Þjóðviljinn - 14.11.1963, Blaðsíða 10

10 SlÐA
ÞIÖÐVILIINN
er fyrr beztu. Þer elta alltaf
eitthvað nýtt — jafnvel það au-
virðdlegasta af öUrj, kaptein
Tumer, jafnvel það aumasta af
öllu. Joyoe var mjög þdinmóð
við hann — engin kona hefði
getað verið meiri engiiU, það var
hún. En það er ekki hægt að
ættast til að slík stúlka bíði til
eilifðar. Hún hefur slíka sitt
stolt.‘
— Ég býst við því, sagði herra
Tumer. ,Get ég náð sambandi
við hann? Mér þætti gaman að
hitta hann aftur.“
>Ef þér hittuð hann aftur eft-
ir að hafa kynnzt honum i stríð-
inu. þá yxðuð þér fyrir miikJum
vonbrigðum, Tumer kapteinn.
Móðir hefur rétt til að tala
hrednskilnislega um son sinn;
það myndi valda yður vonbrigð-
um að liðsforingi og ættstór
maðux stouli hafa lagzt svo lágt.“
Stúlkan sagði: — Mamma,
ekki æsa þig upp.
Sjúka konan sagði: — Nei. Og
síðan var löng þögn.
Herra Tumer sagði: — Er
hann í London?
Móðir hans leit upp. — Hann
er erlendis, einhvers staðar í
Burma, býst ég við. Við höfum
ekki bréfasamband við hann. I
yðar sporum myndi ég gleyma
þessu öllu, Tumer kapteinn.
Sanur minn hefur ekki lifað við-
unandi lífi.
Hann sagði: — Ég skiL Ef
Morgan var í Burma var til-
gangslaust að halda þessu á-
fram. Hann sagði: — Jæja, ég
bið yður að fyrirgefa ónæðið,
frú Morgan. Mér datt í hug að
það hefði verið gaman að hitt-
ast yfir glasi af bjór eða eitt-
hvað þess háttar.
Hún sagði: — Sonur minn
kom heim í hálfan mánuð árið
1945 og fór síðan aftur til Aust-
urlanda. Mér þykir leitt að geta
Hárqreiðslcm
Hárgrelðslu og
snyrtistofa STEINTJ og DÖDO
Laugavegl 18 in. h. (lyfta)
SÍMI 24616.
P E R M A Garðsenda 21.
SÍMI 33968. Hárgrelðslu- og
snyrtistofa.
Dömur! Hárgreiðsla við
allra hæfi
TJARNARSTOPAN.
Tjarnargötu 10. Vonarstrætis-
megin. — SlMI 14662.
HARGREIÐSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR
(María Gnðmnndsdöttir)
Laugavegi 13 — SlMI 14656
— Nnddstofa á sama stað -
ekki gefið yður betri fréttir af
honum, en þannig er það.
— Jæja, það er ekkert við því
að gera, sagði herra Tumer.
Hann reis á fætur. — Þér afsak-
ið ónæðið. en mér datt bara í
hug að hann væri hér einhvers
staðar á næstu grösum.
Hann fór niður aftur i fylgd
með stúlkunni, og móðirin sat
eftir við gaslogann í heitu her-
berginu. Þegar stúlkan opnaði
útidymar, varð hann feginn að
sjá dagsbirtuna og anda að sér
fersku lofti eftir innilokunina.
Á tröppunum sneri hann sér
að stúlkunni. Hann var kominn
út úr húsinu aftur og þurfti
ekki lengur á kurteisi að halda.
— Hvað gerði hann af sér?
spurði hann blátt áfram.
19
Stúlkan hikafli og sagði svo:
— Hann yfirgaf konuna sína,
Tumer kapteinn. Mér þykir leitt
að þurfa að segja yður þetta, en
það er betra að þér vitið það. ef
þér skylduð rekast á hann. Hann
fór bara burt og yfirgaf hana
og sneri aftur til Burma.
— Jæja? sagði Tumer. Fyreta
hugsun hans var sú að Morgan
hefði sýnt meiri dug og fram-
takssemi en hann hefði búizt
við af honum. — Já, þetta kem-
ur fyrir á beztu bæjum, sagði
hann. — Stundum er þetta báð-
um að kenna.
Hún sagði í skyndi: — Jæja,
haldið þér það? Hafið þér nókk-
um tíma hitt hana?
— Ég hitti hana aldrei. sagði
hann. — Hann sýndi mér mynd
af henni og talaði mikið um
hana á spítalanum. Ég sá hana
einu sinni á leiksviði.
Hún sagði: — Það er svo erf-
itt að átta sig á hlutunum þegar
maður býr svona einn eins og
við. Hvemig leizt yður á hana,
Tumer kapteinn?
Nú var hann kominn út á göt-
una; eftir þvingað og þungiama-
legt andrúmsloftið í húsinu var
léttir að tala beint frá hjartanu
£ hreinu og fersku útiloftinu.
— Mér fannst hún mesta bölvuð
gála sem guð hafði nokkum
tfma skapað, sagði hann. —
Honum leið illa hennar vegna,
þótt hann vildi ekki viðurkenna
það. Hann hlýtur að hafa verið
kolvitlaus að giftast henni nokk-
um tíma.
Hún starði á hann agndofa.
— Yður er ekki alvara?
— Jú, mér er alvara og miklu
meira en það, sagði hann.
Hún sagði: — En hún var allt-
af svo indæl við mömmu.
— Auðvitað. Hann hugsaði sig
um andartak. — Lét móðir yðar
hana hafa peninga? spurði hann.
Hún starði á hann. — Hvemig
í ósköpunum vissuð þér það?
Þér hafið talað við hana, Tumer
kapteinn.
— Aldrei talað við hana á ævi
minni. sagði hann. — Og mig
langar ekki til þess héldur.
Þau stóðu þögul stundarkom.
— Ég ætla að ganga með yður
niður götuna, sagði hún loks.
Þau lögðu af stað eftir gang-
Stéttinni saman. Svo sagði hún:
— Þér gætuð skrifað bróður
mínum, ef þér viljið, Tumer
kapteinn. Hann skrifar mér
stundum og ég skrifa aftur. Ég
segi mömmu ekki frá þvi nema
það sé eitthvað sérstakt og það
er ekki oft. Það kemur henni
bara í uppnám.
Hann stanzaði í sólskininu á
gangstéttinni, tók upp vasabók
sína og blýant. — Hvar er
hann? spurði hann.
— Hann á heima á stað sem
heitir Mandinaung, sagði hún.
— Heimilisfangið er Mandin-
aung, Irrawaddy, Burma. Ef
þér skrifið honum þangað, þá
kemst það ömgglega til hans.
Hann stakk vasabókinni á sig.
— Ég hef það, sagði hann. —
Það er aldrei að vita — kannski
verð ég þar einn góðan veður-
dag að heimsækja hann. Sem
snöggvast gleymdi hann að
framtíð hans var ekki sérlega
löng.
Hún sagði: — Jæja? Þau
gengu nokkur skref þegjandi.
— Fyrst svo er, þá er rétt að ég
segi yður dálítið, kapteinn Tum-
er. Bróðir mirm — hún hikaði
andartak, en hélt svo áfram.
— Bróðir minn lifir við ósköp
frumstæð skilyrði, eftir því sem
okkur skilst. Hann býr innanum
innfætt fólk í þessu þorpi,
Mandinaung. Hann býr með
innfæddri konu í litlum pálma-
kofa og hann á með henni tvö
böm. Mamma fékk alveg hræði-
legt áfall þegar hún frétti það.
Herra Tumer sagði lágt: —
Það er spauglaust, og gekk á-
fram þegjandi stundarkom.
Þannig fór þá fyrir herflug-
mönnum sem ekkert gátu gert
annað en fljúga flugvélum. Þeir
flæktust til Austurlanda og
sukku svo djúpt að taka upp
lifnaðarhætti hinna innfæddu,
og hurfu í hið mikla haf. Orð
kom upp í huga hans. — Fjöru-
lalli, hugsaði hann. — Það er
það sem hann er, fjörulalli.
Á götuhominu nam hún stað-
ar og rétti fram höndina. — Ég
ætla þá að kveðja, sagði hún.
— Látið mig vita ef þér fréttið
eitthvað af Phillip. viljið þér
það ekki? En skrifið ekki móður
minni, skrifið mér. Hún þagnaði
Og bætti svo við: — Okkur kom
mjög vel saman þegar við vor-
um lítil og gerir enn, þrátt fyrir
þetta. Hún andvarpaði. — Vesa-
lings Phillip — hann gerði allt-
af klúður úr öllu, ef nokkur
möguleiki var á því.
Herra Tumer fór með neðan-
jarðarbrautinni heim til sín og
var kominn fyrir te. Hann kom
þangað um fimmleytið, þreyttur
og niðurdreginn. Honum til
undrunar var kona hans heima
og var búin að leggja á borð
fyrir hann.
— Mér datt í hug að þú kæm-
ir heim, sagði hún. — Ég skal
setja ketilinn yfir — það tekur
enga stund. Hún þagnaði og
bætti við: — Ég á reykta síld,
ef þú vllt.
Reykt sfld var hans eftirlæti;
svo þreyttur og þungbúinn sem
hann var, gat hann vel hugsað
sér að bragða síld. Hún sauð
tvær handa honum og hann
borðaði þær og brauðsneið með
ávaxtamauki og tvær sneiðar af
kirsjuberjaköku og drakk þrjá
bolla af tei og hresstist mikið
við það.
Það var ekki venja hans að
ræða við konu sína um athafn-
ir dagsins; það var langt síðan
samband þeirra hafði verið svo
náið. Meðan hún tók fram af
borðinu og byrjaði að þvo upp,
bar hann stól út í garðinn og
sat og horfði á blómin og reykti
og velti fyrir sér hvað hann ætti
að gera.
Hann var dálítið leiður yfir
því sem hann hafði frétt um
Phillip Morgan. Hann hafði
aldrei búizt við því að pilturinn
yrði nein stjama, hann fengi
kannski einhverja leiðindavinnu
fyrir fjögur eða fimm pund á
viku; það hefði honum þótt lík-
legt. En hann hafði aldrei getað
ímyndað sér að hann settist að
sem innfæddur í smáþorpi í
Burma og honum þótti leitt að
heyra það. Fátækt í Englandi í
leiðindastarfi, var eitt. örbirgð
í Austurlöndum var allt annað.
Hann horfði á blómin og
reykti hverja sígarettuna af
annarri. Þetta hafði hann grun-
að. þetta hafði hann ætlað að
reyna að fá staðfest. Af mönn-
unum þremur sem verið höfðu
með honum á sjúkrahúsinu í
Penzance hafði Phillip Morgan
virzt verst undir lífsbaráttuna
búinn. Hann hafði langað til að
fá fréttir af honum þessa fáu
mánuði sem hann átti eftir, ef
ske kynni að hann gæti orðið
honum að einhverju liði. Hann
þyrfti áreiðanlega á hjálp að
halda — engrar hjálpar var að
vænta frá móðurinni eða eigin-
konunni og lítillar frá systur-
inni. Þama væri sjálfsagt verk-
efni fyrir Tumer — hann vissi
naumast hvera eðlis. En meinið
var aðeins það, að Burma var
svo fjandi langt í burtu.
Fljótlega kom kona hans út til
hans með annan. garðstóL sem
hún setti upp hjá honum. — Ég
fór 1 Verzlunarháskólann og
spurðist fyrir um námskedð,
sagði hún stillilega. — Ég gaeti
tekið sex vikna námskeið í hrað-
ritun og vélritun og rifjað upp
bókhald um leið fyrir tíu gíneur.
Það er á morgnana og fram eft-
ir degi. En það er bara eitt,
sagði hún. — Ef ég tæki slíkt
námskeáð, þá gæti ég ekki eldað
handa þér mat um miðjan dag-
inn.
— Það gerir ekkert tiL sagði
hún. — Ég myndi drífa mig í
þetta meðan við fáum ennþá
launin mín. Eftir það gætirðu
kannski fengið vinnu hálfan
daginn til að venja þig við.
— Það ætti ég að geta. sagði
hún hugsandi. — Á morgnana.
Við hefðum þá úr meiru að
spila.
Hún sneri sér að honum: —
Ég hef verið að velta þessu fyr-
ir mér, sagði hún. — Héldurðu
að þú ættir ekki að fara til
annars læknis? Það hlýtur ein-
hver að geta gert eitthvað.
Hann hristi höfuðið. — Það
þýðir ekki að hugsa þannig,
sagði hann. — Það er hægt að
gera sér alls konar grillur til
einskis gagns. Þeir gerðu allt
fyrir mig, sem hægt var. Ég er
búinn að vera og það er allt og
sumt. Ég vil ekki standa í neinu
pexi yfir því.
Hún sagði: — Sagðirðu þeim
frá þessu á skrifstofunni?
Hann sagði henni hvað gerzt
hafði. — Ég fæ mánaðar leyfi
núna, sagði hann, — Eftir þaðj
býst ég við að ég fari aftur að
viirna og haldi áfram þangað til
ég ég verð að taka mér sjúkra-
leyfi. Eftir það fæ ég sex mán-
aða kaup og svo er búið með
það.
Hún sagði: — En eru ekki
einhver hermannalaun eða eitt-
hvað þess háttar?
Fimmtudagur 14. nóvember 1963
S KOTTA
Víst gaf ég henni þjórfé, ég skildi eftir helminginn af frönsku
kartöflunum mínum.
SVEFNSÓFAR
- SÓFASETT
HNOTAN, húsgagnaverzlun
Þórsgötu 1
Bifreiðaleigan HJÓL