Þjóðviljinn - 19.08.1972, Síða 7

Laugardagur 19. ágúst 1972 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 7
Karl Marx — plakat eftir Giuseppe Guerreschi.
Jóhannes páfi og Rugambwa kardináli, myndin er eftir koramúnistann Giacomo Manzú. Meö páfa
kom vopnahlé...
m.ö.o. kirkjan, sem á sér
kardinála i Bologniu.
Fyrr var ástandið þannig, að
samskipti kirkju og borgar-
stjórnar i Bologniu minntu mjög á
viðskipti þeirra Peppone og Don
Camillo i skáldsögu Guareschis.
Peppone var Dozza-ofsafenginn
baráttumaður, nú þrotinn að
kröftum fyrir veikinda sakir, og
Don Camillo var Lercaro
kardináli. Milli þessara tveggja
foringja og liðsmanna þeirra rikti
heitt strið. Svo kom Jóhannes páfi
23. til skjalanna, eftirlæti italskra
kommúnista. Daginn eftir að
hann var kosinn páfi kallaði hann
fyrir sig Lercaro og sagði við
hann: „Farið og berið ibúum
Bologniu minar föðurlegu
kveðjur — öllum ibúum
Bologniu”. Þar með var komið á
vopnahlé sem kommúnistar féll-
ust á.
Á kirkjuþinginu i Vatikaninu
hreyfði Lercaro hugmyndum ,,i
þágu friðar á jörðu”. Þetta fannst
kommúnistum ágætt og ákváðu
að borgarstjórnin ætti að taka á
móti kardinálanum opinberlega,
þegar hann sneri heim. Og á þeim
degi fylktu biskupar sér við hlið
forsprakka kommúnista á
brautarstöðinni i Bologniu. Þar
með var friður kominn á.
Kommúnistaforingjar láta skira
börn sin, og þeir eru ekki lengur
kallaðir „rauðu djöflarnir” af
prédikunarstólnum.
Samt stendur kirkjan höllum
fæti — kirkjusókn fer mjög
minnkandi eins og um alla ttaliu
norðanveröa, og mikill skortur er
á prestum. Flokknum vegnar bet-
ur; af fjórum miljónum ibúa eru
um 400 þúsund flokksbundnir, en
það er svipað og i öllum
Kommúnistaflokki Frakklands,
og það er hærri hlutfallstala af
ibúum en nokkurs staðar annars
staðar — og eru þá Sovétrikin og
Kina meö talin.
Vél sem gengur vel
Emiliumenn fá lika að heyra
þaö, að þeir séu svo sem ekki
miklar bardagahetjur. Ýmsir lita
veldi þeirra og sveigjanleika
hornauga, til dæmis veröir
réttrar trúar, sovézkir og
franskir kommúnistar. Þvi er
haldið fram, að Sovétmenn hafi
ráðlagt forystu ttalska
kommúnistaflokksins að taka þá
félagana i Emiliu til bæna. En
hvernig sem það er, þá loka for-
ystumenn flokksins hlustum við
slikum ráðleggingum. Þeir vilja
ekki| ófrið við flokksmenn i svo
öflugu héraði — og það má minna
á, að þarna er seldur hvorki
meira né minna en þriðjungur
upplags l’Unita. Og Emiliumenn
sjálfir vilja ekki aðeins draga úr
miðstjórnarvaldi i rikinu heldur
einpig i flokknum.
?miliukommúnistum er efling
ksins ekkert sáluhjálpar-
aL&iiði. Þeir segja sem svo:
öflugur flokkur er flokkur i and-
stöpu. Flokkur við völd er sá sem
á ser bandamenn. Og er það ekki
það sem við viljum — komast til
valda? Ekki aðeins i Emiliu
heldur ttaliu allri..vOg reyndar er
hér um mál að ræða sem nær
langt út fyrir Emiliu. Hér er um
það að ræða að sanna, i verki, en
ekki aðeins með ræðuhöldum, að
kommúnistaflokkur geti stjórnað
án vandræða. Kommúnistar
segjast vera fylgjandi margra
flokka kerfi----i Emiliu segja
þeir þetta ekki aðeins, heldur
fylgja þvi eftir með þvi að bjóða
andstöðunni meiri völd en i
nokkru borgarlegu lýðræðisriki.
t borgar og héraðstjórnum sýna
þeir, að þeir eru sannir stjórn-
skörungar. Þeir heyja baráttu
gegn skriffinnsku og fjármála-
spillingu, sem andstæðingar
þeirra játa að sé til fyrirmyndar.
Það var Kristilegur demókrati
sem sagði við mig: „Það er stað-
reynd að þessu héraði er miklu
betur stjórnað en þeim þar sem
minn flokkur er við völd. Jafnvel
kardinálinn játar það I einkavið-
ræðum”.
Þeir eru nokkuð góðir
Með völdum sinum i héraði vill
Kommúnistaflokkurinn sýna, að
hægt sé að fyfgja annarri og fyð-
ræðislegri stefnu i efnahags- og
félagsmálum. Það verður ekki
„sósialismi i einu héraði". Þeir
vilja skapa borgarasamfélag sem
starfar betur, þar sem meiri
menningarbragur og réttlæti er,
„verðugt manninum”, svo að
minnt sé á eftirlætiskjörorð
þeirra. Og þeir vilja aö allur al-
menningur taki þátt i þessari
póiitik og finni, að þaö er hann
sem vinnur smásigra, hvern af
öörum. „Við erum aö draga úr
þeim tönn fyrir tönn þessum
hákörlum,” sagði einn leigubil-
stjóri viö mig, sem skýrði frá þvi
að fyrirtækið sem hann vann við
hefði veriö leyst upp og samvinnu
félag bilstjóra tekið viö. Allt
þetta gerir flokkurinn til að skapa
sér trúnaðartraust. Til hvers?
— Vitið þér það ekki, segir
Guido Fanti. Til að framkvæma
sósialiska byltingu. Ekki byltingu
með byssum og sprengjum. Bylt-
ingu með athöfn og hugsjónum.
Ilugsjónum sem ganga i takt við
fólk,en fara ekki fyrir ofan garð
og neðan hjá þvf.
t Emiliu rikir lög og regla með-
an ofbeldisverk gerast tiöari um
ttaliu. Burgeis einn segir viö mig:
„Þeir eru nokkuð glúrnir þessir
kommúnistar — það er þeim að
þakka að hér er röð og regla, það
er okkur að þakka að hér er
frelsi”. Ég sagði kommúnista
einum frá þessum ummælum:
„Hann er nokkuö góður þessi bur-
geis, sagði hann. Við viljum ekki
annað en kerfið okkar hér i
Emiliu breiðist út um alla ttaliu.
Röð og regla táknar frið. Við
viljum frið”.
Vist eru þeir skrýtnir þessir
byltingarmenn i Emiliu.
t Bologniu segja menn án afláts
við forvitna gesti — einatt
sósialista úr austri og vestri:
„Við reynum hvorki að búa til
einangraða Rauða eyju né heldur
emilfanskan sósialisma. Það er
Framhald á 11. siðu.