Þjóðviljinn - 12.11.1963, Blaðsíða 10

IQ 6ÍÐA
ÞIÓÐVILIINN
Þriðjudagur 12. nóvember 1963
NEVIL SHUTE
SKAK-
BORDIÐ
garðinn hjá frú Higgens og það-
an inn í timburportið hjá Pol-
herring; siðan kom hann út á
bakstig og svipaðist varlega um.
Hávaði heyxðist úr þeirri átt
eem hann kom úr, en þeir virt-
ust ekki vera að elta hann; hann
heyrði samfellt flaut og hávaða
í jeppum. Og homum til skelf-
ingar heyrði hann hrópaðar
skipanir um að allir bandaríkja-
hermerm skyldu halda heim í
búðimar.
Hann vissi að hann varð að
ná sambandi við þá strax og
blandast fjöldanum. Hann hafði
ekki heyrt Grace nefna nafn
hans; hann vissi ekki einu sinni
hvort hún vissi hvað hann hét.
Ef hann blandaðist hópnum þá
slyppi hann ef til vill; ef hann
yrði kyrr í Trenarth og kaemi
einn heim á eftir, þá kæmist
strax upp um hann. Honum
Ðaug aldrei í hug að gefa sig
fram og segja sannleikann, að
hann hefði kysst stúlkuna, og
hvað um það? Hann hafði ekki
gert henni neitt og hann hafði
aldrei ætlað að gera henni neitt,
en honum kom ekki í hug að
neinn myndi trúa honum, ef
hann segði hið sanna. Hann yrði
að komast undan.
Hann mjakaði sér eftir stígnum
í átt að Sheep götu; þaðan gæti
hann komizt út í Aðalstræti og
blandazt hópnum. Meðan hann
var enn á stígnum heyrði hann
mannamál á götunni svo sem
tuttugu metra frá sér; hann
hörfaði inn i skot og tveir lög-
reglumenn komu hlaupandi,
námu staðar og horfðu inn stíg-
inn til hans. Hann hörfaði
lengra inn í skuggann.
Annar sagði: — Stattu hér
og haltu vörð. Ég ætla að halda
Hárgreiðslan
Hárgreiðsln og
snyrtistofa STEINTJ og DÖDO
Eaugavegi 18 III. h. flyftal
SIMI 24616.
P B R M A Garðsenda 21
StMI 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa.
Dðmur! Hárgreiðsla við
allra hæfi
TJARNARSTOFAN.
Tjarnargötu 10. Vonarstrætis-
megin. — SfMI 14662.
HARGREIÐSEUSTOFA
AUSTCTRBÆJAB
(Marfa Guðmundsdóttir)
Eaugavegl 13 — SlMI 14656
■— Nuddstofa á sama stað. —
áfram niður götuna. Hann er
einhvers staðar á þessu svæði.
— Hvað hefur hann eiginlega
gert?
— Nauðgað einni af þessum
stelpuskjátum.
— Jæja. Þær gátu svo sem
átt von á því. Er hann vopnað-
ur?
— Ég býst ekki við því. En ef
hann stanzar ekki við kall. þá
er eins gott að láta hann hafa
það.
Hann hljóp af stað. Sverting-
inn gægðist fram úr skotinu og
sá lögregluþjóninn sem eftir stóð
taka fram byssu sína og hlaða
hana; hann færði sig upp að
girðingunni og stóð þar redðu-
búinn með byssu í hendi.
17
Hægt og varlega þokaði Les-
urier sér til baka inn stíginn,
hélt sig í skugganum og gætti
þess að stíga ekki á neitt
sem valdið gæti hávaða. Tunglið
var honum hliðhollt. Ljós þess
skein framaní lögregluþjóninn í
tuttugu metra fjarlægð. Blökku-
maðurinn komst til baka án
þess að hann sæist.
Fljótlega kom hann að hliði
sem lá að garði fyrir aftan
hann. Hann þuklaði á þvi og
það opnaðist; hljóðlega og
snöggt fór hann inn um það og
úr augsýn varðmannsins við
endann á stígnum. Nú gat hann
flýtt sér. Hann klifraði yfir
girðingamar og inn í timbur-
portið, en það lá að Aðalstræti.
Hann klöngraðist yfir timbrið og
horfði niður á götuna.
Engir hermenn sáust nema
herlögreglan. Þeir virtust vera
að leita í húsum umhverfis
Hvíta hjörtinn undir handleiðslu
Anderson lautinants. 1 hinum
enda götunnar voru tveir lög-
regluþjónar svo sem fimmtíu
metrum neðar; þessa stimdina
voru þeir að horfa upp aðra
götu, þar sem eitthvað virtist
vera að gerast.
Svo sem tíu metra frá timb-
urhlaðanum hans stóð jeppi.
Hann vissi í áttina að Penzace.
Lesurier var fljótur að hugsa
og barðist við skelfinguna sem
gagntók hann æ meir. Enda þótt
hermennimir væru komnir út úr
þorpinu, þá gætu þeir ekki enn
verið komnir upp í kampinn við
flugvöllinn sem var í mílu fjar-
lægð. Ef hann gæti komizt út úr
þorpinu á jeppanum. var enn
hugsanlegt að hann næði aðal-
hópnum og kæmist inn með
honum án þess að vekja grun.
Ef harm gætl feomizt út á Penz-
ance veginn, þá hafði hann
mðguleika á þvi að komast
krókaleiðir og ná nógu snemma
heim í búðimar. Þama var
jeppinn og aðeins tveir lög-
regluþjónar á hominu í fimm-
tíu metra fjarlægð.
Hann leit enn í kringum sig.
Síðan klifraöi hann niður af
timburhlaðanum og gekk kæm-
leysislega út á götuna og upp í
jeppann. Þegar hann ræsti vél-
ina litu báðir mennimir í átt-
ina til hans, en það var ekki
sérstaklega bjart og þeir gátu
ekki greint litarhátt ökumanns-
ins. Lesurier ók af stað með
eðlilegum hraða, ekki of hratt til
að forðast grun.
Hann var aðeins í fárra metra
fjarlægð frá þeim. þegar þeir
sáu að ekillinn var svartur og
gáfu stöðvunarmerki. Hann
steig á benzinið og ók beint að
þeim. Þeir hlupu úr vegi þegar
hann þaut framhjá; svo var
hann farinn að aka eins og óður
maður, í rykkjum og hlykkjum.
Bakvið hann var blístrað ákaft
og skot kvað við og þaut fram-
hjá honum. Svo var hann kom-
inn útúr Trenarth og á hraðri
leið niður veginn í áttina til
Penzance í fjögurra mílna fjar-
lægð.
Hann rataði ekki um veginn.
Hann var vanur að aka vél-
skóflu og hafði sjaldan ekið bil
um umhverfið, þótt hann kynni
vel á jeppa. Hann hafði talið
víst að einhver hliðargata lægi
yfir að búðunum og hann skim-
aði í örvæntingu eftir einhverri
slíkri. En engin gata sást. Hann
leit um öxl og þama sáust Ijós
frá bílum, mörgum bílum sem
fcomu með ofsahraða á ef tir
honum. Eltingaleikurinn var
hafinn.
Hann vissi nú. að þeir myndu
skjóta þegar þeir kæmust í færi
Skélfingin gagntók hann,
sprottin af sögunum sem hann
hafði heyrt frá unga aldri. Hann
hafði gert sig sekan um skelfi-
lega yfirsjón, og ef múgurinn
næði í hann, yrði hann riflnn í
tætlur. brenndur á báli, kvalinn
og píndur. Hann steig benzínið
í botn og þaut áfram gegnum
friðsælt landslagið frávita af
ótta. Jeppinn sem hann ók var
iHa á sig kominn: herjeppamir
fyrir aftan hann nálguðust hann
stöðugt; hann átti sér aðeins
eina von nú orðið, að komast í
skjól milli húsanna í Penzance
og skilja jeppann einhvers stað-
ar eftir og fela sig síðan. I ör-
væntingu datt honum í hug
brunnur; kannski væri einhvers
staðar bmnnur sem hægt væri
að leynast í meðan leitarmenn-
imir færu framhjá. Engum dytti
f hug að leita i brunni.
Honum hefði verið betur borg-
ið í brezkri lögreglustöð, en þess
var ekká að vænta að hann vissi
það.
Hann ók með ofsahraða inn í
Penzance og skimaði í allar átt-
ir í leit að skýli. Hann kom nið-
ur að sjónum langt frá höfninni
og það stöðvaði hann. Hann
hemlaði snögglega og beygði inn
í hliðargötu, stanzaði, þaut út
úr bílnum og hljóp inn í skugg-
ann. Herbíll var næstum á hæl-
unum á honum og skot kvað við
og kúlan kom í vegginn við
hliðina á honum.
Hann hoppaði upp eftir sjö
feta háum múr, náði í efri brún-
ina og kom fætinum upp og eins
og elding var hann kominn yf-
ir og inn í hænsnagarð hinum
megin. Hann fælktist í vflmeti,
komst síðan inn í matjurtagarð
og þaðan yfir annan múr og inn
í kirkjugarð. Bak við hann var
ljós og æstax. bandarískar radd-
ir.
Hann hljóp yBr kirkjugarðinn
og gægðist út á götuna. Lög-
regluþjónamir vom að dreifa
sér um svæðið sem hann var á
eins og þeir höfðu fyrr gert Það
var úti um hann; eftir nokkrar
mínúbur yrðu þeir búeir að ná
honum.
Þessi síðustu andartök missti
hann síðustu leifamar af trú á
réttlæti herdómstólsins. Hann
var svertingi á flótta undan
hvítum mönnum, frávita af
skelfingu. Hvítu mennimir vom
á hælum hans með morð í huga
til að hefna svívirðu sem hör-
undslitur þeirra hafði orðið fyr-
ir; betra var að deyja en lenda
í klónum á þeim.
Loftvamabyrgi var gert upp
við kirkjugarðsvegginn. Menn-
imir vom óðum að nálgast
hann. Hann fór inn í byrgið og
tók upp hnífinn sinn. Það var
góður hnífur sem hann var
hreykinn af; faðir hans hafði
gefið honum hann heima í
Nashville þegar hann var í leyfi
áður enn hann lagði af stað yf-
ir hafið; hann var beittur sem
rakhnífur.
Tárin mnnu niður vanga hans
þegar hann bar hann klaufalega
upp að hálsi sér í loftlausu skýl-
inu.
— Það var þetta sem gerðist,
sagði herra Tumer í tungla-
ljósinu í friðsælum garðinum
fjómm árum seinna. — f>annig
stóð á þvfl að hann var á sjúkra-
húsinu með mér.
Konan hans hreyíOi sig í
stólnum; hennl var farið að
kólna, en hún hafði áhuga á
þessu. — Hvað varð um hann?
spurði hún.
— Ég veit það ekki, sagði
hann. — Ég veit ekki annað en
það sem hann sagði mér og ég
er búinn að segja þér. Hann átti
að faaia fjnir herrétt þegar hann
útskrifaðist fyrir nauðgunartil-
raun. Meira veit ég ekkfl.
Hún sagði: — En þetta var
alls engin nauðgunartilraun.
finnst þér það? Ég á við, að þú
sagðir að hann hefði bara kysst
hana.
— Það sagði hann mér, sagði
herra Tumer. — Hann sagðist
ekki hafa gert neitt annað.
— Nú, ekki geta þeir kært
hann fyrir nauðgunartilraim
vegna þesa
— Ég veit ekki, sagði herra
Tumer. — Kannski geta þeir
það í Bandaríkjaher. Og svo
getur það vel verið eintóm lygi
sem hann sagði mér.
— Það hlýtur að vera. sagði
hún. — Hann hlýtur að hafa
gert meira af sér en þetta.
Hann þagði nokkra stimd. —
Ég veit svei mér ekki, sagði
hann loks. — Ég held ekki að
hann hafi veriö að ljúga. Hann
var ósköp aumur og ég held að
hann hafi sagt mér sannleikann
eftir beztu getu. Hann vissi að
hann yrði dreginn fyrir herrétt
og hann var eiginlega búinn að
sætta sig við það.
Hún sagði: — Út af hverju
var hann þá aumur? Bara út af
smáninni?
Hann sagði: — Það var út af
stúlkunni. Hann hafði eyðilagt
allt saman með aulaskap sínum,
svo að hún varð að kvarta und-
an honum og hann myndi aldr-
ei sjá hann aftur. Hann var
vanur að sitara útum gluggann
klukkutímum saman án þess að
mæla orð — með heimþrá til
Nashville, býst ég við. Einu
sinni sá ég hann gráta og tárin
Ef þú slörar yfir blaðinu, En —' en
geturðu hvergi lagt bílnum!
Nógur tími góöa.
En?
Taktu því rólega góða.
Ég nota bara þennan plat-
stöðumæli eí' á þarf -i--'
S KOTTA
Pabbi er búinn að harðbanna mér að spila þessa plötu sé hann
innan við kilómetra fjarlægð frá húsinu.
Stúlka óskast
Stúlka vðn vélritun og sem kann eitthvert Norð-
urlandamála og ensku eða þýzku, óskast nú þeg-
ar. — GOTT KATJP.
Umsóknir um upplýsingum um fyrri stðrf og
launakröfur óskast sendar til blaðsins fyrir n.k.
sunnudag merkt: „Tungumál — Vélritun — 500.“
SVEFNSÓFAR
- SÓFASETT
HNOTAN húsgagnaverzlun
Þórsgötu 1
Bækur—Frímerki
Vil kaupa gamlar og nýjar bækur og alls-
konar tímarit, gömul og ný.
Kaupi einnig íslenzk frímerki hæsta verði.
Fólk sem flytur utan af landi eða úr göml-
um húsum hér í borginni, kastið ekki göml-
nm bókum.
Baldvin Sigvaldason
Hverfisgötu 16 A — (Búðinni).
Bifreiðaleiaan HJÓL