Þjóðviljinn - 19.06.1973, Side 4

4 StÐA — ÞJÓDVILJINN Þriftjudagur 19. júni 197:1.
Forsetinn leggur blómsveig aö fótstalli styttu Jóns Sigurössonar.
Öskar ölason yfirlögregluþjónn
i Reykjavik, sagði að hátiðar-
höldin i höfuðstaðnum hefðu
tekizt með ágætum.
Strax um morguninn var mikill
mannfjöldi við hátiðarhöldin á
Austurvelli að horfa á fyrirmenn
þjóðarinnar, en þar lögðu þeir
blómsveig að fótastalli styttu
Jóns Sigurðssonar, og forsætis-
ráðherra flutti ræðu.
Klukkan 2 eftir hádegi var farið
i skrúðgöngur frá nokkrum
stöðum i borginni og mættust þær
á Lækjartorgi, þar sem dagskrá
hófst klukkan 3. Var þarna
samankominn mikill mannfjöldi,
og sagði öskar það meiri mann-
fjölda en hann hefði áður séð
saman kominn á þessum stað.
Dagskráin var samfelld þar
neðra fram eftir deginum og til
kvölds og litið los á fólki. Veðrið
gerði og sitt til þess að fólki
dvaldist á Torginu.
Um kvöldið var dansað á 5
stöðum i borginni. Mestur mann-
fjöldinn safnaðist saman við
Melaskólann, en annars var
nokkuð jöfn aðsókn að þeim
stöðum sem dansað var á.
Dansað var til miðnættis.
Eftir að dansi lauk fór megin-
þorri fólks til sins heima. Nokkrir
unglingar drolluðu þó úti við fram
eftir nóttu, einkum á miðbæjar-
svæðinu. Var þó allt með kyrrum
kjörum og flestir farnir inn um
hálf þrjú aðfaranót mánudagsins.
— Það var laust pláss i
Tugthúsinu alla nóttina, sagði
Óskar. Verður það að teljast gott
dæmi um hve vel til tókst með
hátiðarhöldin.
— Við getum nokkuð af þessu
lært, sagði Óskar ennfremur.
Umferðin við dansstaðina var
nokkuð þung, og tökum við það til
athugunar fyrir næsta ár, og
reynum að leysa það vandamál,
ef sami háttur verður hafður á
um skemmtanahald þá og nú var.
Þess má geta, að Arbæingar
höfðu sérlega dagskrá allan
daginn og sérlegt dansiball. Tókst
þar allt með ágætum eins og við
var að búast. —úþ
Skátar báru fána fyrir skrúögöngum. Skrúögangan niöur Laugaveg. Myndirnar á slöunni tók Ari Kárason.
Y elheppnuð
þjóðhátíð
um l and allt
Valgerður Dan leikkona flutti
ávarp fjallkonunnar.
Ólafur Kristjánsson stjórnaöi
blæstri og leik Lúðrasveitar
vcrkalýðsins á Austurvclli
Úr þjóðhátiðarrœðu forsœtisráðherra
„Þjóðarmetnaður á
að lyfta mönnum
upp úr lágkúrunni99
Vegna þrengsla i blaðinu
reyndist ekki unnt að birta
þjóöhátiöarræöu forsætisráö-
lierra, Ólafs Jóhannessonar, i
heild, en hér fer á eftir kafli úr
ræðunni:
Þó að tslendingar beri sér
ekki orðið ættjarðarást jafn
oft i munn og áður fyrr, hvorki
i ljóðum né lausu máli, vona
ég, að tilfinningar manna til
föðurlandsins séu ekki siður
heitar nú en þá. Og vissulega
er ekki minna um vert að sýna
ættjarðarást §ina i verki en i
orði. Verkin eru oftast nær
skýrasti vitnisburðurinn.
En jafnvist er hitt, að
hylling lands og þjóðar á auð-
vitað ekki að vera neitt
feimnismál, og allra sizt á
þjóðhátiðardegi. Þjóðhátið er
eðlilegur vettvangur til túlk-
unar á viðhorfum manna til
fósturjarðarinnár og sam-
þegnanna. Þjóðhátiðardagur
á ekki bara að vera venjulegur
fridagur, haldinn i hálfgerðu
tilgangsleysi. Þjóðhátið á að
vera hátið i bókstaflegum
skilningi, ekki bara samkoma,
þarsem menn koma saman til
að gera sér glaðan dag og
slappa af. Þjóðhátið á ekki að
vera nein venjuleg skemmtun,
e.t.v. með alls konar ærslum
og apakattalátum eftir
lélegum erlendum fyrir-
myndum.
Ilvað sem allri hlédrægni
liður og hvað sem er um mikil-
læti á ytra borði, sem oft er af
minnimáttarkennd sprottið,
eða þá af innri fátækt, þá ætti
enginn tslendingur að vera
Forsætisráðherra ólafur
Jóhannesson, flytur ávarp til
þjóöarinnar af Austurvelli.
feiminn við það að bera fram
þá játningu til Fjallkonunnar
á þjóðhátiðardegi, að hann
miklist af þvi að vera sonur
Islands. Sannur þjóðhátiðar-
dagur, eins og 17. júni á að
vera, á að efla þjóðarmetnað,
— ekki þjóðarhroka, sem
öllum er ætið til vanza. Hann á
að hjálpa til að lyfta mönnum
upp úr lágkúrunni, sem
stundumsetursvipsinn á þjóð-
lifið. Hann á að kæfa þær
raddir, sem reyna — oftast
nær óbeint — að lækka það
sem islenzkt er.
A þetta finnst mér ástæða til
að minna einmítt á þessum 17.
júni. Þessi 17. júni er haldinn
við óvenjulegar aðstæður. Tvö
stórveldi, sem við erum i
bandalagi við, hafa sýnt okkur
ofriki, virt að vettugi islenzk
lög og farið ránshendi um is-
lenzk fiskimið, þær náttúru-
auðlindir, sem eru lifrygging
Islendinga i framtiðinni. Og
önnur þessara stórþjóða hefur
gripið til þeirra ofbeldisað-
gerða að senda herskip inn i
islenzka fiskveiðilögsögu til að
vernda veiðiþjófana. Slik
vopnabeiting gegn vopnlausri
smáþjóð ætti að heyra til
liðinni tið. En gömlum for-
Framhald á bls, 15.