Þjóðviljinn - 19.07.1964, Blaðsíða 10

— Sýndu betri hliðina á þér í
þetta sinn.
— Nei, ekki eins og i gær-
kvöldi, sagði Jack og hugsaði:
Það vona ég ekki.
— Guido veit heimilisfangið.
Delaney og Hilda óku burt.
í bílnum á leið til Piazza dei
Santissimi Apostoli uppgötvaði
Jack að Guido kunni frönsku og
þeir fengu sér hvor sína sígar-
ettuna i tilefni af því, að þeir
gátu nú taiazt við. Fyrstu orðin
sem þeir skipust á voru almenn
og lítilvæg. Guido sagðist hafa
lært frönsku þegar hann var í
hemum og staðsettur hjá Toulon
á stríðsárunum, og Jack notaði
tækifærið til að segja að umferð-
in í París væri verri en í Róm
og veðrið yfirleitt drungalegra.
En samt sem áður var nýtt og
notalegt andrúmsloft í græna Fi-
atnum og Jack sá sér til ánægju
að þegar Guido hafði tækifæri
til að tala, ók hann hægar og
lagði sig síður i lífshættu. Þeg-
ar allt kemur til alls á það trú-
lega eftir að sýna sig að franska
tiingan hefur bjargað lífi mínu,
hugsaði Jack.
Hún sat í aftasta salnum upp
við hvítan vegg og horfði til
dyra.
Hún var í sömu fötunum og
daginn áður og hún horfði djarf-
lega á þrjá karlmenn sem sátu
saman við borð í hinum enda
salarins. Um leið og Jack nálg-
aðist og rétt áður en hún sneri
til höfðinu til að heilsa honum,
hugsaði hann: Hver sem hún er
og hvað sem hún aðhefst, þá er
hún alltaf í einhverju sambandi
við karlmenn. Hún brosti til
hans og hann komst úr jafn-
vægi við hið ástríðuþrungna
bros hennar. Hann fann á sér
að karlmennimir þrír horfðu á
hann, og hann faim til sömu
óþægindakenndarinnar og hann
hafði fundið til unglingur, þeg-
ar hann fór út með stúlkum,
sem voru of ljóshærðar eða alltof
vel vaxnar eða áberandi klædd-
ár. Við þau tækifæri hafði hann
álltaf hugsað: Það er aðeins ein
ástæða til þess að ég fer út með
þessari stúlku og það vita það
allir.
Hann settist í stólinn við hlið-
Ina á henni. snart hönd hennar
og sagði: — Ég er alveg vitiaus
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslu og
snyrtistofa STEINU og DÓDð
Laugavegi 18. III h. (lyfta)
SIMI 24616.
P E R M A Garðsenda 21
SlMI: 33968. Hárgreiðslu- og
snyrtistofa.
Dömurl Hárgreiðsla við
allra hæfi
T J ARN ARSTOFAN
Tjamargötu 10 — Vonarstræt-
ismegin — SÍMT- 14662
HÁRGRETDSLUSTOFA
AUSTURBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13. — SfMI: 1465'
— Nuddstofa á sama stað.
I i stúlku sem skildi hvorki eftir
I símanúmer né heimilisfang. Haf-
I ið þér nokkra hugmynd um hvar
ég get haft upp á henni?
Það var ekki fyrr en þau voru
búin að borða og voru að drekka
kaffið — þau voru nú einu gest-
imir í veitingahúsinu — að Jack
6agði: — Þú fluttir í gær. Hvert
fluttirðu?
— Við hvað áttu? spurði Ver-
onica undrandi.
— I gærdag, þegar þú fórst frá
mér sofandi á hótelinu, sagði
Jack blátt áfram, — fórstu þang-
að sem þú bjóst, pakkaðir niður
í töskur þína og fluttir. Hvar
áttu núna heima?
Veronica leit skelkuð á hann.
— Hvemig veiztu allt þetta?
spurði hún.
Þá sagði hann henni frá heim-
sókn Bresachs og lýsti hnífnum.
tárunum ofsa hans í svefnher-
berginu. Meðan hann talaði varð
andlit Veronicu hörkulegra,
miskunarlaust, reiðilegt.
— II cafone, sagði hún.
— Hvað þýðir það?
Hún yppti öxlum. — AUt
mögulegt, sagði hún. — Vitlaus.
huglaus......
— Hvemig vissi hann um
mig? spu’rði Jack.
— Ég sagði honum það, sagði
Veronica. — Þykir þér það leið-
inlegt?
— Onei. sagði Jack vingjam-
lega. — I svipinn þykir mér það
ekkert leiðinlegt. En það var
ekki laust við það í nótt, þegar
hann stóð og otaði hnífnum....
— Ef þú vilt endilega fá að
vita það.... Hún setti stút á
munninn og varð svolítið fýluleg.
— Þá var það eina leiðin til að
sleppa frá honum. Annars hefði
hann gert hræðilegt uppistand;
hann hefði elt mig. Hann lofaði
því. að ef ég segði honum með
hverjum ég hefði verið og nafn-
ið á manninum, bara nafnið.
þá myndi hann leyfa mér að
fara. Og hann lofaði. að hann
skyldi ekki gera uppistand, hver
svo sem það væri.
— Honum fannst það kannski
ekki neitt uppistand að stinga
hníf inn á milli rifjanna á mér.
sagði Jack.
— Vertu ekki að narrast að
þessu, sagði Veronica. — Það
væri alveg eftir honum að gera
bað. Hún hló beisklega. — Og
ég sem hélt, að ég væri búin
að finna mér þokkalegan banda-
ríkjapilt og væri laus við alla
þessa brjálæðislegu ítölsku af-
brýðisemi!
__ Hver er hann? spurði Jack.
— Hvað er hann að gera í Róm?
Hvemig er sambandi ykkar hátt-
að?
Veronica opnaði munninn, svo
lokaði hún honum aftur og þagði.
Hún horfði á hendur sínar.
Frítt, tilfinningarikt andlitið
varð dálítið undirfurðulegt með-
an hún velti fyrir sér hvort hún
ætti að segja sannieikann eða
ekki. — Af hverju viltu vita
þetta allt? spurði hún til að fá
frest.
— Ef einhver reyndi að drepa
þig, sagði Jack. — vildirðu þá
ekki gjaman fá að vita allt um
hann?
— Hann hefur verið hér í
Róm í næstum tvö ár. sagð:
Veronica. — hann hefur ein-
hvem smástyrk frá bandaríska
ÞJÖÐVILJINN
hemum, Hann segist eiga mjög
ríka foreldra, en það lítur ekki
út fyrir að hann fái mikla pen-
inga frá þeim. Hann segist vera
hér til að kynnast kvikmyndum.
Hann er alveg vitlaus í ítalskar
kvikmyndir. Hann langar til að
verða leikstjóri eða framleið-
andi eða eitthvað þessháttar.
Það er honum að kenna að ég
íór að horfa á myndina sem þú
ieikur í. Hún brosti dálítið neyð-
arlega. Hann sagði að ég yrði
að kynnast því hvað þú gætir.
Jæja, ég fékk að kynnast því,
finnst þér ekki.
— Hamingjan góða, sagði
Jack.
— Hann þýðir úr ítölsku á
ensku, hélt Veronica áfram.
— Hann fær aukaskilding á
þann hátt.
— Hefur hann nokkra hæfi-
leika, spurði Jack forvitnislega.
— Það heldur hann. sagði
hún. — Að eigin áliti hefur
hann me:ri hæfileika en nokkur
annar í Róm.
— Eru fleiri þeirrar skoðun-
ar.
— O, hann umgengst heilan
sæg af soltnum leikurum og
skáldum, fólk sem enginn hefur
heyrt minnzt á og þeir segja
honum allir að hann sé snill-
ingur. Hún hló fyrirlitlega.
— Þeir hata alla aðra. Þeir hafa
ekki áhuga á neinum nema öðru
fólki sem er eins og þeir og
enginn hefur heyrt minnzt á.
Hann hefur skrifað handrit, sem
hann getur ekki fengið neinn til
að taka, en þegar vinir hans
23
tala um það, er engu líkara en
hann hafi verið að enda við að
skrifa Divina Cómedia.
— Hvað finnst þér?
— Ef séní eru svona, sagði
hún. — Þá er bezt að þau finni
sér annað kvenfólk. Þetta á
ekki við mig.
— Hvað hefur þú þekkt hann
lengi?
— Um það bil ár. sagði Ver-
onica.
—Hvað hefurðu búið lengi
með honum?
Hún hikaði og Jack sá að hún
var á báðum áttum um hvort
hún ættj að sggja satt eða ljúga.
— Bara þrjá mánuði, sagði hún.
— Hann elti mig á röndum.
Hann er mjög laglegur, sagði
hún sér til afsökunnar.
— Já, hann er það, sagði Jack.
— Ég sagði honum að ég
elskaði hann ekki, sagði Veron-
ica og rödd hennar var dálítið ó-
notalega gremjuleg meðan augu
hennar flöktu órólega og svik-
samlega fram og aftur, eins og
hún væri ekki að tala við Jack.
heldur við yfirgefna elskhugann.
— Ég sagði honum, að ég yrði
að vera frjáls, svo að ég gæti
farið út með öðrum karlmönn-
um ef ég vildi. Hann sagði auð-
vitað, en þegar við vorum búin
að vera saman einu sinni —
— Hún yppti öxlum. — alveg
eins og Itali, sagði hún bitur.
— Ef ég gerði svo mikið sem
heilsa manni á götu, Tragedia.
Það er ekki að undra þótt hann
sé hrifinn af Róm. Hann er It-
ali innst inni. Og svo þetta með
hnífinn . . . Hún hnussaði fyr-
irlitlega. — Ég gæti hugsað
mér að tala yfir hausamótunum
á honum. Hvað vill hann eigin-
lega að ég geri — sofi hjá hon-
um, þegar ég er ástfangin af
öðrum manni? Og ég sem hélt
að Bandaríkjamenn væru stoltir.
— Sagðistu vera ástfangin af
mér? spurði Jack vantrúaður.
— Já. auðvitað, sagði Veron-
ica mjúkum rómi, meðan lang-
ar hendurnar fitluðu við tösku-
hankann.
— Hvað sagði hann við því,
spurði Jack.
— Þetta vanalega. Hún
hnussaði aftur fyrirlítlega. Hann
kallaíH mig hóru. Ég skal segja
þér, að það ætti að gera hann
að ftöísfcum heiðursborgara.
— Hótaði hann þér líka?
— Nei, ekki ennþá, sagði Ver-
onica áhyggjulaus. — En það
kemur sjálfsagt að því.
— Hvað ætlarðu að gera,
spurði Jack.
Hann sá í huganum Veronica
liggja í blóðpOHi og blaðaskrif-
in og yfirheyrslurnar í réttinum.
Ég ætla etj rwmsta kosti uxeð
tilliti til alls þessa að geta sagt
henni að ég elski hana. Að
minnsta kosti svolítið.
— Hvað á ég að gera? Hún
yppti öxlum. — Ekki neitt. Ég
segi honum ekki hvar ég á
heima og hann finnur mig
aldrei.
— Hann fer þangað sem þú
vinnur, sagði Jack.
— Hann er búinn að því,
sagði Veronica. — 1 morgun.
Þeir hringdu í mig. Ég á vin
þar og hann hringdi í mig. Ég
tek mér fri. Ég ætla mér ekki
að vinna næsta hálfa mánuðinn.
Hún brosti elskulega til hans.
— Ég ætla að helga mig þér
eingöngu. Og auk þess þarf ég
að fá frí. Það væri indælt . . .
hún lagði höndina ofaná hönd
hans og lék varlega við fingur
hans. — Það væri indælt, ef
við gætum farið burt saman í
hálfan mánuð . . . •
— Já, það væri indælt, sagði |
Jack og honum var ekki alvara; 1
honum fannst tilhugsunin um
að vera aleinn með henni í
hálfan mánuð ekki sérlega freist-
andi. — Það er bara, að ég get
ekki tekið mér frí í hálfan mán-
uð. Ég verð að vera hér um
kyrrt. Hann veit hvar ég er.
Jafnvel þótt ég flytji getur hann
fundið mig á tíu mínútum.
— Mér finnst þú ættir að
fara til lögreglunnar, sagði Ver-
onica. — Segðu þeim að hann ■
hafi ógnað þér með hnífi. Þá !
setja þeir hann inn í hálfan
mánuð og hann ónáðar okkur
ekki.
Jack tók höndiná burt vit-
andi vits.
— Hvað sagðist þú heita,
stúlka mín? spurði hann. — de
Medici? Borgia?
— Hvað þá? sagði Veronica
undrandi. — Hvað varstu að
segja?
— Nei, sagði Jack. — Við
skulum gleyma lögreglunni í
bili.
— Ég var bara að reyna að
vera hagsýn, sagði Veronica dá-
lítið sár.
— Leyfðu mér að spyrja þig
einnar spumingar enn. sagði
Jack. — Hvað ætlarðu að gera,
þegar þessi hálfi mánuður er
l'ðinn og ég fer burt?
—Ég hugsa um það þegar
þar að kemur, sagði hún blátt
áfram.
Jack andvarpaði. Fjandinn
hirði Despiére, hugsaði hann ó-
maklega. Hann þurfti endilega
að heilsa öllum á Via Veneto
gærdag. — Það er eitt sem við
gætum gert, sagði Jack og rödd
hans var kæruleysisleg. — Við
gætum skilið.
Hún varð á svipinn eins og
bam sem hlotið hefur refsingu.
— Vilfcu það.
Jack hikaði. Hverju sem hann
svaraði, þá væri það ekki satt.
Nei, sagði hann.
Klapparstíg 26
Sími 19800
BÍLALEI6AN BÍLLINN
RENT-AN-ICECAR
SÍM1 18833
(^onóui (^ortina
^ercary ((omet
úóia-jeppar
2ephyr 6
&
BILALEIGAN BILLINN
HÖFÐATÖN 4
SÍM1 18833
Sunnudagur 19. júíí 1964
Skrá yfír umboðsmenn
Þjóð viljans útí á landi
AKRANES: Ammundur Gíslason Háholti 12. Simi 1467
AKUREYRI: Pálmi Ólafsson Glerárgötu 7 — 2714
BAKKAFJÖRÐUR: Hilmar Einarsson.
BORGARNES: Olgeir Friðfinnsson
DALVÍK: Tryggvi Jónsson Karls rauða torgi 24.
EYRARBAKKI: Pétur Gíslason
GRINDAVÍK: Kjartan Kristófersson Tröð
HAFNARFJÖRÐUR: Sófus Bertelsen
Hringbraut 70. Sími 51369.
HNÍFSDALUR: Helgi Björnsson.
HÓLMAVÍK: Árni E. Jónsson, Klukkufelli.
HÚSAVÍK: Arnór Kristjánsson.
HVERAGERÐI: Verzlunin Reykjafoss h/f.
HÖFN, HORNAFIRÐI: Þorsteinn Þorsteinsson.
ÍSAFJÖRÐUR: Bókhlaðan h/f.
KEFLAVÍK: Magnea Aðalgeirsdóttir Vatnsnesvegi 34.
KÓPAVOGUR: Helga Jóhannsd. Ásbraut 19. Sími 40319
NESKAUPSTAÐUR: Skúli Þórðarson.
YTRI-NJARÐVÍK: Jóhann Guðmundsson.
ÓLAFSFJÖRÐUR: Sæfnundur Ólafsson.
ÓLAFSVÍK: Gréta Jóhannsdóttir.
RAUFARHÖFN: Guðmundur Lúðvíksson.
BÚÐAREYRI, REYÐARFIRÐI: Helgi Seljan.
SANDGERÐI: Sveinn Pálsson, Suðurgötu 16.
SAUÐÁRKRÓKUR: Hulda Sigurbjörnsdóttir,
Skagfirðingabraut 37. Sími 201.
SELFOSS: Magnús Aðalbjarnarson. Kirk'juvegi 26.
SEYÐISFJÖRÐUR: Sigurður Gíslason.
SIGLUFJÖRÐUR: Kolbeinn Friðbjarnarson,
Suðurgötu 10. Sími 194.
SILFURTÚN, Garðahr:. Sigurlaug Gísladóttir, Hof-
túni við Vífilsstaðaveg.
SKAGASTRÖND: Guðm. Kr. Guðnason. Ægissíðu.
STOKKSEYRI: Frímann Sigurðsson, Jaðri.
STYKKISHÓLMUR: Erl. Viggósson.
VESTMANNAEYJAR: Jón Gunnarsson, Helga-
fellsbraut 25. Sími 1567.
ÞORLÁKSHÖFN: Baldvin Albertsson.
ÞÓRSHÖFN: Hólmgeir Halldórsson.
Nýir áskrifendur og aðrir kaupendur geta snúið sér
beint til þessara umboðsmanna blaðsins.
FERÐIZT
MED
LANDSÝN
• Seljum farseðla með flugvélum og
skipum
Greiðsluskilmálar Loftleiða:
• FLOGIÐ STRAX - FARGJALD
GREITT SIÐAR
• Skipuleggjum hópferðir og ein-
staklingsferðir
REYNIÐ VIÐSKIPTIN '
FERÐASKRIFSTOFAN
LANDSYn
TÝSGÖTU 3. SÍMI 22890.
UMBOÐ LOFTLEIÐA.
P.O. BOX 465 - REYKJAVÍK.
Auglýsið í ÞjóðvHjanum
I