Þjóðviljinn - 08.11.1966, Page 10

|0 SIÐA — ÞJÖÐVILJINN — Þriðjudagur 8. nóvember 1966.
Eftir JULIAN CLOAG
imi bsygðu sig og sleiktu kolin
og hvíslandi orð Jiminees suðuðu
eins og suðaði í eldinum þegar
gasbóla sprakk.
Líkaminn lá máttlaus eins og
í þreytusvefni — hægri öxlin
hvíldi á steinbrúninni við arin-
inn eins og hann væri að ypptai
öxlum í síðasta sinn, og vinstri
handleggurinn var enn útréttur
til að taka við skörungnum- Milli
fingra hægri handar var logandi
sígarettan' og reykurinn barst inn
að aminum, lá kyrr í loftinu
andartak og sogaðist síðán upp
um skorsteininn.
Díana reis upp af gólfinu. Hún
lagðist á hnén við hliðina á Char-
lie Hook og hélt um höfuð hans
með höndunum. Hún lét höfuðið
síga þar til hárið á henni Truídi
.pgersamlega blá, opin augun hans
og 'húrr lagði vangann að vanga
hans eins og til að hlusta á boð-
skap, sem hún ein gæti heyrt.
Þannig sat hún lengi hreyfing-
arlaus eins og í bæn-
Loks leit hún upp. Hún starði
á Húbert allan tímann og tárin
drógu ljóshulu fyrir augu hennar
og vættu andlit hénnar, svo að
glóði á það- Hún losaði höndina
variega frá i höfðinu á Charlie
Hook, sem virtist laust á hálsin-
um, og rétti hana í áttina að
Húbert. Það var blóð á fingrun-
um.
Hfírgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugavegi 18 III hæð (lyfta)
SÍMI 24-6-16
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21 SÍMl 33-968
DÖM U R
HárgreijSsla við allra hæfi
XJARNARSTOFAN
Tjarnargötu 10. Vonarstrætis-
megin — Sími 14-6-62.
— Er hann í alvöru dá-dáinn?
hvíslaði Jiminee.
— Já, hann er dáinn, sagði
Díana.
Djúpt andvarp leið um stofuna
þegar öll bömin drógu andann í
senn-
— Hann er dáinn, endurtók
hún rólega. Hún lét höndina
síga og horfði einu sinni enn
niður á dáið andlitið-
Húbert strauk sér um efri
vörina. Hún var köld og þvöl af
svita. En nú voru hitinn og
kuldinn ejcki lengur í líkama
hans. Hann teygði sig og setti
skörunginn á sinn stað hjá hin-
um áhöldunum við arininn. Síð-
an lagðist hann líka á hnén.
Græna vestið hans Charlie
Hook var flekkótt af Guinness-
öli. Um leið og hann féll á gólf-
ið, hafði gullúrið runnið út úr
vestisvasanum. Húbert tók úrið
varlega upp. Það var glóðvolgt
og klístrugt viðkomu eftir öl-
ið. Hann þurrkaði af því á peys-
unni sinni og lás enn einu sinni
stóra, ílúraða fangamarkið —
C. R. H. Hann hrukkaði ennið
og horfði á stafina og reyndi að
muna riafnið á hipum raunveru-
lega eiganda. Cyril Rupert Hav-
erford — það var nafnið. Það
var alveg eins og alvöru nafn.
Það minnti á gamlan mann með
skalla og vangaskegg og rjóðar
kinnar og í síðum, svörtum
frakka éins og menn notuðu í
gamla daga. Hann bar úrið upp
að eyranu og hlustaði.
Hann sneri sér við og hélt enn
á úrinu í útréttum lófanum.
Börnin stóðu bakvið hann. Augu
þeirra færðu sig af líkinu á
úrið.
— ,Það gengur enn, sagði Hú-
bert.
Um leið og hann reis upp,
steig Dunstan í skyndi skref
afturábak. Jiminee og Willy
hikuðu andartak, svo gerðu þeir
eins.
— Hvað gengur að ykkur?
spurði Húb?rt án þess að skilja
neitt. 1
Þeir svöruðu ekki.
— Hvað er að? endurtók hann.
Hann greip fastar um úrið.
— Hann er dáinn, sagði Dun-
stan. Það var þögn og svo bætti
LATIÐ EKKI SLYS
HAFA AHRIF A
FJARHAGSAFKOMU YDAR
TRYGGINGAFÉLAGIÐ HEIMIRj
1.INDARGÖTU 9 • REYKJAVfK •S(,M1 22122 — 21260
hatín víð; — Þú hefur drepíð
hann.
— En, byrjaði Húbert. — En
. . . Þetta hefði getað verið á-
sökun. Hann vissi það ekki.
Hann leit á þau hvert af öðru
og allt í einu var hann aftur
orðinn aleinn. Allt í einu varð
hitinn við bakið óþolandi. Stof-
an fór að hallast til vinstri og
hann sá allt eins og í þoku.
— Þú hefur drepið hann. Og
nú var enginn vafi á því að þetta
var ásökun.
Hann titraði í hnjáliðunum og
hann vissi að hann myndi hníga
niður eftir andartak. Svo var
Elsa komin upp að hliðinni á
honum og hún lagði handlegg-
inn yfir öxl hans.
— Þetta er allt í lagi, Húbbi,
sagði hún. Hún sneri sér að hin-
um. — Það var ág sem drap
hann, alveg eins og Húbbi. Og
þú líka, Dun.
— Húbbi var með skörwiginn,
sagði Dunstan hvössum rómi. —
Ég gerði 'það ekki; það var hann.
Elsa greip fram í fyrir hon-
um með ofsa í rómnum. — Þú
hefðir líka gert það, er það ekki.
Ef þú hefðir haldið á skörungn-'
um hefðir þú þá kannski ekki
gert það?
71
Dunstan hikaði. —*■ Ég, ég . . .
— Auðvitað hefðirðu gert það.
Við hefðum öll gert það. Hann
átti það skilið.
— K-kannski var það s-slys,
sagði Jiminee alvarlegur i
bragði.
— Nei, Elsa hristi höfuðið. —
Hann kærði sig ekkert um okk-
ur, — ekki minnstu vitund.
Heyrðuð þið það ekki? Heyrðuð
þið ekki hvað hann gagði? Hann
sveik okkur.
Það varð þögn.
— Hann var svikari, sagði
Dunstan og það var ekki lengur
hik í röddinni.
Díana leit upp. Vangar hennar
voru rákóttir eftir tárin. Hún
dró að sér hendurnar, sem héldu
um höfuðið á Charlie Hook. Hún
reis upp. — Það var ekki hon-
um að kenna, sagði hún stillilega.
— En hann var svikari, tók
Dunstan upp aftur.
—- Það var ekki honum að
kenna, í alvöru. Hann ætlaði sér
ekkert illt — n#i, ekki allra innst
inni- Díana hórfði niður á dáinn
líkamann. Hún neri grátflekkina
af andlitinu með handarbakinu.
Hann var bara veikgeðja, það
var allt og sumt.
Þau íitu öll á látna manninn.
Húbert laut niður og tók sígar-
ettuna, sem enn var logandi, iir
hendi hans og lét hana falla í
eldinn. Stundarkom þögðu þau
ÖU.
— Nú höfum við engan, sagði
Jiminee. — Við eigum engan að
í öllum heiminúm.
— Við höfum mömmu, sagði
Dunstan í skyndi. — Ég finn
það — hún er hér í stofunni.
Finnurðu það ekki? Hann leit
ögrandi á Elsu.
— Nei, sagði Elsa. — Ég get
ekki fundið að mamma sé hér.
— Jæja, ég get það að minnsta
kosti, sagði hann, en orð hans
voru ekki sannfærandi. Hin
raunverulega mamma þeirra var
þegar orðin jafnfjarlæg og um-
hugsunin um snjó að vori til.
— Hvenær dó hún mamma?
spurði Willy.
Elsa svaraði honum. — Fyr-
ir einu ári. Fyrir næstum ári.
Willy hallaði undir flatt til
að hugsa sig um. j— Það er langt
síðan, sagði hann. — Afskaplega,
afskaplega langt.
— Nei, það er það ekki, sagði
Dunstan. — Okkur finnst það
bara langt. Mamma er hérna
eins og hún hefur alltaf verið.
Við byggjum hofið upp aftur o'g
svo höldum við aftur mömrpu-
stundir og Díana les upphátt fyr-
ir okkur uppúr bókinni og allt
verður eins og það var áður.
Hann leit biðjandi á þá systur-
ina sem honum þótti vænzt um.
— Er það ekki, Díana?
— Nei, svaraði hún mildum
rómi. — Ég held að það geti
aldrei orðið eins og það var
áður.
Qg Húbert fannsf sem eitt-
hvað losnaði innan í honum þeg-
ar hann heyrði orð hennar
það var eins og fuglinn hefði
losnað úr búrinu, loksins, og
flygi nú frjáls og fagnancfi upp
í sólina.
— En, byrjaði Jiminee aftur
og rödd hans skalf. — Vi'ð eig-
um engan —
— Jú, sagði Húbert- Hann lyfti
handlegg Elsu af öxl sér og gekk
að Jirrýnee og snart hönd hans.
— Við höfum hvert annað. Það
er nóg, er ekki svo?
— J-jú, sagði Jiminee efa-
blandinn. Og svo Ijómaði andlit-
ið á honum, — K-kannski gæt-
um við fengið Louis til okkar
aftur?
Elsa svaraði honum. — Nei,
Jiminee. Nú 1W» UaK vel —
hann myndi ekki langa til að
koma til okkar.
— En okkur 1-líður líka bráð-
um vel, er það ekki? Jiminee
lét sig ekki.
Hvert af öðru eins og eftir
þegjandi samkomulagi sneru
börnin sér að Díönu.
Díana leit niður á nendur sín-
ar. Hún hélt þeim íyrir fram-
an sig og á þeim voru storkn-
aðir, rauðbrúnir blettir eftir
blóðið úr Charlie Hook.
Hún leit upp. — Já, sagði hún
alvarleg. — Já, okkur á eftir
að líða vel. Ekki alveg strax.
En það kemur að því.
Það var þá sem Dunstan byrj-
aði að gráta. Hann grét ekki með
ofsalegum ekka þess sem beðið
hefur ósigur og hann sneri sér
ekki undan. Hann tók bara af
sér gleraugun og lét tárin renna
óhindrað niður vangana. Og án
gleraugnanna vár andlitið á
Dunstan allt í einú bæði milt' óg
hjálparvana. Húbert brosti.
Og þótt Dunstan væri að gráta,
tókst honum að brosa á móti.
42
Litli sunnudagshópurinn af
forvitnu fólki fyrir framan núm-
er 38 í Ipswich Terrace beið
hreyfingarlaus í fölu sólskin-
inu. Stundum kom bylgja af
hvíslandi orðum og truflaði ró-
semina hjá þeim sem stóðu og
góndu. Höfuð snerist til, fing-
ur benti. Og síðan komst aft-
ur ró á og haldið var áfram að
stara þegjandi.
Nýkomið fólk bar fram spurn-
ingar, kinkaði kolli með skiln-
ingi þegar það heyrði svörin og
var tekið í hópinn. Örsjaldan
kom það fyrir að einhver tók
sig útúr hópnum og hvarf.
Rétt eftir að tveir svörtu lög-
reglubílarnir höfðu komið á vett-
vang, þeir sem enn stóðu yið
gangstéttina, hafði hópurinn
byrjað að safnast saman. Fyrsta
klukkutímann hafði eftirvænt-
ingin gagntekið áhorfendur hvað
eftir annað, þegar mismunandi
fólk hafði gengið framhjá lög-
regluþjóninum sem stóð vörð
við útidyrnar og verið hleypt
inn í húsið. Síðan komu langir,
viðburðarlausir tímar.
Um tvöleytið kom lítill, grár
Austinbíll og nam staðar fyrir
aftan lögreglubílana. Sá sem
ók bílnum, áhyggjusamlegur
maður í bláum blazerjakka með
nafnlaust merki í vasanum, kom
út' og skellti bílhurðinni á eftir
sér. Hann hikaði þegar hann kom
auga á mannfjöldann, en tróð sér
síðan að hliðinu og tautaði í sí-
fellu: — Afsakið, afsakið og
brosti afsakandi. Um leið og úti-
dyrnar voru opnaðar og maður-
inn smaug inn fyrir, tróðst
mannfjöldinn nær til að fá að
sjá inn í dimmt anddyrið.
Uppi á verkstæðinu gekk Hú-
bert írá glugganum og sneri sér
við. — Það var einhver að koma
núna.
Öll börnin voru þarna. Jiminee
sat við borðið og var öð teikna.
Dunstan var að lesa. Hin börn-
in sátu bara.
— Hver? spurði Elsa sljólega.
— Maður. Hann beið eftir því
að einhver spyrði hvejs konar
maður það hefði verið, en eng-
inn sagðí neitt. — Hann var eins
og skólakennari, sagði hann. —
Hann gekk svona. Húbert teygði
höfuðið fram -og tiplaði útskeif-
ur til að sýna hvernig maður-
inn hafði, gengið.
— Ég h-hugsa, sagði Jiminee.
— Ég h-hugsa að það sé maður-
inn frá barnaheimilihu.
HúbM't lét hendurnar síga með
Kuldajakkar og á/par
í ölium stærðum.
Góðar vörur — Gott verð.
' jr
Verzlunin O. L.
TraðarKotssundi 3 (móti Þjóðleikhúsinu).
Starfsstúlknafélagið Sókn.
FUNDUR
með þeim félagskonum Sóknar, sem virma hjá
Bamavinafélaginu Sumargjöf, verður- haldinn
í Lindarbæ, Lindargötu 9, efstu hæð, þriðjudaginn
8. nóvemþer 1966, kl. 9 e.h.
FUNDAREFNI:
Samnihgarn ir.
Starfsstúlknafélagið Sókn.
TRABANT EIGENDUR
Viðgerðarverkstæði
WTj/ 1 Smurstöð
Yfirförum bílinn
fyrir veturinn.
FRIÐRIK ÓLAFSSON, vélaverkstæði
Dugguvogi 7. Sími 30154,
POLARPANE
,o
d^POLAfípANp
rj <n°ngrunaigME
n
tfFALT 9oedayQra
EINKAUMBOD
IViARS TRADIINIG
LAUGAVEG 103 SIMI 17373
Sendisveinn óskast
fyrir hádegi. — Þarf að hafa hjól.
ÞJÓÐV'ILJINN — Sími 17-500.
Kópavogur
Blaðburðarbörn óskast til blaðburðar
Kársnes
ÞJÓÐVILJINN, sími 40753