Þjóðviljinn - 03.07.1966, Blaðsíða 6

Þjóðviljinn - 03.07.1966, Blaðsíða 6
g SfÐA — ÞStöBVmJINN — Sunnudagar 9. $SK 1966 Skúli Guðjónsson á Ljótunnarstöðum skrifar um útvarpsdagskrána: Fvrir og eftir kosningornar í þann tíma, er ég lauk við síðasta þátt,' voru bæjarstjóm- arkosningar yfirvofandi og borgarstjórinn í Reykjavík var hetja dagsins. Þá kom Stóra bókin um skipulag Reykjavíkur út og þá gekk téður borgarstjóri um, dag eftir dag, vígði og flutti ræður Q§ mun ekki hafa verið vígt meira í annan tíma á þeseu landi. Þvi fleiri ræður, sem ég heyri borgarstjórann flytja, þeim mun meirj ráðgáta hefur maðurinn orðið mér. Ég hef velt því fyrir mér, hvort hann vseri fremur spekingur með bamshjarta en bam með spek- ingshjarta, hvort hann væri leikari af guðs náð, eða hvort hann væri alfullkomin mann- vera ailur i gegn. Hin andlega eðlisþyngd Svo komu kosningamar og útvarpið hsetti að fiytja okkur fréttir af vígslum og vígsluræð- um borgarstjórans, en flutti í þeirra stað kosningafréttir. Þá kom i ljós, að þrá\t fyrir hin- ar mörgu vígslur og vígsluræð- ur, höfðu Sjálfstæðismenn ein- ir tapað atkvæðum. Með fydgistapi sinu hafa þeir unnig það sem ætti að geta orðifi þeim, sem mönnum, meira virði en atkvæði. Sjálfstæðis- menn hafa verið í miklum sál- arháska undanfarin ár. Af mQrgunleiðurum blaða þeirra hefur oft og einatt ekki verið annað ráðið «n að þeir og þjóð- in vseri eitt og hifi sama. Þjóð- in vill þetta og þjóðin vill hitt. Þjóðin er é móti þessu o,g þjóð- in vili hafa þetta svona. Við nánari skilgreininyu á því hvað það er sem þ.ióðin vill. eða vill ekki, kemur í Ijós. að það er vilji Sjálfstæðismanna, hrár og ókaraður, sem verið er að kunngera. Eftir þessar kosningar hljóta Sjálfstæðismenn að játa hið innra með sér, í auðmýkt og i lítillaeti hjartans. afl þeir og þjóðin eru ekki hifi sama, og að vilji þeirra og meiri hluta þjóðarinnar getur ekki ávallt orðið hinn sami. Þessi kosn- ingaósigur Sjáifstæðismanna hlýtur þvi að verfta þeim til mikillg sálubóta. Það er eng- um hollt að halda sig miklu stærri en hann raunverulega er. Einhverntíma kemur að því að ekki verður tjaldað með sýndarmennskunni einni sam- an; því er hverjum og einum fvrir beztu að gera sér nokk- urn veginn grein fyrir sinni andlegu eðlisþyngd. Nú er mér sem ég heyri ýmsa ágæta Sjálfstæðismenn risg upn á afturtfótunum og segia: Þið eruð ekkert betri, bdlvaðir kommúnistarnir eða kratarnir. eða þá Fram- sóknarmennirnir Það vant- ar svo sem ekki að þið hreykið ykkur Því er aðeins til að svara. að vig vitum að vi(*| erum litlir. séum við born- ir saman við Siálfstæðisflokk- iH«. Og þótt vi* misstigum okkur. eða verðum fyrir skakkafalli, heyrist enginn her- brestur. er jafna megi við það. er hriktiT 1 hipni stóru byaa- ingu Sjálfstæðismanna. Þvi minni sem maður er, því létt- srs verður fallið os ,þvi’ fliét- ari verður maður að koma fyr- ir sig fótum á ný. AAinnisverðir dagskrárþættir Kosningarnar gle.ymast. Vor- ið líður éfram, kalt og harðn- eskjulegt. Hvítasunnan kemur en viff verðum ekkert varir við heitagan anda sökum kuldnns og sauðburðarins, sem þá er í Loftur Geir Árni fullum gangi. Þó munum við eftir því að um < hvítasunnuna var fluttur ágætur báttur í út- varpinu. Það voru kaflar úr bréfum þeirra Jóhanns Magn- úsar Bjarnasonar og Stephans G samanteknir og skýrðir af Finnboga Guðmundssyni, en les- arar, ásamt honum, voru þeir Oskar Halldórsson og Andrés Bjömsson. Þetta var alveg sér- sta.klega skemmtilegt á að hlýða, enda flutningur mjög góður, svo/sem vænta mátti af fyrr- nefndum mönnum. Það fer alltaf svo, að þegar maður rennir huganum baka, kemur það í ijós, að það sem manni hefur þótt leiðinlegt og litils um vert gipymist. og það er mikil auðna' út af fyrir sig. Hitt, sem vakið hefur at- hygli okkar, munum við frek- ar, þó að nokkug sé um liðið. Meðal jjessa mætti nefna erindi Gunnars Benediktssonar um kvenskörunga Sturlungaaldar. og manni skilst að rnuni verða framhald á. Þá hefur Loftur Guttormsson ságnfræðingur flutt fróðlegan erindaflokk. er fjallar um þjóð- félagslega stöðu kvenna. að vísu nokkuð langdreginn á köflum, og stíllinn dálítið flatn- eskjuiegur og flutningur hefði mátt vera rösklegri. Gunnar Bergmanr, hefur flutt ferða- pistla frá Sovétríkjuíium Frá- sögnin er þægileg, íremur létt og laus við alian áróður, auk þess krydduð með þjóðlegri tónlist þeirra austur þar. Þó að vetrarþættir útvarps- ins séu flestir lagstir i sum- ardá, stendur enn sá ágæ-ti þéttur, sem Árni Böðvarsson hefur með að Sora. Ég held að útvarpið hafi ekk; ráð á að fella þennan þátt niður. Verk- efni hans eru ótæmandi og má mikið af honum læra, enda Árni mjög fundvís á það, sem miður fer í málfari manna og leiðbeiningar þær, er hann gefur, röggsamlegar og ákveðn- Einn sem aldrei fellur í sumardá Þó að margur þáttur falli i sumardá, er þó einn er aldrei verður slikrar auðnu aðnjót- andi, og þyrfti hann þó flest- um þáttum fremur á slíku að halda Heitir hann „Efst á baugi‘‘ og er dálítið þreytandi, og mennirnir. sem með hann fara, lálítig leiðinlegir. Þeir eru að vísu hlutdrægir og skiptir mjög í tvö horn um ^frásöffn, stíl og málfar, hvort þeir segja fréttir að austan eða vestan. En hlutdrægnin er ekki hið versta við þátt þenna. Hlut- drægni væri vel hægt að þola, ef hún kæmi fram á dálítið léttan og snið-ugan hátf, t.d. eitthvag í átt vig það. er Björg- vin Guðmundsson sagði frá Rínarhvalnum á dögunuín. Það var bara gott. f stað Tómasar Karlssonar, sem raunar hef- ur komig fram sem forfalla- prédikari í seinni tíð, kom Björn nokkur Jóhannsson. Hann cr þeirra félaga verstur, og virðist vera sérfræðingur út- varpsins í austantjaldsmálum. Bregður oít fyrir hreinni rætni og illkvittni í málflutningi hans, jafnvél orðavaJi, sem er langt frá þvi að vera útvarpshæft, eins og t.d. þegar hann ein- hvemtíma í vor kallaði Mik- ojan, fyrrverandi forseta Sov- étríkjanna, gamlan bragðaref. Það myndi sennilega þykkna í okkur, ef .ein'hver iitlendur fréttamaður viðhefði slík um- mæli um forsetann okkar. 1 Nú nýlega talaði hinn mál- glaði og hleinagreiði formaður útvarpsráðs um dag og veg. Meðal annars skýrði hann frá því að hér væru staddir sovézkir blaðamenn; spurðu þeir margs og meðal annars um hlutle.vsi útvarpsins. Ekki gat formaður útvarpsráðs þess, hverju hann hefði svarað þess- um útlendingum, Og hefði þó verið fróðlegt fyrir hlustendur að frétta svarið. Aufúsugestur heldri manna Svq er Tarsis hinn rússneski hér kominn og er mikíll aufúsu- gestur heldri manna og betri borgara, því að hann segir margt ljótt um sfjómarherrana austur í Rússíá. En margur er þannig gerður, að þvl er meist- ari Jón segir. að eyrun klæja eftir þvi að heyra illt um sinn náunga. Útvarpig hafði það eftir Tarsis þessum, að hann segði sannleikann o'g ekkert annað en sanleikann. Við skulum láta það gott heita. Hugsum okkur, að einhver tæki sér fyrir hendur. að snare Borgariífi og Svartri messu á framandí tungur. Svo kæmu höfundar þeirra fram í útland- inu og segðu: Vifi seejum sann- 'eikann Og ekkert -•’nað en sarmleikann um stinrnarfaTi* 4 íslandi. i Segja mætti mér, að þá myndi þyngjast brúnin á Bjama Benediktssyhi forsætis- ráðherra, og myndi vist eng- inn lá honum. En vel mættu þeir í Rússíá læra af okkar ágæta forsætis ráðherra. Hann ber sinn kross með kistilegu umþurðarlyndi og þolinmæði. Hinir óstýrilátu höfundar fá að ganga lausir. Það er ef til vill gert eitfthvað bak við tfjöldin til þess að halda þeim í skefjum. Þei'r fá ekki listamanhalaun og þeir hafa af ábyrgum aðilum verið dustaðir til á viðeigandi hátt, upp á fínan eg kristilegan máta, en það hefur ekki heyrzt, að þeir haft verið settir í tukthús enn. Það hefði áreiðanlega ver- ið miklu óskaðlegra fyrir stjóm- arherrana í Rússlandi að l°fa fyrmefndum Tarsis að ganga lausbeiziuðum í heimahögum, en gera hann að útflutnings- vöru. Þunnur í roði - að vanda Svo kom 17, júná, þunnur í roði að vanda. v Presturjnn í kirkjunni talaði eitthvað um trúleysi. Forsæt- isráðherrann var í dálitflum vandræðum. Það er eiginlega vond meðferð á forsætisráð- herranum ag láta hann flytja ræðu hvern þjóðháiíðardag, og naumast þess að vænta að hann geti átt svo mikið og frjótt hugmyndaflug, að honum tak- ist vel upp hverju sinni. Það sem ég man beztf úr ræðu ráð- herrans var sú tilkynning, að allir stjðmmálafiokkar væru sammála um að jafna lffskjör- in, og þótti mér gott að heyra. Hinsvegar dró þatf nokkuð úr gleði minni, að ráðherrann g’at þess jafnframt, að menn greindi á um leiðir að þessu marki. Sumir vildu ná því með þjóð- félagslegum aðgerðum, aðrir trúðu að framiak einstaklings- ins væri happasælla. Ég verð afi játa, að í minni einfeldni hef ég aJdrei getað skilið, hvernig lífskjör manna verða jöfnuð með framtaki einstaklingsins einu saman. Ræðu borgarstjórans heyrði ég ekki, en vig skivlum vona að hún hafi verið góð, að minnsta kosti hefur hún verið stutt, því að henni var lokið áður en ég vissi af. ^Gamanþétturinn um Stóru bókina borgarstjórans var bara nokkug góðuT og með betra hátíðagamni af þessu tagi. Raunar eri maður alltaf jafn undrandi yfir því að hægt skuli vera að halda þjóðhátíg ár ’eftir ár, án þess að ýía að því einu orði, að þjóðin þurfi að halda vöku sinni og vera á verði gegn þeim menningarlegu hættum, sem yfir henni vofa úr ákveðinni átt. Jafnvel Fjallkonan ber ekki mál á slíkt, nema þá á mjög fjarrænan og vanfæmisleigan hátt. Kvenréttindamál 19. júní Þó að stjómmálamennimir séu alltaf jafnánægðir með sjálfstæðismál' þjóðarinnar, verður ekki hig sama sagt um konumar, þegar þær ræða sin réttindamál, þann 19- dag mán- aðarins. Þó okkur fínnist ef til vill stundum, að 1 slíkum kven- réttindaþáttum kenni nokkurs nöldurs, verðum við að játa, að konur sýna virðingarverðan áhuga um að halda vöku simni og vilja um að standa vörð um áunnin rétftfindi o« auka við þau. Vonandi sýna þessar kon- ur ekki minni áhuga uim að standa vörð um sjáltfstæSi og menningu þjóðar sinnaT. , Ag þessu sinni töluðu fyrir hönd kvenna þær Sigurveig Guðmundsdóttir og Anna Sig- urðardóttir. Erindi Sigurveigar, sem fjall- aði um pólitisk áhrif kvenna í hinum ýmsu löndum. var bæði fróðlegt og ‘ skemmtilegt. Henni tekst næstum með ólík- indum ag segja mikig i stut.tu máli, umbúða- og vafningalaust. Og þótt hún sé svolitið vígreif sem kvenréttindakona, verður hún aldrei leiðinleg, þvert á móti allt af létt og í prýðilegu skapi, og kemur áheyrendum sínum í sólskinsskap. Híð sama verður ekkj sagt um Önnu Sigurðardóttur. Hún er dálítig þung á bárunni. Er- indi hennar um karlréttinda- baráttuna átti vístf að vera fyndni, eða háð. En það missti algerlega marks, sökum þess, að höfundur tók ekki nógu létt á viðfangsefninu. Það brá jafnvel fyrir ertni og hvetfsni í sumu'm uppátektum hennar. En hugmyudin var góð, hefði hún kunnað með að fara. Þar meg tökum vig kven- fólkig út aí dagskrá. Arelíus Skemmtileg tilbreyting Snemma í þessum þættí netfndi ég nokkur erindi. Eitt varð þó útundan, eða réttara sagt, ég geymdi mér þag þang- að til síðast. En bað var erindi séra Árelíusar Njelssonar, það er hann nefndi; ísland, land hinnar miklu kröfu. Ég var úti í fjósi, eins og raunar alltaf, meðan kvölddag- skrá stendur yfir. Sem nokk- ug gekk á erindig fram hjá séra ÁreHusi, gleymdi ég startfa mínum, og sat aðgerðálaus und- ir kúnni, hálfmjótkaðri, unz er- indinu var lokið. Hefur slikt ekki komið fyrir mig áður. Margt i erindi Árelíusar var svo skemmtilegt og hnyttilega sagt. að hreinn unaður var á að hlýða, t.d. þegar -hann minntistf á kjólana, sem kostf- uðu meir en jarðarverð, eða náðhúsin j nýju kirkjunum, meg postulínsbásum os speglum bak og fyrir, svo ag kirkjurm- ar þjónar, útlendir sem inn- lendir er þangag koma getj séð sig í bak og fyrir meðan þeir kasta af sér vátni. Framhald á 9. síðu. Franskir dæguriagasöngvarar gerast æ síðhærðari Þag tók Frakka nokkurn tíma að koma sér upp síðhærð- um dægurlagasöngvurum en nú stendur þetta til bóta: Frakk- land hefur orðið uppá að bjóða dúllara sem hafa lengra hár en stéttarbræður þeirra 1 öðr- um löndusm. — Þar við bætist, að klaeðaburðurinn er eftir því. Fyrs-t skal frægan telja Ant- oine, sem nú er á hátindi frægðarinnar. Hann er á bítla- vísu heldur hversdagslegur. gengur í venjulegri skyrtu. að vísu skræpottri. Hár hans fell- Ur á herðar niður. Vcrsti óvinur hans og keppinautur heitir Edou- ard. og hans hár nær niður á tser — venjuiega klæðistf hann blóðrauðum stuttbuxum, Fram- kvæmdastjóri Antoines heldur því fram, að F/douard sé sístel- andi söngvum Antoines: Anto- ine syngur sitt eigig „tónverk“ sem hann kallar á heimsmál- inu „What is going on around me“ Þettfa hafi Edouard hirt og sungið. þannig: „What is not going on around me“. Sjálfur segir Edouard að hér sé um tilyiljun einbera ag ræða. „IVIiss Beathlk 1966“ Fn- einn söngvarinn hefur komið fram á sjónarsviðig og nefnir sig „Stone“ — Hkist söngvarinn í fljótu bragði tals- vert tveim hinum fyrmefndiu en er stúlka. Raunar liggur þsó ekki j augum urpi þar eð ,Stone“ klæðisr jafnan karl- mannsfötum þegar hún lætur Ijósmynda sig. Hennar rétta nafn er annars Annie Gautrat og meðal ann- ars sækist hún eftir titlinum „Ungfrú Beatnik 1966“. Nafnið Stone tók hún að ejg:n sögn eftir Roljjngunum svonefndn, ensku bítlahljómsveitinni „The Rolling Stones“. „Johnny HolIiday“ heitir sá dúllarinn í Frakklandi,' sem lengstf hefur verið í sviðs- Ijósmu. Hann er nú þegar mað- ur gamall, hvorki meira né minna en 24 ár-a, og fylgist ekki len-gur með 1 þróuninni Þessi Nestor dægurlaganna kom fyrst fram þegar „rock and roll“ var enn í tízku og hefur gengið und- ir natfninu hinn franski Elvis Presley. Á sínum tíma kom framkvæmdastjóri hans þejrri sögu í umferð. að nann hefði alizt upp hjá stjúpföður sínum á bóndabæ í Colorado. }Iú kom bað raun.ar í ljós í bláðaýiðtali, að söngvarinn vissi ekk; al- mennilega þvar Colorade lá — En nafninu hefur hann haldið.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.