Þjóðviljinn - 02.03.1975, Síða 16

16 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 2. marz 1975
glens

Ung stiilka leigBi sér herbergi á
hóteli i smábæ, sem hún átti leið
um. Eftir aö hún haföi gengiö til
náöa og slökkt ljósiö, heyröi hún
kynlegt hljóö: Tip, tap, tip, tap,
úfff!
Hiln kveikti ljósiö i logandi
hvelli, en sá ekkert. Hiin slökkti
ljósiö aftur, og enn heyröi hún
hljóöiö: Tiö, tap, tiö, tap, úfff! Nú
hringdi hún á næturvöröinn og
kvartaði.
Hann kom, skoöaöi herbergiö
vandlega, en fann ekkert. Hann
fór því niöur aftur og fullvissaði
stúlkuna um aö enginn nema hún
væri i herberginu.
En um leiö og hún slökkti ljósiö
á ný, heyrðist hljóðið aftur: Tip,
tap, tip, tap, úfff!
Nú varö stúlkan skelfingu lostin
og hringdi aftur i næturvöröinn,
sem nú varð kyrr i herberginu til
aö heyra hljóöiö eftir aö hún hafö
slökkt.
Og hljóöið kom: Tip, tap, tip,
tap, úfff.... tip, tap!
Næturvörðurinn kveikti ljósiö
snögglega.
Ofan á miðstöðvarofninum
hljóp litil mús: Tip, tap, tip, tap,
og þá lyfti hún löppunum og blés:
úfff!
'eistu af hverju hanarnir
neð lokuð augu?
lei.
• eru aö sýna hænunum aö
unni þetta utanað.
— Hvenær byrjaöir þú aö hafa
áhuga á stelpum?
— Þegar ég uppgötvaöi aö þær
voru ekki strákar.
Eiginkonan kom himinlifandi
til mannsins.
— Sjáöu, fyrsta gulrótin úr
garöinum okkar!
— En hún er ekkert lik þeim
sem myndin er af á fræpakkan-
um.
— Auövitað ekki. Ljósmyndar-
arnir nota auðvitaö atvinnugræn-
meti sem fyrirsætur.
Þau höföu slökkt ljósiö og sátu
nú og héldust i hendur og horföu á
tungliö.
• — Helduröu aö þaö sé fólk á
tunglinu? spurði hún.
— Það veit ég ekki, en við
skulum draga fyrir gluggann til
vonar og vara.
Niels var sorgmæddur á svip-
inn, þar sem hann lá milli mjalla-
hvitra rúmfatanna á sjúkrahús-
inu.
— Þeir segja, sagði hann viö
Jens vin sinn, sem var að heim -
sækja hann, — að ég sé með
nýrnasand.
— Jæja já...
— Og þeir segja lika, að ég sé
aö fá kölkun.
— Jæja já... þá vantar þig eig-
inlega ekkert nema byggingar-
heimild....
Enn einu sinni hefur rúss-
neska risabombu rekiö á fjörur
hérlendra fjölmiöla, raunar
tvær fremur en eina. Bomban
sprakk á siðum dagblaöanna
meö gifurlegum hávaöa, áöur
en vamarliöinu og varnarmála-
deild utanrikisráöuneytisins
tækist aö gera hana óvirka og
stinga málinu undir stól hjá sér.
Viö þennan mikla hvell vöknuöu
menn af vetrardvala og hristu
af sér útmánaðaslenið. Menn
fundu sig allt I einu stadda i
námunda viö mjög pólitískan og
allt aö þvi heimssögulegan
háska. Kaffitimar og smókpás-
ur uröu skemmtilegar og upp-
lifgandi um stund.
Jón Hjartarson:
þessi í grútfúlli alvöru, þvi blöö-
in, málsvarar almennings i
svona uppákomum, heimta
„skýr svör” og „ýtarlega rann-
sókn”. Varnarmáladeild utan-
rikisráöuneytisins veröur aö
gjöra svo vel aö verjast glotti.
•
Allt hefst þetta fyrir austan á
bæ þeim sem heitir i Mundakoti
aö þvi fortaliö er (selst ekki dýr-
ar en keypt er). Guömundur
héldi nokkra guösblessun, þvi
liklegast væri þetta helvisk
vltisvél.
Mundi taldi heppilegast þegar
hér var komiö, aö ráögast um
viö Guöriði konu sina. Fréttin
um þennan merkilega reka
barst eins og elding um síma-
kerfi sveitarinnar. Og svo
byrjuöu þeir aö hringja úr
Reykjavik. Munda varö ekki um
Bombur og dufl
Morgunblaöiö megnaöi illa aö
hemja réttláta reiöi sina vegna
þessarar hnýsni rússa og si-
endurtekinnar njósnastarfsemi
viö strendur landsins (já, raun-
ar ekki einungis i vikum og vog-
um meö ströndum fram, heldur
lika i ám og vötnum eins og
dæmin sanna). Mogginn, þessi
margyfirlýsti friðarsinni og
boöberi meinleysis og elskuleg-
heita, varð svo heiftugur um
sinn, aö af þvi mátti helst draga
þá ályktun að næsta skref máls-
ins yröi óhjákvæmilega, aö
rikisstjórn Geirs Hallgrimsson-
ar segöi rússneska heimsveld-
inu striö á hendur og kveddi
bandariska varnarliðiö til
vopna. — Altént haföi heimsfriöi
ekki veriö stofnað i þvilikan
voöa allt frá þvi aö tækin dular-
fullu fundust i Kleifarvatni forö-
um tíö.
•
Svo hljóönaði allt á ný. Há-
vaöinn þagnaöi jafnskyndilega
og hann reis. Reiöi manna sef-
aöist. Blööin fóru aftur aö sinna
efnahagsvandanum. Þegar
þriðja dufliö fannst á reki i is-
lenskri lögsögu — viö suöur-
ströndina, þá þótti mönnum
ekkert púöur i þessu lengur,
enda var þetta njósnadufl
greinilega merkt bandamanni
okkar og bardagabróöur,
breska heimsveldinu.
Aftur á móti verður þvi ekki
móti mælt aö njósnamál eru
vond mál. Þaö eru einmitt slik
mál, sem utanrikisráöuneytiö
hlýtur jafnan aö lita hinum svo-
kölluöu „alvarlegu augum”.
Maöur getur þvi rétt imyndaö
sér, hvort utanrikisráðherra og
varnarmálafulltrúar hans hafi
ekki grandskoöaö njósnadufl
bóndi vaknar morgun einn
snemma. Úti er bésta veöur,
logn en dálitil súld. Guömundur
hugsar meö sér aö best muni aö
halda rolluskjátunum á fjöru-
beit þann daginn til aö gera þær
tvilembdar. (Ráö sem haföi
dugaö betur öllum tiktúrum
Búnaöarfélagsins. - Rollurnar
rata sina leiö út á fjöruna og
segir ekki af feröum þeirra. En
sem nú Guömundur bóndi fer aö
huga aö fénu skömmu siöar,
bregöur honum heldur en ekki i
brún. Rollurnar eru jú dreiföar
um þangbreiöuna, kroppandi i
sig frjómagn fjörunnar, en i
miöjum hópnum ris ógurlegur
vomur, til aö sjá i morgunskim-
unni eins og tiuvetra tarfur.
Munda dettur snöggvast i hug,
aö Guöriöur kona hans hafi
misst annan vetrunginn út úr
fjósinu, þegar hún fór undir
kýmar um morguninn. Ýmis-
legt fleira flaug honum i hug,
miöur skemmtilegt, sem hann
haföi heyrt og numiö á dimmum
vetrarkvöldum. Mundi stælti þó
kjarkinn og nálgaöist óféti
þetta. Hann sá að þaö var alsett
sjávargróöri, skeljum og þangi
og ekki frýnilegt; draugakyns
var þaö þó varla — llkast til
ryðgaöur járnkaggi.
Bóndi minntist nú vogreks,
sem sögur fóru af frá fyrri tiö.
Þaö var á bannárunum, að
þarna haföi rekið vænan kút og
innihaldiö svo ósvikiö, aö nægöi
til aö halda allri sveitinni á
kenndirii frá útmánuöum og
fram á slátt. Það þótti mikil
blessuö hressing á þeirri tiö.
Þetta férliki var afturámóti
naumast þesslegt aö þaö inni-
sel. — Gugga blessuö,tala þú viö
þá, þeir eru aö hringja frá
blööunum, sagðann; aö svo
mæltu fór hann oni fjöru aö sjá
til þess aö rollurnar færu sér
ekki aö voöa.
•
— Ha, njósnadufl? eitthvaö
svoleiöis, já. — Stafir? eitthvaö
eitthvaö párað utaná þau. Rúss-
neska? Þaö er mjög trúlegt aö
þaö sé rússneska, enda skil ég
hvorki upp né niöur i þvi. — Þaö
er undarlegt hvað þeir eru
sólgnir i aö njósna um okkur —
þetta friösemdarfólk. Ég skil
ekki hvaö þeir hafa aö njósna
um hérna, ekki gerist nú svo
margt hér I fásinninu. Ætli þeir
séu aö njósna um kartöfluupp-
skeruna? — Viö höfum aö visu
hérna einhverja radarstöö frá
hemum, en hún er nú uppi á
fjalli.
Eru þeir ekki niðri i hvers
manns koppi? Maöur má fara
að passa sig. Maöur getur allt
eins átt von á þeim eins og
jólasveininum, meö myndavél á
maganum. Ég hélt viö hérna
fyrir austan værum ekki svona
spennandi. Þaö veitir svo
sannarlega ekki af aö halda
öflugan her i landinu, þegar
rússneska njósnastarfsemin er
farin aö káfast upp á sárasak-
laust fólk á óliklegustu stöðum.
Það er bara spurning, hvort þeir
eru nógu vakandi þarna á
„vellinum” hvort viö þurfum
ekki aö hafa fleiri „velli” viöa
um land. — Og svo er lika
spurning hvort rússarnir koma
ekki þrátt fyrir þaö. Alla vega
virðast rússar geta njósnaö um
okkur að vild... o, það held ég
nú...
Þú ert minn súkkulaðiís ...