapaðar af þjóðinni sjálfri og
eign hennar einnar. Þær ættu
því að vera þjóðinni kærari en
útlendar perlur, þótt fagrar
kunni að vera. Margar af þess-
um íslenzku perlum eru nú að
fullu glataðar, og það tjón verð-
ur aldrei bætt. Og ég held, að
það verði seint fullmetið, hvers
íslenzka þjóðin hefur farið á
mis við það, að kirkjuleg söng-
list hennar hefur fengið á sig
Ijóma af útlendum perlum í
stað þess að leitaðar væru uppi,
hreinsaðar og fágaðar þær dýr-
mætu perlur, sem hún hafð'
sjálf skapað af hjartablóði
sínu í fátækt sinni og þreng-
ingum, en hafði ekki verið þess
umkomin að smíða þeim viðeig-
andi umgerð — skapa úr þeim
listræna íslenzka tónlist.
Um lög þau, sem Jónas Jóns-
son gaf út við Passíusálmana.
er ailt gott að segja, þó að þau
séu allt annað en íslenzku þjóð-
lögin — „gömlu lögin", sem
sungin voru af íslenzku alþýð-
unni. Jónas gerði virðingar-
verða tilraun til að færa sum
lögin nær því, sem ætla mátti.
að þau hefðu verið sungin í tíð
Hallgríms Péturssonar. Til
dæmis tók hann upp við 25.
sálminn hið fomlega lag Grall-
arans (Konung Davíð sem
kenndi), þó ekki alveg óbreytt.
1 Grallaranum er það f hreinni
dórískri tóntegund, en hér er
þeirri tóntegund ekki haldið
stranglega, svo að lagið fær
dálítið nýtízkulegri svip. Þetta
lag er enn fegurra en það lag,
sem mest hefur verið sungið við
sálminn í tíð okkar Emils Tóm-
assonar, og er það lag þó bæði
fagurt og tignarlegt, en skort-
ir dýpt og hjartayl á móts við
þetta foma, gullfagra lag.
Ég er þess fuHviss, að ef
menn hlusta vél á lögin, sem
Sigurður Þórðarson hefir radd-
sett, með það eitt í huga að
reyna að skilja þau, munu þeir
fljótlega finna þar mikinn auð
einkennilega heiUandi fegurðar
og svipmikla mynd Islands, að
vísu nokkuð hrjúfa á köflum,
en alstaðar hrcina og sanna.
Þessi grein er orðin lengri
en ég ætlaði, er ég byrjaði á
henni. Margt er þó enn ósagt,-
en við það verður að sitja að
þessu sinni.
Svo vil ég færa Emil Tómas-
syni beztu þakkir fyrir það, að
hann ýtti við mér með grein
sinni. Sendi ég honum kæra
kveðju og óska honum alls góðs.
Ritað í marzmánuði 1963.
Áskell Snorrason.
Stúlkur
Nokkrar duglegar og reglusamar stúlkur
óskast, ekki yngri en 17 ára.
Upplýsingar ekki geínar í síma.
Kexverksmiðjan FRÓN H.F.
Skúlagötu 28'.
Vélstjóri
eða járnsmiður vanur vélgæzlu.
óskast til starfa við síldarverksmiðjuna á Raufarhöfn.
Upplýsingar gefur Steinar Steinsson. Sími 12698.
Síldarverksmiðjur ríkisins.