Þjóðviljinn - 24.10.1963, Qupperneq 10

10 SÍÐA
hernum, því hefðu þeir gott af.“
„Hættu að tala um herinn og
gættu tungu þinnar,“ sagði lið-
þjálfinn reiður. „Það er kven-
maður með mér.“
Stúlkan lagði höndina á hand-
legg hans. „Komdu, Duggie,"
sagði hún. „Við skulum koma út
héðan."-
Hann hristi hana af sér. „Ég
kæri mig ekiki um þetta kjaft-
æði í honum,“ sagði hann.
„Hann á ekkert með að tala
svona."
trAlveg rétt,“ sagði ketil-
hreinsarinn og riðaði svolítið í
áttina tfl þeirra. „Farðu burt
með punthúfuna og allt heila
gillið. Komdu aftur með hann
þegar hann er búinn að gera
éitthvert gagn, og ég skal gefa
honum bjór.“ Hann þagnaði
ahdartak til að yfirvega þessa
tmögu. „Tvo djöfuls bjóra,“
sagði hann. „Komdu aftur með
hann þegar harm hefur gert
eitthvað að gagni.“
Þetta pex hélt áfram í nokkr-
ar mínútur og báðir urðu aest-
ari; svo var kominn lokunar-
tími og barþjónninn stuggaði
þeim út á eftir hinum gestun-
um og út á dimma götuna.
Það var ekkert tunglsljós og
gatan var myrkvuð og koldimm.
Á gangstéttinni stóð ketilsmið-
urinn og vaggaði í allri sinni
hæð og breidd, fullur af yfirlæti
og háði. „Þetta djöfuls strið
tetour aldrei enda, nema þeir
setji einhverja almennilega
menn í bölvaðan herinn. Allt
sem þessir djöfuls dárar gera
er að spranga sig um með punt-
húfur og tína upp dátadræsur.
Dátadræsur í einkennisbúning-
Hárgreiðslan
Hárgrelðslu og
snyrtistofa STEINTJ og DÓDÓ
laugavegi 18 in. h. flyfta)
SÍMI 24616.
P E B M A Garðsenda 21.
( SIMI 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa.
Dömur! Hárgreiðsla við
allra hæfi
TJARNABSTOFAN.
Tjarnargötu 10, Vonarstrætis-
megin. — SlMI 14662.
H ARGREIÐS t USTOF A
AUSTURBÆJAR
fMaría Guðmundsdóttir)
Laugavegl 13 — SlMI 14656
— Nuddstofa á sama stað. —
um með puntaða dræsuhatta."
Stúlkan sagði í stoyndi: „Dugg-
ie — ékki.“ Hún togaði í hand-
legginn á honum. „Það er alveg
sama hvað hann er að segja.
Hann hefur fengið of mikið að
drekka.“
Hann hristi hana af sér. „Það
er satt,“ sagði hann. „Úrkast
frá Dýflinni kominn hingað til
að snuðra og kjafta í þýzka
konsúlinn. Það morar allt í þess-
um bölvuðu írsku drullusokk-
um.“ Hann sneri sér undan.
„Komdu Phyl — látum svínið
eiga sig."
©
Ketilhreinsarinn lyfti fætinum
Og spaitoaði í hann; þungt stíg-
vélið lenti á mjóhryggnum á
Brent og hann fann hræðilegan
sársauka. Duggie Brent hafði
aldrei lært að slást eins og ó-
breyttur borgari; það hafði
aldrei gefizt tími til að kenna
honum það. Trylltur af reiði og
sársautoa sneri hann sér við og
fleygði punthúfunni sinni —
þrætueplinu — beint framan í
herra Seddon. Það var fyrsta
atriðið í vopnlausum átökum, til
að láta andstæðinginn depla
augunum svo að hann áttaði
sig ekki á hinu skelfilega sparki
sem í vændum var. Um leið
sparkaði hann þungum her-
mannaskónum af öllu afli í
kviðinn á herra Seddon; ketil-
smiðurinn fór i keng af sárs-
auka. Um leið var óvinurinn
kominn aftan að horium og um
hálsinn á honum var brugðið
sterkum, eimkennisklæddum
armi, olnboginn lyfti upp á hon-
um hökunni og hné þrýstist inn
í bakið á honium. Hann spark-
aði og barðist um, en andstæð-
ingurinn var fyrir aftan hann
og barðist, á honum óþekktan
hátt. Þrýstingurinn að hálsinum
kom í veg fyrir að hann gæti
gefið frá sér nema hálfkæfð
hljóð.
Vissulega ætlaði liðþjálfinn að
meiða herra Seddon, ganga
nærri honum meira að segja. En
kennurum hans hafði hins veg-
ar lóðst að segja honum hvenær
hann ætti að hætta til þess að
komast hjá því að drepa mann-
inn. Hann hafði orðið að beita
öllu afli til að buga ketilhreins-
arann; kannski hefur líka ein-
hver forvitni komið til. En allt
í einu heyrðist brestur í hrygg
mannsins og hann hætt.i allt í
einu að streitast á móti. Þá
HÓÐVILIINN
Fimmtudagur 24. október 1963
var eins og Brent gerði sér ljóst
hvað hefði gerzt.
Hann sleppti taki sínu og
líkami mannsins féll máttlaus
niður á stéttina við fætur hon-
um. „Drottinn minn góður,“,
sagði hann lógt.
Hann stóð andartak á báðum
áttum; svo laut hann niður og
þreifaði um andlit mannsins.
Hann andaði ennþá og liðþjálf-
inn rétti úr sér. Hann hafði
meitt hann meira en hann hafði
ætlað sér og það yrði trúlega
mikið uppistand út af þessu.
Svo sem hundrað metrum ofar
í götunni voru menn á ferð
undir daufum lampa; þeir virt-
ust ekki hafa tekið eftir neinu.
Enginn annar sást á ferli, en í
veitingahúsinu skammt frá sást
enn Ijós, dauf strik umhverfis
my rkvunartj öldin.
Hann getok til stúlfcunnar sem
stóð á miðri götunni. „Komdu,“
sagði hann. „Það er bezt að við
forðum okkur. Ég fór dálítið
illa með harin.“
Hún sagði: „Ó, Duggie! Við
verðum eittihvað að gera.“
„Komdu burt héðan,“ sagði
hann. „Ég skal sýna þér hvað
ég geri.“
Hann teymdi hana með sér
upp New Cross-veginn þar til
þau fundu símaklefa. í daufu
skininu frá vasaljóíi sínu fann
hann símanúmerið í Geitinni og
hririgdi þangað. Stúlka svaraði.
„Einn af gestum ykkar hneig
niður á gangstéttinni fyrir ut-
an,“ sagði hann. „Hann hefur
meitt sig eða eitthvað er að
honum. Þið ættuð að athuga,
hvort hann þarf aðstoð.“ Hann
skellti á áður en hún gat nobk-
uð sagt.
í þröngum símaklefanum
hreyfði stúltoan sig við hlið
hans. „Þetta var reglulega snið-
ugt hjá þér,“ sagði hún með
aðdáun. „Þetta hefði mér aldrei
dottið í hug. Þú ert perla.“
Hann kyssti hana í símaklef-
anum í nokkrar mínútur í nota-
legu myrkrinu og ketilhreinsar-
inn var næstum gleymdur. Svo
fylgdi harin henni heim.
Um nóttina dó herra Seddon
í Miller sjúkrahúsinu í Green-
widh. Daginn eftir kom Brent
liðþjálfi til herdeildar sinnar;
fimm dögum síðar fór hann á
Skipsfjöl og álkvörðunarstaður
var ókunnur en reyndist vera
Norður-Afríka. Réttvísin hafði
upp á honum tveim mánuðum
síðar á stað sem kallaðist Blida
og það var vitnisburður Phvllis
Styles sem kom henni á sporið.
Lögreglan átti í miklum vand-
ræðum með hana áður en hún
fétokst til að segja nokkuð.
Hann var fluttur frá Blida
til Algeirsborgar, hafður þar í
viku og síðan seridur til Eng-
lands í Hudson vél með nokkr-
um föngum öðrum, meðal þeirra
Turner kapteini. f sjúkrahús-
inu i Penzance komst hann
fyrstur á stjá. Hann hafði að-
eins fengið nokkur grunn sár
eftir sprengjúbrot, sams konar
brot og veitt höfðu Turrier á-
verkann, og handleggsbrot við
magalendinguna. Þá var búið að
skera Turner upp og hann lá
hreyfingarlaus og vafinn umbúð-
um, gat hugsað og skilið og tal-
að dálítið en með bundið fyrir
augun. Hann sá Brent aldrei.
Hjúkrunarkonan hafði fengið
þau fyrirmæli hjá skurðlæknin-
um að hún yrði að hafa ofanaf
fyrir sjúklingnum, svo að hún
lét Brent liðþjálfa hafa bók
sem hét Sannar mannraunasög-
ur og skikkaði hann til að lesa
upphátt fyrir Turner í klukku-
tirna. Liðþjálfinn var litið hrif-
inn af því að lesa upphátt og
gerði það ósköp illa; enda voru
þessar sönnu sögur ómerfcilegar
og hálfgert piss í samanburði
við það sem hann hafði sjálfur i
lent í. Áður en fimm mínútur1
voru liðnar var lestur hans orð-
inn býsna slitróttur. Hann fletti
noktorum blöðum og las nokkr-
ar línur þegjandi.
„Mér lízt ekki á þessa bók,“
sagði hann. „Viltu að ég haldi
áfram? Ég skal gera það ef þú
vilt.“
Hjúpaða veran í rúminu
hreyfði aðra höndina veiklulega
til og frá.
„Allt í lagi,“ sagði liðþjálfinn.
„Ég ætla að spyrja hjútokuna
hvort hún hafi ekki einhverja
sem er meira krassandi, næst
þegar hún kemur —■ um stelpur
og svoleiðis. Kannski eiga oau
eintak af Engar orkídeur handa
ungfrú Blandirih. Það gæti ég
lesið fyrir þig,“ sagði hann von-
góður.
Veran í rúminu lyfti þumal-
fingrinum.
Brent sat þegjandi stundar-
kom. „Þegar maður lendir í
klandri við lögregluna og er á-
kærður,“ sagði hann loks, „fær
maður þá ekki einhvern verj-
anda? Við réttarhöldin, á ég
við. Einlhvem sem tekur mál-
stað manns, sem kann tökin á
þessu, ha?“
Úr rúminu heyrðist hvísl.
„Þeir láta þig hafa lögfræðing,
málafærslumann kalla þeir
hann. Hvað hefurðu gert af þér,
lagsi?“
Það er gott að létta á hjarta
sínu. Brent sagði: „Ég lenti i
slagsmálum við náuriga og hann
dó. Ég ætlaði ekki að meiða
hann, ekki svona mitoið." Hann
hikaði og sagði síðan: „Þeir
segja, að það sé morð."
f garðinum í úthverfinu var
tunglskinið bjart, nóttin mjög
tær. — Ég sá aldrei aridlitið á
honum, sagði herra Turner.
— En ég kynntist honum býsna
vel samt. Ég frétti aldrei hvem-
ig þetta fór eða neitt. Hann
þagnaði. — Ég veit svei mér
ekki. Kannski hefur hann verið
hengdur. En ég veit ekki hvort
þeir hengja menn fyrir svona
lagað, heldurðu það?
Konan hans hreyfði sig við
hlið hans. — Ég veit það elbki,
sagði hún. — Þú sagðir að hann
hafi drepið manninn, er það
ekki?
— Já, það var alveg vist.
Enginn vafi á því.
— Fyrst hann gerði það, þá
hafa þeir sjálfsagt hengt hann,
heldurðu það ekki? Hún hugs-
aði sig aðeins um. — Ef hann
hefur verið sýknaður, þá er hann
í einhverri vinnu, býst ég við.
Hann sagði: — Ég veit ekki
hvað hann hefði getað gert. Það
eina sem hann kunrii var r.ð
drepa menn — það hafði hann
lært að gagni. Hann var ekki
faglærður eða neitt þess háttar.
Nú, hann er kannski á eyr-
inni. Hann sneri sér að henni.
— Hann var fínn strákur, sagði
hann, — og við vomm þama
allir saman í þessu klandri.
Hún sagði ekkert.
— Viltu heyra um hina tvo?
Hún vafði teppið þéttar að
sér. — Já, haltu áfram, sagði
hún. — Ég hef aldrei heyrt þig
tala um neitt af þessu fyrr.
Hann hugsaði um sín eigin
réttarhöld og dóm. — Maður
talar yfirleitt etoki um svona
s K O T T A i.-s- u,
— Finnst þér tiltcktin i vetrarbyrjun ekki frámunalega leiðinleg?
Einhleypur tannlæknir
óskar eftir 2 herb. íbúð til leigu. — Tilboð sendist
blaðinu merkt: „TANNLÆKNIR — 200".
Innheimtustörf
Duglegir unglingar óskast tii innheimtustarfa nú
þegar, hálfan eða allan daginn.
Þjóðviljinn
Sími 17-5-00.
Ljónið liggur fram á Iappir Tígrisdýrið situr við sperrt-
sínar og sefur vært. asta í búri sínu.
GóriIIuapinn — hann hefur
brotizt út úr búrinu og snúið
svo upp á járnrimlana að
þeir mynda orðin — Fór í
hádegismat!
Og þa finnst Andrési tími
til kominn að hraða sér burt
úr dýragarðinum.
Bifreiðaleiqan HJÓL »
Síml 16-370