Þjóðviljinn - 04.05.1975, Qupperneq 9

Sunnudagur 4. mai 1975. ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA -9
klsísiilm
Umsjón: Haildór Andrésson
Þaö er ef tii vill aö bera í
bakkaf ullan lækinn aö fara
að hrósa síðustu LP plötu
Bob DylanS/ ,,Blood on the
Tracks”. Þetta er sú plata
sem flestir aðdáendur
hans hafa vonaö að kæmi
frá honum.
l öllum erlendum popp-
blöðum hefur platan hlotið
sérstaklega mikið rúm og
oftast hefur gagnrýnin
verið mjög jákvæð. ,,Roll-
ing Stone” lagði t.d. nokkr-
ar síður undir slík skrif.
,,Blood on the Tracks” er nú
þegar orðin min uppáhalds Dylan
plata af þeim 40, sem ég hef náð i.
Hún fjallar oft um efni sem flest-
um er kunnugt, um ástina, biturð
hennar og sætleika. bau lög, sem
um hana fjalla, ,,If Yoú See Her,
Say Hello”, ,,You ’re a Big Girl
now” og „You're Gonna Make Me
Lonesome when You Go”, eru öll
svo vel gerð og trúanleg að manni
liggur við að tárfella yfir fegurð
orðanna.
f öllum textunum er að finna
mikinn sársauka, en samt er plat-
an ekki neikvæð.
„Tangled up in Blue” (sem var
gefið út á litla plötu) fjallar um
aðskilda elskendur sem ætið eru
tengdir i hugsun. en gátu ekki náð
saman þvi þau litu 'hlutina ekki
sömu augum. Auk þess kemur
Dylan fram i þessu lagi i þvi gerfi
sem hann var i fyrst, sem föru-
maður, sem ferðast frá einni borg
til annarrar. „Simple Twist of
Faith” er um misheppnaða ást,
og Dylan syngur vel og spilar á
gitar og munnhörpu. „You’re a
Big Girl now” fjallar um tilfinn-
ingar Dylans gagnvart skilnaði,
„ég vona að þú heyrir i mér i
gegnum tár min”. „Idiot Wind”
er afar biturt og það er lagið sem
sker sig úr, ekki út af þvi að það
sé best heldur stillinn. í laginu er
dregin upp mynd, eins og hann
gerði mikið af hér áður fyrr. Org-
el-hljómurinn er sá hinn sami og i
gamla daga. Hvassasti texti Dyl-
ans siðan „Positively 4th Street”.
„You’re Gonna Make Me Lone-
some when You Go” er skemmti-
lega sungið og einungis spilað á
gitar og bassa. Einn af jákvæðu
textunum, „Meet Me in the Morn-
ing”, er rólegt blús lag, vel sungið
að vanda. Lengsta, besta og
skemmtilegasta lagið er svo
næst, „Lily, Rosemary and the
Jack of Hearts”. „Kily” er drifið
áfram af sihljómandi orgeli,
trommum sem leika alltaf sama
leikinn, einföldum bassa og gitar.
Lagið er hálftalað Ijóð og er tvi-
mælalaust gott, minnir á
„Frankie Lee and Judas Priest”
og jafnvel fleiri. Stórkostlegt.
Dylan dregur upp myndir af fólki
Bob Dylan
og tilfinningum og fortið þess.
Dylan er frábær söngvari. Leiðin-
legt að hann láti aldrei textana
fylgja, og þó, það er þess virði að
eyða tima i að hlusta á þá. „If
You See Her, Say Hello” minnir
mig afar mikið á „Boots uf Span-
ish Leather”. Rólegt lag, yndis-
lega fallegt, Dylan með sina allra
bestu rödd. „Shelter from the
Storm” fjallar um sameiningu 2
ólikra póla. „Buckets of Rain” er
þjóðlagablús, hálftalað, kaldhæð-
ið. „Blood on the Tracks” er að
minu áliti, og liklega fleiri, besta
plata Bob Dylans, og er nauðsyn
fyrir alla þá, sem vilja eiga eitt-
hvað eigulegt úr listaheimi
poppsins, að verða sér úti um ein-
tak. „Blood on the Tracks” er auk
þess óvenjulöng, rúmlega 51 min-
úta, og hver minúta auranna
virði.
Pelican
Hér kemur fyrsta platan frá
Pelican sem er gefin út af þeim
sjálfum. Hún er tekin upp i
Shaggy Dog Studios i Stock-
bridge, Massachusetts, USA, en
þar hafa fyrri plötur þeirra
einnig verið teknar upp.
Titillagið, „Silly Piccadilly”,
er eftir Björgvin Gislason, git-
ar- og hljómborðsleikara Peli-
can, en textinn er eftir Eastan
(Ágúst Guðmundsson). Lagið er
mjög ferskt og minnir á fersk-
leika Kinks, Lovin' Spoonful ög
annarra hijómsveita sem voru
upp á sitt besta fyrir ’68. Lagið
er fyrsta flokks popplag, það
vinnur sifellt á og hefur þennan
létta sumargleðiblæ yfir sér.
Vonandi verður öll LP-platan i
þessum gæðaflokki. Ef svo er,
er ekkert undarlegt að erlend
útgáfufyrirtæki hafi áhuga.
„Lady Rose”, lagið sem er á
B-hliðinni, þarf ekki að gagn-
rýna, það er búið að vera á
efnisskrá Pelican langa lengi á-
samt öðrum góðum Mungo
Jerry lögum. Hvernig væri að fá
t.d. „In the Summertime” á
næstu B-hlið? Þessi plata er að
minum dómi það besta sem
fram hefur komið af islenskum
hljómplötum það sem af er.
Poppfréttir
Elton John er búinn að missa
tvo dygga meðlimi úr hljómsveit
sinni, þá Nigel Olsson og Dee
Murray, trommu- og bassaleik-
ara. Búið er að finna nýjan
trommuleikara, Itoger Pope. en
hann spilaði á 2 fyrstu breiðskif-
um Eltons, „Empty Sky” og
„Elton John". Pope var nú slðast
i Kiki Dee Band, en þar áður i
Hookfoot. Ný plata með Elton
John (og Olsson og Murray) kem-
ur út bráðlega og mun hún heita
„Captain Fantastic and the
Brown Dirt Cowboy”. Nigel Ols-
son á um þessar mundir lag i
bandariska vinsældalistanum.
DYLAN
hefur þóknast okkur,
meö plötu sinni „Blood
On The Tracks”(CBS)
fSLENSKAR
HLJÓMPLÖTUR
Sföustu vikur hafa komiÖ út nokkrar Is-
lenskar hljómplötur sem vert er aö nefna.
AÁ hljómplötur gáfu út litla plötu meö
Stuömönnum (Jakob Magnússon og
fleiri), Gjugg I borg, sem gerir þaö gott I
TIu á toppnum. Hljómar hafa gefiö út
stóra plötu meö Ðe Lonli Blú Bojs sem
heitir Stuö Stuö Stuö. SG hljómplötur gáfu
út stóra plötu meö Þremur á palli, meö
barnalögum. Demant hf. gefa út 2ja laga
plötu af væntanlegri breiöskifu, Bobert i
Leikfangalandi. Þessar 4 plötur eiga þaö
sameiginlegt aö textar eru allir á
islensku. Pelican hafa svo gefiö út stór-
góöa 2ja laga plötu meö lögunum Silly
Piccadilly og Lady Rose, sem veröur
tekin til umsagnar 1 næsta sunnudags-
blaöi.
STEELY DAN:
„KATY LIES”
(ABC)
„Katy Lies” er fjóröa plata „Steely
Dan og nú er ég loksins búinn aö sætta
mig viö þá. Fyrst, þegar þeir komu meö
„Do it again” hélt ég þetta væri bara ein
enn ruslagrúppan frá USA. En svo er svo
sannarlega ekki, á síöustu LP plötu
þeirra, „Pretzel Logic” voru 2. mjög góö
lög, „Rikki don ’t lose that number” og
lagiö eftir hann Duke Ellington. En á milli
þessarar nýju og „Pretzel Logic” misstu
þeir tvo mikilvæga meölimi Jeff „Skunk”
Baxter, gitarleikara, og Jim Hodder,
trymbil. Þetta viröist ekki hafa haft nein
áhrif, nema þau aö „Katy Lies” er yfirfull
af gestahljóöfæraleikurum. Þaö sem ein-
kennir Steely Dan er söngurinn hjá Don-
ald Fagen og hinn mjúki jazzhreimur I
tónlistinni. Lögiu 10 eru öll eftir Fagen og
Walter Becker, og eru 4. þeirra framúr-
skarandi, „Daddy Don’ t Live In That
New York City No More”, „Doctor Wu”,
„Any World”og lagiö sem ég spái aö komi
út á litla plötu „Everyone ’s Gone To The
Movies”. Textarnir eru flestir dálitiö
furöulegir. Katy Lies er besta plata Steely
Dan og vel þess viröi aö eiga, bæöi fyrir
poppunnendur og jazzunnendur.
JOHN PRINE:
„COMMON SENSE’’
(Atlantic)
Svo John Prine á aö vera hinn nýji
Dylan! Hann er frekar likur Dylan en
Tiny Tim! En John Prine er aftur á móti
likur Jerry Reed, „country” söngvaran-
unu,,Common Sense” fjóröa plata Prines
eins og kemur fram á bakhliö hulstursins.
John Prine er hér meö Steve Cropper sem
hljómstjórnanda, en þaö þýöir aö plata er
dálitiö Nashville-stiluö og mikiö um
spilara o.s.frv John Prine erupprunnin úr
þjóölagatónlistog t.d. „He Was In Heaven
Before He Died” er undir sterkum Woody
Guthrie áhrifum, en annars eru flest lögin
frekar „country” en „folk”. Bestu lögin
eru afar góö en þau eru „Come Back To
Us Barbara Lewis Hare Krishna
Beauregard”, „He Was in Heaven” og
Chuc.k Berry lagiö „You Never Can
Tell”. En John Prine er hvorki jafn góöur
og Dylan né Reed.
ACE:
„FIVÉ-A-SIDE”
(Anchor)
Ace er önnur „pub-rock” nljómsveitin
sem ég gagnrýni plötu frá, Kokomo var sú
fyrsta. 1 raun er samt ekki hægt aö bera
sapian þessar tvær hljómsveitir, enda
felst skilgreiningin „pub-rock” ekki i
tónlistinni sjálfri.' Upphafsmenn hinnar
svokölluöu „pub-rock” tónlistar er hljóm-
sveitín Brinsley Schwarz, en á árinu 1972
fengu þeir björkrá eina I Kentish Town til
aö leyfa sér aö spila fyrir gesti einu sinni i
viku og i þriöju vikunni var 300. manna
kráin alveg troöfull af bjórþömburum.
Um haustiö tóku blööin svoviö sér og
hljómsveitum fjölgaöi ört. 1 fyrstu
bylgjunni voru Brinsley Schwarc, Bees
Make Honey, Ducks Deluxe, svo komu
fljótt Chilli Willi & The Red Hot Peppers,
Kokomo, Clency, Starry Eyed & Laughing
og Ace, en Ace, er eina hljómsveitin sem
hefurnáöuppá vinsældalista (meö laginu
„How Long”.)
Ace var stofnuö I desember 1972, og hef-
ur einungis ein breyting oröiö i hljóm-
sveitinni, trommuleikaraskipti. Fran
Byrne, trymbillinn, kom inn I hljómsveit-
ina i seþtember i fyrra eftir aö hafa veriö i
annarri „pub-roc,” hljómsveit, Bees
Make Honey. 1 fyrstu hét hljómsveitin
Ace Flash & The Ðynamos, sem var brátt
stytt i Ace.
Þessi plata „Five A Side” (fimm á
hliö), þaö eru tiu lög á plötunni) inni-
heldur ekki neitt sem ekki hefur veriö gert
áöur.enda ekki ætlunin. 1 staöinnfáumviö
vandaöa örugga tónlist, mest tempraö
rock, stundum keim af tamla motown, i
aöaldráttum vandaöa einfalda rock
múslk. Lögin eru öll eftir þá sjálfa, aöal-
lega Paul Carrock, hljómborösleikara.
„Sniffin About”, „How Long”, „24
Hoúrs”, „Time Ain’ t Long” eru góö lög
og reyndar hin lika.
Mjög góö fyrsta plata.
DAVID BOWIE:
„YOUNG AMERICANS"
(RCA)
Ný plata meö David Bowie er viöburö-
ur, sem á skiliö athygli á borö viö nýjar
plötur frá Bitlunum, Bob Dylan, Rolling
Stones eöa Pink Floyd. Þessi nýja plata
var fullkomlega tekin upp i Bandarikjun-
um, i Fíladelfiu og New York, mest á siö-
asta ári, nokkru áöur en siöasta platan
hans, „Bowie Live”, kom út. Hún kemur
þar af leiöandi ekki fyrirvaralaust i is-
lenskar hljómplötuverslanir, eins og ein-
um poppskrifara dagblaöanna varö á aö
segja. Reyndar var Bowie sjálfur búinn
aö kynna hana i Melody Maker fyrir ára-
mót.
„Young Americans” er auglýst sem
,,soul”-plata, en ef sá hefur veriö tilgang-
urinn, þá hefur honum mistekist I þetta
sinn. Gallinn viö „framúrstefnutónlist”
(lélegt orö þaö) er sá 1) aö hún kann aö
þróast svo hratt aö aödáandinn missi af
henni, 2) aö hún kann aö fórna góöum stil
til þess eins aö halda áfram aö þróast.
Meö þessari 10. plötu Bowie vil ég segja
aö liöur númer 2 eigi betur viö.
Lögin: Hliö 1: „Young Americans”, tit-
illag plötunnar, er auk þess besta lag
hennar. Bowie er aö veröa betri söngvari,
og hann viröist lifa sig inn i sönginn á
þessari plötu. 1 laginu „Young Ameri-
cans” setja ásláttarhljóöfæri ýmiss konar
svip sinn á lagiö, auk Filadelfiu-söngvar-
anna. En hlutur Bowie’s er samt framúr-
skarandi bestur. Textinn I laginu er góö-
íohis'-Prixe
r]OMMON gENSE
ur, heimur bandarikjamannsins I augum
Bowie. Þó aö Bowie viröist kannski hálf-
skrltinn i útliti og framkomu, þá eru text-
arnir meö þeim heilbrigöari sem poppar-
ar semja i dag, og gæöin hérumbil á viö
texta Bob Dylans. „Win” er fremur gott
og rólegt Bowie-lag meö texta sem gæti
bæöi veriö gagnrýni á blaöaskrifara eöa á
ástvin; ég ætla aö veöja á blaöáskrifar-
ana. „Fascination” er ekki eins gott, en
venst kannski. Textinn er ekki neitt-neitt,
og lagiö er bara frekar slappt ,,soul”-lag.
Reyndar er þaö ekki eftir Bowie (nema
hluti af textanum), heldur Luther Vand-
ross, einn i kórnum. „Right” er bara
þrælgott, þrátt fyrir þaö, aö þaö er ekki i
neinum Bowie-stil. David Sanborn leikur
á saxófóna á þessari plötu, og er hann aö
minu áliti sá hljóöfæraleikari sem kemur
best út.
Hliö 2: „Somebody Up There Likes Me”
er gott lag, bæöi sem Bowie-lag og soul-
lag. „Across The Universe” (John Lenn-
on-lag). Bowie breytir laginu ekki meira
en hann geröi til dæmis meö „Let’s Spend
The NightTogether” (á „Aladdin Sane”).
Annars var lagiö i ágætri útsetningu hjá
Bitlunum og alveg óþarft aö reyna aö
bæta þar um, enda hefur þaö mistekist i
þessu tilfelli.
„Can You Hear Me” er rólegt soul-lag
sem er hvorki betra né verra en önnur
slik, merki afturfarar.
Siöasta lagiö á plötunni, „Fame”, er
eftir Bowie, John Lennon og Carlos Alom-
ar, næst-versta gitarleikara sem Bowie
hefur haft (sá versti er á „David Live”,
Earl Slick), „Fame” er hrein hörmung og
ég vil sem minnst um þaö fjalla, „funky-
soul”-,,jam”.
En i heild varö ég út af fyrir mig ekki
fyrireins átakanlegum vonbrigöum og ég
bjóst viö aö veröa, þar sem flestallir er-
lendir plötudómar hafa hakkaö hana I sig.
A plötunni eru þrjú lög sem ég tel meö
bestu lögum sem komiö hafa frá Bowie:
„Young Americans”, „Win” og „Some-
body Up There Likes Me”. GóÖ.