Þjóðviljinn - 24.01.1967, Side 8

3 SÍÐA — ÞJÓÐVTLJINN — Þriðjuclagur 24. janúar 1967
LAG
13
með sérstöku lagi, mjóir og á-
valir á tám, mjög fallega unnir
og berSýnilega allir frá sa<ma
leisti.
AUt í einu fór hann að rýna
nánar í par af rúskinsskóm sem
stóð í efri hillunni.
Þetta voru skórnir sem fulltrú-
inn hafði lýst fyrir honum; þeir
sem Manderson hafði verið í
kvöldið fyrir dauða sinn. Hann
sá strax að þeir höfðu verið
mikið nntaðir; hann sá líka að
þeir höfðu verið hreinsaðir ný-
lega. Eitthvað var í yfirleðrinu
sem vakti athygli hans. Hann
laut niður og bar þá saman við
skóna í kring. Síðan tók hann
þá upp og virti fyrir sér sam-
skeytin á sólum og yfirleðri-
Meðan Trent var að þessu fór
hann ósjálfrátt að blístra lágt
og lagið hefði Murch fulltrúi
þekkt, ef hann hefði verið við-
staddur-
Flestir menn sem gæddir eru
sjálfstjóm hafa tíðum einhvem
ósjálfráðan kæk, sem kemur upp
um innra uppnám við þá sem
til þekkja. Fulltrúinn hafði tek-
ið eftir því, að þegar Trent
rakst á eitthvað mikilvægt, þá
var hann vanur að blístra hluta
úr lagi, þótt fulltrúinn hefði ekki
getað skýrt frá því að það var
raunar upphafsstefið úr Lied
ohne Worte eftir Mendelssohn.
Hann sneri skónum við. mældi
éitthvað með málbandi og að-
gætti sólana mjög nákvæmlega.
Á báðum þeirra tók hann eftir
ijrlitlum leifum aÆ rauðamöl,
milli hæls og iljar.
Trént sétti skóna á gólfið og
gékk að glugganum með hendur
fyrir aftan bak og enn var hann
að blístra og augu hans sáu ekk-
ert. Einu sinni opnaði hann
munninn og gaf ósjálfrátt frá
sér hljóð Englendingsins sem átt-
sir sig skyndileea á einhverju-
Loks, sneri hann sér aftur að
skóhillunum og athugaði rösklega
en með natni hvern einasta skó
sem bar var að finna-
Að því búnu tók hann flíkurn-
ar af stólnum. skoðsði bær vand-
lega og setti bær aftur á sinn
stað. Hann sneri sér aftur að
fataskápnum og leitaði vandleea
í þeim. Nú sneri hann sér aftur
að rótinu ofaná kommóðunni.
Síðan settist hann á auða stól-
inn, tók höndum um höfuðið og
sat í þessari stellingu stundar-
korn og starði niður í gólfteppið.
Loks reis hann á fætur og opn-
aði dymar sém lágu að herbergi
frú Manderson.
Það var augljóst við fyrstu
sýn að stóra herbergið hafði í

fEFNI
SMÁVÖRUR
TÍZKUHNAPPAR
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18, III. hæð (ljrfta)
Sími 24-6-16.
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968
skyndi verið tekið úr notkun
sem dyngja húsmóðurinnar. All-
ir smáhlutimir, sem standa
jafnaðarlega á snyrtiborðum
kvenna, vom horfnir; á rúmi og
stólum og smáborðum voru eng-
ar flíkur eða hattar, töskur eða
kassar; hvergi bólaði á neinu
sem hét hanzkar og slæður,
vasaklútar pg slaufur- Herberg-
ið var eins og mannautt gesta-
herbergi. En þó sýndi hvert hús-
gagn og skreyting ákveðinn og
öruggan smekk. Trent rýndi sér-
fræðingsaugum sínum í litbrigð-
in og formin. sem hin ólánsama
eiginkona hafði valið sem ramma
um drauma sína og leyndustu
hugsanir. og hann var þess full-
viss sð litskyn hennar væri
skarpt. Hann fékk enn meiri á-
huga á þessari óþekktu konu og
hann hnyklaði brýrnar þegar
hann hugsaði um hvað á hana
hefði verið ■ lagt og um nýliðinn
ógnaraitburð. sem nú var óðum
að skýrast í skörpum huga hans.
Hann gekk fyrst að háa,
franska glugganum á miðjum
veggnum andspænis dyrunum,
opnaði hann og steig út á litlar
svalir með járngrind í kring.
Hann leit niður á grasflöt, sem
byrjaði beint fyrir néðan hann
og aðeins mjótt blómabeð undir
húsveggnum, og lá í áttina að
ávaxtagarðinum. Hinn g-lugginn
var beint ofanvið garðdyrnar p
bókastofunni. I innra horni her-
bergi.sins voru aðrar dyr sem
lágu fram í ganginn; dyrnar sem
þernan gekk inn um- og frúin
útum á morgnana.
Trent settist á rúmið og riss-
aði upp í skyndi teikningu aí
! herberginu og því næsta. Rúmið
! stóð milli hurðarinnar inn í hitt
j svefnherbergið og litla gluggans
I og höfðagaflinn vissi að skil-
i veggnum. Trent starði á kodd-
ana; síðan lagðist hann útaf í
rúmið og horfði gegnum opne.r
I dyrnar inn í næsta herbergi-
Að því búnu reis hann aft-
| ur á fætur og hélt áfram að
bæta á teikningu sína. Sitt
j hvorum megin við rúmið voru
i lítil borð með. dúkum. Á borð-
inu fjær dyrunum var fínlegur
1 koparlampi tengdur við vegginn
með snúru. Trent horfði á hann
hugsi, lejt síðan á slökkvarana
sem stóðu í s&mbandi við hin
herbergisljósin. Þeir voru eins
og oftast á veggnum rétt innan-
við dyrnar og hann náði ekki
til þeirra þegar hann settist á
rúmið. Hann reis á fætur og gekk
úr skugga um að Ijósin voru öll
í lagi. Þá snerist hann á hæli,
gekk í skyndi inn í herbergi
Mandersons og hringdi bjöll-
unni-
— Ég þarf á aðstoð yðar að
halda, Martin, sagði hann þegar
kjallarameistarinn birtist í dyr-
unum, teinréttur og óræður á
svip- — -Mig langar til að biðjai
yður að útvega mér viðtal við
þemu frú Manderson.
— Sjálfsagt, herra minn, sagði
Martin.
— Hvers konar kvenmaður er
hún? Hefur hún dálítið vit í
kollinum?
— Hún er frönsk herra minn,
svaraði Martin fálega og bætti
við eftir nokkra þögn; — Hún
hefur ekki verið lengi hjá okk-
ur, herra minn, en ég hef feng-
ið það álit á henni, að þessi
unga kona viti eins mikið um
lífið og hollt er fyrir hana —
fyrst þér spyrjið mig.
— Þér haldið þá kannski að
smjör myndi bráðna í munni
hennar, eða hvað? sagði Trent.
— Jæja, ég er ókvíðinn. Mig
langar til að spyrja hana nokk-
urra spuminga-
I — Ég skal senda hana upp
undir eins, herra minn- Kjall-
arameisfcarinn hvarf út og Trent
gekk fram pg aftur. í herberginu
með hendur á baki. Fyrr en
hann bjóst við birtist lítil og
snyrtileg svartklædd kvenvera.
Herbegisþeman hafði horft
stómm brúnum augunum á
Trent gegnum gluggann þegar
hann gekk yfir flötina, og hún
hafði verið að vona með sjálfri
sér, að hinn mikli snillingur (sem
var jafnfrægur á neðstu hæðinni
og annars staðar) myndi senda
eftir henni. I fyrsta lagi þurfti
hún að fá útrás; taugar hennair
vom í uppnámi. En hitt þjón-
ustufólkið leit hana óhým auga
þegar hún komst í uppnám og
herra Murch hafði verið svo
kaldur og formlegur, að ekkert
var hægt að tjónka við hann.
Þótt hún hefði aðeins séð Trent
úr fjarlægð, hafði hún séð það
á svipstundu að hann hafði ekki
fas lögregluþjónsins, held-ur var
hann skilningsríkur og sympat-
hique,
Um leið og hún kom inn í her-
bergið, fann hún á sér að óvið-
eigandi væri að byrja á nokkru
daðri ef hún vildi hafa hagstæð
áhrif í upphafi. Hún var hæfi-
lega kuldaleg en þó alúðleg þeg-
ar hún sagði: Monsieur vill tala
við mig. Svo bætti hún við til
hjálpar: — Ég er kölluð Céle-
stine.
— Auðvitað, sagði Trent hinn
rólegasti. — Það er eitt sem mig
langar til að spyrja yður um,
Célestine, þegar þér færðuð hús-
móður yðar te í gærmorgun
klukkan sjö, voru þá dyrnar
milli svefnherbergjanna tveggja
— þessar dyr — opnar?
Célestine fjörgaðist samstundis-
— Já, já, sa<gði hún og' notaði
eftirlætisorð sitt á enska tungu-
— Dyrnar vom opnar eins og
alltaf, monsieur, og ég loka þeim
eins og alltaf. En ég þarf að
skýra þetta. Hlustið á! Þegar ég
kem inn í svefnherbergi madame
um hinar dyrnair — þarna! —
ó, ef monsieur vill koma inn í
hitt herbergið, þá skýrir allt sig
sjálft. Hún. tiplaði að dymnum,
ýtti Trent á undan sér innfyrir
með því að styðja á handlegg
hans. — Sjáið þarna! Ég kem
inn í herbergið með teið —
svona. Ég geng að rúminu- Áður
en ég 'kem að rúminu em dymar
til hægri — alltaf opnar —
svona! En monsieur getur séð að
ég sé ekkert inn í herbergi herra
Mandersons- Dyrnar opnast að
rúminu, ekki að mér sem kem
hérna að þeim. Ég loka þeim án
I þess að sjá inn. Þannig er það
alltaf. í gærmorgun var það
eins. Ég sé ekkert inn í herberg-
ið- Madame sefur eins Dg engill
— hún sér ekkert. Ég loka dyr-
unum. Ég set bakkann niður —
ég dreg gluggatjöldin frá — ég
uridirbý morgunsnyrtinguna —
ég fer út — voila! Célestine þagn-
aði til að draga andann og rétti
fram lófana.
Trent hafði fylgzt með hreyf-
ingum hennar og handapati al-
varlegur á svip og nú kinkaði
hann kolli. — Nú skil ég þetta
fullkomlega, sagði hann. —
Þakka yður fyrir, Célestine. Og
þér hafið gert ráð fyrir að herra
Manderson væri í herbergi sínu,
meðan húsmóðir yðar var að
fara á fætur og klæða sig og
borða morgunverðinn?
— Oui, monsieur-
— Enginn hefur sem sé sakn-
að hans, sagði Trent. — Jæja,
Célestine, ég er yður mjög þakk-
látur- Hann opnaði dyrnar á ný
fram í hitt herbergið.
— Ekkert að þakka, mons-
ieur, sagði Célestine, um leið
og gekk fram í fremra her-
bergið. — Ég vona að monsi-
eur nái í morðingja herra Mand-
ersons. En ég sé ekki mikið eft-
ir honum, bætti hún við og það
var snöggur og furðulegur ofsi í
rödd hennar um leið og hún
sneri sér við með höndina á
hurðarhúninum. Hún beit saman
tönnunum, svo að small í, og
hún roðnaði í vöngum- Hún
gleymdi enskunni algerlega. —
Je ne le regretti pas du tout, du
tout! hrópaði hún og svo
streymdu orðin af vörum hennar-
— Madame — ah! je me jetter-
ais au feu pour madame — une
feme si charmante, si adorable!
Mais un homme comme monsi-
eur — maussade, boudeur, im-
possible! je vous jure que —
— Finissew ce shahut, Géle-
stine! greip Trent fram í. Orða-
flóð Célestine hafði rifjað upp
fyrir honum námsárin. — En
voila une scene! C’est rasant,
vous savez. Faut rentrer ca,
mademoiselle. Du reste, c’est bien
imprudent, croyez-moi. Svei mér
þá! Sýnið skynsemi. Ef fulltrú-
inn niðri heyrði til yðar núna,
þá mynduð þér lenda í vandræð-
um. Og baðið ekki svona út
höndunum, þér gætuð rekið yður
í eitthvað, Svo hélt hann áfram
rólegair, þegar Célestine fór að
stillast: — Þér virðizt vera furðu-
lega fegnar því að herra Marnd-
er,son skuli vera dottinn upp fyr-
ir. Mér gæti næstum dottið í
hug, Célestine, að herra Mander-
son hafði ekki veitt yður eins
mikla athygli og yður líkaði.
— A peine s’il m’avait regardé!
svaraði Célestine blátt áfram.
— Ca, c’est un comble! sagði
Trent — Þú ert áreiðanlega úr-
vals kvenmaður í tveggja manna
alkort. Skær og rauð stjarna
hefur skinið á fæðingardegi þín-
um, Célestine- Mademoiselle, ég
er önnum kafinn. Bon jour. Þú
ert augnayndi, það má nú segja-
Célestine tók þetta sem óvænta
gullhamra. Undrunin kom henni
aftur í jafnvægi. Augu hennar
ljómuðu og hún brosti til Trents
um leið og hún opnaði dyrnar og
hvarf út.
Trent var nú einn eftir í litla
svefnherberginu og lét út úr
sér tvö áhrifaimikil orð á tungu-
SKOTTA
Útsa/a í nokkra daga
MIKILL AFSLÁTTUR.
Verzlunin Ó.L.
Traðarkotssundi 3 (móti Þjóðleikhúsinu).
Unglingar óskast
Piltar eða stúlkur óskast til sendistarfa,
hálfan eða allan daginn. — Þurfa helzt að
hafa reiðhjól.
ÞJÓÐVILJINN
Ku/dajakkar og ú/pur
í öllum stærðum. Góðar vörur — Gott verð.
Verzlunin Ó. L.
Traðarkotssundi 3 (móti Þjóðleikhúsinu).
Aðalútflutningur Stóra-Bretlands er ekki plötur með bítlunum,
ungfrú Skotta!
KÓPAVOGUR
Börn vantar til blaðburðar
við Nýbýlaveg
ÞJÓÐVILJINN - Sími 40753
Cabinet
RAUÐARÁRSTÍG 31 SÍMI 22022
í