Þjóðviljinn - 23.04.1964, Blaðsíða 10

2 Q SlÐA
ÞIÚÐVILIINN
Fimmtudagur 23. apríl 1964
RAYMOND POSTGATE:
— Aðra lækna, sem ekki
höfðu stundað piltinn Qg hefðu
ekki tekið eftir neinu óvenju-
legu hjá honum. Ég spyr, hvern-
ig stóð á því að i>ér, sem þekkt-
uð hann óvenju vel, skylduð
ekki taka eftir því að ástand
hans var óeðlilegt?
Parkes læknir yppti öxlum og
svaraði ekki-
— Jæja, við látum það eiga
sig í bili. Litið til baka til fyrsta
dags veikinda Philips. Þegar þér
komuð heim á lækningastofu
yðar, íhuguðuð Þér þá málið
nánar?
— Auðvitað gerði ég það. Ég
íhuga alltaf tilfelli mín á hverju
kvöldi þegar ég kem heim. Það
getur alltaf verið eitthvað ...
— Einmitt. Jæja, kom yður
þá eitrun í hug? Datt yður slíkt
yfirleitt í hug þá?
Það var eins og Parkes læknir
hefði séð eiturslöngu. Sir Ikey
ætlaðist ekki neitt sérstakt fyr-
ir með þessari spurningu; hann
var aðeins að þreifa fyrir sér.
En allt í einu hafði Parkes
læknir séð sjálfan sig vera að
róta í bókum sínum og taka
eina niður — bók sem fjalíaði
um eitur. Hann mundi að hann
hafði horft á hana. Hann sá
'fyrir sér fyrstu nöfnin— undir
Aconitine — Arsenic. Hafði hann
haldið áfram að lesa? Hafði
hann verið truflaður? Hafði
hann gleymt því? Og hvaða dag
gerðist þetta?
— Við erum að bíða, Parkes
læknir.
— Ég — ég, stamaði hann.
— Ég er ekki viss um það.
— Ekki viss! Ekki viss! Sir
Ikey setti upp skelfingarsvip.
hárgreiðslan
HárareiðsTn og
snyrtistofa ?TFWri oe nónrt
Lanraveirl 18 m h. (lyftal
SfMT 24616.
P B R M A Garðsenda 21
SlMI 33968. Hárgrelðsln- oe
snyrtistofa.
Dðmnrl Hárgrelðsla ríð
allra hæft.
T.TARNARSTOFAN
Tjarnargötn 10 Vonarstrætis-
megin. — SlMl 14662.
hArgretðshtstofa
A0STTTRBÆJAR
(Maria Gnðmundsdóttir)
Laugavegi 13 — SlMI 14656.
“ Nnddstofa 4 sama stað
— Hafið þér ekki reynt að leita
í huganum? Álítið þér þetta
ekki mikilvægt?
— Auðvitað. En ég get ekki
verið viss um það.
— Daginn eftir dó sjúklingur
yðar af eitrun. íhuguðuð þér þá
ekki allt tilfellið undir eins,
Parkes læknir? Datt yður ekki
í hug að reyna að ganga úr
skugga um hvar mistökin lægju?
Spurðuð þér ekki sjálfan yður
þá hvenær yður grunaði fyrst
að um eitrun væri að ræða?
28
— Jú, það hlýt ég að hafa
gert.
— Ég skil. Þér hljótið að haía
gert það. En nú eruð þér bún-
ir að gleyma því. Ég vona að
þér séuð ekki alltaf svona
gleymnir. Það er slæmt fyrir
lækni. Sir Ikey yggldi sig: hann
gerði það á áhrifamikinn hátt.
— Jæja, en yður datt þó ein-
hvern tíma eitrun í hug, það
er þó alltaf nokkuð. Við skul-
um rifja upp næsta dag. Þér
komuð til Philips um morgun-
inn. Klukkan 9.15 eða svo?
— Já. ......... .........
— Þér eruð vissir um það?
— Auðvitað er ég það.
— Já, já. Það var skrifað í
bókina yðar. Og þér komuð til
baka með Herrington lækni
klukkan 12.15?
— Ég held það.
— Þrjár stundir! Þrjár
klukkustundir, meðan barnið
kastaði uop blóði og hjartað far-
ið að gefa sig. Hvað í ósköpun-
um voruð þér að gera? Hvers
vegna voruð þér ekki við rúmið
hans?
— Það var mjög erfitt að ná
sambandi við Herrington lækni.
Hann var í vitjunum.
— Nú? Gátuð þér ekki lát-
ið liggja fyrir honum boð um
að yður bráðlægi á að' finna
hann? Hvernig gátuð þér skil-
ið veslings drenginn eftir í hönd-
um tveggja kvenna sem ekk-
ert kunnu fyrir sér? Hvað gerð-
uð þér eiginlega?
Parkes læknir sagði ekkert.
Hvað hafði hann gert? Þetta
var þegar orðið dálitið óljóst í
minningunni. Hann hélt hann
hefði ekið um og leitað að Herr-
ington lækni. Hann var viss um
það eitt að hann hafði komizt
að þeirri niðurstöðu að hann
réði ekki við þetta tilfelli; að
það væri ekkert gagn að honum
fyrr en yngri maður kæmi. Og
það gat hann ekki sagt.
Sir Ikey einblíndi á hann.
— Með öðrum orðum, læknir,
ef þér hefðuð sinnt þessu sjúk-
dómtilfelli eins og vera bar, þá
væri drengurinn lifandi í dag.
Er þetta ekki rétt?
— Það er öldungis ósatt.
— Jæja, og hvers vegna, ef
ég má spyrja?
— Það varð engri lækningu
við komið.
— Ekki það! Hvernig getið
þér sagt um það? Ég hélt þér
hefðuð sagt réttinum, að þér
vissuð mjög litið um áhrif hed-
erins.
— Ég á við — ég —
— Þér eigið við, held ég, að
þér hafið ekki vitað um neina
lækningu. Hve langt er síðan
þér lukuð læknisprófi, Parkes
læknir?
— Ekki nema það þó! Parkes
læknir roðnaði.
— Ég held, sir Isambard —
sagði dómarinn og lauk ekki við
setninguna. Sir Ikey hneigði sig;
hann hneigði sig stífur eins og
hann hefði hjarir á mjöðmun-
um. — Eins og yðar tign þókn-
ast, sagði hann. — Ég hef ekki
fleiri spurningar fram að færa,
bætti hann við.
Herra Proudie endurspurði, og
lagði aftur áherzlu á það at-
riði, að hederineitrun væri sjald-
gæf og vandþekkt. En Sir Ikey
hafði náð tilgangi sínum. „Lækn-
irinn fífl,“ skrifaði Dr. Holmes
í blokk sína og lét þannig í
ljós skoðun flestra kviðdóm-
enda. Jafnvel herra Stannard
andvarpaði og hristi höfuðið.
n
Næsta vitni sem hafði áhrif á
kviðdómendur, var frú Rodd.
Hún var svartklædd frá hvirfli
til ilja, þrekvaxin og andlitið
notalega ófrítt, og hún hafði
hagstæð áhrif á kviðdómendur
jafnvel áður en vitnisburður
hennar hófst. Þeim fannst öll-
um sem þarna færi heilbrigð,
virðingarverð ráðskona; heiðar-
leg, brjóstgóð kona sem hægt
væri að reiða sig á. Jafnvel
vartan með hárbrúskinum virt-
ist auka á þessi áhrif. Hún tal-
aði með einbeittri en lotningar-
fullri röddu, rödd hjúsins sem
þekkti stöðu sína og var í eft-
irsóknarverðri stöðu. Herra
Proudie, sem ekki var sérlega
mikill refur, tókst samt sem áð-
ur að draga upp mynd af henni
sem hinu dygga hjúi, eins vel og
sjálfur Sir Ikey hefði getað
gert.
— l»ér voruð víst ráðskona
hjá Sir Henry sáluga Arkwright?
sagði hann fremur lágri röddu,
eins og honum væri þvert um
geð að rifja upp fyrir frú Rodd
hinn mikla missi hennar.
— Já, herra minn, það er
rétt. Frú Rodd talaði mildum
rómi og kinkaði kolli — nei,
það sem betra var, hún laut
höfði.
— Og hversu lengi gegnduð
þér því starfi?
Þetta var góð byrjun og frú
Rodd hafði greind til þess að
notfæra sér hana. Þegar hún
hélt áfram og lýsti sambandi
Philips og frænku hans og
dauða kanínunnar, þá þurfti
herra Proudie litlu við að bæta.
Sagan sjálf hafði nægileg áhrif
á kviðdómendur. Dr. Holmes
einum þótti þetta tilfinninga-
semi. Frú Morris, gyðingaekkjan,
fann sér til undrunar að augu
hennar flutu í tárum. Hún hafði
aldrei grátið síðan Les dó. Hún
gat ekki grátið, það vissi hún.
Og samt voru tár í augum henn-
ar og eitt lak niður með nef-
inu og kitlaði hana. Veslings,
veslings drengurinn litli, sem sat
á hækjum og bablaði við kan-
ínuna vegna þess að hann átti
engan annan vin. Og þessi
hræðilegu föt! Frú Rodd hafði
lýst Norfolkbúningnum, ekki al-
veg illgirnislaust; en frú Morris
var eini kviðdómandinn sem lýs-
ingin hafði áhrif á. Að gera
veslings drenginn vísvitandi að
viðundri! Frú Morris leit reiði-
lega til Rósalíu, en hún var nið-
urlút og það var ekki hægt að
ráða svip hennar.
Frú Rodd var að lýsa í smá-
atriðum drápi kanínunnar í gas-
ofninum. Hún dró ekkert úr
hrottaskapnum í frásögn sinni.
Þegar hún lýsti vanstillingu
Philips eftir dauða hennar,
fann frú Morris aftur til van-
líðanar. Veslings einmana dreng-
urinn, hugsaði hún. Ég hef aldrei
átt barn. Ég hefði getað annazt
hann. Ég hefði skilið hann. Þessi
kvenmaður svipti hann því eina
sem honum þótti vænt um. Ég
veit hvað það táknar. Það er
vel hægt að bera þetta tvennt
saman. Barn getur elskað af
ástríðu. Það hefur heitar tilfinn-
ingar. Þær endast bara ekki eins
lengi og hjá fullorðnu fólki.
Þessi drengur hefði vel getað
elskað þessa kanínu, þrátt fyrir
allan aldursmun og annað, á
sama hátt og ég elskaði —.
Hættu þessu. Hlustaðu á mál
verjandans.
Sir Ikey virtist ekkert gera til
þess að brjóta niður það sem
herra Proudie var að byggja
upp. Hann virtist meira að segja
leggja aukna áherzlu á elsku
Philips til kanínunnar. En hann
dró fram eitt atriði, sem var
hið eina til þessa, sem virtist hag-
stætt skjólstæðingi hans. Hvern-
ig stóð á því að frú van Beer
drap kanínuna? Frú Rodd við-
urkenndi með hálfgerðum sem-
ingi, að henni hefði skilizt að
það hefði verið gert að fyrir-
mælum lækisins. Nei, hún hafði
ekki heyrt hann segja það
sjálfan.
— Kannski getum við fengið
Parkes lækni hingað aftur til
að fá það staðfest? Sir Ikey
beindi spurningu sinni til dóm-
arans og herra Proudies jöfnum
Dómarinn leit á herra Proud-
ie. — Vissuiega, sagði hinn sið-
arnefndi. — Mér er ljúft að
verða við beiðni háttvirts verj-
anda.
— Ég þarf að spyrja þetta
vitni nokkurra spurninga ennþá,
sagði Sir Ikey. — Kannski má
ég ljúka þeim af fyrst?
Dómarinn kinkaði kolli.
— Munið þér hvað kanínan
hét, frú Rodd?
— Já, herra minn. Hann var
vanur að kalla hana Zog kon-
ung, en hann var nýbúinn að
breyta nafninu. Það var undar-
legt nafn.
— Reynið að hugsa yður um.
Munið þér hvað það var?
— Það var Shredny Vashti
eða eitthvað í þá átt — Vashti
eins og drottningin í biblíunni,
þér vitið. Þess vegna man ég
það.
— Shredny Vashti eða eitt-
hvað í þá átt. Ég vil ekki leggja
yður orð í munn, frú Rodd, en
segið mér þetta: Var nafnið
Shredni Vashtar?
— Já, herra minn, Það er
einmitt rétta nafnið. Nákvæm-
lega.
— Þakka yður fyrir. Fleira
var það ekki.
Þegar Parkes læknir var aft-
ur kallaður fyrir, var honum
sýnilega mjög órótt þegar hann
stóð aftur andspænis Sir Ikey.
En í þetta sinn var gammurinn
ekki í vígahug. Sir Ikey var
mildur í rómi.
'Nei, hér er einn sem óskar
eftir bréfaviðskiptum, við
skulum skrifa. Það er box
Kannski ég hafi nú fengið
bréf aldrei slíku vant.
2478.
SKOTTA
„Þetta er útvarpið MITT, en ég varð að afhcnda honum bað
sem tryggingu fyrir tuttugu og fimmkallinum sem ég skulda
honum“.
b\éá Ipjf ©fcLjSjíif jpér LþScLV
elcglS' fcryc3q|íMc3a.fé!c\c3 oq
cjðoLr* eTcjínT howg !
ÁEYRGÐ" TRYGGINGAFÉIAG EINDINDISMAHNA
maxnwi- Imgmcql 133 . Sími 3745S 031794?
SVEFNSÓFAR
- SÓFASETT
HNOTAN húsf32naverzlun
Þérsgötu 1.