Þjóðviljinn - 25.09.1966, Blaðsíða 10

jg SlÐA — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 25. september 1966
I H U S I
MÓÐUR MINNÁR
Eftir JULIAN GfcOAG
um heimimxm fyrir utan. En
samt hélt hún áfram að stara
út- Hanii gaf henni gætur, beið
eftir því að hún sneri sér að
honum, en samt vissi hann allan
tímann að hann langaði ekki til
að standa augliti til auglitis við
hana- Hann langaði til að hugsa
um morgundaginn — laugardag,
notalegan með Louis. Aðeins á
mbrgun. Einn einasti morgundag-
ur.
Díana sneri lyklinum í skránni.
Um leið og hún gerði það,
rétti Húbert höndina eftir krús-
inni og flýtti sér að snúa sér
að vaskinum. Mjólkin sullaðist
útúr henni og lak niður á hönd
hans milli vísifingurs og þumal-
fingurs.
Hann vissi að hún var líka
búin að snúa sér við-
— Hvað er að, Díana?
Hún hallaði sér upp að Iæstum
dyrunum og starði á • hnakkann
á honum-
— Ekki neitt. Það er ekkert
að, Húbert.
Með snöggri gusu fossaði kalda
vatnið úr krananum, skolaði
mjólkinni af hendinni á honum,
streymdi niður í krúsina og
sendi mjólk og vatn bg skán nið-
ur f lúinn botninn á uppþvotta-
vaskinum.
Hann lét vatnið renna góða
stund eftir að krúsin var orðin
hrein.
Húbert lagði sandpappírinn frá
sér á smíðabekkinn og blés rykið
af litla skrininu.
örsmáar agnimar fuku útúr
skugganum af likama hans og
út í dansandi sólskinið sem fyllti
herbergið- Húbert brosti- Bakvið
hann heyrðust raddir Louis og
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugavegi 18 III hæð (lyfta)
SÍMI 24-6-16
P E R M A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968
DÖM U R
Hárgreiðsla við allra hæfi
TJARNARSTOFAN
rjamargötu 10, IJonarstrætis-
megin — Sími 14-6-62.
Jiminee, lágróma þar sem þeir
vom niðursoknir í að teikna.
Hann strauk með þumalfingr-
inum yfir flötinn. Hann var slétt-
ur og þjáll. Nú var aðeins lokið
eftir og svo ætlaði hann að bera
olíu á allt saman.
Hann var hreykinn af skríninu.
Homin féllu nákvæmlega saman
og lokið var alveg mátulegt.
Þetta var bezti smíðisgripur
hans tih þessa- Hann sneri agn-
arlitla lyklinum afturábak og
áfram — engin fyrirstaða-
34
1 fyrstu hafði þetta átt að vera
afmælisgjöf handa mömmu.
Skrínið hafði verið hálfsmíðað
og legið á smíðabekknum hans
í marga mánuði. Nú átti það að
vera handa Louis. Allir ætluðu
að gefa Louis einhverja gjöf.
Húbert tók sandpappírinn og
byrjaði á lokinu. Hann varð að
hætta klukkan hálfellefu til að
fara að kaupa inn. En hann ætl-
aði að Ijúka skríninu fyrir kvöld-
ið nema að smyrja það- Það
tæki tvt> eða þrjá daga í viðbót,
en hann var viss um að Louis
hefði ekkert á móti því að bíða-
Hann stóð kyrr með sandpappír-
inn í hendinni. Tveir eða þrír
dagar voru einhvem veginn ekki
eins hættulega langur tími og
honum hafði fundizt í gærkvöld.
Þeim væri óhætt í tvo eða þrjá
daga. Og auk þess .... hann
hafði heitið því rétt áður en
hann sofnaði í gærkvöld að hann
vildi ekki hugsa um framtíðina
— eins og enginn guð væri til-
Eins og engin mamma væri.
Allt sem náði yfir tveggja til
þriggja daga tímabil kom þeim
einum við.
í huga hans birtist andlit Dí-
önu frá því í gærkvöld. Ekki
hugsa um hana- Hann nuddaði
með sandpappímum eins og til
að þurrka minninguna út. Og
svo heyrði hann rödd Jiminee.
— Hvernig er að eiga pabba?
Húbert hélt niðri í 'sér andan-
um.
— O, ég sé hann nú ekki svt>
mikið. Húbert tók í fyrsta skipti
eftir því að Louis bar orðin öðru
vísi fram en þau gerðu, með allt
öðrum raddblæ.
— Hann er mikið í burtu.
— Hvar er hann þá?
— Alls staðar. Hann ferðast.
—• F-ferðast? Maður sem ferð-
ast? Svona eins og M-marco
P-polo?
— Nei. Hann selur vörur. Hann
á stóra tösku. Það heitir sýn-
ishomataska. Hann hefur hana
með sér þangað sem hann fer
og svo skoðar fólkið sýnishom-
in og kaupir.
•f- Alveg erns og konan sem
selur b-b-bén?
— Nei, ég held ekki að það sé
svoleiðis.
Svo varð þögn og Húbert
heyrði aðeins klórið í blýanti
Jiminees-
— Hvað er þetta?
— Það er bj-bjöm.
— Það er ekki stór bjöm.
— N-nei.
— Það er bjarnarungi!
— N-nei! Það var sigurhrós
i rödd Jiminee. Það er lítil
b-bjamarstelpa. Um leið fóru
þeir að flissa hástöfum.
— Bjamarstelpa! ságði Louis-
— Bj-bjamarstelpa!
Blýantarnir urguðu aftur.
Sjáðu þetta!
Niðri sló klukkan hálfellefu.
Húbert lagði frá sér sandpappír-
inn og fór að draga út skúffuna,
þar sem liann geymdi skrínið.
— En þó, sagði Jiminee. Þú
hefur þó m-mömmu þína.
— Mömmu. Jú-
— Ég hef séð mömmu þína.
Manstu það?
— Já.
— Við h-hiiðið. Bollan var að
s-slá þig. Það var f-fyrsti dag-
uiinn þinn. Mamma þín kom að
s-sækja þig-
— Mér 1-líkar ekki við
m-mömmu þína.
Húbert greip fast um skínið.
— Nei, kom svarið að lokum.
Það likar engum sérlega vel við
hana.
— En þ-þér?
Löng þögn. Ekkert heyrðist
í blýöntunum.
— Nei.
Næslrum samstundis fór Jim-
Inee að teikna aftur- Jseja, sagði
hann. Þú þ-þarft ekki að vera
að h-hugsa um það n-núna.
— Nei, sagði Louis. Nei, ég
þarí þess ekki.
Húbert lagði skrínið niður f
skúffuna og lokaði henni hljóð-
lega. Hann lagði notaða sand-
pappírinn efst í pakkann og festi
teygjuna utanum.
Þegar hann sneii sér við voru
Jiminee og Louis alveg niður-
sokknir í að teikna. Húbert gekk
varlega útúr herberginu til að
trufla þá ekki-
Hann beið andartak, svo gekk
hann niður stigann. Haam vissi
að trúlegast var að Elsa væri í
stofunni. Þar var hún oftast á
daginn nú orðið. Á kvðldin sat
hún þar stundum líka án þess
að kveikja ljós.
1 forstofunni leit hann á borö-
ið- Silfurbakkinn stóð þar fág-
aður ög skínandi. , Hann hafði
fægt hann fyrir morgunverð í
morgun. En það var enginn póst-
ur- Ekki einu sinni auglýsinga-
pési. ■
Húbert opnaði dyrnar og gekk
inn. ; \
Hún var þar. Hann tók eftir
snöggri hreyfingu þegar hún
faldi eitthvað hvítt sem hún hélt
á með því að leggja hendumar
yfir það.
— Ætlarðu áð koma með út í
búð, Elsa? Hann hefði ef til vill
átt að berja að dyrum, hugsaði
hann-
Það var sólskin í stofunni, en
Elsa sat þar sem dimmast var.
Hjá henni á borðinu var sauma-
skrínið hennar. Hún er að
sauma, hugsaði Húbert, hún er
kannski að sauma eitthvað handa
Louis- Hún var áreiðanlega ekki ,
að stoppa — það hafði hún ekki
gert í margar vikur. Hann
kreppti tærnar í skónum t>g
fann st.óra gatið á tánni. Svona
voru allir sokkamir hans og
líka sokkar Jiminees og Dun-
stans og Willys. Hann andvarp-
aðí.
— Nei, sagði hún-
— Jú, komdu með, Elsa.
1 þetta sinn hafði hún ekki
eínu sinni fyrir því að hrista
Jiöfuðið. Hann stóð og horfði á
íiana andartak- Hann hafði gert
sér vonir um að þegar Louis
kæmi yrði einhver breyting á
henni, þannig að hún yrði aft-
ur gamla Elsa. Hann andvarpaði
— hann gat ekki verið reiður
Elsu. Hann fór aftur fram í and-
dyrið. /
Hann tók frakkann sinn úr
fa.tahenginu í anddyrinu Og
hneppti hann vandlega að sér.
Síðan bar hann út stóru hjóla-
k.örfuna méð löngu stönginni.
Hann hafði .keypt hana fyrjr
hálfum mánuði, því að annars
komst hann ekki heim með all-
ar vönimar, þegar það var hann
einn sem dró að. Einu sinni
[R ÞAD RÉTT
að fullorðið fólk geti lært tungumál?
Já, það er rétt.
— ■ . •
Fullorðið fólk á yfirleitt auðvelt með að læra
Fullorðinn maður er áhugasamur — hann veit
HVERS VEGNA hann er að læra — hann kann
að meta góða kennslu, og honum finnst námið
undantekningarlaust SKEMMTILEGT.
Fullorðinn nemandi er góður nemandi. — Við
vitum það. — Við höfum reynsluna.
* I
Málaskólinn Mímir
Brautarholt 4, sími 1-000-4 (kl. 1—7 e.hj.
Hafnarstræti 15, sími 2-16-55. >
. 4855 — Fisser stekkur á Þórð með hníf í hendi og Silky ætlar
að ráðast á hann aftan frá. Þórður stekkur til hliðar og gefur
öðrum þeirra svo vel útilátið högg að hann er úr leik í bili, síðan
klípur hann um handlegg Fissers, sem öskrar upp og missir hníf-
inn til jarðar .... Silky hefur náð sér á meðan og reiðir hnefann
til höggs. En það verður vindhögg þar sem Þórður bregður sér
eldsnöggt undan. Fisser1 reynir árangurslaust að losna .... allt
í einu missir hann jafnvægið og fellur í djúpið. Sjómaður sem
siglir framhjá veitir honum eftirtekt.
SKOTTA
— Ér ungfrú Alheimur 1970 heima?
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIR"
IINDAROATA 9 REYKJAVlK SlMI 21260 SlMNEFNI i SURETY
Leðurjakkar
á stúlkur og drengi.
Peysur og peysuskyrtur.
Góðar vörur — Goít verð.
Vérzlunin Ö. L.
Traðarkotssundi 3 (móti ÞjóðleiMiúsinu).
Gúmmívinnustofan h.f.
Skipholti 35 — Símar 31055 og 30688