Þjóðviljinn - 07.03.1967, Blaðsíða 8

g SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN — Þriðjudagaí 7. marz 1967.
JOHN FOWLES:
SAFNARINN
7
Ég flýtti mér að segja: Lang-
ar yður í te eða kaffi og hún
sagði: — Kaffi, ef þér bragðið
á því fyrst. Og þá fór ég frá
henni og fram í ytri kjallarann.
Um leið og ég lokaði dyrunum
sagði hún: — Þér gleymduð
kveikjaranum yðar.
— Ég á annan. (Það var ekki
satt).
— Þakk fyrir, sagði hún. Það
var skrýtið, hún brosti næstum.
Ég bjó til Nescaffi og bar það
inn og hún horfði á mig drekka
délítið af því og svo drakk hún
sjálf. Hún var alltaf að spyrja
mig spurninga. nei, ég hafði
það allan tímann á tilfinning-
unni að hún ætlaði að spyrja
mig um eitthvað, að hún ætlaði
að flýta sér að spyrja mig um
eitthvað til að veiða mig í gildru.
Um það hvað hún þyrfti að
vera hérna lengi, af hverju ég
væri svona góður við hana. Ég
fann upp á einhverjum svörum,
en ég vissi að þau voru ekki
sannfærandi, það var ekki auð-
velt að finna upp á einhverju
í flýti þegar hún var annars
vegar. Loks sagðist ég þurfa að
fara út að verzla og spurði
hvað hún vildi fá. Ég sagðist
sky^du kaupa allt sem hún vildi.
— Allt? spurði hún.
Innan sanngjarnra takmarka,
sagði ég.
— Sagði herra Singleton það?
Nei. Þetta er upp á mitt ein-
dæmi.
— Mig langar aðeins til að
verða frjáls, sagði hún. Ég fékk
hana ekki til að segja meira.
Það var hræðilegt, allt í einu
vildi hún ekkert tala, svo að
ég varð að fara frá henni.
Hún vildi ekki heldúr segja
neitt um hádegið. Ég útbjó há-
degisverðinn í fremri kjallaran-
um og bar hann inn. En hún
borðaði næstum ekkert. Hún
reyndi að beita mig yfirlæti til
að komast út, hún var köld eins
og ís, en ég lét ekki bjóða
mér það.
Sama kvöldið eftir kvöldverð-
inn, sem hún borðaði ekki mik-
ið af heldur, gekk ég að dýrun-
um og settist þar. Hún sat stund-
arkorn og reykti með lokuð
augun eins og hún þreyttist í
augupum af því að horfa á mig.
— Ég hef setið og verið að
hugsa. Allt þetta sem þér sögð-
uð mér um herra Singleton er
lygi. Ég trúi ekki orði af því.
Hárgreiðslan
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
Laugav. 18, III'. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
PERMA
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968.
Hann er einfaldlega ekki sú
manngerð í fyrsta lagi. Og jafn-
vel þótt hann væri það, þá hefði
hann .ekki notað yður til að
vinna fyrir sig. Hann hefði
ekki gert allar þessar furðulegu
ráðstafanir fyrirfram.
Ég sagði ekki neitt, treysti
mér ekki til að horfa á hana.
— Þér hafið haft mikið fyrir
þessu. Öll fötin sem eru hérna
inni. Allar þessar listaverkabæk-
ur. Ég lagði saman hvað þetta
kostaði í dag. Fjörutíu og þrjú
pund. Það var alveg eins og
hún væri að tala við sjálfa sig.
— Ég er fangi yðar, en þér
viljið að ég verði ánægður fangi.
Það eru því tveir möguleikar:
Þér hafið flutt mig hingað tií
að fá lausnargjald, þér eruð í
einhverjum glæpaflokki eða
þess háttar.
Það er ég ekki. Ég er búinn
að segja yður\ það.
— Þér vitið hver ég en Þér
hljótið að vita að pabbi minn
er ekkert ríkur, fjarri því. Það
getur því ekki verið vegna lausn-
argjaldsins.
Það var skringilegt að hlusta
á hana hugsa svona upphátt.
— Hinn möguleikinn er kyn-
ferðislegur. Yður langar til að
gera eitthvað við mig. Hún sat
þarna og virti mig fyrir sér.
Þetta var munnfylli í lagi. Ég
varð hneykslaður.
Það er ekki satt. Ég skal sýna
yður fyllstu virðingu. Ég er alls
ekki sú manntegund. Ég var
stuttur í spuna og kuldalegur.
— Þá hljótið þér að vera geð-
veikur, sagði hún. — Auðvitað
á penan og þokkalegan hátt.
— Þér viðurkennið að þetta
er allt uppspuni um herra
Singleton?
Ég ætlaði að búa yður undir
þetta með varúð, sagði ég.
— Búa mig undir hvað? sagði
hún. — Nauðgun? Mprð?
Ég var ekki að segja það,
svaraði ég. Það var eins og ég
snerist alltaf til varnar gagn-
vart henni. í draumum mínum
var. þetta alltaf öfugt.
— Hvers vegna er ég hérna?
Ég vil að þér verðið gestur
minn.
Hún reis á fætur og gekk
kringum hægindastólinn og hall-
aði sér upp-að stólbakinu, augu
hennar hvíldu á mér allan tím-
ann. Hún var farin úr bláu
peysunni, hún var þarna í
dökkgrænum, köflóttum kjól,
skokkpilsi eins og skólastelpur
eru í, og hvítri blússu sem var
opin í hálsinn. Hárið var tekið
saman í tagl. Andlitið yndislegt.
Hún var hugrökk á svipinn. Ég
veit ekki hvers vegna en í hug-
anum sá ég hana sitja i kjöltu
mér, alveg kyrra, meðan ég
strauk henni um mjúkt, ljóst
hárið. sem var slegið eins og
ég sá það seinna.
Allt í einu sagði ég: Ég
elska yður. Þér hafið gert mig
alv^g óðan.
Hún sagði: — Ég skil, og rödd
hennar var undarlega alvarleg.
Hún leit ekki á mig eftir það.
Ég veit að það er gamaldags
að segjast elska konu, ég hafði
ekki heldur hugsað mér að gera
það. í draumunum mínum var
það alltaf þannig að við hOrfð-
umst í augu og svo kysstumst
við og ekkert var sagt fyrr en
eftir á. Náungi sem við kölluð-
um Nobby í hernum og vissi
allt um kvenfólk sagði alltaf að
maður ætti aldrei að segja við
stúlku að hann elskaði hana.
Þótt hann gerði það í raun og
veru. Ef maður neyddist til að
segja „Ég elska þig“ ætti hann
að segja það eins og í gamni —
þá væru þær viðráðanlegar. Það
varð að tefla djarft til að fá
eitthvað í aðra hönd. Það versta
var að ég hafði ótal sinnum
sagt við sjálfan mig, að ég
mætti ekki segja við hana að ég
elskaði hana, heldur ætti þetta
allt að koma af sjálfu sér frá
báðum aðilum. En.nú þegar. ég
hafði hana hjá mér, hringsnerist
allt í kollinum á mér og ég
sagði oft ýmislegt sem ég hafði
ekki ætlað mér að segja.
Ég á ekki við það að ég hafi
sagt henni allt. Ég sagði henni
að ég hefði unnið í Ráðhús-
byggingunni og ég hef ði séð
hana og hugsað um hana og
hvernig hún kom fram og bar
sig og hvað hún hefði verið mér
mikils virði og þegar ég hefði
svo eignazt peningana og ■ ég
hefði vitað að hún myndi aldrei
líta á mig og hvað ég væri ein-
mana. Þegar ég þagnaði sat hún
á rúminu og horfði á teppið. Við
sögðum ekkert langa stund, það
;car eins og heil eilífð. Það
heyrðist ekkert nema suðið í
loftrásinni í fremri kjallaranum.
Ég varð skömmustulegur. Eld-
rauður.
— Haldið' þér að þér getið
fengið mig til að elska yður
með því að halda mér sem
fanga?
Ég vil að þér kynnizt mér.
— Meðan ég er hér, verðið
þér aldrei annað en ræningi í
mínum augum. Yður er það
ljóst?
Ég reis á fætur. Mig langaði
ekki til að vera hjá henni leng-
ur.
— Bíðið, sagði hún og gekk
til mín. — Ég skal gefa yður
loforð. Ég skil yður. í alvöru
talað. Leyfið mér að fara. Ég
skal ekki segja það neinum og
það verður ekkert gert við yður.
Þétta var í fyrsta skipti sem
hún leit á mig með vingjarnlegu
augnaráði. Hún ætlaðist til þess
að ég treysti henni, það var
auðséð. Það var bros í augun-
um þegar hún horfði á mig. Og
áhugi.
— Þér gætuð reynt það. Við
gætum orðið vinir. Ég gæti
hjálpað yður. Og hún horfði upp
til mín.
— Það er ekki of seint.
Ég get ekki útskýrt hvernig
mér leið, ég varð bara að fara
frá henni. Hún særði mig djúpt.
Og þess vegna lokaði ég dyr-
unum og yfirgaf hana. Ég bauð
ekki einu sinni góða nótt. 1
Enginn skilur þetta, allir halda
bara að ég hafi verið að hugsa
um þetta eina. Stundum þegar
ég var að glugga í bækurnar
áður en hún kom, var ég að
hugsa um það, eða ég veit það
varla. En þegar hún kom hingað
í alvöru, breyttist allt, ég hugs-
aði ekki um bækurnar eða það
að hún ætti að sitja fyrir hjá
mér, það fyllti mig ógeði, það
var vegna þess að ég vissi að
hún myndi líka hafa ógeð á
því. Eitthvað í fari hennar var
svo þokkalegt og hreint að maður
varð sjálfur að vera þokkalegur
og hreinn, það var eins og hún
ætlaðist til þess, Ég á við það,
að þegar hún var komin í eigin
persónu var eins og hitt yrði
allt óeðlilegt. Hún var ekki eins
og þessar konur sem maður ber
enga virðingu fyrir og gerir við
það sem manni sýnist, maður
bar virðingu fyrir henni og varð
að vera varfærinn.
Ég svaf ekki mikið þessa nótt,
því að ég var agndofa yfir því
hvernig þetta hafði allt saman
gengið til, að ég skyldi hafa
sagt henni svona mikið strax
fyrsta daginn og hún hafði komið
mér til að finnast ég svo bjána-
legur. Mér datt meira að segja
í hug að fara niður og aka með
hana aftur til London, eins og
henni var svo mikið í mun. Ég
gæti farið til útlanda. En svo
fór ég að hugsa um andlitið á
henni og hvernig taglið féll
dálítið skáhallt niður á bakið
og hvernig hún stóð og gekk og
fallegu, skæru augun hennar. Ég
vissi að ég gæti þáð aldrei.
Eftir morgunverð — þennan
morgun borðaði ■ hún dálítinn
graut og drakk svolítið kaffi
án þess að við töluðum nokkuð
saman — var hún komin á fæt-
ur og alklædd, en það var búið
að búa um rúmið á annan hátt
en áður, svo að hún hlaut að
hafa sofið í því. Hvað sem því
leið, þá stöðvaði hún mig þegar
ég var í þann veginn að fara.
— Mig langar til að tala dá-
lítið við yður. Ég stóð kyrr.
— Setjizt.þér, sagði hún. Ég
settist í stólinn hjá tröppunum.
— Heyrið mig, þetta er alveg
geðveikt. Ef þér elskið mig í
venjulegum skilningi þess orðs,
þá óhugsandi að þér viljið
halda mér hér niðri. Þér sjáið
að mér líður illa. Loftið er
hræðilegt, ég næ ekki andanum
á næturnar, ég vaknaði með höf-
uðverk. Ég dey ef ég þarf að
vera hér lengi. Hún var reglu-
lega áhyggjufull á svipinn.
Það verður ekki mjög lengi.
Því lofa ég.
Hún reis á fætur og stóð hjá
kommóðunni og starði á mig.
— Hvað heitið þér? spurði
hún.
Clegg, svaraði ég.
— Skirnarnafnið yðar?
Ferdinand.
... ' ' t-
@ní inental
SNJÓHJÓLBARÐAR
MEÐ NÖGLUM
sem settir eru í, með okkar íull-
komnu sjálívirku neglingarvél.
veita fyllsta öryggi í snjó ög
hálku.
Nu er allra veðra'von. — Bíðið
ekki eftir óhöppum, en setjið
CONTINENTAL hjólbarðá, með
eða án nágla, undir bílinn nú
þegar.
Vinnustofa vor er opin alla daga
frá kl. 7,30 til kl. 22.
Kappkostum að veita góða þjón-
ustu með fullkomnustu vélum
sem völ er á.
GÚMMfVINNUSTOFAN h.f.
Skipholti 35 — Sími 3-10-55.
SKOTTA
— Reyndu að muna í hvaða bók bítlaplatan mín var. Ég verð
að fá hana aftur, hvað sem það kostar!
EINKAUMBOD
llVIA^^Vi^AOHNO OOl
g LAUGAVEG 103 SIMI 17373 |
ÁBYRGDAKTKYGGINGAR
TRYGGlNGAFÉLAGIÐ HEIMIR
LINDARGÖTU 9 • REYKJAVÍK • SÍMI 22122 — 21260
ATVINNUREKENDUR.
ÁBYRGDARTRYGGING
ER NAUDSYNLEG
ÖLLUM ATVINNUREKSTRI