Þjóðviljinn - 17.10.1963, Blaðsíða 10

10 SlÐA
ÞIÓÐVILIINN
skera, herra minn, undir þess-
í um kringumstæðum?
Ég sagði með hægð: — Ég
efast um það. Það er að segja
ef röntgenmyndirnar staðfesta
lýsingu yðar á staðsetningu flís-
. anna.
— Ég býst við að hún sé rétt
í aðalatriðum, sagði hann. Mér
er þetta tilfelli mjög minnis-
stætt, vegna aðstæðnanna.
— Egið þér við flugslysið?
sagði ég.
Hann hikaði. — Tja, líka þess
vegna. En þetta voru fangar
sem biðu dóms fyrir herrétti í
sérstakri sjúkrastofu. Sagði
sjúklingurinn yður frá því?
Ég sagði þurrlega: — Nei,
það gerði hann ekki.
Hann sagði: — Jæja, en
þannig var það nú samt. Það
var vopnaður vörður við stofu-
dyrnar.
— Hann sagðist hafa verið
á leið heim frá Algier, sagði ég.
Það er óskemmtilegt þegar sjúk-
lingur reynir að Ijúga mann
fullan. Það er ekki annað en
tímasóun.
. — Jæja, það var að minnsta
kosti satt, sagði Hodder. — Þeir
voru sendir heim frá Algier.
Þeir vojru fjórir eða fimm. Þessi
Tumer og tveir aðrir voru á-
kærðir fyrir svartamarkaðs-
brask, fyrir að selja vörur frá
hernum, minnir mig. Tumer var
hinn eini þeirra sem slapp lif-
andi úr flugvélinni. Svo var
fallhlífarhermaður sem ákærð-
ur var fyrir morð í ölkrá í
London. Þeir voru allir send-
ir til baka fyrir rétt í Englandi
i! þessari Hudson vél, sem skot-
ið var á og magalenti.
— Þokkalegur hópur, sagði
ég. — Hve margir þeirra lifðu
af slysið?
■. Hann hrukkaði ennið og hugs-
Hórgreiðslan
Hárgreiðslu og
snyrtistofa STEINH og DÖDÖ
Laugavegi 18 III. h. flyfta)
SlMI 24616.
P E R M A Garðsenda 21.
SlMI 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa.
Dðmur! Hárgreiðsla við
allra hæfl
TJARNARSTOFAN,
Tjarnargötu 10, Vonarstrætis-
megin. — SlMI 14662.
HARGREIÐSLTJSTOFA
AUSTDRBÆJAR
(Maria Guðmundsdöttir)
Laugavegi 13 — SlMI 14656
•— Nuddstofa á sama stað. «*
aði sig um. — Þrir eða ijórir,
held ég, en þeir voru ekki all-
ir sjúklingar mínir. Og þeir
voru ekki allir fangar. Einn
þeirra var að minnsta kosti
ekki fangi — flugmaðurinn, sem
magalenti vélinni. Hann var
með brotna mjöðm; læknir úr
flugíhernum annaðist hann. Ég
held hann hafi verið lagður inn
með hinum og ekki fluttur burt
þegar vörður var settur um
stofuna. Mig minnir að þeir
hafi verið fjórir. Það var flug-
maðurinn og Turner og fall-
hlífarhermaðurinn og sverting-
inn. Já, einmitt. Fjórir.
— Svertingi? sagði ég.
Hann kinkaði kolli. — Það
var svartur, bandarískur her-
maður í stofunni, sem hafði
skorið sig á háls. Hann kom
ekki frá Algier. Hann var sett-
ur i sömu stofu, vegna þess
að hann var líka undir lögreglu-
eftirliti og var of veikur til að
hægt væri að flytja hann burt.
— Af hverju var hann að
skera sig á háls?
— Ég man það ekki. Hann
hafði eitthvað gert af sér.
3
Bandaríska herlögreglan var á
hælunum á honum. Hann fór
inn í loftvarnarbyrgi og skar
sig á háls. En hann kunni ekk-
ert í líffiærafræði.
Ég sneri mér aftur að um-
ræðuefninu sem fyrir lá. — Ég
ætla að leggja herra Turner
inn á spítalann til rannsóknar,
sagði ég. Við röbbuðum saman
stundarkorn enn, ræddum um
tilfellið og hvað hugsanlegt væri
að hægt væri að gera. — Ég
skal senda yður línu seinna og
segja yður hvernig fer, sagði
ég að lokum. — En ég efast um
að árangurinn verði ánægjuleg-
ur, eftir upplýsingum yðar að
dæma.
— Ég myndi ekki verða and-
vaka yfir því i yðar sporum,
sagði Hodder. — Menn af þess-
ari manntegund eru ekki eftir-
læti mitt.
— Nei, sagði ég hugsi. — Þeir
valda miklum vandræðum og
gefa lítið í aðra hönd.
Ég sá Tumer ekki aftur fyrr
en rétt fyrir myndatökuna og
þá aðeins skamma stund. Ég
fékk myndimar og skýrslu
sjúkdómsfræðingsins og skurð-
læknis spítalans síðdegis, og
þegar vitjunum mínum var lok-
ið þann dag, settist ég við mynd-
sjána. Eins og Hodder hafði
sagt, voru þama þrjár málm-
flísar, Tvær þeirra voru litlar
og lágu grunnt. Hugsanlegt væri
að ná þeim burt, endaþótt slík
aðgerð væri mjög hættuleg
sjúklingnum. Hin þriðja var
mjög lítil en lá miklu dýpra;
umhverfis hana var dökkleit
myndun. Það var óhugsandi að
ná henni burt.
Ég sat í hálftíma og athugaði
þetta og velti fyrir mér mögu-
leikanum á að ráða fram úr
þessu. Ég vildi ógjarnan gef-
ast upp, jafnvel í tilfelli herra
Tumers. En loks setti ég mynd-
imar og ekýrslumar í umslög-
in aftur og sagði lágt við
sjálfan mig: Jæja, það var nú
það. Ég slökkti í sígarettunni,
fór í frakkann og setti upp
hattinn og fór heim.
Ég svaf mjög illa þá nótt.
Fimmtíu og átta ára garnall
læknir er ekki vanur að verða
andvaka yfir sjúklingi, en mér
varð ekki svefnsamt vegna
Tumers. Mig langaði til að
gera eitthvað fyrir hann, lang-
aði ákaft til þess. Ég hafði þá
undarlegu öfugsnúnu tilfinningu,
að einmitt vegna þess að þessi
litli svartamarkaðsbraskari var
lítilfjörleg persóna, þá þyrfti
ég að beita allri kunnáttu minni.
Þetta er fráleitt á pappímum,
en það var einmitt þetta sem
hélt vöku fyrir mér. Ég gat ekki
sofið vegna þess að ég var að
velta fyrir mér hugsanlegum
möguleikum í sambandi við að-
gerð. Einu sinni fór ég fram
úr rúminu og fram í skrifstofu
mina til að líta í nýjar þýzkar
bækur um heilaskurðlækningar;
ég er seinlæs á þýzku og sat
3rfir þessu í klukkutíma. Síðan
fór ég aftur í rúmið og sofnaði
stundarkom undir morgun.
Ég sá Turner um morguninn
í stofu sinni á spítalanum. Ég
hafði röntgenmyndimar með
mér. Hjúkrunarkqnan vísaði
mér til hans; eftir lauslega at-
hugun á honum, sendi ég hana
burt og settist í stólinn hjá
rúminu hans.
— Jæja, þér eruð enn með
þrjár málmflísar í höfðinu, herra
Turner, sagði ég. Ég tók upp
filmumar og sýndi honum; þær
voru mjög skýrar án myndsjár-
innar.
— Skollinn sjálfur, sagði
hann. — Er þetta ég? Er það
nú óskapnaður.
— Fallegasta stúlka verður
ekki öllu frýnilegri á svona
mynd, sagði ég. Ég valdi eina
filmuna úr. — Þetta er frá hlið,
þar sézt það bezt. Þetta hvíta
eru málmflísamar. Þessir díl-
ar þarna uppi og þessi þarna
lengra inni.
Hann var áhugaisamur. —
Hvar eru þær í mér sjálfum,
læknir? Hann bar höridina upp
að enninu. — Einhvers staðar
hérna?
Ég lagði tvo fingur á höfuð
hans. — Þessar tvær hér og
hér. Hin þriðja svo sem tveim
tommum neðar, eins og hér.
Ég sýndi honum fleiri film-
ur. Hann horfði á þær með
athygli og greindarlega. — Er
þessi þriðja samskonar og hin-
ar, læknir? sagði hann fljót-
lega. — Ég á við, að þessar
tvær eru svo hreinlegar, en
þessi er öll í þoku.
Ég kinkaði kolli. — Það er
hún sem er að angra yður. Ég
myndi segja að vefur væri að
myndast umhverfis stálörðuna.
Hann leit á mig snögglega.
— Eithvað sem ekki ætti að
vera þar?
— Já, sagði ég. — Það er
mín eigin túlkun á þessum
myndum. Og hún er að nokkm
staðfest af skýrslu sjúkdóms-
fræðingsins.
Hann sagði lágt: — Jæja,
það er heldur skemmtilegt.
Það var stutt þögn. — Get-
ur þessi þreyta í mér stafað af
því, læknir? sagði hann loks.
— Ég býst við því svaraði
ég. — Hún getur stafað af því
og sömuleiðis óhæfni hægri
handarinnar. Ennfremur svim-
inn og yfirliðin og sjóntruflan-
imar Reyndar kemur þetta!
heim við flest einkenni hjá yð-1
ur.
Hann sagði: — Ég býst við
að þetta þýði það, að ég verði
að gangast undir annan upp-
skurð?
Ég þagði stundarkom. — Ég
er skurðlæknir, herra Turner,
sagði ég loks. — Ég hef gert
uppskurði alla mína starfsævi .
og einkum höfuðskurði. Og nú J
verð ég að segja yður, að það j
eru takmörk fyrir þvá sem !
skurðlækningar fá áorkað. Ef
maður missir fótinn í slysi, get-
ur skurðlæknirinn ekki gert
uppskurð og gefið honum nýj-
an og heilbrigðan fót. Við höf-
uðskurði er um sömu takmark-
anir að ræða. Stundum er ekki
gerlegt að koma uppskurði við.
Ég þagnaði og horfði í augu
honum. — Ég verð að segja yð-
ur eins og er, herra Turner. Að
mínu áliti er þetta eitt þeirra
tilfella.
Rjótt andlit hans varð ögn
fölara og mér varð Ijóst að
hann hafði skilið mig. — Þér
eigið við það, að ég myndi
deyja, ef þér reynduð að ná
burt þessari flís? sagði hann.
Ég sagði rólegri röddu: — Ég
er búinn að hugsa mikið um
þetta, herra Turner. Ég verð að
segja yður, að ég myndi ekki
taka slíka aðgerð að mér og
búast við jákvæðum árangri. Ég
þagnaði. — En auðvitað verðið
þér að skilja, að þetta er aðeins
mitt persónulega álit, persónu-
legt álit eins manns. Ef yður
langar til að láta annan skurð-
lækni athuga yður og rann-
saka þessar mjmdir, þá væri
mér ánægja að kqma þvi í
'kring fyrir yður eða hafa sam-
vinnu við hvern þarin sérfræð-
ing sem þér óskið eftir. Þótt
einn maður treysti sér ekki í
slíka aðgerð, þá er ekki þar
með sagt að enginn annar geri
það.
Harin sagði: — Þér eruð sá
bezti í Englandi í svona löguðu,
er það ekki læknir? Það sagði
Worth læknir mér.
— Nei, alls ekki, svaraði ég.
— Það eru margir aðrir hér
í London með jafnmikla reynslu
og ég. Þér gætuð til dæmis
farið til Mostyn Collis.
Hann sagði: — Jæja, hvað
gerist ef þetta er látiðveiga sig
eins og það er. Versnar það?
Ég sagði: — Það er ekki ör-
uggt að það versni, en það er
ekki ósennilegt. Ég get gefið
yður fróandi meðferð, sem kann
að stöðva skemmdina. Þá gæti
hún læknazt af sjálfu sér og
hætt að angra yður.
— Kemur það oft fyrir?
Ég hristi höfuðið. — Ebki
mjög oft svo að ég viti til. Þó
hef ég vitað til þess.
Hann spurði: — Hve oft?
Ég hugsaði mig um andartak
og sagði síðan; — Ef til vill
hefur þessi meðferð okkar áhrif
á eitt tilfelli af tíu. Ekki fleiri
er ég hræddur um.
— Og hinir níu versna?
Ég kinkaði kolli.
Hann hvíslaði aftur: — Það
er skemmtilegt.
Það varð löng þögn í litlu
sjúkrastofunni. Fluga suðaði við
gluggarúðuna, tappinn á renni-
tjaldinu dinglaði, sólskinið
streymdi inn; að neðan barst
umferðarniðurinn. Ég sat við
rúmið hans og beið. Það er
bezt að gefa sjúklingnum góðan
tíma undir þessum kringum-
stæðum. Það er ekki annað að
Hvar er að brenna Jón?
Fimmtudagur 17. október WB3
S KOTTA
Ó, hve líf okkar hefur breytzt mikið til batnaðar síðan við komumst
að raun um hversu ginnkeyptir karlmenn eru fyrir smjaðri.
Sendisveinn
óskast strax.
Afgreiðsla Þjóðviljans
Sími 17 500
RAÐSÓFIhúsgagnaarkitektSVEINN KJARV&L
litiö b. husbunaöinn hjá húsbúnaði , , ,
EKKERT HEIMILIÁN HÚSBÚNABAR
SAMBAND HÚSGAGNAFRAMLEIÐENÐA
laugavegi 26 simi 209 70
Innheimtustörf
Duglegir unglingar óskast til innheimtustarfa nú
þegar, hálfan eSa allan daginn.
Þjóðviljinn
Sími 17-5-00.
Bifreiðaleigan HJÓL
í
i
J
t