Þjóðviljinn - 15.11.1966, Blaðsíða 10

|1Q SÍÐA — ÞJÖÐVILJÍNN — Þriðjudagur 15. nóvember 1966.
LEONARD GRIBBLE
4
hann hefði horft á óhöpp í
hundraðatali meðan á keppni
stóð. Hann hafði ónotalegan grun
um að þarna byggi eitthvað
meira undir en virtist í fljótu
bragði. Hann gat ekki útskýrt
það nánar — það var ekki ann-
að en hugboð gamallar „rottu“
. . . . Og fjarvera Kindilett gerði
honum enn órórra.
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og enyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugavegi 18 III hæð (lyfta)
SÍMI 24-6-16
PERM A
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968
DÖMU R
Hárgreiðsla við allra haefl
TJARNARSTOFAN
rjamargðtu 10, Vonarstrætls-
megin — Síml 14-6-62
Hann gekk niður breiða stig-
ann að forsalnum, þar sem
bronsstyttan af Herbert Chap-
man tók á móti öllum gestum
með óræðum svip. Hann hélt
áfram til hægri innum dyr, sem
á stóð „Prívat“. Innan í gang-
inum var skilti sem á stóð: „Bún-
ingsherbergi gesta“. Hann tók
í húninn og opnaði.
Jphn Doyce lá á hlaða af
handklæðum og nakinn líkami
hans var svitastokkinn. Francis
Kindilett og Bill Milne lutu yfir
hann, meðan þjálfari Trjóu,
Raille, gerði á honum andar-
dráttaræfingar.
— Hvað er að honum, Frank?
— Það má hamingjan vita!
sagði Kindilett þungbúinn. —
Við getum ekki fundið það —
enginn okkar. Það eru yfirleitt
erfgin viðbrögð hjá honum.
— Svona — láttu mig taka
við-
Milne Ieysti RaiTle af hólmi,
sem tók handklæði og þúrrkaði
svitann af andlitinu- Hann sagði
ekkert, en virtist mjög ringlað-
ur.
— Hvað m hjartað? spurði
Whittaker-
— Læknirinn hafði ekkert við
hann að athuga, þegar við gerð-
um samninginn við hann. Það
eru ekki einu sinni tvær vikur
siðan, svo að það getur varla
| Klapparstíg 26
Sími 19800
Cabinet
Kuldajakkar og álpur
í öllum stærðum.
Góðar vörur — Gott verð.
Verzlunin Ó. L.
rraðarkotssundi 3 (mótl Þjóðleikhúsinu).
verið neitt þess háttar ________
Kindilett þagnaði, þegar honum
varð ljóst að hægt var að skilja
orð hans á ýmsan hátt-
— Við skulum fara með hann
inn í lækningastofuna, Bill, sagði
Whittaker við Milne.
Þjálfaramir tveir báru mátt-
vana leikmanninn inn í lækn-
ingastofuna, sem var innar í
ganginum, og Raille lokaði dyr-
unum.
— Er ekki. bezt að ég taki
við aftur, Milne?
Whittaker sneri sér að Kindi-
lett- — Við getum ekki gert
neitt gagn hér Frank. Við getum
aiveg eins farið upp og horft á
leikinn til enda. Kannski geta
þeir hresst hann við, svo að
hann geti komið upp og skorað
annað mark-
En þrátt fyrir léttan raddblæ-
inn var framkvæmdastjóri Ars-
enals ekki vitund rólegri, með-
an hann og Kindilett gengu
aftur til sæta sinna. Það var
eitthvað óeðlilegt við þetta á-
stand Doyces- Maðurinn var í
eiris konar dvala. hann átti erf-
itt um andardrátt og svitnaði
ofsalega.
Hann hrökk upp frá bessum
hugsunum sínum við margradd-
að hróp frá áhorfendum. Denis
Compton var með boltamn og
baut niður vinstri vallarhelming.
Lewis kom hinúm megin frá
honum til aðstoðar. Cbmpton
sendi boltann nákvæmlega og
markvisst, enda var hapn ekki
síður þekktur fyrir leikni sina í
cricket.
Áhorfendúr stóðu á fætur. Hið
óvænta hafði gerzt.
Lewis lék lipurlegai á Chulley
og sveigði eldsnöggt framhjá
Crieff. Hann skaut lágt með afli
og knötturinn þaut í bláhornið í
markinu.'
— Mark!
Þetta jók enn á hrifnin.gu á-
horfenda- Fagnaðarlætin dundu
meðan leikmennimir tóku sér
stöðu á ný.
Blaðamennimir tveir, sem
höfðu haft svo mikinn áhuga á
fjarveru Whittaker skömmu áð-
ur, kveiktu sér í nýjum sígarett-
um.
— Jæja, þá er þessum leilc
lokið, sagði annar þeirra og
hinn kinkaði kolli- — Það verð-
ui' ekki meiri knattspyma hér
eftir.
— Búið Og gert samsirmti hinn
og tíndi saman blöð sín. — For-
bes og LeslJe .Compton og Joe
Mercher gefa þeim ekki fleiri
tækifæri. Hvað er langt eftir?
— Sex mínútur.
Ofar í stúkunni sátu Pat Lar-
uce og Jill Howard og ræddu
niálin f ákafa. — Phil hefði
aldrei látið leika svona á sig
og Crieff, sagði Jill, meðan hún
horfði á Morrow sem var að.
gera tilraun til að brjótast í
gegn.
— Tja, ég veit það ekki, sagði
ljóshærða stúlkan. — Ég býst
ekki við að Denis Compton hefði
byrjað þetta upphlaup. ef John
Doyce hefði verið inni- Það
fóru viprur um munninn á
henni og hún setti stút á varim-
ar- — Hvað skyldi eiginlega hafa
komið fyrir, Jill ......... Hann
hefði átt að vera komin inn aft-
ur.
— Já, satt er það, ef hann
óskar þess að lið hans sigri. Nei,
þetta var flott, hrópaði hún allt
í einu, þegar Morrow náði bolt-
anum af Goring og renndi hon-
um í áttina að miðju, þar sem
hann sendi hann með nákvæmni
til Wellocks, sem stóð álengdar
og beið eftir honum. — Ertu
ekki hreykln af honum, Pat?
sagði hún áköf um leið og hún
sneri sér að vinkonunni.
En ljóshærða stúlkan hafði
naumast heyrt til hennar. Hún
starði yfir leikvanginn ogaugna-
ráð hennar var fjarrænt ogþað
var auðséð að hún veitti leikn-
um enga athygli.
— Heyrðu, Pat, hvað gengur
að þér?
Pat Laruce hrökk við. — ó.
ekki neitt — ekki neitt. Mér
datt bara nokkuð í hug . . .
Það er ekkert að mér, hvað er
þetta, bætti hún við í gremjutón.
Þrem mínútum fyrir leikslok
fór Whittaker úr sæti sínu í
fylgd með Kindilett, sem vaf
allþungbúinn.
— Tja, ég var víst að vonast
eftir kraftaverki, Tom, sagði
hann og brosti lítið eitt. — Ég
hefði átt að vita að þau gerast
aldrei.
— Piltamir þinir léku vel,
sagði hinn maðurinn sannfær-
andi. — Þeir hafa bein í nefinu,
þeir geta skotið, þeir leikahrað-
an og hreinan leik og þeir kunna
að raða sér niður.
— En þeir sigruðu ekki, Tom.
Whittaker gaut augunum til
starfsbróður sins. Hann hafði
þekkt Francis Kindilett árum
saman og bar mikila virðingu
fyrir skarpskyggni hans og
dugnaði í uppbyggingu knatt-
spymuliða. Fyrir mörgum árum
hafði hann stjórnað hinuin
landskunnu Saxon Rovers. Svo
varð hann fyrir áfalli í einka-
lifi sínu og hann hafði reynt að
byggja upp nýtt líf á öðrum
stað. Það hafði veitzt honum
erfitt — hversu erfitt vissi eng-
inn nema sjálfur hann. Whitta-
ker gat aðeins getið sér þess til.
En maðurinn hafði með hörku
og seiglu einsett sér að byggia
upp áhugamannalið sem máii
skipti. Og honum hafði tekizt
það. Hindranimar höfðu verið
margar og mismunandi. Þær
voru nú að baki og hann hlaut
að hafa gert sér nokkrar von-
ir . ./.
— Nei, Frank, þeir sigruðu
ekki, en það munaði ekkimiklu,
og hefði Doyce ekki orðið fyrir
þessu slysi, þá... Whittaker
yppti öxlum. — Ef dæma má
eftir upphafi síðari hálfleiks,
hefði hvað sem var getað gerzt.
Kindiilett leit hvasst á hann.
— Það gerði það líka.
Þeir sögðu ekki meira. Niðri í
lækningavarðstofunni voru þjá'f-
aramir tveir enn að sinna með-
vitundarlausa framverðinum.
— Ég botna hreint ekkert í
þessu, sagði Milne. — Það sér
hvergi nokkursstaðar á hpnum.
Hann rakst ekki á neinn inni á
vellinum — þetta er stórfurðu-
legt.
Whittaker leit snöggvast á
Raille. — Hvert er álit yðar,
Raille?
Raille horfði á Kindilett. Eft-
ir stundarkom sagði hann: —
Ég er hræddur um að við verö-
um að senda eftir lækninum,
herra Kindiiett. Þetta er eitthvað
einkennilegt.
Kindilett varð hverft við —
Við hvað eigið þér, Raille?
ÞjáKarinn brá ekki svip. —
Ég veit ekki hvað ég á við,
sagði hann hægt. — En hann
er gersamlega rænulaus og það
er sama hvað við gerum.
Þeir stóðu þannig stundarkom
og hver hugsaði sitt, unz hlaup-
andi fótatak heyrðist að utan
og gaf til kynna að leiknutn
væri lokið og leikmennirnir
væru að hraða sér til búnings-
klefanna. Það var barið að dyr-
um.
Whittaker opnaði. Það var
fyrirliði Trjóu, Chulley. Útötuð
treyjan hans og buxumar sýndu
að hann hafði ekki dregið af
sér í leiknum.
— Hvemig líður Doyce? spurði
hann og starði á máttlausan lík-
aman á bekknum.
— Ekki sériega vel, svaraði
Kindilett. — Það er bezt fyrir
þig að skipta um föt, Chulley.
— Já, auðvitað, svar^tði Chull-
ey dálítið vandræðalega. — En
ef það er eitthvað sem ég get
gert, þá — ég á við . . .
— Já, þökk fyrir, Chulley, ég
skal muna það. Hm — voru
skoruð fleiri mörk síðustu mín-
útumar?
— Nei.
Fyrirliði Trjóu sneri sér við
og reyndi að leyna vombrigðum
sínum yfir úrslitunum. Whittak-
er lokaði á eftir honum og gekk
til Kindiletts.
— Frank, sagði hann alvarlega.
— Það er rétt ég hafi orð.á þvi,
ef hið versta skyldi koma fyrir?
— Þú átt við ef Doyce skyldi
deyja?
Whittaker kinkaði kolli. —
Já, það er það sem ég á við .
Milne laut yfir meðvitundar-
lausan manninn. Raille stóð og
horfði á samanklístrað hárið á
Doyce og það var undrunarsvip-
ur á honum.
— Þetta skil ég ekki almenni-
lega, Frank, sagði Whittaker og
horfði rannsakandi á fram-
kvæmdastjóra Trjóu.
Kindilett sló ú hendinni af-
sakandi. — Æ, þáð gérir ekkert
til, Tom. Það er bara dálítið
BLAÐDREIFING
Framnesvegur — Vesturgata —> Laugaveg-
ur — Skipasund — Grettisgata — Höfða-
hverfi.
%
ÞJÓÐVILJINN
Loðfóðraðir leður- og rúskinnsjakkar
fyrir dömur og herra
Verð frá kr. 4.450,00.
Leðurverkstœðið
Bröttugötu 3 B. — Sími 24-6-78.
TRYGGINGAFELAGIÐ HEIMIR"
IINOAR6ATA 9 REYKJAVlK SlMI 21 260 SlMNEFNI , SURETY
TRABANT EIGENDUR
V iðgerðarverkstæði
Smurstöð
Yfirförum bílinn
fyrir veturinn.
FRIÐRIK ÓLAFSSON, vélaverkstaéði
Dugguvogi 7. Sími 30154.