Þjóðviljinn - 01.12.1965, Blaðsíða 6

0 SlÐA — ÞJÖÐVILJINN — Miðvikudagur 1. desember 1965
de Gaulle og
getnaðarvarnir
Getnaðarvarnarpilfur mikið atriði í kosningabaráttunni
Á eftirljtsferð við Hollandsstrendur sagði
Rommel: Trúið mér, Lang, fyrstu tuttugu
og fjórar klukkustundir innrásarinnar
munu ráða úrslitum... fyrir Bandamenn
og Þjóðverja verður það LENGSTUR
DAGUR.
Innrás Bandamanna hófst 6. júní, klukk-
an 00,15, er fyrstu fallhlífahermennirnir
svifu til jarðar í Normandy. Fimm þúsund
skip röðuðu sér í næturmyrkrinu úti fyrir
innrásarsvæðunum. Þýzku herforingjamir
höfðu fréttir af innrásinni, en trúðu þeim
ekki fyrr en of seint. Hitler lagðist til
svefns klukkan 04,00. Klukkan 06,30 komu
fyrstu hersveitir Bandamanna í fjöruborð
Normandy. Blóðugar orrustur hófust, er
gmsuðu allan daginn. Undir miðnætti var
vamarveggur Þjóðverja brotinn, LENGST-
UR DAGUR var að baki, hersveitir Banda-
manna geystust inn á meginland Evrópu,
— Comelius Ryan segir um bók sína:
LENGSTUR DAGUR er ekki hernaðarsaga,
heldur saga um fólk; mennina úr herj-
um Bandamanna, óvinina sem börðust við
óbreytta borgara, er lentu í hringiðu at-
burðanna.
Bók Paul Brickhills, „Að flýja eða deyja“,
er vafalaust sérstæðasta safn flóttasagna
úr heimsstyrjöldinni síðari. Sögumar, átta
talsins, fjalla á ævintýralegan hátt um
flótta brezkra flugmanna úr fangabúðum
óvinanna; flótta um eyðimörk, flótta um
Pólland og Rússland, flótta með aðstoð
kvenna og flótta með fljótabát. Þær
lýsa nákvæmum undirbúningi, ótrúleg-
um skilríkjaföísunum, spillingu fanga-
varða og hæfileikum flóttamannanna,
sem nú horfðust í augu við nýjan
þátt styrjaldarinnar. Þeir tóku öðrum fram
í því að læra leikreglur grimmilegrar bar-
áttu, umsnúa þeim og hagnast síðan á öllu
saman. — Höfundurinn Paul Brickhill, er
löngu frægur fyrir frásagnir sínar, sem
hann hefur skrásett um atburði úr síð-
asta stríði. — Nægir þar að minna á bók
hans „Flóttinn mikli“, en kvikmynd, gerð
eftir henni, var sýnd í Tónabíói við fá-
dæma aðsókn. — Bókina prýða allmargar
ljósmyndir af söguhetjunum.
„Við skulum láta'. kosninga-
baráttuna vera hljóðláta og
virðulega“, sagði hershöfðing-
inn. Og hvort hún er.
Sérfræðingar de Gaulle telja
að forsetinn muni fá frá 11 til
13 miljón atkvæða, en Mitter-
rand frambjóðandi vinstrimahna
5 til 7 miljónir.
Til þess að lífga ofurlítið
andrúm&loftið ög koma ein-
hverri hreyfingu á baráttuna
tóku gáfnaljós flokkanna og
blöðin upp umræðu um stöðu
kvenna.
Kvenfólk
Kvenfólk er fleira en karl-
menn í Frakklandi eða 14.800.-
000 af 27.900.000 sem eru á
kjörskrá. Fræðilega gætu kon-
ur ráðið því hver yrði forseti.
Dagblöð Gaullista voru fyrst
til að skella sér í þessa gull-
námu, þeir rifjuðu upp liðna
tíð og lögðu áherzlu á að kon-
ur hefðu aldrei haft það jafn
gott, og „það var de Gaulle
sem færði ykkur kosningarétt
1945“. (Raunverulega höfðu
allar andspymuhreyfingamar
tekið þessa ákvörðun löngu áð-
ur en hershöfðinginn kom til
Parísar).
Það er hægt að draga það í
efa hvort hershöfðingirin hefði
nokkurn tíma veitt konum
kosningarétt að eigin frum-
kvæði. Hann hefur aldrei haft
konu í ráðuneyti sínu og í
þinginu eru ekki nema 8 konur
af samtals 482 þingmönnum.
Félagsfræðingar Gaullista
komust að því, að konur eru
yfirleitt íhaldssamari en karl-
menn, láta sig stjórnaraðferðir
meiru skipta en stjórnar-
stefnu, hafa meiri áhuga á
staðfestu — sem er ásamt með
styrk helztu slagorð stjórnar-
innar og því höfðuðu þeir held-
ur gróflega til félagskenndar
kvenna: „Konur eru yfirleitt
miklu hlynntari de Gaulle en
Mitterrand. Skoðanakannanir
sýna það. Sláizt í hópinn,
dömur“.
Loforð
Aldrei höfðu menn áður
heyrt jafn mikið úr þessum
herbúðum um la condition
feminine (aðstöðu kvenna.) öll-
um stéttum var einhverju lof-
að allt frá bóndakonum til
verkakvenna — nema þeim
fráskildu.
Þær eru um 400.000 talsins,
en það er ekki talið umtals-
vert. Þar að auki hugsar frú
de Gaulle annað en hlýlega til
þeirra, en hún er gamaldags
kaþólikki, vægast sagt.
En áróðursmenn de Gaulle
bentu á það, að í fimmta lýð-
veldinu hefði kvenfólki verið
leyft að opna sinn eigin banka-
reikning án sérstaks leyfis eig-
inmanna sinna. Félagsleg þró-
un eða vilji hershöfðingjans?
Hvað sem því líður voru Gaull-
istarnir að vinna á meðal
FRÚ KENNEDY
Þetta er eina bókin, sem rituð hefur verið
um Jacqueline Kennedy og líf hennar í
Hvíta húsinu. — Höfundurinn, Charlotte
Curtis, er þekkt blaðakona við New York
Times og hafði hún mjög góða aðstöðu til
að afla sére fniviðar í bókina sakir per-
sónulegra kynna sinna af forsetafrúnni.
Bókin er afar greinargóð og vel rituð og
tilvalin jólag'jöf handa eiginkonu, unnustu
eða dóttur. í bókinni eru margar myndir af
Jacqueline Kennedy og fjölskyldu hennar.
BÓKAÚTGÁFAN
FÍFILL
Mitterrand á fæðingardeild spítala nokkurs í Toulousc.
Umræður
Síðan Mitterrand setti málið
fram hefur það tekið æ meira
rúm. Tveim dögum síðar fylgdi
Tixier-Vignancour í fótspor hans
með svipaðri yfirlýsingu á stór-
um fundi og kom það mjög
flatt upp á áheyrendurna, sem
höfðu greinilega ekki búizt við
þessu af honum! (Hann er
frambjóðandi afturhaldssöm-
ustu hægri manna, og talinn
munu fá um 2 til 3 miljón at-
kvæði).
Nokkru síðar tók ríkisstjórn-
in við sér. Heilbrigðismálaráð-
herra lýsti því yfir að stjórn-
in væri að „athuga málið“.
Þetta var í fyrsta skipti að
ráðherra minnist á þetta mál
í þinginu. Hann sagði að nefnd
hefði verið sett á laggimar.
Og mundi bráðlega leggja fram
skýrslu. Hröð vísindaleg hand-
tök.
Kvennamálin hafa raunveru-
lega snúizt illa í höndunum á
Gaullistum.
kvenna fyrir nokkru og virtist
allt leika í lyndi.
M. Mitterrand viðurkenndi
það líklega helzt til gagnrýni-
laust, að kor»ur þrái stöðug-
leika, öryggi og séu mótfalln-
ar breytingum.
Áþreifanlegir hlutir
Hann er viss um að kven-
fólk hefur meiri áhuga á á-
þreifanlegum viðfangsefnum en
Getnaðarvarnapillur
Opinberlega er aðeips . seld
,Æúmvara“ fyrir karlmenn.
Getnaðarvarnapillur, sem eru í
tízku í París um þessar mund-
ir meðal hinna auðugri stétta
er aðeins hægt að fá gegn lyf-
seðli. Þær eru alltaf gefnar sem
lyf við einhverjum meintum
sjúkdómi.
Þegar allt kemur til alls var
Mitterrand býsna hugdjarfur að
ráðast gegn lögunum frá 1920.
Hann hikaði nokkurn tíma.
Hvað um kaþólska kjósendur?
Þrátt fyrir — eða kannski
vegna — allra umræðnanna á
kirkjuþinginu í Vatíkaninu,
finnst mörgum frönskum kon-
um enn eitthvað vera rangt við
að nota „tilbúnar“ getnaðar-
vamir.
Var málið þess virði að
styggja þær?
Með aðstoðarmönnum sínum
komst Mitterrand að þeirri nið-
urstöðu að það væri þess virði
— eða öllu heldur það mundi
ekki hrinda þeim frá: þúsund-
ir þeirra muni hafa „skriftar“-
skoðun á málinu, en aðra í
kjörklefanum.
Og síðast en ekki sízt var
þetta mjög raunhæft mál, sem
höfða mundi til allra kvenna.
aðvamir. Á þessu sviði hafa
Frpkkar lifað í hræsnisþoku í
hálfa öld næstum.
Ráðleggingarstöðvar um fjöl-
skylduáætlanir fóru feimnislega
að skjóta upp kollinum á sjötta
tug aldarinnar. Þær em ó'lög-
legar, en þó látnar afskipalaus-
ar. Þær veita ráðleggingar og
sjá óbeint fjrir nauðsynlegum
varningi.
Kvenfólk verður að skrifa til
Bretlands eða Sviss eftir ein-
földustu getnaðarverjum, ef
ekki vill svo vel til að læknir
þeirra eigi birgðir — að sjálf-
sögðu ólöglega.
óhlutstæðum málefnum einsog
samskiptum austurs og vesturs,
Nato eða Efnaihagsbandalaginu.
Mitterrand ákvað að reyna að
ná kvenfólkinu á sitt band með
því að vekja máls á getnaðar-
vörnum í kosningabaráttunni.
„Ég ætla að biðja þingið, að
nema lögin frá 1920 úr gildi“.
Þessi gömlu rykföllnu lög
leggja blátt bann við hvers
konar auglýsingum um getnað-