Þjóðviljinn - 10.09.1963, Blaðsíða 10

10 SÍÐA
ÞIÓÐVILJINN
Þriöjudagur 10. september 1963
Er allt í lagi með þig? og hún
svaraði: — EJlskan, þú elskar mig
kannski, en ég elska sjálfa mig
meira! Þetta eru tuttugu og
fimm dollara mellur, Sammi —
þaer baða sig á undan og eftir,
þær láta lækni athuga sig. Ég
hef aldrei vitað til þess, að
neinn fengi neitt af þeim.
— Talaðu ekki svona hátt, Ed
— Ha?
— Hafðu lægra, talaðu ekki
svona fjandi hátt.
— Heyrðu, hvað gengur eigin-
lega að þér?
— Ekki neitt.
— Af hverju ertu svon'a á
svipinn?
— Ég er engan veginn á svip-
inn, Ed.
— Ég er bara að reyna að gefa
þér góð ráð. Þú hefur aldrei
prófað dökkar. Ég er að segja
þér. að það sé stórkostlegt; það
er allt og sumt.
— Allt í lagi, þú ert búinn
að segja mér það. Gleymdu þvl
svo. Ég hitti þig á morgun.
— Allt í lagi! En þú snuðar
sjálfan þig, það er alveg víst,
trúðu mér. Þessar hvítu gærur
þær eru bara að vinna, ég þekki
það. Það kemur ekki frá hjart-
anu. Viltu endilega fleygja burt
peningunum þínum, ha?
Vy heyrði Sam Griffin ganga
burt og hún var fegin þegar
hann var farinn.
— Er þetta ekki rétt hja mér?
sagði Diamond við Sally.
Sally flissaði, og Vy óskaði
þess allt í einu að hún hefði ekki
ákveðið að vinna í kvöld.
Hvað gekk eiginlega að henni?
Raddimar á bamum fjarlægð-
ust og hún var allt i einu farin
að hugsa um Hammond, um á-
gústmánuð og ilm úr heyi og Bó.
Eiginlega var það furðulegt
hvemig það hafði gerzt í fyrsta
sinn. Bó — hún fékk aldrei að
vita hvað hann hét fullu nafni
— hafði verið starfsmaður hjá
símanum og hann hafði átt ieið
hjá þegar mamma var í helgar-
heimsókn hjá Maudie. Það var
ekkert að símanum, en hann
varð að athuga hann, Það var
atvinnu hans. Hann var með
uppbrettar ermar og sinamar sá-
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu og
snyrtistofa STEINU og DÖDÓ
Eaugavegi 18 III. h. (lyíta)
SlMI 24616.
P E R M A Garðsenda 21.
SÍMI 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa.
Dömur! Hárgreiðsla við
allra hæfi
TJARNARSTOFAN,
Tjarnargötu 10, Vonarstrætis-
megin. — SlMI 14662.
HARGREIÐSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13 —* SÍMI 14656
— Nuddstofa á sama stað. —
ust gegnum sólbrunnið hörundið
og hún fékk undarlegar kenndir
eins og svo oft áður. En Bó hafði
ekki litið á hana sem bam. Hann
hafði hlegið mikið og fengið
heitt þvottavatn hí»nda sér og
sagt henni að hún væri' falleg.
Og þegar hann hafði spurt hvort
hún væri ein heima, hafði hún
sagt honum sannleikann.
Hann hafði verið sá fyrsti.
Henni hafði liðið illa á eftir,
þegar hann var farinn, og hún
vissi að þetta var mjög ljótt:
en um nóttina hafði hanna
dreymt um hendur hans og stór-
an, útitekin líkama hans í svefn-
herberginu og hrjúfa, óskólaða
rödd hans.
Bó kom aftur daginn eftir og
hún gaf sig aftur honum á valdj
og næsta dag og alla daga þang-
að til móðir hennar kom heim.
Hún mundi eftir næsta manni,
en svo var eins og allir hinir
rynnu saman í eina andlitslausa
einingu karlmanna. Stærðfræði-
kennarinnj herra Loge, feimni
pilturinn sem hafði orðið svo
hissa, þegar hún hafði ekki ýtt
honum frá sér, sjóliðamir og
hermennimir, sem aliir gáfu
henni það sem hún vildi og vildi
þó ekki, vildi alls ekki en varð
að fá.
Auðvitað skildi þetta enginn, því
að hún skildi það ekki heldur
sjálf. Þegar móðir hennar komst
að því, kallaði hún hana við-
bjóðslega flennu, og Vy bjóst við
að hún hefði rétt fyrir sér. Og
svo hætti hún í menntaskólanum
og fór til New York. 1 New
York gæti hún byrjað upp á
nýtt, fengið vinnu, kynnzt ein-
hvérjum góðum manni. En það
varð aðeins endurtekning á því
sama. 1 hverri skrifetofu var að
mjnnsta kosti einn maður sem
þekkti hana, kom auga á þennan
veikleika sem logaði í henni.
Hvemig stóð á því? Hvemig
gátu þeir vitað það? Hún leit
út eins og aðrar ungar stúikur,
hún var vel klædd, hún var
snyrtileg og kvenleg. Samt vissu
þeir það. Og á eftir sögðu beir
frá því. Og þar með var sú at-
vinna á enda.
Nú var of seint að snúa við,
jafnvel þótt hún hefði eitthvað
eða einhvem að hverfa tiL Hún
bjó enn yfir þessu hungri, sem
ekki var hægt að skera burt úr
henni, og það krafðist saðningar.
Gleymdu því, að þú þráðir ednu
sinni eðlilegt líf, sagði hún við
sjálfa Big. Þú ert ekki veik eða
taugabiluð eða þunglynd. Þú
þráir ást eða blíðu. Þú ert bara
ein af þessum léttlyndu, sem
verða að skemmta sér. Það skipt-
ir ekki máli hver hinn aðilinn
er, aðeins að það sé tilbreytni.
Irene strauk hönd hennar. —
Nú emm við að fara, Vy, sagði
hún. — Er ekki kominn tíminn
hjá þér líka?
— Ég býst við þvi.
— Hittumst hér aftur eftir svo
sem kiukkutíma.
— Kannski.
Hún reis á fætur og gekk
fram þröngan ganginn. Spegill-
inn sýndi mynd af ofhlaðinni
ljóshærðri stúlku. Vy leit undan:
hana vantaði aðeins rauðan bók-
staf saumaðan á fötin eða spjaid
sem á stóð: vændiskona. Það
var auðvitað ágætt. Það varð að
vera hægt að ganga að þér í hópi
heilbrigðra kvenna......
Febrúarvindurinn var nístandi
kaldur. Þegar hún gekk í áttina
að leigubílstæðinu hugsaði hún:
Ég á tíu ár eftir, kannski minna.
Þá verð ég að lækka verðið. Eitt
ár eða tvö í þeim klassa og eftir
það get ég ekki einu sinni unnið
fyrir ekkert. Þá vill enginn iíta
við Vy. Hvemig er ekki með
Jewel? Veslings göm'lu Jewel,
hún er næstum búin að vera.
Hvað gerirðu þegar þú ert búin
að vera og enginn viil sjá þig?
— James hótelið. þökk fynr.
Ekillinn kinkaði kolli og bau
þutu gegnum ískalda nóttina, of
hratt eins og ævinlega. — Dollar,
sagði hann og þaut síðan burtu.
og Vy stóð frammi fyrir hinu
gamalkunna hóteli. Það leit út
eins og ósköp venjulegt hótel og
hundruð gesta héldu að það væri
það, en sjöunda hæðin var frá-
tekin. Tólf vændiskonur höfðu
þar herbergi að staðaldri. Leigan
og regluleg greiðsla til hóteistjór-
ans og næturvarðanna komst upp
í fimmtíu dollara á viku. Svo
voru útgjöld til læknisins, prós-
entur á barinn, greiðsla til vissra
leigubílstjóra. — líftrygging.
Þetta var erfitt líf, þegar bezt
lét. Ef illa gekk eina vikuna
þurfti að vinna eftirvinnu til að
ná endunum saman.
Kannski ætti ég að fara til
Cubu, hugsaði hún, þegar nún
gekk inn í grámyglulegt and-
dyrið, eða til 'Mexíkó — þeir
segja að þar sé eftirspum eftir
hvítum stúlkum.
— Er herra Taylor við? spurði
hún.
Afgreiðslumaðurinn var mag-
ur, leiðindalegur maðúl' að nafni
Alex. Það var af honum svita-
lykt og vindlaþefur. — Þrekinn
náungi, blá föt, freknur.
— Alveg rétt.
— Uppi á lofti. Alex sökkti sér
aftur niður í vasabrotsbókina.
Vy sléttaði kjólinn sinn og steig
inn í gamla, skröltandi lyftuna.
Þegar dymar lokuðust hugsaði
hún um Sam Griffin. Aðeins við-
skiptavinur, sagði hún við sjálfa
sig. Mundu það. Vertu atvinnu-
manneskja, kærulaus, hörð.
Hún barði létt að dyrum. Sam
opnaði þær samstimdis og hann
var jafnvel enn glaðlegri en áður.
Kannski dálítið hræddur, en um-
fram ailt glaðlegur. — Hæ. sagði
hann. — Ég var farinn að halda
að þú værir kannski búin að
gleyma mér.
Hann hjálpaði Vy úr kápunni
og steig til baka. — Það var
failega gert af þér að koma, sagði
hann.
Hún leit á hann, traustan og
þreklegan, einlægnisleg augun
sem voru ungleg en þó raunaleg
bak við blikið og hún vissi það
strax.
— Þetta er í fyrsta skipti hjá
þér er það ekki? sagði hún
Sam Griffin roðnaði. —
Hvemig datt þér það í hug?
— Þú ert ennþá í fötunum.
— Nú?
— Flestir liggja naktir í rúm-
inu þegar ég kem. Alveg tilbún-
ir. /
— Er það satt? Það kom undr-
unarsvipur í augu hans og roðinn
varð dýpri. Hann steig fáein
skref í átt til hennar. — En
mikið ertu falleg ungfrú Vy.
Kjóllinn er líka fallegur.
Rödd hans var mild og mjúk.
Stundum voru ungu piltamir
svona, vegna þess að þeir voru
hræddir. en þetta var öðru vísi.
Sam Griffin virtist ekki vera
hræddur. Hann virtist ekki held-
ur vera að ásaka hana, hún
fann samt aftur til blygðunar.
Hún fann hve herbergið var
subbulegt, teppið óhreint, > lamp-
ixm ósmekklegur sem leyndi
þessu öllu og sömuleiðis svipn-
um á andliti hennar.
— Þakka þér fyrir, elskan,
sagði hún og rödd hennar var
dálítið annarleg. — Viltu byrja?
— Eins og þér sýnist
— Ekki eins og mér sýnist,
elskan. Þetta eru þínir pening-
ar. Hún sneri sér undan, svo
að hún þyrfti ekki að horfa á
sársaukasvipinn í augum hans.
— Þú átt annars að borga fyrir-
fram.
Hann setti tvo tíu dollara seðla
og einn fimm dollara seðil á
kommóðuna. Hún taldi peningana
og stakk þeim í veski sitt.
— Nú ræður þú ferðinni, sagði
hún.
Sam Griffin gekk nær henni
og lagði stóru lófana utanum
andlit henni. — Getum við ekki
talað saman svolitla stund? sagði
hann. — Ég hef engan haft að
tala við síðan ég kom til New
York.
— Það kemur út á eitt fyrir
mig. En mundu það, að þú hefur
ekki nema klukkutíma.
— Ungfrú Vy, hlustaðu á mig.
Ég held ég sé býsna góður mann-
þekkjari. Ég er alltaf í snertingu
við fólk í starfi mínu. Ég þelcki
strax úr þá hörðu og þá óheiðar-
legu og þá útsmognu; ég þekki
líka þá góðu. Þegar ég sá þig
í kvöld, þegar ég sá augun í þér=
á ég við, þá vissi ég að þú varst
góð stúlka. Mér datt í hug að
þú væfir kannski dálítið lík níér
— svona, farðu nú ekki að hlæja,
mér er alvara. Sjáðu til, ég er
líka að selja vörur og ég vinn
yfirleitt einn eins og þú, og ég
býst við að ég sé býsna fær í
starfinu — en, það vantar samt
edtthvað. Ég tek ekki eftir því
fýrr en ég er búinn með dags-
verkið. En þá fer ég að hugsa
og velta fyrir mér hvað skorti
á. Skilurðu — hvað ég á við?
Vy sagði: — Nei, mjög skýrt.
— En segðu mér ailt um það ef
þú vilt Ég hef ekkert að gera.
Sam þagði andartak. Svo sagði
hann: — Hvað er að? Viltu ekki
að ég taii við þig á þennan
hátt?
/ — Af hverju dettur þér það
í hug?
— Þú ert að berjast gegn mér.
Eins og viðakiptavinir gera, þeg-
ar þeir vita að þá langar að
kaupa eitthvað af mér, en viija
ógjaman láta peningana af
hendi. Ég er aðeins að reyna að
vera vingjarlegur. Ég hélt við
ættum dálítið sameiginlegt —
— Það er misskilningur. Við
eigum ekkert sameiginlegt. Og
vertu ekki að reyna að vera vin-
gjamlegur!
— Þú vilt ekki að ég tali vin-
gjamlega við þig? Sam virtist
vera hissa.
— Nei! Viltu gera svo vel —
Þá kyssti hann hana og styrk-
ur hans og blíða umluktu hana
og yljuðu henni. Hún færði sig
frá honum. — Þetta máttu ekki
gera heldur! Gerðu þetta ekki!
— Af hverju ekki? Geðjast
þér ekki að mér?
— Það kemur málinu ekkert
við. Þú kyssir bara ekki vændís-
konur, það gerir það enginn.
— Mér fellur ekki þetta orð,
Vy.
— Nú, það er það sem ég er
og gleymdu því ekki. Þú ert bara
dálítið drukkinn, góði maður, og
þú ert einmana og daufur í
dáikinn. Ef þú vilt sofa hjá, þá
er allt í lagi — en ef þú ætlár
að halda svona áfram, þá skulum
við sleppa þessu. Þú getur feng-
ið peningana þína aftur.
Stóri maðurinn horfði rann-
sakandi í augu henni langa
stund. síðan gekk hann að rúm-
inu og settist. — Ég bið afsök-
unar. sagði hann. — Ég var
Ekki hugsa bara vinna.
Þetta er nýi bíllinn hans Jóa. Leyfir ekki samræður yfir
15 kilómetra.
Oryggismál
Framhald af 7. síðu.
veiðiskipi, nema austurop séu
öll höfð opin og séð svo um
að sjór geti runnið óhindrað-
ur að þeim.
Stöðugleiki
Að sjálfsögðu hefði verið
mjög æskilegt, að þessari þró-
un síldveiðiskipanna hefði ver-
ið fylgt fast eftir með nýjum
reglum, ákvæðum og kröfum
um stöðugleikaútreikninga allra
íslenzkra fiskiskipa. Slík ákvæði
verða hinsvegar ekki sett án
mjög víðtækrár athugunar.
Þessi þróun síldveiðiskipanna
kom auk þess samtímis mjög
mikilli nýsmíði íslenzkra fiski-
skipa erlendis. Það er kunn-
ugra en frá þurfi að segja þeim
er til þekkja, að ekki er hægt
að auka starfslið opinberra
stofhana, nema mfeð sérstakri
heimild og fjárveitingu á fjár-
lögum. ’Tæknimenntað starfe-
lið Skipaskoðunar ríkisins hafði
enga möguleika á að taka að sér
stöðugleikaútreikninga til við-
bótar við önnur störf, og ekki
var heldur fært að krefjast þess
af eigendum skipanna, að þeir
legðu fram s'iíka útreikninga til
athugunar hjá Skipaskoðun rík-
isins, því vitað var, að þeir
höfðu sáralitla ef nokkra
möguleika á að fá þessa
útreikninga af hendi leysta, og
áús ekld án þess að til stöðv-
unar á íslenzka fiskiveiðaflot-
anum hefði komið um lengri
eða skemmri tíma. Jafnvel“þótt
slíkir útreikningar hefðu verið
gerðir, þá hefði þurft að fjölga
starfsliði Skipaskoðunar ríkis-
ins til að athuga þessa útreikn-
inga og bera þá saman. Nú
er enn til athugunar vegna
undirbúnings fjárlaga næsta
árs, hvort fjölga skuli starfs-
liði og er það þá undir fjár-
veitinganefnd og Alþingi kom-
ið,. hvort það mál fær jákvæða
afgreiðslu.
Þrátt fyrir takmarkað starfe-
lið hefur þó Skipaskoðun ríkis-
ins leiðbeint mörgum þeim út-
gerðarmönnum, sem til hennar
hafa leitað og veitt ráð eftir
beztu getu um úrbætur vegna
stöðugleika. Það er tiitölulega
einfalt mál að bæta við ballest
(botnþunga) í skip, vegna
þyngdar nótar og kraftblakk-
ar, en það verður þó aldrei
annað en lausleg áætlun, nema
með því móti að reikna stöð-
ugleika skipsins út í einstökum
hleðslutilfellum. Þá er verk-
efnið hinsvegar orðið mikið
starf. — Þó hefur að sjálf-
sögðu verið bætt ballest við í
marga báta samkvæmt laus-
legri áæthin, og þetta hefur
auðvitað komið að einhverju
gagni.
Sú aðferð, sem fær var og
álkveðið var að fara til að
reyna að skapa sér hugmynd
um ástand stöðugleika íslenzkra
síldveiðiskipa almennt var sú
að notfæra sér það hversu
mörg ný íslenzk skip voru í
smíðum erlendis. Um nokkur
undanfarin ár hafði Skipaskoð-
un ríkisins farið þess á leit
við þær erlendu skipasmíða-
stöðvar sem voru að smíða
skip fyriir íslenzka kaupendur
og sjálfar voru færar um að
framkvæma stöðugleikaútreikn-
inga, að þær gerðu slíka út-
reikninga og skiluðu þeim til
athugunar hjá Skipaskoðuninni.
Á þennan hátt hafði fengizt
töluverð hugmynd um ástand
margra nýrra skipa, en þó ekki
allra. Auk þess voru útreikn-
ingarnir ekki allir alveg sam-
stæðir. Það varð því úr, að 5.
desember 1962 gaf Skipaskoð-
un ríkisins út umburðarbréf,
þar sem settar eru fram kröf-
ur um stöðugleikaútreikninga
allra nýrra íslenzkra fiskiskipa,
og nákvæmlega er lýst á hvem
hátt þessir útreikningar skulu
gerðir og í hvaða hleðsluá-
standi skipin skulu reiknuð út.
»
f
4
*