Þjóðviljinn - 17.08.1969, Blaðsíða 5

Sunmudagur l'L ágúsit 1960 — MÖÐVELJINN — SÍÐA 5
Nú er útisviðið bláa í Juan
les Pins autt, og pálmiatrán oíg
rósarunnamir ek'ki leingur um-
vafin skærum geislum ljóskasit-
aranná. Hátalaawmr eru horfn-
ir úr krónum trjárania og smá-
sknmsli raútimans. sjónvarps-
upptökuvélarniar, famiar veg
allnar verald'ar. Hljómlistar-
mennimir hafia flogið brott og
eftir eru baðstrand'argestimir,
sem sleikja sólskinið sem fyrr,
en þurfa ekiki leiiragur að brjóta
heilann um, hvort betra sé að
eyða síðasta þúsundfcallmum í
konsertmiða hjá Miles Davis
eða á Casino Boyal.
10. alþjóðlegu jazzhiátíðirmi
i Aratábes — Juan les Pins —
er lokið.
I UPPHAFI VAR . . .
í»að fór vel á þvi að tvö
fyxstu kvöld hátíðarinraar
skyldu helguð saungformum
hins ameríska negra, sem hann
skóp í þrældómi og j'azzinn er
öðru firemur sprottinn af. Blús,
guðspjahasauragur. Sú fraega
guðspjallasauraigkonia Maihalia
Jackson hefur eirahverju sinni
sagt, að blús væri sauragur von-
leysisins, en guðspjallasaurag-
urinn saungur voniairinraar.
Duke Ellinigton segir blúsimn
farmiðá frá ást þinni tii einsk-
is.
Þegar hljóðfæraleikararnir í
The Chicago Blues All Star, sem
bassaleikariran Willie Dixon
veitti forstöðu. þöfðu komið
pér fyrfr, Johnray Shines bú-
inn að stilla maignarann og
Suninyland Slim bafði genigið
úr skuigga um að píanóið væri
einsog það ætti að vera, gekk
John Lee Hooker inná sviðið
í hvítri skyrtu og veifaði mann-
fjöldanum einsog íslenzkur
1 án gferðabílst j óri, en þegar
hann var seztur og farinn að
sýngja og slá rafmaignsgítar-
imn minrati ekkert framar í bíl-
stjóra og þó Hooker léki á raf-
magnsgítar og hafi margt lært
af rýþmablúsleikurum nútím-
aras var andi hans andi hirana
klassísku blúsleifcara og stund-
um fannst á, sem maður væri
kominn vestur að Missisiippie
og hvíldi sig eftir erfiðan dag
á bómuliarekrunum.
Sveiflain var jafn sterk er
guðspjallaisauragkonan Mairiom
Williams hóf upp rödd síraa.
Þessi únga, a'kfeita koraa, er
fyrrum saunig með Clöru Ward,
hefur sem flestar guðspjalla-
saungkonur orðið fyrir nokkr-
um áhrifum frá MahaMu Jack-
Fraendi minn, félagi og fóstri.
Viggó Benediktsson, sem lengst
af var sjómaður, fæddur á Pat-
reiksfirði 17. nóv. 1902, lézt í
Borgarsjúknah'úsinu í Reykjavík
10. ágúst s.l. og verður jarð-
suraginn frá Fossvogsikapelllu á
rnorgun. ,
Mig langar til að minnast
hans með örfáum orðum.
Viggó var yngstur níu syst.
kina, er upp komust og voru
börn hjónanna Elínar Svein-
björnsdóttur og Benedikts Sig-
urðssonar, stoipstjóra á Patreks-
firði. Hann ólst upp í þessum
stóra systkinaihópi í foreldra-
húsum á Patreksfirði og sjálf-
sagt oft við allþröragan kost,
eins og þá váx algengt í litlum
sjávarþorpum.
Mjög ungur að áruim mun
Viggó hafa farið að stunda
sjó'SÓkn, fyrst með föður sinum
og síðar öðrum, og allur mun
huigur hans, allt frá barnæsiku
hafa staðið til sjómennsku.
Strax, þá er hann hafð'i ald-
ur til, fór hann til náms í sigl-
ingafræði og skipstjó-m til hins
þelckta skipstjóra og sjómanna-
uppfræðara þar vestra, Ólafs
Thoroddsens. í Vatnsdal. Eftir
það var Viggó ýmist stýrirraað-
ur eða sikipstjóri á fiskiskip-
VERNHARÐUR LINNET:
MINNISPÚNKTAR
FRÁ
ALÞJÓÐAJAZZHÁ TÍÐ
Milestones
son. Þó er aaungur hennar
grófari, meir meir í ætt við
kvenpredikara Heilagsiainda-
hoppana. Á efraisskrá henraar
voru saungvar einsog Did it
Radn og When the Sairats C3o
Marching In. Að lokum ætluðu
hlusitendur aldirei að sleppa
henni af sviðinu og sem aufca-
Lag saurag hún We Sball Over-
come, steytti hnefaraa í lokin
og hrópaði: að 9vo sannarlega
myndi kynstofn heranar sigra
brátt í réttindabaráttu simmi.
SVARTI PARDUSINN
Him mæstu tvö kvöld hátíð-
arinrnair voru helguð framúr-
stefnujazz. Bar þar hæst Miles
Davis og svo hinm nýja kvint-
ett þeirra Boddys Hutchersons
og Harolds Lands. Hutcherson
BENEDIKT:
.MINNING
um þar vestra um nærfellt tutt.
ugu ára skeið, og varð hvers
m.anns hugljúfi, sem með hon-
urn var eða hafði af honum
nokkuir kynni.
Frá ungum aldri, og alla
stund síðan, var Viggó mijög vel
félagslega hugsandi maður, sá
gjörla þörfina .fyrir að öll al-
þýða manna tæki höndum sam-
an um að létta sér lífsbarátt-
una og bæta kjör sín, enda var
hann einn af forgöngúmönnun-
um um stofnun verkalýðsfélags á
Patreksfirði, og um skedð var
hann í stjóm þessa félags.
Árið 1943 varð Viggó að láta
af sjómennsku um eins árs
skeáð eða svo og raunar afalllri
vinnu sökum sjúkleika, og var
það honum mjög þungbært.
Hann fflutti á þessu tímabih til
Reykjaivíkur og náði sæmilegri
heilsu aftur, en stundaði nú um
skeið ýmis störf í landi. Hann
gerðist félagi í Da-gsbrún og
fylgdist þa.r vel með máluim,
sótti flesta fundi og var
manna stéttvísastur, þótt hann
léti þar ekki mitoið til sín taka
né tæki þótt í kappræðum.
Landviranu stundaði hann þar
til haran taíldi sig hafa náð
fullri heilsu, en þó fór hann á
sjóinn á ný og var þá ýrnist
á fiskiskipum eða við flutninga
mieð ströndum fi-am í nokkur
ár. En vanheilsa bagaði hann
svo aftur, og þuirfti hann af
þeim sökum að vera í landi.
Síðuséu starfsór sin var Viggó
starfsmaður Reykjavíkurhafnar,
hefur vafalaust viljað verasem
skemmst frá sjónum. þvi við
störfin á sjónum var hugur hans
lengst af buradiinn. En >að þykdst
ég vita, að eftir að Viggó kom al-
kominn í land, og þótt hann gengi
--------------------------------
ekki heill heillsu til verka sinna,'
haifi hann samt verið atvinnu-
rekanda sínum holllur og sam-
starfsmönnum sínum góður,
svo ágætur starfsmaður og
vinraufélagi siem hann var. Stík-
ur var áhuigi hans, samviziku-
semi og félagshyggja.
Margir samferðamenn Vigg.
ós, bæði ættiragjar og aðrir, edga
honum rnargt að þaklka, ekki
sízt við systkinaböm hans öll,
og þó sérstaiklega ég og bræð-
ur mínir, sem eigum Viggó
eins mikið eða meira að þaikka
en flestir áðrir feðrum sínum.
Auk alls stuðmngs, beint. og
óbeint, sam Vigigó veitti okkur
hverju um sdg, veitti hannokic-
ur með allri breytnd sinni og
fraimjkomiu við dfckur og aranað
fóilk mjög lýsandi og þroskandi
fordæmi, sem ég vona. að við
hvert og eitt náum að tileinka
oktour brot af í lífi okkar.
Þegar ég nú, eftir meira en
fjörutiu ára mijög gióða hand-
leiðslu og samifyligd, toveð þenn-
an frænd- og vinrækraasta vel-
gerðar og samferðainmann. muann-
inn, sem í engu máttd vamm
sitt vita né aumt sjá, án þess
að láta þar gott aif sér leiða,
vildi ég mega óska þess, að
framkoma og huigsunariháttur
hans í samskiptum við anraað
fólk mætti verða siem flestum
fordæmii um heigðun sína og
framkomu. Mundi þá mörgum
verða lífið léttbærara. Með því
gætum við eiranig bezt heiðrað
minniragu Viggós.
Um þetta vedt ég, að þeir
sem þekktu hanra, eru mér sam-
mála.
Yertu sæR, frændi.
Benedikt Davíðsson.
Oscar Peterson
er einihver efnilegasti víbrafón-
leikari er komið hefur fram
síðan Milt Jackson tók að leika
með Dizzy Gillespie árið 1945.
Harold Larad eir góðkuraníngi
flestra sem eitthvað hafa
fylgzt með jazztónlist. Hann lék
með Clifford Brown og Max
Roach kvintettraum 1954—’55,
en Land er breyttur frá þeim
árum, leikuir hans er nýtízku-
leigur og sitthvað hefur hann
lært af Jóni heitnuim Coltrane.
Með þeim léku Staraley Coch,
píamó. Reggde Johnson, bassa,
og Joe Chambers, trommur.
Þeir tiveir siíðastnefndu eru
þekktastir fyrir leik sinn með
Archie Shepp.
Verkin, sem kvintettinn
fflutti, voru flesit frumsamin,
stuttar melódíur, sem spönn-
uðu vítt tónsvið. Hápúnkti náði
leikur þeirra í sólóum Hutch-
ersóns. Hutcherson er frægur
maður og oft minnti hann á
pardusdýr þar sem hainn beygði
sig yfir víbrafóninn og endur-
tók sömu farseríngaimiar með
tilbriigðum í sífellu, unz hann
Hin afró-ameríska Nína
raáðd hápúnktinum á efstu nót-
um víbrafónsins, sem hann
hamraði leiragi og lægði svo
niður í stríða hljóma, unz Land
tók við með villtan flaum tóna.
HINN GUÐDÓMLEGI
MILES
Hápúraktur h'átíðairinn'ar var
leikur kvintetts Miles Davis.
AUt frá 1945 hefur Davis átt
óskipta athygli hvers þess er
fylgzt hefur með jazztónlist,
og má með réttu telja bann
ásamt John Coltrane merkasta
impróvíserara jazzins frá 1950.
Davis hefur um árabil stjórn-
að beztu smáhljóm:sveit jazz-
ins, og er einsog hæfileiki hans
til að laða það bezta fram hjá
hverjum einstaklíng eigi sér
eingin takmörk.
í Antibes kom Davis fram
með nýjan kvintett, aðeins
Wayne Shorter var eftir úr
þeim gamla, er hljóðritaði verk
á við E. S. P., The Sorcherer
og Miles in the Sky. Píanist-
inn Herbie Hancock hefur
Chick Corea leyst af hólmi, en
hann lék nú eingauragu á raf-
magnspíianó. f stað fiberglas-
bassaleikarans Roras Carters
leikuir nú Englendinigurinn Dave
Holland, en hann notar magn-
ara við bassaran líkt og Ámi
Scheving hér heimia. Tony
Williams er einnig hættur og
í hans stað ber nú Jack de
Johnette trommumar. Auk ten-
orsins hefur Shor'ter nú tekið
upp sóprarasaxafón.
Hljómsveit Davis er mjög
sundungerðarleg í Mæðaburði,
líkist helzt vel klæddum hippí-
um. nema Dawis, sem kiœdd-
ist flauelsfötum, anraaðhvort
vínrauðum eða mosiagræraum.
Yfir kl'ukkutíma lék kvart-
ett Davis stöðugt, þeir þjöpp-
uðu sér saman á sviðirau sem
mest þeir máttu, til að magraan
Davis aettd gredðari leið tH. fé-
laiga hans. Verfcin voru ffest
ný af raálinni, en þó gladdi það
mairga þegar Ðawis blés SHum
að óvörum Milestönes á miðj-
um fyrri konsertinum.
Davis tók oft þann kost að
hverfia af sviðirau er hanm hafði
lokið sólóum, þvi hnandruð
Ijósmyndiara skriðu í átt að
sváðinu og sjónvarpsvélaim'ar
æddu að honum, ef hann stóð
spölkom frá hljómsveitinni.
Það var nokkur bót er honnm
tókst að slæma rauðgullnum
trompetnum inraað linsu einraar
sjóriva'rpsvélairinraar, þeir héMu
sér í skefjum eftir það, en að
mínu viti ber brýn nauðsyn
til, að á hátiðum sem þessum
séu ljósmynd'arar hiafðir í
böndum.
Síðari tónleikum Davis lauk
á Nefertiti og sagði Holland
seinraa að' flest verkanma er
leikin hefðu verið væiru efltir
Davis og fflutniragtur þeiima'
heligiiathlöfn.
TTTTTTi GUÞÚ SUND
PÍANÓ
Þegar Osoar Peterson hafði
lokið fyrsta laginiu var öHum
Ijóst að þamia á - sviðinu sat
einn af virtúósum tónlisitarinn-
ar. Stundum fannst mianmi
sem sviðið allt væri fuHt af
píanistum en þegar að var gáð
var Oscar þamia einn, með Sam
Jones, bassaleikara og Bobby
Dunham, trommuleikaira.
Það er heitt að leika þama
í Juan les Pins, þó um kvöld
væri, og brátt var smók-
ingj.akkinn Ijósbrúni, sem Pet-
erscm klæddist orðiran dökk-
brúnn af svdta.
Peterson var hyUtur ákaft, en
lék aðeins eitt aukal'ag, In a
MeUowtone eftir Duke, síðan
svaraði hann fyrir sig á
írönsku. enda frá Toranto í
Karaada.
f MIÐRI BYLTÍNGUNNI
Ófáir íslendíngar hafa
séð Ninu Simeon í sjónvarpi.
En þáttur með henni var sýnd-
ur hér um Hvítasunnuraa síð-
lístu. Hún deildi 5. og 6. kvöldi
hátíðarinnar með Peterson.
Nina býr yfir gífurlegum
Framhald á 9- síðu
i
i
í
l
i