Þjóðviljinn - 24.04.1975, Page 19

Fimmtudagur 24. april 1975. ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 19
i
Einn hann stóð í auðnaríki
yfir hinu bleika líki,
hríðarbarinn, harmi lostinn,
hjartað í einu fraus og brann.
Var sem biði 'ann fyllri fregna
— furðu honum þótti gegna,
hversu ástaraugun brostin
innilega mændu á hann.
Gullinofnir geislaþræðir
gliti slógu á f jöll og hæðir.
Loðin þúst og löngu freðin
Ijómaði í skini kveldroðans.
Yfir sinni sælu móður
sonurinn ungi vakti hljóður.
Draup á hvítan dánarbeðinn
dögg frá votu auga hans.
Skömmu síðar hélt á hafið
hlaðið skip og mekki kafið.
Niðri í lest í dimmum drunga
drúptu íslensk markaðshross:
þögul kös, af þorsta kvalin,
þrælmenskunni á hendur falin.
Yfir stafn með þykkjuþunga
þeyttist saltur hrannarfoss.
Glumdi í haka, gall við hamar,
— geisla sá hann aldrei framar.
Niðri i undnum iðrum jarðar
upp frá því var líf hans treint.
Vonlaust dýr, með drep í hjarta,
dró hann kolavagninn svarta
gegnum fjallsins geilar harðar,
— geigs þar kenndi snemma og seint.
Yfir makka, mön og lendi
margt eitt kvöld var strokið hendi,
likt og fingur, fjötrum háðir,
fálmuðu um launvopn hættuleg.
Tautað var í opið eyra,
enginn þetta mátti heyra:
Við erum þreyttir þrælar báðir,
— þú ert fangi, eins og ég.
Hóf þá skepnan höfuð lotið,
hristi taglið, stutt og rotið,
snoðinn færðist flipi að vanga,
— flæddi um myrkrið kraftaverk:
Hokinn karl varð hraustur strákur,
húðarbikkjan stjörnufákur.
Fram undan var leiðin langa,
— Ijómaði morgunsólin sterk.
Fór á bak hinn frjálsi piltur,
— frýsaði jórinn logagylltur
og af stað með stormsins hraða
stökk í bjarta norðurátt.
Hafsins voð 'ann heitur þæfði,
höfuð rautt við skýin gnæfði.
Heyra mátti um geiminn glaða
glymja tíðan hófaslátt.
Risu úr hafi háir tindar,
hnigu mjúkir þokulindar.
Strákur hló og söng við sumri,
sólginn i hinn djarfa leik.
Langt við (slands afrétt frammi
áð var loks í grænum hvammi.
Heilsaði þar með hlýju kumri
hryssa, ung og fifilbleik. . .
Hann þá allt í einu sperrti
eyru næm og hnakkann kerrti:
svipusmellir, hundgá, hlátur,
hófadynur — færðist nær.
Inn í veröld útlaganna
æddi flokkur byggðarmanna,
— gustmikill og kampakátur
kanna hugðist slóðir þær.
Steig þá fast í hófinn harða
hlaupagikkur allra jarða,
— var sem eldur yfir flæddi,
er af stað hans flokkur rann.
Sá ei gerist sjálfrátt fangi,
sem varð til á útigangi.
Stjörnufákur fremstur æddi,
— frelsið söng í kringum hann.
Lognbrá kveldsins, Ijóma stöfuð,
lagðist mjúkt um glófext höfuð.
Friðarskin um fjöll og hálsa
faðmaði blítt hinn unga þræl.
Augu dökk í djúpum kvíða
drukku móðu blárra hlíða,
og þau sögðu: Fagra, frjálsa
f jalladrottning, — vertu sæl!