Þjóðviljinn - 01.12.1965, Blaðsíða 8

SfÖA — ÞJÖÐVXLJINN — Miðvíkndagwr í'.’ desemfoer 1963
• Leiðbeiningar
um meðferð
íslenzka fánans
• íslenzki fáninn er á þessu
ári 50 ára> en 1. desember 1918
varð hann ríkisfáni. Skátafé-
lagsskapurinn hefur tekið að
sér að gangast fyrir kynningu
á eftirfarandi reglum um með-
ferð íslenzka fánans. Mun
það starf hafið víða um land,
í skólum og annars staðar.
næstu daga.
1. Hlutföll fána og stangar.
Þegar fártastöng er fest í jörðu.
á lengd hennar að vera fimm
sinnum breidd fánans, en 2V2
sinnum standi stöngin skáhallt
út frá húsi.
2. Flaggtíml.
Á txmabilinu frá 1. marz til
31. október má ekki draga fána
að hún fyrr en klukkan átta
árdegis og frá 1. nóv. til febrú-
arloka ekki fyrr en kiukkan
níu árdegis. Fáninn má ekki
vera uppi lengur en til sólar-
lags og aldrei lengur en til
klukkan átta, nema flaggað sé
á stað við útisamkomur, þá
má láta fánann vera uppi
meðan samkoman varir og
bjart er, þó ekki lengur en til
miðnættis.
3. Fáni í hálfa stöng.
Ef draga á fána í hálfa stöng,
er hann fyrst dreginn að húni,
en síðan felldur svo, að Ví
stangarinnar sé fyrir ofan
efri jaðar fánans. Við jarðar-
farir á að draga fánann að
húni, þegar greftrun er lokið
og skal hann blakta þar til
kvölds, til virðingar við hinn
látna.
4. Lögskipaðir fánadagar.
1. Fæðingardagur forseta Isl.
2. Nýársdagur.
3. Föstudagurinn langi.
4. Páskadagur.
5. Sumardagurinn fyrsti.
6. 1. maí.
7. Hvítasunnudagur.
8. 17. júní.
9. 1. desember.
10. Jóladagur.
Alla ofangreinda daga skal
draga fána að hún, nema
föstudaginn langa. Þá í hálfa
stöng. Mælzt er til, að almenn-
ingur dragi fána á stöng ofan-
greinda daga.
5. Mcðferð fánans.
a) Gæta skal þess jafnan
þegar fáni er dreginn að hún,
eða felldur, að hann snerti ekki
jörð. Einnig skal filagglína
vera vel strekkt, svo að fána-
jaðar liggi ávallt við stöng.
b) Aldrei má draga tvo fána
á sömu stöng.
c) Sé íslenzki fáninn á stöng
meðal annarra fána, skal
hann ætíð vera í miðju, eða
lengst ti! hægri.
d) Ef fáni er hengdur á vegg
skal hann liggja þar slétturog
minni reitimir vera ofantil,
eða lengst til vinstri þegar
horft er á hann.
HLUSTAÐ Á
HEMINGWAY
hann kæruleysislega.
— Aðeins mjöK sterkurmað-
ur getur hugsað skýrt þegar
hann er að deyja, sagði hann.
Frú Hemingway lauk við
matinn og tæmdi vínglasið í
flýti. Hemingway fór sér að
engu óðslega. Ég leit á úrið
— klukkan var nsestum þrjú.,
Þjónninn tók af borðinu, og við
stóðum upp. Hemingway stóð
og horfði dapur í bragði á það
sem eftir var af kampavíninu.
Frú Hemingway fór í kápu
sína, ég gerði slíkt hið sama.
— Hálf kampavínsflaska er
óvinur mannkynsins, sagði
Hemingway. Við settumst aft-
ur.
— Þegar ég á peninga, finnst
mér ég geti ekki eytt þeim á
skemmtilegri hátt en að kaupa
fyrir þá kampavín, sagði
Hemingway og fyllti glas sitt.
Þegar kampavínið var búið
fórum við út. Niðri minnti frú
Hemingway okkur á að gera
við gleraugun.
Hemingway stóð um stund í
ráðaleysi við útgöngudyrnar.
Það var kalt og lágskýjað.
Ég spurði hann, hvort hann
vildi ekki fyrst fara í g'er-
augnaverzlun. Hann neitaði. Þá
minnti ég hann á regnfrakk-
ann. Hann yppti öxlum. Kona
hans hafði ráðlagt okkur að
leita að frakka hjá Abercrom-
bie og Fitch og því nefndi ég
þá verzlun. Hann yppti aftur
öxlum, og gekk hægt að leigu-
bíl. Við ókum eftir Fimmta
stræti. Á hortiinu við Fimmtug-
ustu og fjórðu götu nam bif-
reiðin staðar fyrir bendingu
lögregluþjóns.
— Það er gaman að horfa á
írskan lögregluþjón þegar hon-
um er kalt, sagði Hemingway.
Ég veðja átta gegn einum að
hann hefur verið í herlögregl-
unni á stríðsárunum. Þetta er
mjög lipur lögregluþjónn. Leik-
ur sér að veldissprotanum.
Við héldum áfram og hann
sýndi mér hvar hann hafði
einu sinni farið yfir Fimmtu
götu með Scott Fitzgerald.
— Scott var ekki lengur í
Princeton, en hann talaði enn-
þá um knattspyrnu, sagði hann.
Hann gat ekki hugsað sér að
lifa án fótbolta. Ég sagði:
„Scott, af hverju hættirðu ekki
við fótboltann?" Hann sagöi:
„Ertu frá þér, drengur". Það
var allt og sumt. Ef þú getur
ekki farið yfir götu, hvernig
vonastu til að geta brotizt í
gegnum vörn andstæðinganna
í knattspyrnu? Jæja, ég er svo
sem enginn Thomas Mann,
bætti hann við, — ég hef mína
skoðun.
Þegar við komum aftur að
verzlun Abercrombies var
Hemingway aftur kominn í
slæmt skap. Hann fór ófús út
úr leigubílnum og gekk inn
í verzlunina eins og honum
væri það þvert um geð. Ég
spurði hvort hann vildi fyrst
skoða frakka eða eitthvað
annað.
• Segulbandið og Jóðlíf; síðustu
sýningar
Annað kvöld, fimmtudag, verður 15. sýning á einþáttungunum
,y9íðasta segulbandi Krapps" og „Jóðilífi‘‘ í Lindarbæ, og verður
það næst síðasta sýnfngin á þessum einþáttungum. — Myndin
er af Þorsteini ö. Stephensen og Baldvini Halldórssyni í hlut-
verkum sinum í ,,Jóðlifi.‘‘
e) Sé fána stillt upp við
ræðustól, á hann alltaf að vera
hægra megin við ræðumann í
stóli. Séu fánamir tveir þá
sinn til hvorrar handar.
f) Ef ræðustóll er sveipaður
íslenzka fánanum, skal hann
ávallt vera lóðréttur, þannig
að minni reitir fánans séu að
ofan, og gæta skal þess að
krossmark sé fyrir miðjum
ræðustól.
g) Þegar Ifkkista er sveipuð
íslenzka fánanum, á kross-
markið alitaf að vera við
höfðalagið.
h) Þegar fáni er brotinn
saman, skal hann brotinn í
þrennt eftir endilöngu og síð-
an annað hvort brotinn í þrí-
hyming eða vafinn upp þann-
ig að eingöngu blái liturinn
snúi út, og skal hann jafnan
geymast á vísum og öruggum
stað.
6. Öheimilt er að draga
fána á stöng, sem er upplitað-
ur, óhreinn, trosnaður eða
skemmdur að öðru leyti, og ber
jafnan að lagfæra hann strax,
að öðrum kosti skal hann ó-
nýttur, með þvi að brenna
hann. Lögreglan skal hafa
eftirlit með því að ofangreindu
sé framfylgt, og má gera slíka
fána upptæka, séu þeir á al-
mannafæri utan eða innan
húss
Leiðbeiningar þessar eru sett-
ar samkvæmt lögum um þjóð-
fána Islendinga, nr. 34 17. júní
1944.
Dóms- og kirkjumála-
ráðuneytið <1. des. 1965.
Jóhiann Hafstein/
Baldur Möller.
• Gunnl. Bríem
fær heiðursmerki
• Gunnlaugur Briem póst- og
símamáiastjóri hefur nýlega
verið sæmdur franska heiðurs-
merkinu Qfficier des Palmes
academiques.
10.30 Messa í kapellu háskól-
ans. Heimir Steinsson stud.
theol. prédikar. Séra Arn-
grímur Jónsson þjónar fyrir
altari. Stúdentar syngja und-
ir stjóm Róberts A. Ottós-
sonar söngmálastjóra. Org-
anleikari: Guðjón Guðjóns-
son stud. theol.
13.00 Tónleikar: Islenzk lög.
14.00 Fullveldissamkoma í há-
tíðarsal Háskóla Islands. a)
Aðalsteinn Eiríksson stud.
theol. setur hátíðina. b) Ey-
gló Haraldsdóttir og Kol-
brún Sæmundsd. leika á pí-
anó. c) Kristinn Kristmunds-
son stud. mag. les kvæði.
d) Sigurður Líndal hæsta-
réttarritari flytur ræðu —
Varðveizla þjóðernis. e)
Stúdentakórinn syngur. —
Söngstjóri: Jón Þórarinsson.
15.30 Miðdegisútvarp. Islenzk
kór- og hljómsveitarverk.
17.00 Tónleikar: Philharmoníu-
sveitin í London leikur Le-
onóruforleikinn nr. 2 eftir
Beethoven; Klemperer stj.
Sinfóníuhljómsv. í Boston
leikur Hafið eftir Debussy;
Munch stj. Rússneska ríkis-
hljómsv. leikur Sinfóníu eftir
Es'hpay; K. Ivanoff stjómar.
18.00 Útvarpssaga barnanna:
Úlfhundurinn.
18.30 Tón lei kar.
20.00 Islenzki fáninn í hálfa
öld. Dagskrárliður í umsjá
Vilhjálms Þ. Gíslasonar. —
Flytjendur auk hans: Jóhann
Hafstein, Andrés Bjömsson.
Kristjana Thorsteinsson,
Guðmundur Jónsson o.fl.
20.50 Dagskrá Stúdentafélags
Reykjavíkur. Formaður fél.
Aðalsteinn Guðjónsson flytur
ávarp Sigurður Bjamason
flytur ræðu: Islenzk utanrík-
isstefna og sjálfstæðisbar-
átta. Geir Hallgrímsson flyt-
ur ræðu. Stúdentakórinn
syngur undir stjóm Jóna
Þórarinssonar. Karl Einars-
son flytur gamanþátt. Stef-
ani Aanna Christopherson
syngur.
22.10 Lög unga fólksins. Berg-
ur Guðnason kynnir.
23.00 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
• Brúðkaup
• Nýlega voru gefin saman í
hjónaband að Núpi i Dýrafirði,
ungfrú Ásta Valdimarsdóttir
kennari og Hannes Nordal
Magnússon tæknifr., Austur-
brún 2. (Nýja myndastofan,
Laugavegi 43B).
— Frakka, sagði hann yfir-
bugaður.
I lyftunni virtist Heming-
way stæiri en hann var í raun
og veru og það var eins og
nú ætti að leiða hann að kvala-
bekk. Miðaldra kona stóð við
hlið hans og horfði á ógreitt
skegg hans með vanþóknun.
Dymar opnuðust á réttri hæð
og við stefndum á frakkadeild.
Til móts við okkur kom há-
vaxinn, ofsnyrtur búðarþjónn
og Hemingway brunaði að hon-
um með hendur í vösum.
— Ég vona ég hafi enn láns-
traust í þessari kompu? sagði
hann við sölumanninn.
— Já herra, svaraði búðar-
þjónninn og hóstaði.
— Ég vil regnfrakka, sagði
Hemingway ógnandi röddu.
— Vissulega, herra, sagði
búðarþjónninn. Hvers konar
frakka vilduð þér helzt líta
á, herra?
— Þennan þarna.
Hann rak fingurinn í brún-
an gabardínfrakka, beltislaus-
an, sem líktist helzt poka.
Búðarþjónninn fékk honum
frakkann og leiddi hann með
varúð að stórum spegli.
— Hann er eins og líkklæði,
sagði Hemingway og reif af
sér frakkann. Passar mér ekki.
Hafið þið ekki aðra frakka?
spurði hann í von um að fá
neikvætt svar. Og ætlaði að
laumast í lyftuna.
— Lítið á þennan héma,
herra minn, hann er með
smelltu fóðri. sagði búðarþjónn-
inn. Þessi frakki var með belti.
Hemingway mátaði hann, leit
á sig í speglinum og lyfti hönd-
um eins og hann miðaði byssu.
— Ætlið þér á veiðar í hon-
um, herra? spurði sölumaður-
inn.
Hemingway glotti og sagðist
ætla að fá þennan frakka.
Hann sagði búðarþjóninum
nafn sitt og búðarþjónninn
smellti fingrum.
— Auðvitað, sagði hann —
Hvernig á annað að vera. . .
Hemingway virtist fara hjá
sér. Hann bað um að frakk-
inn yrði sendur á hótelið og
spurði eftir beltum. Við geng-
um að borði þar sem belti voru
seld og búðarþjónninn sagði
við kollega sinn að hann ætti
að sýna mister Hemingway
belti. Sá dró mádtoand upp úr
vasa sínum og fannst líklegt
að Hemingway þyrfti númer 46
eða 44.
— Viljið þér veðja, sagði
Hemingway. Hann tók um
hönd búðarþjónsins og sló
henni á maga sér.
— Mikil ósköp. Eins og stál,
sagði búðarþjónninn og fór að
mæla Hemingway um mittið.
—- Þrjátíu og átta, tilkynnti
hann. Það er grannt mitti fyr-
ir yðar vöxt. Þér hljótið að
stunda mikið íþróttir?
Hemingway fór aftur hjá
sér, en hló og virtist í fyrsta
sinn ánægður eftir að við fór-
um að heiman. Nú barði hann
sér sjálfur á magann.
— Eruð þér aftur á leið til
Spánar? spurði búðai-þjónninn.
— Til ítalíu, sagði Heming-
way og barði sér enn.
Við komum líka við í skó-
deild og Hemingway valdi sér
mjúka inniskó.
— Ég set þá í vasann, sagði
hann við afgreiðslumanninn.
Én látið mig hafa kvittun til
að menn haldi ekki að ég hafi
stolið þeim.
— Þér getið ekki ímyndað
yður hve miklu er stolið frá
okkur, sagði lítill, aldi-aður af-
greiðslumaður. f gærmorgun
kom hér einhver náungi og
tók með sér stórt rúlettuhjól
Tók það bara upp og. . .
Hemingway hlustaði ekki á
hann.
— Woolfie! kallaði hann til
beljaka nokkurs sem stóð
skammt frá og sneri baki að
okkur.
Maður þessi sneri sér við.
Andlit hans var stórt og fer-
kantað og ljómaði upp þegar
hann sá Hemingway.
— Pabbi! hrópaði hann.
Risi þessi og Hemingway
fél'liust i faðma og lömdu hvor
annan um herðar góða stund.
Þetta var Winston Hust. Hann
sagðist vera á uppleið til að
kaupa sér byssu og bað okk-
ur að koma með.
1 lyftunni sögðu þeir hvor
öðrum tíðindi af veiðum og
hrósuðu sér af því að þeir
hefðu grennzt. Um leið og við
gengum út spurði Hust, hvernig
það gengi með nýju bókina.
Hemingway hló og bar hnef-
ann upp að munni sér að sagð-
ist enn ætla að verja sinn titil.
— Woolfie, ég skildi það allt
í einu, að ég get aftur skrifað
ágætlega í stað þess að naga
á mér neglumar, sagði hann
hægt. Líklega þurfti nokkurn
tíma til að alQt tæki nokkrum
stakkaskiptum i hausnum á
mér. Til þess er alls ekki nauð-
synlegt að opna hauskúpuna á
rithöfundinum eða láta hann
fá sjö sinnum heilahristing eða
brjóta í honum sex rifbein þeg-
ar hann er ekki nema 47 ára,
eða, segjum. skjóta á hann
margsinnis. Hinsvegar er alveg
nóg, Woolfie, að þagga alminni-
lega niður í þessum tíkarsonum
svo sem einu sinni, og þá
leggja þeir niður rófuna og
fela sig hver í sínum húsa-
garði.
Gríðarlegur Hkami Hust
hristis.t af hlátri.
— Guð minn góður pabbi,
sagði hann. Veiðigallinn þinn
er enn hjá mér úti á eynni.
Hvenær förum við aftur á
veiðar saman?
Hemingway sló enn og dangl-
í bakið á lionum.
— Skratti ertu stór Woolfie,
sagði hann.
Hust fékk afgreiðslumann-
inn til að Iofa að senda byss-
una heim til hans og við fórum
aftur í lyftuna. Á fyrstu hæð
benti Hust á fílshöfuð sem
6
hékk þar á vegg.
— Þetta er ekki fíll, heldur
dvergur, pabbi, sagði hann.
— Já uss, þetta er ekki nokk-
ur fíll, staðfesti Hemingway.
Þeir gengu út. Ég sagðist
þurfa að fara en Hemingway
bað mig að koma sem fyrst í
fyrramálið til að fara með þeim
Patrick á Metropolitansafnið.
Þegar ég gekk burt heyrði ég
að Húst sagði:
— Guði sé lof, pabbi, ég hef
ekkert að skammast mín fyrir.
— Þótt skrýtið sé, get ég
sagt það eama, sagði Heming-
way.
Ég sneri mér við. Þeir klöpp-
uðu hvor öðrum á magann og
hlógu svo undir tók.
*
Morguninn eftir opnaði Patr-
ick dymar, feiminn ungur
maður, stóreygur og tauga-
veiklaður í andliti. Hann var
í flauelsbuxum og hvítri skyrtu.
Frú Hemingway sat og skrif-
aði bréf.
Hún leit upp þegar ég kom
inn og sagði:
— Þegar pabbi er búinn að
klæða sig förum við að skoða
myndir.
Patrick sagði við mig, að
hann myndi með ánægju horfa
'á myndir allan daginn, og
teiknaði reyndar dálítið sjálf-
ur. En faðir hans þyrfti að
koma aftur um hádegig því
hann hefði boðið útgefanda
sínum. Screebner til miðdegis-
verðar. Sjálfur ætlaði hann að
vei'a til næsta dags í borginni
til að fylgja honum á flug-
völlinn.
Síminn hringdi — það var
gamall veiðifélagi Hemingways,
og hann bauð honum að heim-
sækja sig á Kúbu. Að símtal-
inu loknu varð honum litið á
«