Þjóðviljinn - 12.06.1964, Blaðsíða 10

JQ BTÐA
HÓÐVILIINN
Fðstudagur 12. júní W64
Þið
stúdentsárin
æskuglöð
EFTIR HANS SCHERFIG
Landamerkinu. Almáttugur
minn! Eru þessu þá engin tak-
mörk sett? Höfuðin á ykkur
hljóta að bólgna upp eins og
blöðrur. Hvemig á venjuleg
heilbrigð skynsemi að komast
fyrir?
En fomíslenzka er ekki það
versta. Herra Olsen er friðsemd-
armaður sem skiptir sjaldan
skapi. Hjá honum er hægt að
hugsa sia um. Þeir eru ekki lam-
aðir af skelfingu og taugaóstyrk.
öðru máli gegnir um frönsk-
una. Þeir þýða texta um mann
sem farið hefur að heiman regn-
hlífarlaus, og svo kemur rigning.
Og textinn er ekki þungur. En
Oremark lektor situr þögull og
þungbúinn. Og það leynir sér
ekki að honum gremst að eng-
ar villur skuli vera gerðar. Og
svo hefjast fáeinar samtalsæf-
ingar, sem eiga að sýna hvemig
frakkamir nota . neitun og á
hvem hátt er hægt að koma fyr-
ir ne — pas í hinum ýmsu sam-
böndum.
— Hvernig er þetta á frönsku,
Jörgensen: Ég tek regnhlífina
mína með? Og: Ég tek hana
ekki með? Og ég tók hana ekki
með mér? Og ég mun ekki taka
hana með mér? Og: Ég mundi
ekki hafa tekið hana með méi'?.
Spurriingarnar reka hver aðra
með ofsahraða. Það má ekki
hugsa sig um. Það er merki um
öryggisleysi og hik. Oremark
sezt á borðið fyrir framan Jörg-
ensen. og meðan hann spyr.
slær hann lyklakippunni sinni í
borðplötuna. til þess að hávað-
inn rugli Jörgensen í ríminu.
— Ég mundi ekki hafa tekið
regnhlífina með mér? Þar sem
bað rigndi. varð ég að taka regn-
hlífina með? Ef ekki hefði rignt,
hefði ég ekki tekið regnhlífina
með?
— Kemur það? Kemur það?
HÁRGREIÐSLAN
Hárgrelðslu og
snyrttstofa STETNTJ og DÓDÖ
Laneavesi 18 m. h. Oyfta)
SfMT 24616.
P B R !W A Garðsenda 81
SfMT 33668. Hárgrelðslu- og
snyrtlstofa.
Dðmnr’ irSrgrelðsla "lð
allra hæfl.
TJARNARSTOFAN
Tlarnargðtn 10. Vonarstrætls-
megin. — SfMT 14662.
hArgretðslustofa
AUSTURBÆJAR
(María Gnðmnndsdóttir)
Langavesri 13 — STMi 14656.
— Nuddstofa á sama stað —
Kemur það? Kemur það? hrópar
Oremark og í hvert sinn slær
hann æðislega í borðið með
glamrandi lyklunum.
Ef Jörgensen heldur stillingu
sinni þrátt fyrir allt þetta og
svarar rétt, þá er alltaf reyn-
andi að hrópa: Hvað sagðirðu?
Ég heyrði það ekki. Og þá kem-
ur hik á Jörgensen og hann lag-
færir ögn það sem hann áður
sagði.
— Já, mér datt það í hug!
öskrar Oremark. Það var vit-
26
laust. þess vegna tautarðu niður
í barminn. En þér tekst ekki að
blekkja mig!
Jörgensen leiðréttir sig í flýti.
— Hvað nú? Hvað er nú það
rétta? hvín í Oremark. Þú kem-
ur bara með úrval handa mér!
Það er fuligott í mig, ha? Bara
láta mig velja, ha? Þannig viltu
hafa það! En ég læt ekki biekkj-
ast. hvæsir Oremark lágri röddu,
Ég lét ekki svívirða mig! Ég læt
ekki toga mig á asnaeyrunum!
Ef það mundi ekki hafa rignt,
hefði ég sennilega ekki tekið
regnhlífina með? Þar sém það
hefði getað rignt, tók ég regn-
hlífina með? Þar sem ég áleit að
ékki myndi rigna, tók ég ekki
neina regnhlíf með mér? Hvem-
ig er þetta? Svaraðu! Svaraðu!
Pljótt! Fljótt! Kemur það? Kem-
ur það? Kemur það? Og í hvert
sinn lemur hann lvklinum í
borðið. Og augu Jörgensens
fylgja eftir glamrandi kippunni
os höfuðið á honum riðar I takt
við lyklana.
— Nennirðu ekki að svara mér?
Nennirðu ekki að svara, leting-
inn þinn? Æ, bara þú nenntir
að nenna!
Og þar kemur að því að Jörg-
ensen svarar skakkt. Og Ore-
mark stirðnar af bræði. Hann
dregur djúpt andann. Hann safn-
ar kröftum. Og svo lemur hann
lyklunum í höfuðið á Jörgensen
og öskrar með brjálæðislegri
röddu: Húðarletinginn þinn!
Þetta gengur of langt. Þetta er
ófyrirgefanleg ósvífni! Það er
froða í yfirskegginu á honum.
Og hann öskrar inn í andlitið á
Jörgensen, svo að Jörgensen
verður votur af slefu og hefur
þefiilan anda hans í vitunum.
Jörgensen er bráðum orðinn
fuilorðinn maður. Hann er í
jakkafötum og með sjálfbiek-
ung og skrúfblýant í vestisvas-
anum. En hann er gráti nær.
Hann er veikur af hræðslu. Og
bað er reglulega sárt að fá lykla-
kippuna í höfuðið.
Og Oremark tekur eftir þvi
að þessi stóri drengur er að
gráta. Og hann hallar sér aftur-
ábak með krosslagða handleggi
og hrópar: Jæja. nú skælir
skepnan! Hann er farinn að
vola!
■— En þú græðir ekkert á því!
hvæsir hann. Þú verður að taka
þig á. Taktu rögg á þig, draug-
urinn þinn! Svaraðu mér. Hvem-
ig er þetta? Ef ég hefði ekki
tekið regnhlífina með, hefði
komið rigning. Ef það hefði get-
að komið rigning, hefði ég ekki
tekið neina regnhlíf með mér?
Svaraðu Jörgensen! Hunzkastu
til að svara mér, Jörgensen
litli! Vaknaðu, elsku litli Jörg-
ensen! Það er frönskutími! Við
erum í skólanum. Þú sleppur
ekki, Jörgensen! Væluskjóða!
Nei. Oremark sleppir ekki
fómarlambi sínu. Hann hvísiar
og hvæsir lágt. Hann hækkar
röddina svo að hún verður æðis-
iegt öskur. Hann urrar og orgar.
Og hann stendur þögull og ógn-
andi með krosslagða handleggi
og slefu í yfirskegginu. Hann
baðar út öllum öngum eins og
franskur þjónn. Hann togar í
hökutoppinn. Og hann lemur
Jörgensen með lyklakippu og
hnúum.
Þetta getur tekið hálfa
kennslustundina. Hinir vorkenna
þeim sem verður fyrir þessu, en
vona samt að þetta taki sem
lengstan tíma til þess að sleppa
sjálfir.
Oremark rífur ekki ístungur úr
veggnum eins og Apinn gerði
einu sinni. Ofsi hans er allt
annars eðlis. Hann grætur ekki
af reiði eins og Duemose lektor.
Reiði hans er dramatískari. Á-
hrifameiri. Fjölbreytnin á sér
engin takmörk. Hann teygir
handleggina til himins. Hann
steytir hnefana og otar þeim að
andiitinu á Jörgensen. Hann
krossleggur handleggina og
stendur stirður og kaldur og ró-
legur. Hann talar lágt og hvísl-
andi. Og allt í einu öskrar hann
fullum hálsi. Já, það er per-
sónuleg móðgun að drengur skuli
gera villu í frönsku málfræðinni.
Nei, þetta gengur of langt. Þetta
er ófyrirgefanleg ósvífni! En þú
skalt ekki lftillækka mig! Ég
sleppi þér ekki! Ég gefst ekki
upp. Og ef það hefði ekki getað
komið rigning, hefði ég ekki tek-
ið regnhlífina með mér? Nenn-
irðu að svara? Sváraðu! Svar-
aðu! Svaraðu!
Oremark er í miklu áliti með-
al uppeldisfræðinga. Hann hefur
skrifað úrvals kennslubækur.
hann er samvizkusamur og
kostgæfinn. En kannski væri
hægt að læra frösnku á annan
hátt.
40. KAFLI.
Náttúrufræðistofan er uppi á
háalofti með ofanljósi og fiski-
kerum og búri með tveim hvít-
um músum. Og miklum söfnum
steina og kuðunga og dýra í
spíritus.
Það er Lassen undirkennari
sem hér ræður ríkjum. Hann
hefur sjálfur keypt hvítu mýsnar
tvær og hann hefur gengið úr
skugga um að það séu karlmýs,
svo að þeim fjöigi ekki enda-
laust.
En einn daginn gerist það að
mýsnar eignast litla, rauðbleika
unga, i trássi við öll vísindaleg
rök og herra Lassen gerir sér
ljóst að þama hafa átt sér stað
skemmdarverk og má'lið er bor-
ið undir rektor.
— Ég veit með vissu, segir
herra Lassen, að þetta voru
tvær karlmýs. Og nú eru þær
búnar að eignast unga!
— Mér virðist cem margt bendi
til, að önnur þeirra að minnsta
kosti hafi verið kvenmús, seg-
ir rektor.
— En ég veit þetta með vissu.
Ég keypiá þær sem karlmýs. Og
ég hef athugað þær persónulega
og gengið úr skugga um kyn-
ferði þeirra.
— En hvað viljið þér að ég
geri í málinu? segir rektor.
— Ég lít svo á að þarna sé
um skemmdarverk að ræða. Ein-
hver nemendanna hlýtur að hafa
skipt á annarri músinni og kven-
mús. Og mér þykir þetta dæma-
laus ósvífni. Alveg sérlega ill-
gimisiegt og ósiðlegt spaug. Það
er þess vegna sem ég legg málið
í hendur rektors.
— Þetta er vandræðamál, segir
rektor. Mjög hörmulegt. Hinn
seki verður að sjálfsögðu að fá
þyngstu refsingu. Er nokkur sem
þér grunið sérstaklega?
— Já, reyndar. Margt bendir
til þess að Hans Thorsen sé hinn
seki. Herra Lassen veit að þessi
Thorsen á skjaldbökur og snígla
og þess háttar heima hjá sér og
alls ekki ólíklegt að hann eigi
einnig hvítar mýs. Þessi Thor-
sen ímyndar sér líka að hann
viti alveg eins mikið í náttúru-
fræði og herra Lassen og hann
leggur oft spurningar fyrir und-
irkennarann sem hann á erfitt
með að svara. Hann kemur með
náttúrugripi af öllu tagi sem
býsna erfitt getur verið að
greina.
Og það er frámunalega óþægi-
legt og vandræðalegt fyrir kenn-
ara, sem vill ógjarnan láta reka
sig á gat.
— Hvað getur þetta verið,
herra Lassen? spyr hinn ósvífni
Thorsen og réttir honum hom-
laga hlut?
Hvar fannstu þetta?
— Á Jótiandi í sumar. Það
hlýtur að vera af einhverju dýri,
en það ekki?
— Jú, auðvitað er það af dýri.
Hélztu kannski að það væri af
manni? Þú berð ekki mikið
skynbragð á náttúrufræði, kæri
Thorsen. Þig vantar neistann.
— En hvað er þetta þá?
Herra Lassen snýr hlutnum á
alla vegu. Þetta minnir í víg-
tönn úr villisvíni. En það eru
vfst aðeins tamin svín á Jótlandi.
Og þetta er of létt til að vera
tönn. En ekki dugar að gefast
upp. Drengimir horfa á hann
með miklum áhuga og sumir eru
famir að flissa.
— Ég held, segir herra Lassen,
að betta sé horn af mjög ungum
geithafri.
— En það er það ekki, segir
Thorsen og brosir. Þetta er
hanaspori, herra Lassen. Og
allir í bekknum hlæja hátt og
sigri hrósandi.
— Auðvitað þarf helzt að sjá
svona hlut í sínu rétta samhengi.
segir herra Lassen gramur. Ég
er alls ekki viss um að ég hafi
ekki samt sem áður rétt fyrir
mér. Þangað til annað verður
sannað, mun ég hallast að þeirri
skoðun að þetta sé ungt, hálf-
þroskað hom.
— Já, en ég tók þetta sjálfur
úr hænsnastíunni hennar frænku
minnar. Og ég þekki persónulega
hanann, sem er búinn að missa
annan sporann, segir Thorsen
brosandi og allir 1 bekknum
glotta. Þetta er hanaspori. Þér
megið gjarnan fá hann i safnið.
Og bekkjarbræðurnir skemmta
sér.
Undir þessum kringumstæðum
getur Thorsen ekki vænzt þess
að fá góða einkunn í náttúru-
fræði. Lélegur árangur, skrifar
herra Lassen í einkunnarbók
hans fyrir aftan einkunnina Mið-
ur gott.
— Þetta er skrýtið, segir faðir
Thorsens. Þú sem hefur þennan
feikna áhuga á öllu þessu og
fyllir húsið af skriðdýrum og
skepnum. Hvemig stendur á því
að þú skulir standa þig evona
illa í náttúrufræði?
SKOTTA
Ég vona bara að ég fái endurgreiddar þessar 40.00 kr. sem ég borg-
aði fyrir sólarolíuna.
FERÐIZT
MED
LANDSÝN
• Seljum farseðla með flugvélum og
skipum
Greiðsluskilmálar Loftleiða:
• FLOGIÐ STRAX - FARGJALD
GREITT SÍÐAR
• Skipuleggjum hópferðir og ein-
staklingsferðir
REYNIÐ YIÐSKIPTIN
FERÐASKRIFSTOFAN
LAND SVN 1r
TÝSGÖTU 3. SÍMI 22890. — P.O. BOX 465 — EEYKJAVÍK.
UMBOÐ LOFTLEIÐA.
STAÐA deildarhjúkrunarkonu
við Borgarsjúkrahúsið í Fossvogi
er laus til umsóknar. Ætlazt er til að deildarhjúkrunar-
konan gegni stöðu forstöðukonu við Farsóttahúsið, þar
til Borgarsjúkrahúsið tekur til starfa. Staðan veitist frá
1. október n.k.
Umsóknir sendist Sjúkrahúsnefnd Reykjavíkur fyrir 1.
ágúst n.k. — Nánari upplýsingar gefur framkvæmdastjóri
nefndarinnar, Heilsuvemdarstöðinni.
Reykjavík, 11. 6. 1964.
Sjúkrahúsnefnd Reykjavíkur.