Þjóðviljinn - 27.01.1966, Blaðsíða 5

Fjmmfeidagar 22. Jemúar 1866 — ÞJÓÐVTLJTNN — SlÐA g
Ben Iiarka „hann var alblóöugrur og nær ól»ekkjanlcgur“.
Ránið
Kl. 12,30 þann 29. október
var Ben Barka rænt. Hann
kom í leiguibíl eftir Dragon
götu, steig út ásamt ungum
manni og tók að skoða bækur
í bókabúðinni ,,La Pochade“.
Það var ekki ég sem benti ó
hann heldur Lopez og gaf hann
menki tveim lögreglumönnum,
Souohon og Voitot. Þeir sögðu:
Hér er franska lögreglan kom-
in að fara með yður á stefnu-
mót.
Ben Barka var ekki mjög
undrandi, hann spurði aðeins
um skilríki þeirra. Eftir að
hann hafði séð þau fylgdi hann
þeim mótþróalaust.
Bifreiðin tilheyrði iögregl-
unni og var sími í henni. Yfir
númerið hafði verið sett falskt
númer úr plasti. Hinir sögðu
mér, að Ben Barka hefði séð
að stefnt var á Orly flugvöll,
og hélt hann auðsýnilega, að
þeir mundu setja hann upp í
flugvél sem færi til útlanda
(það hefur stundum verið gert
við „óæskilega“ menn). Hann
spurði rólega hvort svo væri
ekki og bað þá Souchon og
Voitot að sjá um, að sér yrði
síðar send taska, sem hann
hefði skilið eftir í París.
Þögn ríkti í bílnum. Hann
fór fram hjá veginum sem ligg-
ur út á flugvöll og hélt áfram.
Þá sýndi Ben Barka fyrst
merki um geðshræringu. „Satt
að segja,“ sagði þá annar lög-
reglumannanna ,,þá vill sjeff-
inn tala við yður“.
Ben Barka áleit strax, að
umræddur „sjeffi“ væri hátt-
settur lögregluforingi — vafa-
laust yfirmaður D.S.T. (ein af
frönsku leyniþjónustunum).
Hann sagði blátt áfram og ró-
lega: „Afsakið, en ég- er viss
um að ég hef ekkert aðhafzt
gegn Frakklandi“. Hann minnt-
ist á það. að hann hefði fengið
áheyrn hjá de Gaulle, og talaði
lengi um þá virðingu er hann
bæri til forseta ríkisins.
Hringt til
Marokkó
Lögreglumennirnir svöruðu,
að þeim væri ókunnugt um á-
stæðuna fyrir þessu stefnumóti,
en „sjefi'inn" vildi endilega ræða
við Ben Barka í ró og næði í
sveitahúsi í úthverfi Parísar og
yrði sá fundur ekkert launung-
armál. Ben Barka féllst ber-
sýnilega á þessa skýringu.
Þegar komið var að villu Jo
(Boucheseiche) í Fontenay-le-
Vicomte, fóru þeir Souchon og
Voitot aftur til Parísar ásamt
Lopez. Þeir komu ekki inn í
húsið.
Ben Barka var vísað til þægi-
legs herbergis á annarri hæð.
Hann var allan tímann mjög
rólegur, settist niður og fór að
lesa; síðar bað hann um te,
og fór Duvail að ná í það.
Sjálfur hafði ég fylgt þeim eft-
ir í leigubíl.
Skömmu síðar kom Jo inn
og sagði að „sjeffinn" hefði
tafizt og kæmi ekki fyrr en
síðar. Ben Barka tók að sýna
nokkur merki óróleiika, þó ekki
að ráði: að líkindum bjósthann
við heimsókn háttsetts em-
bættismanns. Hann endurtók,
að hann hefði ekki gert sig
sekan um neina vítaverða starf-
semi á frönsku svæði. Hann
virtist bera þetta atriði mjög
fyrir brjósti.
Lögreglan er
gerspillt
Um kvöldið lagðist hann
fyrir og við notuðum okkur
tækifærið til að hringja til
Marokkó til Dlimi, yfirmanns
lögreglunnar og til Oufkirs,
innanríkisráðherra. Orðaskipti
voru stuttaraleg, því allir vissu
mætavel hvað um var að ræða.
Marokkómennirnir voru tor-
tryggnir, því að þeir höfðu áð-
ur verið blekktir í því skyni
að hafa út úr þeim peninga.
Lopez: á hcimili hans lczt
Ben Barka
Dlimi spurði háðslega: „Hvað á
þetta að þýða, einu sinni enn?“
Þá greip Dubail símann:
— Það er verið að segja
ykkur að sendingin er héma.
— Hvað þá, sendingin?
— Já, sendingin.
— Innpökkuð?
— Já, innpökkuð.
— Gott, þá komum við.
Við reiknuoum út, að Dlimi
og Oufkir •nv'ídu ekki koma
Q Hér birtlst í Iauslegri þýðingu frásogn sem franska vikublaðið „L'Ex-
press" hefur eftir Georges Figon, einum þeirra sem stóðu að brottnámi Ben
Barka, en þessi frásögn sem tekin var niður á segulband varð til þess að
loks komst hreyfing á rannsókn máls ins og gefin var út tilskipun um hand-
töku Oufkirs, innanríkisráðherra Marokkós, sem Figon segir hér hafa myrt
Ben Barka með eigin hendi.
Égsá
Ben
Barka
drepinn
gjörspilltur. Ég er enn góður
vinstrimaður“. Ég lagði til að
sett væri svefnlyf í te Ben
Barka, en Jo svaraði að hann
ætti aðeins phenegran heima.
Dubail fór fyrstur inn til Ben
Barka til að færa honum te,
og við biðum fyrir utan svo
sem stundarfjórðung. Þá fóru
Jo og hinir þrír inn. Þegar
Ben Barka sá þessa fylkingu
henti hann frá sér bókinni og
spurði: „Hvað er eiginlega á
seyði?“, Jo gekk að honum og
rak honum rokna hnefahögg.
Nú gengu hinir að fanganum
og börðu hann hver sem betur
gat. En lyfið hafði bersýnilega
haft þveróíug áhrif við það,
sem búizt var við — hann
barðist af miklum móð og virt-
ist ekki finna fyrir höggunum.
Andstæðingar Ben Barka voru
vel að manni og ýmsu vanir,
en þeir þurftu á öllu að halda
gegn þessum litla manni. Dub-
ail æpti, að þeir myndu aldrei
vinna á honum með þessu móti
og ætlaði að greiða honum
höfuðhögg með einhverjum
grip en var stöðvaður. Ben
Barka var alblóðugur og lítt
þekkjanlegur, höfuðið þrútið
eins og grasker.
Ráðherra og
morðingi
Úr herberginu barst mikill
hávaði, húsgögn og diskar
Mannræningjarnir Boucheseiche, Dubail, Le Ny og Palisse. Unnu fyrir frönsku leyniþjónustuna,
sumir höfðu starfað fyrir Gestapo á hcrnámsár unum.
fyrr en að nokkrum klukku-
stundum liðnum. Dubail fór
upp að segja Ben Barka að
fundurinn yrði ekki fyrr en
næsta' dag, laugardag. Hann
bar einnig fyrir hann mat, en
hann snerti varla á neinu. Hann
bað um te, og drakk það án
afláts. Hann sagði við Dumail,
að hann væri til Frakklands
kominn af því að Frakkland
væri vinveitt Marokkó. Hann
sagði: „Einhvern tíma verð ég
máske forsætisráðherra lands
míns — og þá verður að breyta
mörgu, einkum lögreglunni, því
eins og þér vitið er lögreglan
heima gjörspi'llt“.
Dubail féllst á þetta og svo
fór að Ben Barka sofnaði.
Á laugardag eftir hádegi
kom Dlimi ásamt einhverjum
Achachi til Fontenay le Vic-
omte í bifreið Lppezar. Gerðar
voru ráðstafanir til að Ben
Barka sæi hann ekki koma.
Við fylgdum Dlimi inn, og Du-
bail sagði hanum frá ummæl-
um Ben Barka um lögregluna í
Marokkó. Hann rak upp hrossa-
hlátur: ,,Jæja, svo hann ætlar
að hreinsa til í lögreglunni!
Gott og vel, það er ágæt hug-
mynd!“.
Jo greip fram í og spurði
hvað ætti að gera við hann.
Dlimi svaraði hiklaust: „Koma
honum fyrir kattarnef“. „En
hvemig þá?“ spurði Jo og stóð
ekki rétt á sasna. — „Ja, við
göngum frá því hérna inni, og
svo gröfum við hann einhvers-
staðar úti á víðavangi“.
Hann var
alblóðugur
Mönnum varð hreint ekki um
sel. Enginn hafði reyndarneina
löngun til að drepa Ben Barka
— það var ekki það, sem um
var samið í byrjun. Ég vék Le
Ny afsíðis og sagði við hann:
„Ertu frá þér, það er ekki hægt
að leyfa þeim að gera þetta,
og alls ekki hérna hjá Jo —
að fimmtán klukkustundum
liðnum finna þeir líkið nokkra
metra frá húsi þínu: það er þá
betra að fara yfir í villu Lop-
ezar, það er hægt að mýkja
Lopez. Sá sem drepur hann er
fífil. Segðu Jo það“. Palisse
sagði þá, að það væri allavega
ekki hægt að fara á brott með
hann á þennan hátt.
En Dlimi hélt fast við sitt:
.•Ætlið þið að komast að niður-
stöðu? Þaðer víst bezt að ein-
hver ykkar fari til Mehdi (for-
nafn Ben Barka) til að gera
honum ekki bylt við“. Ég sagði
þá við Dlimi, að það mætti
ekki gera neitt hér, það yrði
að fai-a með hann til Lopez. Jo
samþykkti það. Síðan fóru þeir
upp Le Ny, Dubail, Déde (Pal-
isse) og Jo (Boucheseiche). Jo
sagði: „Sg er fimmtíu og þriggja
ára, en samt er ég ekki alveg
brotnuðu. Smám saman tókst
þessum fjórum mönnum að
reyra Ben Barka við stól, en
hann hélt áfram að berja frá
sér.
Þá komu þeir Dlimi og Aeha-
chi upp á aðra hæð. Þegar
Ben Barka kom auga á Dlimi
virtist hann gripinn skelfingu,
hann hætti að brjótast um.
Það var farið að binda hann
með reipum, sem Palisse hafði
náð i.
f sömu andrá bar þar að Ouf-
kir og bar hann mikinn hatt
svartan. Hann opnaði dymar:
hann var ótrúlega líkur morð-
ingja. Hann spurði mig, hvort
Ben Barka væri uppi og hvem-
ig gengi. Hann gekk upp á
fyrstu hæð og sagði blátt á-
fram um leið og hann gekk
inn: Þama er hann þá.
Er Ben Barka sá liann, tók
hann að brjótast um á ný.
Oufkir gekk að honnm og sagði:
„Ég kann ágæta aðferð til að
stilla hann“. Oufkir hafði grip-
ið rýting af vcgg niðri, en þar
hckk mikið af ma’rokkönskum
vopnum og vopnabúnaði. Og
nú tók hann að skera í háls
og brjóst Ben Barka með hnífs-
oddfnum. Hann virtist hafa af
þessu svipaða nægju og
skurðlæknir, sem cr að litskýra
uppskurð fyrir stúdentum sín-
um: „Sjáið nú bara til, það
ætlar að ganga“.
Dlimi sagði nú citthvað við
hann á arabísku, án efa að
Figon: hann sagði frá
það þyrfti að far með Ben
Barka til villu Lopezar, því
Oufkir sneri . sér að Bouches-
eiche og sagði: „Við skulum þá
fara“. Oufkir stakk þá upp á
að náð yrði í sjúkravagn til að
flytja Ben Barka til Lopezar,
en allir mótmæltu hástöfum.
Svo fór að hann var fluttur
þangað í bifreið sem merktvar
„Corps diplomatique“ (þ.e. í
eigu erlends sendiráðs). Ég
kom á eftir í öðmm bíl.
Áttu að fá 100
miljónir
Er komið var til Lopezar, var
farið með Ben Barka meðvit-
undarlausan niður í kjallara.
Marokkómaður einn, sem hafði
víst verið í bifreið Oufkirs*
batt hann þar við miðstöðvar-
ketil. Reyrði hann svo fast, að
hann mátti sig með engu móti
hræra og gat ekki andað. Le
Ny skarst í leikinn og kvað of
mikið að gert, maðurinn ætti
þó að geta dregið andann.
„Það er gott svona“, sagði
Marokkómaðurinn „Ben Barka
er búinn að vera“.
Síðan söfnuðust allir saman
í gestastofu. Oufkir sagði, að
hann hefði flýtt sér um of og
ekki tekið peninga með sér
(hann hafði lofað meir en
hundrað miljón frönkum).
Hann lét í Ijós óánægju sfna
yfir því að mannránið hefði
verið framkvæmt á franskri
jörð. Hann sagði einnig að það
hefði verið yfirsjón að Táta
sagnfræðistúdentinn Azemmo-
uri, sem var í fylgd með Ben
Barka, sleppa (hann gerði við-
vart um ránið daginn eftir). Enj
bætti hann við, það væri enn
meiri skyssa ef menn kynnu
ekki að halda sér saman. Ég
veit að meðal ykkar eru menn
sem ekki eru beint þagmælskir.
Hann Ieit á mig og sagðh
„Minnsta yfirsjón af þessu tagí
verður örlagarík“.
Honum var rétt veskið, sem
persónuskilríki Ben Barka
voru i. Oufkir skoðaði þau
vandlega. Þar var m.a. félags-
skírteini í Félaginu Frakkland,
— Alsír. Oufkir fann að það
andaði köldu til hans og tók að
útskýra:
„Fyrir mér var hér ekki að-
eins um að ræða að losna við
pólitiskan óvin. Ben Barka var
einnig óvinur Frakklands og
marmkynsins.“
„Menn eru æstir og þreyttirj
eins og þér vitið,“ sagði ég.
„Við gefum skít í þvæluna í yð-
ur“.
„Ég þakka öllum“, sagði
Oufkir, sem hafa hjálpað
okkur af einlægni, án þess að
reyna að hafa út úr okkur fé.“
Hann sneri sér að mér og sagði:
„Við sjáumst aftur, ég mun
aftur fá tækifæri til að ráða
ykkur í þjónustu mína“.
Þá sagði ég við hann: „Ég
vona að þér eigið enn eftir
marga óvini“. Síðan fórum við
Dubail, Palisse, Le Ny til Par-
ísar í bifreið Jo.
Georges Figon, sem þessi
frásögn er höfð eftir, var 39
ára að aldri. Hann átti erfiða
æsku, og var ungur maðurþrjú
ár á geðveikrahæli. Nokkru
síðar varð hann uppvís að að-
ild að þjófnaði, og skaut á
lögreglumennina sem komu að
handtaka hann. 1955 var hann
dæmdur í átta ára fangelsi, en
var náðaður skilorðsbundið
, 11161. Lögfræðingur hans var
Jean Hug, og aðstoðarmaður
hans var Pierre Lemarchand,
og urðu beir Figon og Lemarc-
hand góð'r vinir
Framhald á 7. síðu.